A ğ u s t o s y › L : s a y › : 7 ( k d V d a h I l ) 5 t L
Yüklə 4,42 Mb. Pdf görüntüsü
|
A Ğ U S T O S 2 0 1 5 • 5 A Ğ U S T O S 2 0 1 5 R UH ve evren düalitesinde şunu hiçbir zaman unutmamak gerekir ki ruhların tekâmül ihtiyaçlarına göre gerçekleşen her davranışına evren parçalarının tam bir uyumla cevap vermesi ancak ruhların bu davranışlarını madde cevheri üzerine yansıtan ve her madde parçasının ve bütününün göstereceği tepkileri de ruhlara yansıtarak geri gönderen aslî ilkenin icaplarıyla gerçekleşir. Yani ruhların ihtiyaçları yüksek ilkelerin icaplarına göre evrene tesirler hâlinde yansıtılır. Evrene yansıyan bu ihtiyaçların cevaplarını o anda vermek, yani bu tesirin taşıdığı icaplar gereğince derhal harekete geçmek madde cevherinin karakter zorunluluğu olduğu için, bu zorunlulukla maddenin verdiği cevap, yine aynı kanallardan, aynı icaplarla ruhlara yansıtılır. İşte bu bilgiler icap kavramının ne demek olduğunu, ne kadar muazzam ve derin anlamlar taşıdığını bir kere daha belirtmiş oluyor. Evrenimizde, evrenlerde ve evrenler üstü olan ruhlar arasında icap her şeyi içine alır. İcap, aslî ilkede saptanmış ve kararlaştırılmış durumların ifadesidir. * *
Evrenimizin üstündeki hakikatlere dair söyleyeceğimiz her söz, kullanacağımız her ibare, göstereceğimiz her örnek ancak bizim evrenimizin maddesel araçlarından ibaret kalır ki bunların hiçbiri evren üstündeki yüksek değerler arasında hakiki bir varlık gösteremez. Bununla beraber bunlar evren içindeki hakikatlerin maddeselleşmiş ifadelerini birer sembol hâlinde ortaya koymaya ve bu yoldan bazı sezgiler vermeye yeterlidir. Zaten bundan ilerisini kavrayabilecek hiçbir dünya varlığı da yoktur. Bu noktayı belirttikten sonra tekrar ayna örneğine dönüyoruz. Yüksek ilkelerin icaplarıyla ruhların ihtiyacı bir aynadan yansır gibi evrene ve oradan gelen cevaplar da ruhlara yansır demiştik. Bir dünya örneği içine sokmak zorunluluğunda kaldığımız bu muazzam hakikatin sezgisini biraz daha kuvvetlendirmek istiyoruz. Buradaki ayna sembolünü dünya zaman ve mekânına uydurup ruhları bir tarafta, aynayı karşılarında, evreni de öbür tarafta düşünerek ve aralarındaki mesafelere göre, söz edilen yansımaları belirli sürelerle ölçmeye kalkışarak fikir yürütmemelidir. Çünkü evrenimiz üstü hakikatlerde dünyamıza özgü zaman ve mekân durumları yoktur. Bundan dolayı, burada zaman ve mekân kayıtlarından özgür kalarak ayna-ruh- evren kavramlarını birbiri içindeymiş gibi kabul etmek ve bu sembolle ifade edilmek istenen uygulamaya -insanların anladığı anlamda bir zaman payı vermeden- aynı anda olup bitiyormuş gözüyle bakmak gerekir. Önemle hatırlatmak isteriz ki ayna örneği üzerinde dururken insanların alışık oldukları zaman ve mekân kaydından özgür sezgileri edinmeye layıkıyla başarılı olamadıkları anda, kendilerini bekleyen bir tehlike ile karşılaşmaları daima mümkün olabilir. Bu tehlike de hatalı bir anlayış tarzıdır. Yani bu bildirdiğimiz ruh-ayna-evren sembolünün zaman ve mekândan soyutlanmış sezgisi, hiçbir zaman insanı vahdet-i vücut kavramına sürüklememelidir. Çünkü bu yazıları iyi anlayanlar, burada böyle bir kavramın kastedilmediğini bilirler. Yüksek ilkelerle ruhların ve evrenlerin bir tek varlık hâline girebileceği düşüncesi, anlatmak istediğimiz hakikatlerden tamamıyla zıt bir yöne doğru insanı yöneltir ve onun bütün yüksek sezgilerini silip süpürür. * * * Şurası bir hakikattir ki cevherleri birbirine göre daha bol olanaklara sahip ve daha üstün olan, bundan dolayı ruhların daha ileri ihtiyaçlarına cevap verebilecek yetenekler gösteren sonsuz evrenler serisinin hiçbir parçası ya da bütünü ruhlara erişemez. Nitekim ruhların da herhangi bir evren cevherinden