Ağayar Şükürov
Yüklə 0,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ÖNCƏ AKBUĞRA
- BUDUR, QAZIQURD
- DİLƏK VƏ VİDA
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 147 Süfrədə olan bal kasasına işarə edərək “Qazıqurd balıdır, yeyin” dedi. Qımızda Qazıqurd dağının nə təsiri vardı, hələ görməmişdim, amma bal həqiqətən də dadlı idi. Qazaxıstanın cənubunda pambıq ballar geniş yayılmışdır. Geniş yayılan pambıq təsərrüfatçılığından arılar bal toplayırdılar. Pambıq ballar həm ağ rəngli olur, həm də tez kristallaşırdı. Qarşımızda dayanan Qazıqurd balı isə qızılı rəngi ilə həqiqi çiçək balı idi. Hələ Qazıqurdu görmədən çiçəkləri gəlmişdi bizi görməyə. Çömçəsi əldən - ələ gəzərək bir saatdan çox köpükləndirilən qımıza Muxtar “Qazıqurd qımızı” deyərək bizə verdi. Əlindəki çömçə ilə qımızı piyalələrə tökərkən, bir yandan da qımızın süfrəyə verilməsindən bəhs edirdi. Qımız əsla səs çıxartmadan piyaləyə tökülməli imiş. Əgər çömçədən axıdılarkən şırıltı səsi çıxarsa bu qonağa təhqir sayılırmış. Bir yandan danışır, o biri yandan qayda ilə piyalələri doldururdu. Yuvaşlığın təsirimi, bu qədər köpükləndirilməsinin nəticəsimi, yoxsa Qazıqurdun əsəri olduğundandırmı bilmirəm, amma bu içdiyim ən gözəl qımız idi. Ev sahibi qımıza bal qarışdırmağımızı tövsiyə etdi. Biz də əməl etdik. Ay, Allah! Bu qarışıq dünyanın ən gözəl içəcəklərindən biri olmuşdu. Yarım litr böyüklüyündəki kasalardan beşmi içmişdik, altımı, hesabı qarışdırmışdıq. Bu xoş ləzzətə dayanmayıb, bir az çox içdiyimiz dəqiq idi. Rəhmətlik professor Əbdülməcid Doğru Xoca Pamirdə Türk Dağçıları kitabında “çox miqdarda qımız içib, əsəb sistemi pozulmayanların Türk olduqlarına qərar verə biləcəyini” yazır. Ali Ağabəylə Xocanı xatırlayıb “baxaq görək səhərə türklük testindən necə çıxa biləcəyik” deyərək zarafatlaşdıq. Saat ikiyə yaxınlaşırdı. Ertəsi gün yorucu bir gün olacaqdı. Bizim üçün hazırlanmış tərtəmiz yer yataqlarında istirahət etməyə getdik. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 148 ÖNCƏ AKBUĞRA Səhər qalxmağımız istənildiyi vaxt saat beşə yaxınlaşırdı. Dan yeri ağardı. Üzümüzü yumaq üçün həyətə çıxdıq. Səyyar əlüzyuyanın üzərində yerləşdirilmiş dörd litrlik bir qabdan axan suda əllərimizi yuyacaqdıq. Silindrin altında on beş santimetrlik bir metal çubuq vardı. Əlinizlə bu çubuğu yuxarıya itələdiyiniz zaman su axmağa başlayır, ovcunuz suyla dolub, əlinizi çəkdiyinizdə çubuq öz ağırlığıyla təkrar yerinə gəlir və üzərindəki diyircək suyun axmasını əngəlləyirdi. Bu su qabları Orta Asiyada çox geniş yayılmışdı. Şəbəkə suyuna bağlı olmayan hər bir evin qarşısında bunlardan var idi. Nə zaman bu qabları istifadə etsək, Ali Ağabəy heyfsilənirdi. Yenə bir yandan ovucunun içiylə çubuğa basıb suyu axıdır, bir yandan da “Anadoluda bu adəti niyə bilməzlər! Halbuki nə qədər praktikdir. Bunlar bizim kəndlərdə çox işə yarayar. Türkiyədə də bu adət tanıdılmalıdır. Antəpli ustalara bir tərif etsən, bunu gözü qapalı hazırlayarlar...” Bu cümlələri Ali