6 yaşında, kadın, Marmaris’te yaşıyor. Meclis’te çalıştıktan sonra emekli olarak eşiyle birlikte Marmaris’e yerleşmişler. Kocasını yıl önce hastalık sebebiyle kaybetmiş

56 yaşında, kadın, Marmaris’te yaşıyor. Meclis’te çalıştıktan sonra emekli olarak eşiyle birlikte Marmaris’e yerleşmişler. Kocasını 4 yıl önce hastalık sebebiyle kaybetmiş. Bir oğlu var, 1 sene önce evlenmiş, o da eşi ile beraber Marmaris’te yaşıyor. Son iki yıl içinde 4 kez hastane yatışı olmuş. Yatış süresi her seferinde giderek artıyor.
Birilerinin ayaklarını yere bağladığını, masanın üzerinde, yerlerde, bahçede böcekler gördüğünü söylüyor. Belirli bir zaman ya da mekanda değil, her an bunu yaşayabildiğini söylüyor. Ayakları bağlandığında olduğu yerde duruyor, sebebi sorulduğunda bir yere gitmesinin engellendiğini söylüyor. Hastane koridorunun ortasında, kafeteryada, bahçede, doktor katında (doktor ve psikolog odalarının olduğu koridor) ayakta dururken bulunuyor, o esnada elleriyle yüzünü kapatıyor, sorulara herhangi bir cevap ya da tepki göstermiyor, olduğu yerden kıpırdamıyor. Sonunda, hareket ettiğindeyse bu davranışını yine birilerinin ayağını yere bağladığı ve bir sesin eğer hareket ederse oğlunu öldüreceğini söylediğiyle açıklamıştır. Bu sesin gerçekte varolup olmadığı sorulduğundaysa, gerçek gibi hissettirdiğini söylemiştir. Zaman zaman görüşmeler esnasında bu sesin varlığı yüzünden ağladığı gözlemlenmiş, bu şekilde yaşamaktan yorulduğunu söylemiştir. Görüşme odasından çıktığında bazen bekleme odasındaki arkadaşlarıyla ve sekreterle sohbet edip gülerken görülmüştür. Bunların yanında depresif belirtiler göstermektedir (anhedoni, uyku ve iştahta bozulmalar, fonksiyonellikte azalmalar, vb.). Düşünce akışı rasyoneldir, konuşmayı sürdürebilmektedir. Ruhsal durum muayenesi yapılmış, tüm soruları cevaplamıştır.
İlk iki yatışında problemleri ve semptomları anlaşılmaya çalışılmış, semptom giderici tedaviler (antidepresan, antipsikotik, benzodiazepin) ve psikometrik testler uygulanmıştır. Semptomlarının şiddetinden dolayı MMPI ve diğer ölçekleri tamamlayamamıştır. Semptomlar ortaya çıktığında kullanması için gevşeme teknikleri öğretilmeye çalışılmıştır. Fakat psikoeğitim sürecinde de semptomları daha da şiddetlenmiştir. Öğrendiklerini uygulamaya çalıştığını söylemiş ama yine sesin geldiğini ve semptomlardan kurtulmaya çalışırsa oğlunu öldüreceğini söylediğini bildirmiştir. Psikodrama tekniği tedavi ekibiyle uygulanmaya çalışılmış, katarsis yaşaması amaçlanmıştır. En belirgin söylediği cümle “Özür dilerim Murat (oğlunun adı)” olmuştur. Uygulama sonrası neden böyle dediği sorulduğunda ne söylediği veya yaptığını hatırlamadığını söylemiş ve tekrar semptomları yaşayamaya başlamıştır.
Her taburculuk sonrası, Marmaris’e döndüğünde semptomları kötüleşmiş, tekrar yatışı yapılmıştır. Son yatışında tüm depresif semptomları ortadan kalkmıştır; gülüyor, konuşuyor, sanat odasını kullanıp kutular boyuyor, dekoratif objeler yapıp sosyalleşiyor olduğu gözlemlenmiştir. Zaman zaman “Sizin için de uygunsa terapi seanslarıma katılmak istemiyorum, karşılığında da takılarınız için bir kutu boyayabilirim size!” demiştir. Hastanede herkesle çok iyi anlaştığı gözlemlenmiştir – sekreterler, temizlik personeli, kafeteryadaki insanlar, diğer hastalar, hasta yakınları ve tedavi ekibi. Hala semptomların olup olmadığı sorulduğunda çok nadir geldiğini, hastanede olmanın işine çok yaradığını söylemiştir.