kökenlerini almış olmaları olanağı düşünülemez. Evrenlerle, evren cevherleriyle ruhlar arasında kesin bir erişilmezlik vardır. Bu erişilmezlik ruhun ve evren cevherlerinin niteliklerinden ileri gelir. Çünkü eğer ruhlar ve evrenler birbirinden bir şeyler alıp verebilselerdi ve aynı niteliğe sahip, İ L Â H Î N İ Z A M V E K Â İ N A T ’ T A N S E Ç M E L E R Ruhun Tekâmülü Dr. Bedri Ruhselman tarafından derlenmiştir. hakikatinin olanaklarına uygun gelen durum, ikinci durum, yani birbirinden tamamıyla ayrı niteliklerde ve her birinin kendisine özgü bambaşka karakterlerde sonsuz gelişim olanaklarına sahip sonsuz cevherlerin varlığı durumudur. İşte, ancak böyle sonsuz cevher niteliklerinin her birinde sonsuz tekâmül devreleri geçirmesiyle ruhların tekâmüllerinin sonsuzluğu hakikati asıl anlamını ve değerini bulur. * *
Ruhun tekâmülünün sonsuzluğunu kabul etmek bir zorunluluktur. Çünkü hiçbir isimle anamayacağımız, sezgimizin bile hiçbir şekilde ulaşamayacağı o erişilmezliklerin erişilmezliği; ruhların hiçbir zaman olup bitmiş bir hâle, mutlak tekâmül hâline giremeyeceklerini ve sonsuza kadar tekâmül ihtiyaçlarından kurtulamayacaklarını zorunlu kılar. Öyleyse evrenlerin ruhlara erişilmezliğini zorunlu kılan etken, ruhların sonsuz tekâmülden kurtulamamaları hakikatini de zorunlu kılar.
Ruhların sonsuz tekâmülünü zorunlu kılan etken de ruhların aslî ilkeye hiçbir zaman erişemeyecekleri hakikatinin bir zorunluluğudur. Ruhların aslî ilkeye erişememelerini zorunlu kılan etken ise her şeyin üstünde ve bütünlerin bütünü olan her şeyle en ufak bir ilişkisi bile söz konusu olmayan, akıllara, hayallere, hislere girmeyen, hiçbir isimle ifadesi mümkün olmayan, -yalnız burada büyük bir zorunluluk içinde- ancak bir defaya özgü olmak üzere, hiçbir işaretini düşünmeden, bir dünya kelimesi ile anacağımız “Allah”ın, erişilmezliklerin erişilmezliği zorunluluğudur. Bu hakikati duraksamadan ve tartışma konusu
aralarında ortak cevhersel değerler bulunsaydı ruh ve evren ikiliğine gerek kalmazdı ve tekâmülün de anlamı kaybolurdu. Aynı şekilde, evren cevherlerinin de gelişimle ya da başka bir yoldan birbirine geçecekleri düşünülemez. Bu cevherlerin birbirine geçmesi mümkün olmaz. Öyleyse, insanların akıllarına gelebileceği gibi, bir evren gelişerek üst bir evreni oluşturmaya doğru kayamaz. O evren ancak -sonsuz denebilecek geniş olanaklar içinde- toplanır, dağılır ve tekrar toplanır, dağılır. Bu hâl, kimsenin akıl erdiremeyeceği bir sonsuzluktur. Eğer evrenlerin zamanla ve gelişimle birbirine dönüşebilmeleri bir hakikat olsaydı, o zaman ayrı ayrı evren cevherleri ve ayrı ayrı evrenler kabul etmek gereği ve zorunluluğu ortada kalmazdı. Ve bir tek evren ruhlara sonsuza kadar bir tekâmül ortamı olarak kalırdı. Fakat bu durum, ruhun sonsuz tekâmül ihtiyacı kavramı ile uzlaştırılamaz. Çünkü
ne kadar sonsuz olanakları bulunursa bulunsun, niteliği değişmeyen, aynı cevher niteliğinde kalan bir evren, ruhun sonsuz ihtiyaçlarını karşılamaya yeterli gelmez. Böyle bir tek evren kavramı, ruhlarla evrenin aynı değerde ve aynı planda bulunması zorunluluğunu doğurur ki bu da ruh ve evren ikiliğine ve tekâmül fikrine tamamen aykırıdır. Bundan dolayı, tek bir evren kavramı ruhun sonsuz tekâmülü kavramına uymaz. Sonsuz olanakları bile kabul olunsa, bir tek niteliğin sonsuz kapsama sahip ruhun tekâmülü karşısında vereceği sezgi başka, birbiriyle kesinlikle benzerliği olmayan sonsuz niteliklerin sonsuz olanaklarının vereceği sezgi yine başkadır. Ve ruhların sonsuz tekâmülü hakikatine layık olan durum, yani sonuna varılması söz konusu olmayan sonsuz tekâmül 6 • R U H v e M A D D E A Ğ U S T O S 2 0 1 5 • 7
Yüklə 4,42 Mb. Dostları ilə paylaş:
|