3 Elmi bilik, Şərq müdrikliyi və mənəvi təkamül

3-4. Elmi bilik, Şərq müdrikliyi və mənəvi təkamül
Ey müdrik Ahura!

Sən öz xeyirxah fikrinlə bizə müəllimlik et!

«Avesta»
Hamının elmi biliklərin əsaslarına yiyələnməsi vacib­dirmi? İnsan şəxsi həyatında daha çox hansı bilik for­ma­larından istifadə edir? Elmi biliyin digər formaları ilə nisbəti necədir? Tarixən hansı bilik forması ən əvvəl yaranmışdır?

Ən qədim dövrlərdə insanın özünü təbiətdən hələ tam şəkildə ayır­madığı vaxtlarda, dini və mifoloji təfəkkürün üstünlük təşkil et­di­yi vaxtlarda da məhz adi bilik və faktiki biliklər şüurlu həyatın ilkin zə­ruri şərtləri kimi mövcud idi. Faktiki biliklərin təkrarlanmasından və ümumiləşməsindən əməli biliklər yaranmışdır. Bunların hamısının əsa­sında şəxsi təcrübə dayanır. Biliklərin başqalarına ötürülməsi isə nit­qin əmələ gəlməsi ilə paralel surətdə, onun vasitəsi ilə həyata keç­­miş­dir. Əmək nitqi isə ictimai əməyi, yaxud əməli bilik­lərin baş­qa­la­rı­na ötürülməsini təmin etmişdir.

Adi şüur, məişətdə və işdə istifadə olunan əməli bilik­lər insanın formalaşmasında bilavasitə iştirak etdiyinə görə onların bütün xalqlar üçün ümumi olması vacib şərtdir. Lakin əməli biliklərdən elmi bilik­lə­rə keçidin və elmi bilik­lərin mənimsənilməsinin tarixən alternativ for­ma­ları möv­cud olmuşdur. Şərti olaraq, Şərq və Qərb düşüncə tərzi ki­mi qəbul edilən iki müxtəlif inkişaf yollarına müvafiq olaraq elmi bi­li­yin ictimai praktika ilə əlaqəsi də tarixən fərqli formalarda həyata keç­­mişdir.

Elm dövlət miqyasında təşkil olunmuş ictimai hadisə kimi for­ma­laşmazdan qabaq da elmi fəaliyyət var idi. Ayrı-ayrı adam­lar bu za­man elmlə öz daxili mənəvi ehtiyacla­rını ödəmək üçün məş­ğul olur­du­lar. Qədim yunanların bəziləri elmlə məşğul olsa da, onun tətbiqi ilə, praktik məsələlərlə məş­ğul olmağı özlərinə yaraş­dır­mır mənsub ol­duq­­ları yük­sək ictimai təbəqənin əxlaqi meyar­la­rın­dan çıxış edirdilər. Nə­zəri fikir sahiblərinin təcrübəyə hə­qarətli mü­na­sibəti o dərəcədə kəs­kin idi ki, məsələn, Aris­totel qadının diş­lə­rinin sayının kişininkinə nis­bətən az olduğunu iddia etmiş, lakin on­ları saymağı heç ağlına da gətirməmişdir. Aristotelin tö­rəmə nəzəriy­yəsi və sürətin qüvvə ilə mü­tə­nasib olması haqqındakı nə­zəri müddəası da nə onun özü tərəfindən, nə də xələfləri tərə­fin­dən yox­­lanmamış, iki min ildən artıq kor-koranə su­­rətdə qəbul edilmişdir.

Orta əsrlərdə elmin geri qalması, sxolastika hüdudla­rını keçə bil­mə­məsi onun praktika ilə əlaqəsinin zəif­liyindən irəli gəlir ki, bu də o döv­rün ümumi mənəvi atmo­sferi, ha­kim əxlaq normaları ilə izah olun­malıdır. Kübar ailədən çıxmış adamlar bu cəmiyyətin mə­nəvi me­yar­larına uyğun olaraq praktik məsələlərlə məşğul olmağı özlərinə sı­ğış­dıra bilmirdilər. Bu dövrdə ixtiralar da çox vaxt “təh­sil görməmiş və hakim sxolastikanın təsirinə düşməmiş sadə işçi­lər, sənətkarlar tə­rə­findən edi­lirdi”.¹ Kübar cəmiyyətinin nüma­yən­dələri əmək adam­la­rı­na yuxarıdan aşağı baxdıqları kimi, məqsədə­uy­ğun əməli fəa­liyyətin məh­sulu olan yeniliklərə də həqa­rət­lə baxırdılar. İnsan ağlının açdığı yolları keçmədən, birbaşa mə­nə­vi yetkinlik zirvəsinə çatmaq əxlaqı ağıldan nəinki yüksək tutmaq, hətta ona qarşı qoymaq, əməli fəa­liy­yət­dən ayrılmış abstrakt eti­ket­ləri yaratmaq və bunları müt­ləq­ləş­dir­mək – aristokra­tiyanın mənəvi və sosial süqutu­nun əsas səbəblə­rin­dən­dir. Orta əsrlərdə hökm sürən cəngavərlik psixolo­giyası və aris­tok­rat mənəviyyatının ra­sional biliyə və praktikaya münasibəti Don Ki­xotun yel dəyir­ma­nına müna­si­bətində öz əksini obrazlı surətdə çox gö­zəl tapmışdır.

Aristokratiya tərəfindən qəbul edilməyən praktik elm burjua­ziyanın mənəvi xüsusiyyətlərinə və maddi ehtiyacla­rına tama­mi­lə uy­ğun gəlirdi. Elmin məhz kapitalizm cə­miy­yə­tində intensiv surət­də in­ki­şaf etməsinin, bütöv so­sial sis­tem kimi formalaşma­sının əsas səbəb­lə­rindən biri də məhz bu idi.