Ağa bəydən bəlkə 40-cı dəfə eşidirdim. Amma hər səfərində ilk dəfə eşidirmişəm kimi maraqla dinləyirdim. Ali Ağabəy Anadolu insanını o qədər sevirdi ki, kəndlərimizin halı gözünün qabağına gəlirdi. Gecədən qabın içində qalıb yaxşıca soyumuş suyu üzümüzə vurmağımızla yuxumuz qeyb olurdu. Bu arada bir az da tərəddüdlə Ali Ağabəyə Məcid Xocanın testini xatırlatdım. İkimizə də test müsbət nəticə vermişdi. Təlaş ediləcək bir şey yox idi. Tələsik çayla kiçik səhər yeməyi yeyib yola başladıq. Öncə Akbuğra Türbəsini ziyarət edəcək və oradan Qazıqurda çıxacaqdıq. Kənddən çıxar-çıxmaz “bax, Qazıqurd” dedilər. Gecə çox fərq etməmişdik, qaldığımız ev Qazıqurd Dağının düz ətəyində idi. Kazıkurdun heybətli bir görüntüsü vardı. “Bu Ata Qazıqurd” dedi Abay. “Daha irəlidə Ana Qazıqurd var. Vaxtımız olsa, oraya da çıxarıq”. Qazıqurd Dağının iki zirvəsi vardı, tipik Böyük Ağrı və Kiçik Ağrı kimi. Biz böyüyünün, Ata Qazıqurdun ətəklərindəydik. Yolumuz dağın ətəyindən qıvrılaraq davam edirdi. Dağın ətəklərindəki sürülə biləcək hər yeri kəndlilər əkmişdir. Tarlaların arasında irəliləyirdik. İki və ya üç kiçik vadidən keçdikdən sonra böyüklüyü əvvəlkilərdən çox fərqlənməyən, amma yamyaşıl bir vadinin içində özümüzü gördük. Demək ki, digərlərində olmayan burada vardı: www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 149 vadinin ortasından bol su axırdı. Vadinin düz başladığı yerdə kiçik, onun bir az aşağısında isə iki mərtəbəli bir tikili var idi. Abay “bura Ağ Buğra Övliyanın Türbəsi olmalıdır” dedi. Bu, vadinin başındakı çox da möhtəşəm olmayan, Qazax məzarlıqlarında belə rastlana biləcək növdən, daşdan kiçik bir tikiliydi. Bütün sevimliliyi ilə vadinin başına qurulmuşdu. Quruluş tarixini indi xatırlamıram. Amma bəlkə də müstəqillikdən sonra əhya edilən müqəddəs yerlərdən biri də ola bilərdi. Yanında da iki mərtəbəli bir ev var idi. Vadiyə həyat verən su bu tikilinin divarının düz yanında fışqırırdı. Yerin altından gurul-gurul fışqıraraq bayıra çıxan su, sanki Akbuğra Türbəsinin içindən tökülürdü. Bu suyun çıxışını seyr etmək çox gözəl idi. Gözlərimiz suyun qabarıb çəkilməsinə dalıb gedirdi. Doğrusu, yalnız bu suyun çıxışını seyr etmək üçün bu yolçuluğumuzun zəhmətlərinə dəyərdi. Abay bu sudan abdəst almağımızı təklif etdi. Bu abdəst türbə ziyarəti üçün idimi, yoxsa bir az sonra çıxacağımız Qazıqurd üçünmü, aydın deyildi, amma mənə qalarsa Abay hər ikisi üçün də bunun lazım olduğunu düşünürdü. Məmnuniyyətlə qollarımızı sıvamağa başladıq. Bu bulağa toxunmaq bambaşqa bir zövq olacaqdı. Türbəyə girdiyimiz zaman adətə görə dua etmək vəzifəsi ən böyüyümüz olaraq Ali Ağabəyə düşürdü. Ali Ağabəy qəbir ziyarətinin təsiri altında fatihə oxuyacaq və türkcə dua edəcəkdi. Belə etmək adət idi. Qazaxlar qısa arzu cümlələrini qafiyələrə uyğunlaşdırıb şeir kimi dua edirlər. Bu duaları ərbabından dinləmək çox zövqlü olur. Hətta gözəl duaların kitabları belə vardır. Üzərində “Akbata” yazılı kitabçaları hər yerdə görmək mümkündür. Qazaxlar “Bata” sözünü, dua mənasında istifadə edir. Çox geniş etimoloji biliyi olan Ali Ağabəy Bata sözünün “fatihə” kəlməsinin dəyişilməsindən gəlməsini detallarıyla izah edir və hər dəfə də “başqa dildən alınan bir kəlmə ancaq bu qədər dəyişdirilə bilər” deyir və gülürdü. Qəbirin başına çatdığımız zaman Abay “Aləkə Bata ber” dedi. Bata vermək bizim adımızdan dua etməsi deməkdi. Ali Ağabəy usula uyğun olaraq fatihə oxumuş və türkcə duaya başlayacaqdı ki, Abay gur səslə araya girdi. Bu da adətə uyğun idi: ikinci, üçüncü, hətta dördüncü adam da surələr oxuya bilərdi, amma arzu hissəsi mütləq orada olan ən böyük, yəni Qazax təbiriylə ağsaqqal tərəfindən edilməliydi. Bizim ağsaqqalımız Ali Ağabəydi. Bura qədər hər şey normal idi. Amma Abayın Quran oxuma tərzi bizi çaşdırmışdı. Ali Ağabəylə göz-gözə www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 150 gəldik. Mən dua etməyi dayandıraraq çiynimdəki kameranı götürdüm, bunu qaçırmamalıydım. Abay adətən bir baksıya dönmüşdü. Quran oxumasındakı musiqi şaman melodiyası idi. O da fatihə surəsini oxuyurdu. Qazaxların adətən tələffüz etməkdə çətinlik çəkdikləri səsləri saymasaq, surənin oxunuşunda xəta yox idi, amma o melodiya, sanki əsrlər əvvəldən keçib gəlirdi. Mədəniyyətin gücünü izah etmək hərhalda dünyanın ən çətin işlərindən biridir. Abay oxumasını bitirib dayandı. Bu, dua sırasının gəldiyini və sözün Ali Ağabəyə keçəcəyinin işarəsi idi. Ali Ağabəyin dualarına qoşularaq türbədən çıxdıq. Biz türbədə ikən iki maşın da gəlmişdi. Qadınlı, kişili qrup sağa, sola qaçırdılar. İki mərtəbəli binanın alt mərtəbəsi də açılmışdı. Bura geniş bir salon idi. Bir küncündə bir balon qaz və ocaq, digər tərəfdə isə bir- iki masadan başqa bir şey görünmürdü. Abay “əgər dünən gecə Muxtar Ağanı evdə tapa bilməsəydik, biz də bu binanın üst mərtəbəsində qalacaqdıq” dedi. Üst mərtəbədə nələr vardı, onu görmək imkanımız yoxdu. Lakin alt mərtəbənin, qurban kəsənlərin ətləri bişirib qonaq etmələri üçün yer olduğu başa düşülürdü. Yeni gələnlər də qurban kəsməyə hazırlaşırdılar. Abay maşından bir şüşə götürərək bulaq suyundan doldurdu. “Yuxarıda ehtiyacımız olur” dedi. Çörək, bir neçə pomidor və tərəvəzdən ibarət olan torbamız Muxtarın əlindəydi. Artıq Qazıqurda dırmanmağa hazırdıq. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 151 BUDUR, QAZIQURD Akburğadan hərəkət etdiyimiz zaman kiçik bir təpəni dırmanaraq geniş düzlüyə çıxdıq. Buraların iç Anadolu dağ yamaclarından fərqi yox idi. Otlar, yovşanlar və kiçik dağ çiçəklərinin arasında uzanan bir cığırda yeriyirdik. Qazıqurdun ətəyində bu kiçik təpə belə nəfəsimizin zorlanmasına yetmişdi. Bu düzlükdə yeriyərkən nəfəsimiz də yerinə gəldi. Sonra bir vadini, daha sonra o birini keçdik. Bax, budur Qazıqurdun ana zirvəsinin önündəyik. Buraya qədər olan məsafə belə bizi yormaya yetmişdi. Üstəlik paltarlarımız havaya heç uyğun deyildi. Bu mövsümdə istilərin kifayət qədər yüksək olduğu Türkistan iqliminə görə geyinmişdik. Günəşin