6
arasında durur. Təzələrini dərməyincə, uşaqlar atmaq
ist
əmirlər. Necə də olsa bu quru bənövşələr vətən torpağının bir
nem
ətidir. Bundan əlavə, hər quru bənövşənin öz tarixçəşi var.
H
ər biri bir əsgər yadigarıdır... Dəstəgüldən sonra üzü
günbatana
aşırımlar aşsan, Keçəldağ, sonra Murova qədər
gedib
çıxarsan... Fermanın yanından dolamalarla sol tərəfə
qalxsan,
Tonaşen-1,
Tonaşen-2,
Tonaşen-3...
Əgər
dağılmayıbsa, yolqırağı kilsə də olmalıdır - kəşfiyatçılarımız
yolüstü h
əmişə orada dayanıb dincələr, istəyənlər siqaret
ç
əkərmiş, ya da oranı görüş yeri təyin edib döyüş tapşırığını
yerin
ə yetirdikdən sonra orada görüşüb, birlikdə
qayıdarmışlar...
…Seyid Çaylıya baxır, nəzərləri ölü bir nöqtədə ilişib qalırdı.
X
əyalında isə İrəvana dogru yol başlayırdı bu nöqtədən,
gözünü ç
əkə bilmirdi, göz dağına çevrilmişdi bu Çaylı...
Düşünürdü ki, lap qoy olsun, bu kəndə bir tabor, taborun dayaq
m
əntəqəsi. Qoy olsun, bu şərəfsizlərin adam tapıb doldura
bilm
ədikləri ala-yarımçıq ştatla 100-120 nəfər. Aləm bir-birinə
qarışsa, qoy, bu şərəfsizlərə 20-30 şərəfsiz də köməyə gəlsin. O
da g
əlib çata bilsə... Vallah, heç nə yoxdu, bu 150-160
kölg
əsindən qorxanın öhdəsindən tək gələrəm. Bir əmr gələ,
lap
İrəvana qədər gedərəm...
Seyid fikirl
əşə-fikirləşə özünə o qədər arxayın olurdu ki,
x
əyalında canlandırdığı Çaylıdakı tabor indi onun gözündə
uşaq vaxtı hardasa qarşılaşdığı ən zəif, ən çəlimsiz uşaqdan da
z
əif görünürdü. Bir sözlə, Seyidin gözü bu taboru çoxdan
yemişdi...
- Seyid, yen
ə nə fikirləşirsən? – bu səs Seyidi sanki yuxudan
oyatdı.
- N
ə bilim e, vallah, bir şeyi başa düşə bilmirəm ki, bu
şərəfsizlərin
oyunbazlıqlarına nə
q
ədər dözəcəyik?
7
“Qrajdaniski”-də dözmək olmur, deyirsən gedim orduya.
Orduda dözm
ək olmur, deyirsən gedim ön cəbhəyə. Burda heç
dayanmaq olmur,
şərəfsizlər hər gün gözünün qabağında min
hoqqadan
çıxırlar... Lap dəli oluram. Ya Allah, sən özün mənə
s
əbr ver...
Seyid blindaja keçdi, yerind
ə oturub bir çay içdi.
El
ə bil, nəsə ürəyinə dammışdı, ancaq yenə sabah bu vaxtı
n
ələr olacağından əsla xəbəri yox idi... Ola bilsin bəlkə də
seyid f
əhmı ilə nəsə duymuşdu...
Xüsus
ən, son vaxtlar onda belə bir fikir yaranmışdı ki, Uca
Tanrı istədiyi bəndəsinə lazımi məqamda, haqq işi üçün elə bir
güc ver
ər ki, böyük bir ordu belə, bu gücün qarşısında aciz
qalar. Nec
ə ki, uzaq keçmişimizdə Həzrəti Əli Allahin iradəsilə
düşmən ordusu ilə dəfələrlə təkbaşına döyüşə girmiş, həmişə
d
ə onun köməkliyi ilə qalib olmuşdur.