İntibahla açılan yeni dövr ilk çağlarda antik mədə­niyyətin ye­­ni­dən canlanması təsirini bağış­lasa da, tez­liklə burjua mədə­niy­yə­tinə qa­pı rolunu oynadı. Kapi­ta­lizm cəmiyyəti mənəvi eta­lon­larla təcrübi bi­li­yin, ağlın qar­şı­laşdırılmasında ikinci qütbü seçdi; ülvi toxunulmaz olan heç bir hiss, heç bir əxlaqi nor­ma ilə hesablaşmadan rasional dü­şün­cənin, empirik elmin aç­dığı geniş yola çıxdı və sürət götürdü. Mənəvi meyarla elmi-praktik meyar, hissi ilə rasional arasındakı zid­diy­yət indi də ikincilərin mütləqləş­di­ril­məsi nəticəsində kəskinləş­məyə başladı, adət-ənənənin hökm­ran­lığı öz yerini pulun, iqtisadi amillərin hökmranlığına verdi. Uzaq­görən adamlar bu ziddiyət­də Avropanın süqutunun başlanğı­cı­nı gördülər. Rasional düşüncəyə, elmi-praktik fəa­liyyətə və onun gətir­diyi yeniliklərə düşmən münasibətdən irəli gələn Don Ki­xot faciəsi mənəvi saflığa, insanın hisslərə etinasızlıqdan irəli gə­lən burjua faciəsi ilə əvəz olundu. Əlbəttə, burada yenə də bədii obraza müraciət etmək yerinə düşərdi. Lakin Don Ki­xo­tun faciəsi təbii real olsa da, kapitalizm cəmiyyətinin və burjua təfəkkür tərzinin ziddiyyətləri bir burjua fərdiy­yə­ti­nin faciəsində tam mənasilə ifadə oluna bilmir. Təkcə ona görə yox ki, böyük faciələr yalnız zəngin mənəviy­yatlara sığışa bilər, həm də ona görə də ki, burjuaziyanın uti­li­tar-praktik təfəkkür tərzi əslində onun bütün nailiyyətlərinin başlıca hərəkət­verici qüvvəsidir. Nəyi isə qurban vermədən nəyə isə nail ol­maq mümkün deyil. Burjua cəmiyyətinin sənaye sahəsindəki sürətli yü­rüşü də orta əsrlərin mənəvi-əxlaqi normala­rını tapdayıb keçmək he­sabına müm­kün olmuşdu.

Kapitalizm cəmiyyətinin müəyyən mənada mütərəqqi xa­rak­ter daşıdığı ilk əsrlərdə onun məhsuldar qüvvələrin in­ki­şafı üçün açdığı geniş imkanlar və bu imkanları şərtlən­di­rən yeni təfəkkür tərzi, təbii ki, həmin dövrün fəlsəfi fikrində də öz əksini tapmışdı. Bununla ya­na­şı, biliklərin utilitar-prak­tik istifadəsinə üstünlük verən bu yeni təfək­kür intibah dövrünün düşüncə tərzi simasında həm də mənəvi sələfə ma­lik idi. İntibah dövrünün mənəviyyatı feodal cəmiyyətinin təfəkkür tər­zindən köklü surətdə fərqlənməklə bərabər, an­tik dövrün mənə­viy­ya­tını da sadəcə təkrar etməyərək, praktik fəaliyyətə münasibət mə­sələ­sində ona nisbətən xeyli qabağa getmişdi.

Məhz intihab dövründə elm ilə praktikanın qarşı­lıqlı əlaqəsi­nə olan zərurət tam mənası ilə dərk edilmiş, onların bir-birini ta­mam­lanmasına dair dahiyanə fikir­lər söylən­mişdi. Özünün çox­sa­hə­li şəxsi fəa­liyyəti ilə fəlsəfə və incə­sənətin, elm və praktikanın vəh­də­tinə par­laq nümunə olan Leonardo da Vinçi tərcübəni dəqiq bi­li­yin atası he­sab edir, praktikadan doğmayan elmləri əsassız və qüsurlu sayırdı. Bö­yük mütəffəkir, eyni zamanda elmin də prakti­ka üçün mü­hüm şərt olduğunu nəzərə alaraq yazırdı: “Elmsiz prak­tikaya aludə olan adam gəmini sükansız və kom­passız idarə etmək istəyən kapitana bənzər; o ha­ra üzdüyünü özü də bilməz”.¹

Yeni dövr fəlsəfəsində elminmi praktika üçün, prakti­kanınmı elm üçün həlledici olmasına dair sual intibah dövründə qərarlaş­mış olan vahid mövqeyin haçalanmasına gətirib çıxardı. Daha doğrusu, el­min praktika üçün rolunun qiymətləndirilməsində yekdillik əldə olun­sa da, praktika­nın, təcrübənin elmin inkişafında rolu iki müxtəlif möv­qedən şərh edilməyə başlandı.

F.Bekon tərəfindən əsası qoyulan birinci istiqamət–empirizm fəlsəfəsinə görə, hər cür elmi bilik yalnız təc­rübə yolu ilə, prakti­ka­dan əldə edilə bilər. Antik dövrdə və Orta əsrlərdə təcrübəyə olan bö­yük eti­nasızlıqdan sonra ona belə xüsusi diqqət verilməsi əlbət­tə, təqdi­rə­la­yiq hadisə idi. Lakin F. Bekon və onun davamçıları şüurun fəal xa­rakterini nəzərə almır, intuisiyanın idrakda rolunu araş­dırmırdılar. Da­ha dəqiq məlumat əldə etmək üçün təcrübəni təkmilləşdirmək tələ­bi irəli sürüldüyü halda, bu təcrübə­nin nəticələrini zəka işığında nəzər­dən keçirmək tələbi qoyulmurdu və əksinə, zəkaya həqiqi bilik əldə edil­məsi üçün maneə kimi ba­xı­lır­dı. F.Bekon yazırdı: “...Zəkaya qa­nad yox, qurğuşun bağlamaq la­zım­dır ki, onun sıçrayış və uçu­şunun qarşısını almaq müm­kün olsun”.¹ Zəkanın özü insa­nın bütün əvvəlki təcrü­bə­lərinin yekunu ki­mi, onun mənəvi və maddi həyatının vəh­də­tin­dən hasil olan nə­ti­cə kimi qə­bul edilmirdi.