yüksəlmiş olmasına baxmayaraq, hava hələ də üşüyəcək qədər sərindi. Qazıqurdun zirvəsi daha da soyuq olacaqdı. Ali Ağabəy buradan geri dönmək istədi. “Siz çıxın, mən maşının yanında gözləyəcəyəm” dedi. Maşınımızı Akbuğrada saxlamışdıq. Başa düşdük və o geri döndü. Muxtar düz yolda yeriyirmiş kimi dağa dırmaşırdı. Arxasınca ona çatmağa çətinlik çəkirdim. Abay da Ali Ağabəyin geri dönmək məcburiyyətində qaldığına heyfsilənirdi. Biz yeridikcə Qazıqurdun zirvəsi sanki yuxarı qaçırdı. Bəlkə yarısına gəlmişdik və ya o qədər olmamışdı ki, artıq mən də Ali Ağabəy kimi geri dönmək istədiyimi söylədim. Əslində bunu çoxdan söyləmək istəyirdim. Amma inadla dırmaşmağa çalışırdım. Lakin artıq zirvəyə baxdıqca gözlərim qaralırdı. İkisi birdən etiraz etdilər. “Bura qədər gəlib dönmək olmaz” dedilər. Çarə yoxdu, dözməliydim. Artıq zirvəyə yaxınlaşmışdıq. Bitki örtüyü də nazikləşmişdi. Ətraf kiçik daş parçalarıyla doluydu. Son taqətimizi də toplayaraq nəhayət Qazıqurdun zirvəsinə çatdıq. Günəş xeyli yüksəlmiş, sərin külək hələ də davam edirdi. Abay “Nuh Peyğəmbərin Gəmisinin oturduğu yer, bax, budur” dedi. İki yanda yeddi-səkkiz metr yüksəkliyində qayalıq sütunlar vardı. İki sütununun arası on beş metrə yaxındı. “Bu şəkli gəmi yaratmışdır” deyə Abay izah etdi. “Tufan zamanı sular bu dağı da aşmışdır. Suların çəkilməyə başlamasıyla gəmi gələrək dağa çarpmış, öz şəklini verərək buraya oturmuşdur”. Günəşin qarşısında, soldakı qayalığın dibində oturduq. Həddindən artıq yorğun olduğumuzdan oturan kimi yatmışam. Oyandığım zaman bütün yorğunluğum keçib getmişdi. Hər halda www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 152 yoldaşlarım uzun müddət yanımda gözləmək məcburiyyətində qalmışdılar. Bunun görə utanırdım. Saatıma baxdım. Sən demə cəmi 10 dəqiqə yatmışam. Lakin bu nə qədər rahatladıcı bir yuxu idi. Bu zaman Muxtar torbanı açıb pomidorları və tərəvəzləri çıxarıb süfrə açmışdı. Abay isə bu yuxudan son dərəcə məmnundu: “Qazıqurd səni qəbul etdi” sevincək dedi. Oturduğumuz qayalıqdakı 3 metrəyə yaxın bir budağın üzərində tuğ bağlanmışdı. Bu tuğ övliya qəbirlərinin başına qoyulan növlərdəndir. Orta Asiyada qəbirdə yatanın övliya olduğunu göstərmək üçün belə tuğlar qoyulduğunu bilirdim. Yesəvi Türbəsinin qədim fotolarında da bu cür tuğlar var idi. Teymur Xan şeyxinin qəbrinin başında və Şahı Nəqşibəndin qəbrinin başında da bu tuğdan vardı. Görəsən Qazıqurdun zirvəsində də bir övliya qəbri yerləşirdimi? Abaydan soruşdum. Bir az gülümsəyərək oturduğumuz yerin düz üzərində asılmış bir mərmər lövhədəki yazını mənə göstərdi. Lövhədə qazaxca “Nuhun gəmisi Qazıqurda oturdu - heç kəraməti olmasa Nuhun gəmisi bura oturardımı ” yazırdı. Amma Abay lövhəni oxuyarkən “heç övliya olmasa oturardımı?” deyə oxuyurdu. Başa düşdüm. Qazax xalqı bu müqəddəs dağa “övliya hörməti” ilə yaxınlaşırdı. Torosların övliya təpələri kimi. Acmışdım. Bir yandan gətirdiklərimizi yeyir, bir yandan da Abayı dinləyirdk. Muxtar yalnız onun danışdıqlarını