Seyidin diqq
ətini çəkən yaxın keçmişimizdə, Çanaqqala
döyüşlərinin əfsanəvi qəhrəmanlarından biri olan topçu
Mehmet
oğlu Seyit Çavuşun başına gələnlər idi. Həmin qanlı
döyüşdə Seyit Çavuşun atdığı bir mərmi döyüşün taleyini həll
ed
ən amillərdən biri olmuşdur. Ancaq burada Seyidin diqqətini
ç
əkən Seyit Çavuşun mərmini necə atması idi. Növbəti düşmən
m
ərmisi partlayandan sonra Seyit Çavuş görür ki, top və Əli
adlı başqa bir əsgər yoldaşı ilə onun ümidinə qalıb. Düşmən
g
əmiləri də sahilə yaxınlaşır. Əsgər şərəfinin, vətən torpağının
bundan
ağır və çıxılmaz vəziyyəti ola bilməzdi. Əsgər yoldaşı
Əli ilə bu müşkülü dartışarkən, Seyit Çavuş özündə elə bir güc
hiss edir ki, t
əxminən 300 kq-a yaxın mərmini təkbaşına bir
neç
ə dəfə topa qoyub atəş edərək, düşmənin ən ünlü
g
əmilərindən birini vurur... Ağır, sürüşkən mərmiləri
götürm
ək, bir neçə pilləkən qaldırıb topun lüləsinə yeritməkdən
əlavə, burda iki maraqlı məqam Seyidi düşündürürdü: birincisi,
8
n
ə Seyit Çavuş, nə də yoldaşı Əli tuşlayıcı, nişançı deyildi,
sad
əcə, heyət nəfəri idi; ikincisi isə, bu hadisə məşhur olandan
sonra komandiri f
otoqrafçı gətirdir ki, mərmini qaldıran
v
əziyyətdə Seyit Çavuşun şəklini çəkdirsin, ancaq Seyit
m
ərmini qaldıra bilmir ki, bilmir...
Seyid özü üçün y
əqinləşdirir ki, Cənabi-Haqq istədiyi
m
əqamda adama elə bir güc verər ki, uca dağlar belə onun
qarşısında duruş gətirə bilməz. Necə ki, Fərhad Şirinə olan eşqi
il
ə Bisütunu yerlə bir etmişdi...
-
Allahım, mənə də belə bir güc ver! Əllərini Haqqın dərgahına
uzatdı Seyid. Nə fikirləşdisə, qələm-dəftər götürüb yazmağa
başladı: “Canım atam və anam, məndən sarı darıxmayın.
İnşallah, cənnətdə görüşəcəyik. Mənim üçün bol-bol dua edin.
V
ətənin dar günündə artıq ürəyim dözmür. Allaha xatir bunu
etm
əliyəm. Ən azından ürəyim sərinlik tapar. Şəhid olanadək
bu
şərəfsizlərin üzərinə gedəcəyəm. Şəhid olsam, ağlamayın,
əksinə, sevinin ki, o mərtəbəyə yüksəldim. Allaha ibadətlərinizi
d
əqiq yerinə yetirin. Çoxlu sədəqə verin. Seyid nəvəsi olaraq
bunu etm
əliyəm. Allah böyükdür. Vətən sağ olsun! Oğlunuz
Mübariz.
Haqqınızı halal edin.”
- Ya Allah, s
ən özün mənə səbr ver. Sən özün kömək ol - deyib
d
əftəri örtdü. Gecədən xeyli keçmişdi. Seyid qalxıb blindajdan
çıxdı. Yenə lap ön müşahidə nöqtəsinə getdi. Postdakı əsgərlə
bir az söhb
ət etdi. Ayıq ol! - tapşırdı. Atışma olsa, nə edəcəyi
bar
ədə bir də soruşdu. Qayıdıb, blindaja gəldi, öz yerinə
uzandı. Baxışları qeyri-iradi tavandakı xırda bir nöqtəyə
zill
ənmişdi. Tavana baxsa da, dərə boyunca, dağların arxasında
uzanan yollarla
İrəvana qədər gün kimi aydın görürdü....
Dostları ilə paylaş: |