R.Dekart və onun davamçıları olan rasionalist filo­sofların möv­qe­yinə görə isə, ayrı-ayrı təcrübi faktlardan çıxış edərək qəti və ümu­mi hökmlər vermək məntiqi baxım­dan qüsürludur. Bir hadisənin yüz və ya min dəfə eyni cür təkrar olunması bizə belə düşünməyə tam əsas vermir ki, yüz birinci və ya min birinci dəfə də bu hadisə məhz həmin cür təkrar olunacaq. Bu hökmü yalnız müəyyən ehtimalla ver­mək olar. Tam yəqinlik məziyyətinə malik olan qəti elmi bi­lik­­lər isə ancaq zəkanın məhsulu tərəfindən işlənib hazır­lanmış və induktiv metodu rəhbər tutan empirizmi müsbət cəhətləri ilə birlikdə inkar edirdi.

Bu iki fəlsəfi təlim arasında bütün ciddi fərq­lərə baxma­ya­raq, onlar hər ikisi yeni dövrün – yaranmaqda olan kapitalizm cə­miy­yə­ti­nin hakim təfəkkür tərzinə uyğun ola­raq elmin praktik rolunu əsas tu­tur, məhz pozitiv elmi bilik­ləri, praktik və hətta utilitar məq­səd­lərə xidmət edən təlim­ləri inkişaf etdirməyi lazım bilirdilər. Elmi bi­liklərin mən­bə­yi məsələsində empirizmə qarşı çıxan R.De­kart onun istifadəsi məsələ­sin­də praktik tələbləri rəhbər tutaraq ya­zırdı:” Mü­cərrəd fəlsəfə əvə­zi­nə praktik fəlsəfə yaratmaq olar və onun köməyi ilə odun, suyun, ha­va­­nın, ulduzların, göylərin və bizi əhatə edən bütün digər cinslərin qüv­və və təsirlərini aydın surətdə, ustaların öz sənətlərini bildiyi kimi öyrənmək olar. Bu zaman biz bu qüv­vələrdən onların tətbiq oluna bil­di­yi bütün sahələrdə istifa­də edər və beləliklə, təbiətin əsl sahib­karı və ha­­kimi ola bilərdik”.¹ Burada bircə onu dəqiq­ləş­dir­mək la­zımdır ki, R.Dekart “praktik fəlsəfə” dedikdə əslində “tətbiqi elmləri” nəzər­də tu­tur. “Elm“ yox, “fəlsəfə” de­yil­mə­si o dövrdə elmlərin fəlsəfədən hə­lə tam ayrılma­dığını gös­tərir.

Klassik alman fəlsəfəsində mühüm terminlərdən biri kimi işlədi­lən “praktik zəka” anlayışı isə utilitar-praktik fəaliyyəti ifadə etmək­dən çox uzaqdır. O dövrdə Alma­ni­yada ictimai münasibət­lə­rin mü­rək­kəb­li­yi­nə və da­xili ziddiy­yət­lə­rinə uyğun olaraq praktika anla­yışı da, bir tərəfdən, yeni dövrü əks etdirirdisə, digər tərəfdən, orta əsr fəlsə­fəsi, xüsusən islam fəlsəfi fik­rinin ənənələrinə uyğun olaraq əxlaq, ədəb mənasında işlədi­lirdi. Daha doğrusu, praktik zəka yalnız insanın tə­biə­tə fəal münasibəti ilə məhdudlaş­dırılmır, insanın özünə olan dəyiş­di­rici təsir, özünütərbiyə problemi də nəzərə alınırdı. Həm də ikinci bi­rin­ciyə nisbətən daha yüksək məziyyətli hadisə hesab olunur, fəlsəfi tədqiqat obyekti ol­mağa daha çox layiq bilinirdi.

Utilitar-praktik fəaliyyətin əsasən hakim kəsildiyi, po­zitiv elm­lə­rin formalaşdığı və sürətlə inkişaf etdiyi bir dövrdə (XVII-XVIII əsr­lər) Qərbi Avropa gerçəkliyi ilə Kantın prak­tik zəka təlimi arasında cid­di əlaqə tapmaq çətindir. Bu təlimin kökləri Şərq gerçəkliyi və orta əsr­­lərin Şərq fəlsəfəsi zəminində daha aydın surətdə üzə çı­xır.

Orta əsrlərdə nəzəri-elmi biliklə praktik fəaliyyət ara­sındakı ay­rı­lıq Şərq üçün də səciyyəvi olmuşdur. Lakin Şərqdə bu iki tərəf ara­sın­dakı münasibət daha mürəkkəb və çoxcəhətli idi. Məsələ burasın­da­dır ki, əgər o dövrün Şərq ədəbiyyatına, ictimai-fəlsəfi fikrinə nəzər sal­saq, biliyin əməllə bağlılığı probleminə geniş yer verildi­yini gö­rə­rə­rik.

Elmin-biliyinmi, yoxsa işin-əməlinmi ilkin və əsas ol­ması prob­le­mi o dövrdə Şərq fəlsəfi fikrinin mərkə­zində da­yanır. İslam dinində bi­lik çox vaxt inamla, əqidə ilə bağ­landığından ilkinlik bir qayda olaraq biliyə veri­lirdi. Zira dini mövqeyə görə belə qəbul olunurdu ki, əməl, fəaliyyət insanlara xas olduğu halda, bilik Allahın insan qəlbinə sal­dı­ğı işıqdır.¹ Qeyd etmək lazımdır ki, burada bilik heç də yalnız etiqad mə­­nasında işlənmir. Dini ayin­lərin icra edil­məsi biliyə yox, əmələ aid edi­lir, lakin yenə də bilik ondan yüksək tutulur. Abidə nis­bə­tən alimə üs­tünlük veri­lir.²

O dövrdə Şərqdə bi­lik – əməl alternativinin həl­lində icti­mai fikir heç də yalnız islam di­nindən çıxış et­mirdi. Orta əsr alimləri bilik və əməlin dialek­tikasını açmağa və biliyin, elmin əhəmiyətini və üstün­lü­yü­nü məntiqi yolla və konkret misal­lar, hədislər, hekayətlər vasitəsilə is­ba­ta yetirməyə çalışır­dı­lar.