təsdiqləmək üçün söhbətə qarışırdı. Abay qarşımızdakı qayalıq sütunundan bir deşik göstərərək “bu qayaların arasındakı deşikdən keçənlərin günahları təmizlənir” deyirdi. “Əgər pis niyyətli və çox günahkarsansa, qayalar səni sıxar və keçə bilməzsən” deyə əlavə etdi. Anadolunun Hacıbektaş Türbəsini xatırlamamaq qeyri-mümkün idi. Bir az sonra köynəyini çıxararaq bəhs etdiyi aralığın bir yerindən girib, digər yandan çıxdı. Çıxış yeri dar idi və iri vücudu qayalara sürtünmək məcburiyyətində idi. Çıxdıqdan sonra dərin bir nəfəs aldı, bəlli ki, psixoloji olaraq çox rahatlamışdı. Mənə də aralıqdan keçmək üçün çox israr etdi. Bunun üçün köynəyimi çıxarmamağım şərt idi. Mən geyimli halda üşüyürdüm. Bir də vücudumun soyuq qayalara toxunacağını düşünüb ürpərdim. Təklifini qəbul etmədim. Muxtar da keçməyə təşəbbüs etmədi. Gəminin oturduğu söylənən ərazidən irəliyə doğru yeridik. Qazıqurdun bu ərazisi çox sərt bir qayalıqdı və dimdik aşağıya doğru enirdi. Dədə Qorqudun Salur Qazana yuvarlanan qayanı tutdurduğu yer bura olmalıydı. O igid bax, bu cür mədh edilirdi. Bu www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 153 dimdik yamacdan yuvarlanan qayanı yaxalayan ər, necə bir ər ola bilər ki! Buradan şimalda bir dağ sırasına qədər üfüq uzanırdı. Bu dağlar isə Dədə Qorqudun “qarşı yatan qara dağlar” dediyi yerlərdir. Hətta Sibir küləklərinə keçid verən kanyon da buradan açıq görünürdü. Qərbə doğru isə ucsuz-bucaqsız düzlük vardı. Çimkənd şəhəri ayaqlarımızın dibindəymiş kimi yaxında görünür, ona təpədən baxırdıq. Sanki gözümüz seçə bilsə, Türkistan, hətta Qızıl Orda şəhəri belə görünəcəkmiş kimi dümdüz bir ovalıqdı. Dayanıb Türkistanın yerini tapmağa çalışdıq, xeyir, çılpaq gözlə görünmürdü. Abay Qazıqurdu anlatmağa davam edirdi: “Qorqud Ata” Qazaxlar Dədə Qorquda belə deyirdilər; “burada inzivaya çəkilmişdir”. “Xalqın çoxu bilmir, o da ərənlərdəndir”. “Yesəvi Atanın da bu zirvədə təvəkkül etdiyini” anladırdı. Cənubda Ana Qazıqurd dağı görünürdü. Alpər Tunqanın aslanları onun bağrını taclandırırdı. Hələ balacaydı və arxasında görünən yerlər isə Özbəkistan torpaqlarıydı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 154 DİLƏK VƏ VİDA Zirvədə olan bir-iki kola da xalq parçalar bağlayaraq, onları rəngbərəng etmişdilər. Dilək tutmanın bu şəklini bilirdim, amma bir də kiçik daş parçalarından üst-üstə qoyularaq əmələ gələn yığınlar vardı. Bunlar dilək diləyənlər tərəfindən edilmişdi. Bunlar Abayın anlatdıqları idi. Bezlərin və daşların çoxluğundan məlum olurdu ki, niyyət tutmaq üçün Qazıqurda çıxanlar az deyildi. Ətraf yerlərdən, hətta Alma-atadan, Qızıl Ordadan gələnlərin olduğunu Muxtar söyləyirdi. “Artıq ta Türkiyədən gələnlər olduğunu siyahıya əlavə edə biləcəklərini” söyləyərək yığınların üzərinə bir daş da mən qoydum. Nə dilədiyimi soruşmadılar, çünki onlar da “diləyin açıqlanması halında həyata keçməyəcəyinə” inanırdılar. Artıq enirdik. Enmək çıxmaqdan daha çətindi. Muxtar bir dərə yatağına doğru girmişdi. O bu yerləri çox yaxşı tanıyırdı. Abayla mən çıxdığımız cığırdan enməyə çalışırdıq. Abay bir az geridə qalmışdı. Özümü saxlaya bilmədiyim yerlərdə qaçaraq enirdim. Ara-sıra Abayı görürdüm. Muxtar isə heç görünmürdü. Hər halda Abaydan çox geridədir, deyə düşündüm. Enməyə davam edirdim. Xeyli enmişdim ki, gələrkən keçdiyimiz dağa yaxın iki dərənin arasındakı düzlüyə bir qoyun sürüsü daxil olmağa başladı. Arxadakılar çatsın deyə yeriməyi yavaşlatdım. Vadiyə yaxınlaşınca dayanıb gözləməyə başladım. Abay görünürdü, amma Muxtar isə hələ də yox idi. Sürünün arxasında olduğu vadiyə tamamilə yaxınlaşmışdım ki, qoyunlara yaxın bir yerdə başını qoluna dayayıb yatan birinin olduğunu gördüm. “Yəqin ki, çoban sürüsünün başında, hər halda itlərinə də nəzarət edir” deyə bir az rahatladım. Artıq dayanıb yoldaşlarımın gəlməsini gözləyəcəkdim. Bir müddət sonra Abay da gəlmişdi, amma Muxtar hələ də görünmürdü. Abaya “Muxtarı da gözləyək” dedim. Hərhalda başa düşmədi “Görünmür belə, geridə qaldı. Bir şey ola bilərmi?” soruşdum. Abay güldü. “Vadinin qarşısında yatan adam Muxtardır” dedi. İnanmaq çətindi. Muxtarın keçdiyi dərə yatağında cığır belə yox idi, daşların arasında yeriməsi daha çətin olmalı deyildimi? Vadinin kənarına gəlmişdik artıq, qarşı tərəfdə yatan həqiqətən də Muxtar idi. İlk müşahidəmdə haqlı idim: Muxtar dastan qəhrəmanı kimiydi. O, sanki www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 155 uçaraq Qazıqurda enmişdi. Bu qədər tez başqa cür enilməzdi. Ali Ağabəyin yanına gəldiyimiz zaman onu Akbuğranı ziyarətə gələnlərlə münasibət yaratdığını gördük. Hətta uşaqlarla belə dost olmuşdu. Bu səhranın ortasında, vahədə bülbülləri dinləyərək vaxtını keçirmişdi. Kəndə gəldiyimiz zaman Muxtar qalmağımız üçün israr etdi. Evə girib bir çay içməyi qəbul etdik. Bu səbəblə evdəkilərlə də vidalaşmış olacaqdıq. Səhər biz ayrıldığımız zaman xanımlar hələ də toydan qayıtmamışdılar. Qazıqurdun ətəyində tapdığımız bu “həmşərilərimizlə” bu qısa müddətdə nə qədər qaynaşmışdıq. Axşam mütləq Türkistanda olmağımız lazım olduğunu anlatmağa çalışdıq. Abay da dediklərimizi təsdiq etdi. Onun da dəstəyiylə izn almağı bacardıq. Muxtarla qucaqlaşıb ev xalqıyla vidalaşaraq kənddən ayrıldıq. Türkistana döndüyümüz zaman toplantıya çox az vaxt qalmışdı. Çatmışdıq. Bütün yorğunluğumuza dəymişdi. Bu qısa müddət ərzində nə qədər çox şey qazanmışdıq. Bir ay sonra Türkiyəyə qayıdacağımız dəqiqləşmişdi. Üç illik Türkistanda xidmət müddətimiz başa çatmışdı. Ali Ağabəyin də vəziyyəti eyni di. Hər nə qədər gedəcəyimiz yer doğulub böyüdüyümüz ölkəmiz olsa da, bu çox sevdiyimiz coğrafiya və insanlardan ayrılmaq bizi məyus edirdi. Abay bu dəfə də haqlı çıxmışdı: “Heç deyilsə, Qazıqurdu görmədən qayıdanlardan deyildik”. Təşəkkürlər, Abəkə! Təşəkkürlər, Muha! Sağlıqla qal, Qazıqurd! Sağlıqla qal ,Türkistan! Arzu edirəm ki, dilək daşım sonsuzadək Qazıqurdun zirvəsindəki yerində qalsın!... Yüklə 0,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|