Yeni dövrdə biliyin yoxsa gücün, kəlamın yoxsa əmə­lin əsas ol­ma­sına dair mübahisələr orta əsr Şərq fəl­səfəsin­dən Qərb ictimai fik­ri­nə keçir. Neçə əsrdən sonra həmin sualı İ.Götenin qəhrəma­nın­dan eşi­di­rik.

İnsan həyatının əsasını təşkil edən, bəşəri inki­şaf üçün ilk baş­lanğıc rolunu oynayan hadisə nədən iba­rətdir? Bu sual üzə­rin­də dərin düşüncələrə dalan Faust il­kinliyi gah sözə, gah zəkaya, gah da qüvvəyə verir. Lakin nə­hayət, işin, əməlin üzərində dayanır.

İnsan yalnız təbiətə fəal münasibəti sayəsində, əməli fəaliyyət prosesində başqa insanlarla ünsiyyətə girir – söz yaranır. Lakin insan söz­lə fikrini, düşündüklərini ifadə edir. Deməli, söz ağıldan, zəkadan əvvəl gələ bilməz. Ağıl əmr edəni dil bəyan edər, – deyən Xaqani də ağı­lı sözdən əv­vəl hesab edir, dili fikrin ötürülməsi üçün vasitə sayırdı. Dil, söz həm də fərdi fikirlərin ictimailəşməsinə və ümumictimai ha­di­sə olan elmin yaranmasına xidmət edir.

İnsanın əqli qabiliyyətlərinin ilk inkişafı isə yal­nız məqsədə­uy­ğun əməli fəaliyyətin, əməyin nəticəsidir. Ger­çək­liyə fəal, dəyiş­di­rici mü­nasibət bəsləmədən, təkcə seyr sayə­sində hadisələrin, şey­lə­rin ma­hiy­­yətini dərk etmək, dünyanın sirlərinə bələd olmaq müm­kün deyil. De­məli, zəka seyrlə yanaşı, həm də əməli fəaliy­yə­tin məhsuludur.

İnsanın ağlı, düşüncə qabiliyyəti nə qədər çox inki­şaf etsə, gər­çək­lik haqqında o qədər dəqiq, düzgün bilik əldə edir, hiss orqan­la­rı­nın verdiyi zahiri məlumatla ki­fayət­lən­məyərək daxili, sabit, zəruri əla­mətləri üzə çıxa­rır, ümumi­lə­rin nə dərəcədə əlaqəli olduğunu öy­rə­nir. Ayrı-ayrı konkret hadisələr, təkcələr arasındakı əlaqə adi şüur sə­viy­yəsində də üzə çıxarıla bilər, elmi bilik isə, Feyer­baxın dediyi kimi, ümumilər arasındakı əlaqəni əks etdi­rir.

Biliklərin əsasında əməli fəaliyyət dayansa da, bilik də öz növ­bəsində fəaliyyət meydanını genişləndirməyə xid­mət edir. La­kin hər bir konkret fəaliyyət üçün müəyyən kon­kret biliklər tələb olu­nur. Esxil deyir ki, əsas məsələ çox bilməkdə deyil, lazım olanı bilməkdədir. Bizim kristallo­qrafiya müəl­limimiz, görkəmli alim Xudu Məmmədov öyrə­dirdi ki, alim olmaq üçün yadda saxlamaq­dan daha çox, yaddan çı­xar­mağı bacarmaq lazımdır. Başqa sözlə, elmi fəaliyyət bi­liyə seçki ilə yanaşılmasını, müəyyən bir fikrin, ideya­nın ay­dın­laşması, kristal­laş­ması üçün zəruri olan ən mühüm bi­liklərin ön plana çəkilməsini, xüsusi müstəviyə göçürül­mə­sini tələb edir. Fikrin müəyyən problemə fokus­lanmasına mane olan, həmin anda “yaddan çıxarılmalı” olan biliklər isə başqa bir problemin həlli zamanı ön plana çəkilir və s.

Çox pulu olan, lakin ondan istifadə etməyi bacar­mayan adam­lar olduğu kimi, çox biliyi olan, lakin lazım gəldikdə onu saf-çürük edə­rək müəyyən istiqamətə yönəldə bilməyənlər də var. Çox bilmək hələ alim olmaq deyil. Elmi xidmət hər bir alimin ümumi bilik xə­zi­nə­sin­dən nə qədər pay götür­məsi ilə deyil, bu xəziniyə nə qədər pay verməsi ilə müəyyən olunur.

Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, biliklər iki yerə bölü­nür. Bila­va­sitə insanların maddi fəaliyyətinə xidmət edən biliklər (əməli biliklər) olduğu kimi, ancaq aralıq mərhələ vasitəsi ilə tətbiq olunan biliklər də vardır. “İnsansız­laş­dırıl­mış” dünyanın obyektiv qanunauyğun­luq­la­rını əks etdirən koqnitiv biliklərdən praktikada isti­fadə etmək üçün bir fər­di fəaliyyət miqyasından kənara çı­xan xüsusi sosial mexanizm, xüsusi qüvvə tələb olunur. De­məli, yeni bilik əldə etmək in­sanın güc-qüv­vəsini öz-özünə artırmır. Əksinə, bu biliyin qüvvəyə çəvrilməsi üçün ilkin qüvvə, xüsusi maddi vəsait, fəaliyyət lazımdır.

Bəzən maddi fəaliyyət imkanı məhdud olduqda, güc-qüvvə çat­ma­dıqda insanın ən nəcib arzu və niyyəti həyata keçmə­miş qalır. Müd­rik adam gücsüz olduqda dünyadakı ahəng po­zuntu­la­rını duyur, dərk edir, amma onları aradan qaldıra bilmir. Dünyanı məqsədə­uy­ğun şəkildə dəyişmək üçün nə et­mək lazım olduğunu bilir, lakin buna qüvvəsi çatmır. Bu, müdrik adamın faciəsidir. Başqa birisinin isə maddi im­kanı, gücü-qövvəsi var, lakin nə etmək lazım olduğunu bil­mir, daha doğrusu, onun lazım bildiyi əsl həqi­qət­dən çox uzaqdır. Bu­na baxmayaraq, güclü olan “haqlı” çıxır. Bu – nadan adamın xoş­bəxt­­liyidir.

Orta əsr Şərq fəlsəfəsində müdrik adamın faciəsi nadanın xoş­­bəxtliyindən üstün tutulur. Maraqlıdır ki, bu ideya əxlaqi ba­xım­­­dan deyil, həm də ümumiyyətlə faydalılıq baxımından irəli sü­rü­­­lür: “Bilik əməlsiz də faydalı ola bilər, halbuki biliksiz (elmsiz) əmə­­­lin faydası yoxdur”. Burada biliyin, elmin təkcə məhsuldar qüv­­və yox, həm də so­sial-mədəni sərvət olması fikri çox gözəl ifadə olun­­muş­dur. Elmə arxalanmayan fəaliyyətin puçluğu ideyası Fü­zu­­li­nin məşhur misrala­rında öz poetik tərənnümünü belə tap­mışdır:

Elmsiz şeir əsası yox divað olur,

Əsassız divað qaətdə bietibar olur.
Şərq fəlsəfəsi hər bir işin elm, bilik əsasında görül­məsini zəru­ri sayır. «Yüz ölçüb bir biçmək» hikmətini əsas gö­türür. Zira güclə gö­rülə bilməyən işlər bilik və fərasətlə görülə bilər. Əl-Qəzali ya­zır­dı: “Fəl­sə­fə­nin həqiqi məqsədi xoşbəxtliyə aparan yolu göstər­mək­dir ki, o da elm və əməlin birləşdiyi nöqtədən keçir”.¹

Sual oluna bilər ki, elm ilə əməl arasındakı əlaqənin həlli ki­mi mü­hüm bir problem orta əsr Şərqində düzgün həll olun­muş­du­sa, bəs nə­yə görə sonrakı dövrlərdə Şərq ölkələri elmi-texniki tərəqqi sahə­sin­də geri qaldı?

Nəzərə almaq lazımdır ki, əvvəla, Şərqdə elm, bilik de­dikdə da­­ha çox dərəcədə humanitar sahələr: fiqh, əxlaq nə­zə­riyyəsi, di­dak­­tika və s. nəzərdə tutulurdu. “İnsansızlaş-mış” dünyanın de­yil, in­­san dün­ya­sının öyrə­nilməsinə üstün­lük verilirdi. Məhz bu cə­hət elm­­lə, fəl­səfə ilə poezi­yanın məq­sədini yaxın­laşdırdığından çox vaxt sinkretik for­ma­lar yara­nır, fəlsəfi və elmi fikir­lər də poe­zi­ya­da ifa­də olu­nurdu. Poe­ziya fikri insana bila­vasitə çatdır­maq üçün çox əl­verişli idi. Təbiət haq­qın­dakı fikirləri, zehni bilikləri əməli fəa­­liy­yətə tətbiq edərək tə­biət qüvvələrinin praktik istifa­də­si şək­lin­də insanların ixtiyarına vermək başqa cür düşüncə tərzi tə­ləb edirdi.

O dövrdə elm, əlbəttə, müstəqil surətdə də inkişaf edir, elmi trak­tatlar yaranırdı. Lakin belə əsərlər də tət­biq üçün vasitə ol­maq­dan daha çox özlüyündə dəyərə malik olan müstəqil bir sərvət kimi qiymətləndirilirdi. Elm bir növ özü özünün məqsədinə çevrilmişdi.

Əməl dedikdə isə ilk növbədə insanın insani fəa­liyyəti: əxlaqi key­­fiyyətləri, özünü insanlar arasında necə aparması, mövcud cə­miy­yət­­də qərarlaşmış olan mənəvi normalara nə dərəcədə əməl etməsi nəzərdə tu­tulurdu. An­layışın əhatə dairəsi məhdudlaşdırılmışdı.

Şərq fəlsəfəsi alimi-biəməlləri ifşa edir və yalnız o adamları hə­qi­qi mənada müdrik hesab edir ki, sözü ilə əməli düz gəlsin. Təsadüfi de­yil ki, Sədi öz dediklərinə əməl et­mə­yən alimi əlində çıraq gəzdirən kora bənzədir. Elm nuru ilk növ­bə­də alimin öz mənəvi dünyasını işıq­landırmalı, onun əməlëərinə düzgün istiqamət verməlidir.

Lakin bəşəriyyətin keçdiyi tarixi yol əslində elm və biliyin əx­laq­la, insani keyfiyyətlərlə çox az əlaqədar ol­duğunu isbat etmişdir. İn­san nəinki ümumiyyətlə elmlərə, hətta etikaya, əxlaq haqqındakı bi­lik­lərə nə qədər mükəmməl yiyələnirsə-yiyələnsin, bu hələ onun real əx­laqı haqqında, insani keyfiyyətləri haqqında heç nə demir. İnsanı tər­biyə etməyin yolları daha mürəkkəbdir. O dövrdə isə (bəzən elə in­di də) elm, bilik əxlaqi-mənəvi kamilliyin əsas açarı hesab edilirdi.

XIV əsrdə Marağàlı Əvhədi yazırdı:

Nursuz göz kimidir ürək,

Nadan insanlıqdan uzaqdır gerçək.
Elmdə əsas məqsəd dünyanı dəyişdirmək deyil, insanı dəyiş­dir­mək, onu daha kamil etmək idi. İnsanı dəyişmək üçün ilk növ­bə­də dünyanı, mühiti dəyişmək lazım olduğu nə­zərdən qaçırılırdı.

İnsan ən çox mənəvi gücü ilə fəxr edir, maddi gücü isə arxa pla­na keçirir, ona bəzən həqarətlə baxırdı. Kobud fiziki qüvvəyə bu cür mü­nasibətə əlbəttə, müəyyən mənada haqq qazandırmaq olar. Belə qüvvə insana xas olsa da, əslində ona yaddır. O həm də fərdi məhdudiyyət üzündən artmır, öz-özünü inkişaf etdirmir və ən başlıcası, sükansız (ağıl qüvvə üçün sükan olmalıdır) hərəkət edir və son nəticədə özü özü­nə qarşı birləşməyən kobud qüvvə öz məx­susi ağırlığı altında məhv olmağa məhkumdur. Əksinə, hikmətə istinad et­dikdə qüvvə qüd­rətə çevrilir. H.Cavid gözəl demişdir:

Qüvvə üstündə varsa əqli-səlim,

Sana həp kainat olur təslim!
Yaxud S.Vurğun “İnsan”- da deyir:
Olmazmı qılıncda ağıl tədbiri,

Ağılda bir qılınc kəsəri ola?!
Kobud qüvvənin hikmətlə, qılıncın tədbirlə cilovlan­ması ide­ya­sı müasir dövrdə, nüvə müharibəsi təhlükəsinin dünyanı bürü­dü­yü bir şəraitdə, xüsusi aktuallıq kəsb edir. Burada həmçinin yeni təfəkkürün əslində qədim köklərə ma­lik olduğu, lakin məhz bu gün qlobal miqyas kəsb etdiyi aş­kara çıxır. Lakin çox təəssüf ki, antik dövr və orta əsr fəl­səfəsi bilik və əməlin, hikmətlə qüvvənin qarşı­lıq­lı münasi­bətini ümu­mən düzgün işıqlandırsa da, bu ideyanı çox vaxt bir fərdin fəa­liy­yət dairəsinə tətbiqlə məhdud­laşdırırdı. Bö­yük ictimai miqyaslarda, döv­lət miqyasında elmin maddi qüvvəyə çevrilməsi imkanları nə­zər­dən keçi­rilmirdi.

Şərq fəlsəfəsində hər hansı bir qüvvənin biliklə tənzim olun­ması, idarə edilməsi ideyası ilə yanaşı, bi­liyin özünün qüvvə kimi çıxış et­mə­si ideyası da irəli sürülürdü. İnsanı bü­tün canlıların ən qüdrətlisi edən fi­ziki qüvvə deyil, biliyin qüvvəsidir. Sözün geniş mənasında azadlıq qazanmaq, nəin­ki təbiətdə, həm də öz üzə­rində hökmran olmaq üçün zəru­rətləri dərk etmək, elmlərə vaqif olmaq lazımdır. Hələ XII əsrdə böyük Nizami insanın əsl qüdrət və qüvvətini elmlə əlaqələndirərək deyirdi:

Qüvvət elmdədir, başqa cür heç kəs

Heç kəsə üstünlük eyləyə bilməz.
Bu misralar F.Bekonun məşhur “bilik – qüvvədir” aforiz­min­dən 5 əsr əvvəl yazılmışdı. Lakin o dövrdə məh­suldar qüvvələ­rin inkişaf sə­­viyyəsi belə bir ideyanın böyük miqyasda həyata ke­çi­ril­məsinə im­kan vermirdi. Ona görə bu ideyanın da məhz bir fərd miq­yası üçün irə­li sürüldüyünü ehtimal etmək lazım gəlir. Elm hə­qi­qətən F. Bekon döv­ründən (hətta bir qədər sonra) və məhz Qərb ölkə­lərində ümu­mictimai miqyaslı maddi bir qüvvə kimi çıxış etməyə başlamışdır.

Orta əsr Şərq təfəkkür tərzi ayrı-ayrı istisnalara bax­mayaraq, elm­lə istehsal arasında sərhəd çəkirdi. Elmə nəinki nisbi müstəqil, hətta özü özünün məqsədi olan tam müstəqil bir sahə kimi ba­xıl­dı­ğın­dan, o, maddi həyatın tə­ləblərindən getdikcə daha çox uzaqla­şır­dı. Məq­səd elmi qanadlandır­maq idi. Qərb intibahının və daha son­ra ka­pi­­talist ictimai-iqtisadi münasibətlərinin məhsulu olan “el­min qa­nad­la­rına qurğuşun bağlamaq”, “onu yerə endirmək” hik­­məti Şərqin tə­fək­kür tərzinə uyğun gəlmirdi. Nəticədə elm möv­cud tex­niki inkişaf sə­viy­yəsinə nəzərən xeyli qa­bağa getdiyindən onun qoyduğu prob­lem­lər­lə gerçək tələbat və real texniki imkan ara­sında böyük məsa­fələr ya­ra­nırdı. Kimyanı əl­kimya, as­tro­nomi­yanı astro­lo­giya əvəz edir­di. Nə­zə­ri fik­rin məhsulları praktikadan qidalanmır, prakti­kada yox­lana bil­mirdi. Nəzəri təbiət­şünaslıq öz dövrünə görə elə yüksək səviyyəyə çatmışdı ki, Nə­sirəddin Tusi he­sablamalar əsasında Amerika qitəsini kəşf edirdi, amma onu əməli olaraq kəşf etmək üçün mü­vafiq texniki inki­şaf səviyyəsi və dünyəvi işgüzarlıq at­mosferi yox idi. Mövcud tə­fək­kür tərzi­nə müvafiq olaraq buna bəlkə heç ma­raq da göstərilmirdi.

Burada biz “təmənnasız elm”, dünyəvi məqsəd­lərdən uzaq olan elm ideyası ilə qarşılaşırıq. Belə ideya bizim döv­rün təfəkkür tərzinə, elmə olan utilitar-praktik müna­sibətə uyğun gəlməsə də, ayrı-ayrı alim­lər tərəfindən bəzən indi də irəli sürülür. XX əsrin elm kori­fey­lə­rin­dən biri olan A.Eynşteyn əsl elm adamını belə səciyyələndirir:

– Elm məbədi mürəkkəb quruluşa malikdir. Buraya gə­lən adam­lar da, onları bura gətirən mənəvi qüvvələr də müxtəlifdir. Bə­ziləri elm­lə intellektual üstünlük hissi­nin təsi­ri ilə məşğul olur­du­lar. Bu mə­na­da elm idman ki­midir, hansı sahədə isə üstünlüyün üzə çıxmasına – şöh­rətə xidmət edir. Başqaları isə öz fikirlərinin məh­sulla­rını utilitar məq­sədlərə həsr edirlər. Əgər Allahın gön­dər­di­yi mələk hər iki ka­te­qo­riyaya mənsub adamları məbəddən uzaq­laş­dırsa idi, on­da məbəd kəs­kin surətdə boşalmış olardı. Lakin bu­ra­da yenə də tək-tük adam qal­mış olardı. Bunlar həmin adam­lar­dır ki, onlarsız elm mə­bədi möv­cud yüksəkliyə qalxa bilməzdi. Onlar maddi dünyanın ca­ri qayğı­la­rın­dan uzaqlaşaraq elm məbədinə tam təmənnasız gəlmiş adam­lardır”¹.

A.Eynşteynin göstərdiyi hər üç kateqoriyanın nüma­yəndə­lə­ri­nə elm aləmində indi də rast gəlmək mümkündür. Lakin müa­sir dövrün hakim təfəkkür tərzi elədir ki, böyük əksəriyyəti məhz ikinci kateqo­ri­ya­da olan alimlər tutur. Antik dövrdə, heç şübhəsiz, birinci, orta əsr Şər­qində isə üçüncü kateqoriyadan olan alimlər əksəriyyət təşkil edir­dilər.

Antik dövrdə insanların fiziki imkanlar ilə yanaşı, əqli imkanları da bir növ yarış obyektinə çevrilmişdi. Lakin bəzən bu imkanlar bir-birindən ayrılır, ya yalnız fiziki qabiliyyətlərə, ya da yalnız əqli qa­bi­liy­yətlərə xüsusi üstünlük ve­ri­lirdi. Bu bölgü özünün klassik forma­sını Spar­ta və Afina mək­təb­lə­rində tapmışdı.

Qədim Yunanıstanda əqli qa­biliyyətləri üzə çıxarmağın, on­la­rı mü­­qayisə etməyin xüsusi üsulları da formalaşmış­dır. Canlı mü­bahisə el­min normativləri sırasına daxil olmuşdur. Tamaşaçılar qarşı­sın­da fi­kir­lərin toqquş­ması səhnələri ənənəyə çevrlmişdir.

Lakin antik dövrdə əqli qabiliyyətlərin yarışı elmin yeganə mo­ti­vi deyildi. Biz həmin dövrün təfəkkür tərzi üçün səciyyəvi olduğuna gö­rə bu cəhəti ön plana çəkirik. Əslində qədim yunan mədəniyyəti el­mi fəaliyyətin bütün sonrakı dövrlər üçün səciyyəvi olan müxtəlif mo­tiv­lərini ya aşkar şəkildə, ya da rüşeym halında özündə saxlayırdı. Orta əsr Şərqinin hakim təfəkkür tərzi də antik fəlsəfənin təsirindən kə­narda qalmamışdır.

Böyük yunan filosofu Pifaqorun apardığı maraqlı bir müqa­yi­sədə o dövrdə elmə və fəlsəfəyə münasibət çox gözəl görünür. Pi­fa­qor adam­ları məqsəd və fəaliyyətinə görə üç qrupa bölür və on­la­rı obrazlı surətdə səciyyələndirmək üçün Olimpiya oyunlarına gə­lən­lərlə mü­qa­yisə edir. Burada bir qisim adamlar öz fiziki imkan və qabiliyyətlərini nü­mayiş etdirərək yarışırlar. Digərləri buraya ti­ca­rət məqsədilə gə­lir­lər. Üçüncülər isə yalnız müşahidə edirlər. Pi­fa­qora görə, həyatda da belədir. Kimlərsə şöhrətin, kimlərsə var-döv­lətin qulu olur. Lakin elə­lə­ri də var ki, yalnız kənardan seyr edir­lər və yeganə məqsədləri hə­qi­qə­ti aşkara çıxarmaq­dır. Bu üçün­cüləri Pifaqor filosof adlandırırdı. Bu­rada fəlsəfə həm də “təmənnasız elm” mənasında başa düşülür. Son məqsəd əldə olu­nan biliklərdən hansı sahədə isə isti­fadə etmək yox, həqiqətin özü­dür. İnsan həqiqətə qovuşanda mənən saflaşır. Dün­yanı, təbiəti də­yişmək məqsədini qarşıya qoymasa da, heç ol­maz­sa dünyanın, tə­biətin ahəngini dərk edir və bu ahəngə uyğunlaşmaq im­kanı əldə edir. Burada Heraklitin məşhur “təbiətlə həmahənglik” prin­sipi yada düşür...

Lakin insan hər cür istiqamətli fəaliyyətin subyekti oldu­ğun­dan dəyişdirilmiş insan mənəviyyatı istər-istəməz dünyanın da də­yiş­di­ril­mə­sinə gətirir. Lakin bu tarixi proses birdən-birə həyata keçmir. Tə­mə­li qədim Şərqdə qo­yulan, antik dövr və orta əsr Şərq tə­fək­kür tər­zi­nin süzgə­cindən keçən bilik-əməl problemi yeni dövr­də yeni çalar­larla zən­ginləşərək bir sıra müvəffəqiyyətlər gətirsə də, özü­nün tam elmi həl­li­ni hələ də tapmamışdır. Tarixi və­rəqləmək və onun dərslərini nəzərə al­maq bu problemin həlli üçün mühüm şərtdir.

Bütün bu deyilənlərdən sonra bir daha orta əsr Şər­qində bilik və əməl probleminin necə həll olunması məsə­lə­sinə qayıtsaq görərik ki, məsələnin bu gün üçün düzgün sa­yılan həlli elmi biliyə üstünlük və müstəqillik veril­məsi, o dövr üçün hələ tez idi. Elmin texniki tərəqqini qa­baqlaması yalnız XX əsr üçün səciyyəvi olan bir hadisədir və əksər təd­qiqatçılar elmi-texniki inqilabın mahiy­yəti­ni məhz bu­nunla izah edirlər.

Elmi yalnız mədəni sərvət kimi başa düşmək, ondan heç bir mad­di səmərə və tətbiq gözləməmək, ona tam təmən­nasız müna­sibət bəs­ləmək ayrı-ayrı adamlara xas ola bilər, lakin dövlət belə mövqedən çı­xış edə bilməz. Alimə ola bilsin ki, yalnız hikmət, dövlətə isə həm də hərbi və iqtisadi güc lazımdır.

Şərqin ənənəvi təfəkkür tərzini müasir dövrdə dövlət siyasəti miq­yasında təbliğ edən mütəfəkkirlərə hələ rast gəl­mək mümkün­dür. Gör­kəmli hind filosofu və siyasi xa­dimi M.Qandi elmdən mad­di qüv­və mənbəyi kimi, texniki tərəqqi naminə istifadə etmə­yin ardıcıl əleyh­da­rı olmuş­dur. O, bu mövqeyi hər cür zorakılığa qar­şı mübarizə pro­qra­mına uy­ğun olaraq seçmişdir. Onun fikrin­cə, insanlara qüvvət de­yil, şəf­qət lazımdır. Zorakılığın qarşısını zo­rakılıqla almaq müm­­kün deyil.

Lakin bəşər tarixi, həyat təcrübəsi göstərir ki, zora­kılıq əley­hi­nə uğurla mübarizə apara bilmək üçün də güclü olmaq lazımdır. XX əsrin böyük mütəfəkkir şairi H. Cavid ənənəvi Şərq fəlsəfəsini real həyat mövqeyindən nəzərdən keçirərək zorakılıq ideyası ilə yanaşı maddi təməldən ay­rılmış həqiqət ideyasını da tənqid etmiş, bü­tün yaradıcı­lığı boyu kitabla qı­lıncın, həqiqətlə gücün vəhdəti ide­ya­sını bədii şəkildə tərənnüm etmişdir. Ən başlıcası isə budur ki, H.Cavid yaradıcılığında bu ideya orta əsrlər üçün səciyyəvi olan fərdi bilik və əməlin vəhdəti ideyasın­dan fərqli olaraq bir şəxs miq­yasından kənara çıxır, ic­timai qrup, xalq, ölkə miqyasında irəli sürülür.

Elə hadisələr vardır ki, onlar yalnız böyük miqyas şə­raitində həyata keçir. Sənət əsərləri çox vaxt fərdi yara­dıcılığın məhsulu ol­du­ğu halda, elm K. Marksın dediyi kimi, ümumcəmiyyət hadisə­si­dir. Elm­dən praktikada isti­fadə edil­məsi də ancaq böyük ictimai miq­yas­lar­da həyata ke­çirilə bi­lər. Sosializm cəmiyyətində elm yalnız dövlət miq­yasına yük­səldikdə real qüvvəyə çevrilir. Ona gö­rə də, elm ada­mı­nın nisbi müstəqilliyini və şəxsiyyət bütövlüyünü təmin etmək də mü­va­fiq dövlət siyasəti tələb edir.

Sənətkarla onun əsərinin “istehlakı” – mənimsə­nilməsi ara­sın­da­kı sosial məsafə nisbətən qısadır, ona görə də, sənət adamının sər­bəst­lik dərəcəsi nisbətən yüksəkdir. Elm, tex­nika və təhsil sahələrində isə bu məsafə böyük ol­duğun­dan burada ciddi sosial-mənəvi problemlər ortaya çı­xır.

Bu gün elmi-texniki tərəqqi sahəsindəki nailiy­yət­ləri ilə bü­tün dünyanı heyrətləndirən Yapo­niya Şərq və Qərb dü­şüncə tərzi­nin üzvi surətdə birləş­mə­sinə nail olan əsr­lər boyu formalaşmış əxlaq-məişət ənə­­nələrini istehsa­latda uğurla tətbiq edə bilən yeganə ölkədir. Dövlətin iqti­sadi siyasəti ilə xalqın ənənəvi təfəkkür tərzi arasın­dakı ziddiyyət minimuma endirilmişdir.

1 Вернадский В.И. Избранные труды по истории науки. М., 1981, стр. 84-85.

1 Леонардо да Винчи. Избранные произведения. Т.1, М.-Л., 1935, стр. 53.

1 Ф.Бэкон. Сочинения: в двух томах, т. 2, М., 1972, стр. 76.

1 Р. Декарт. Рассуждение о методе. Л., 1953, стр. 54.

1 Бах: Роузентал Ф. Торжество знания. Концепция знания в средне­вековом исламе. М., 1978, стр. 243.

2 Yenə orada.

1 Роузентал Ф. Торжество знания. Концепция знания в средне­вековом исламе. М., 1978, стр. 243.

1 Эйнштейн А. Мотивы научного исследования.– Собрание научных трудов, т. 4, 1967, стр. 39-40.