Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- AKADEMİKİN SON ƏSƏRİ Bakı – 2017 Korrektor: Əyyar Tahirov Sabir Rüstəmxanlı. AKADEMİKİN
- GİRİŞ ƏVƏZİ VƏ YA MURADIN YUXUSU
| Sabir Rüstəmxanlı Sabir Rüstəmxanlı. AKADEMİKİN SON ƏSƏRİ Bakı, “Sabir Yazarlar Ocağı”nın nəşri, 2017, 320 səh. Tarix bu günün güzgüsü olduğu kimi, bu gün baş verən olaylar da onun bir çox gizli və qaranlıq səhifələrinə işıq salır. Yüz illər boyu millətin başına gələn faciələrin iç və dış səbəbkarları adını və rəngini dəyişmiş şəkildə bu gün də yaşamaqdadır. Son iki əsrdə Azərbaycan xalqı işğal, soyqırım, köçürmə, repressiya, milli dəyərlərinin əlindən alınması, mənəvi aşınma kimi, bəlkə də heç bir xalqın görmədiyi zülmlərdən keçib. «Akademikin son əsəri» Azərbaycan xalqının üzləşdiyi yeni bir fiziki və mənəvi repressiyaya – genetik savaşa həsr edilib. Tarixçi alimin taleyi araşdırdığı tarixlərin bir parçasıdır. Son otuz ilin olayları ilə bağlı zəngin informasiya ilə yüklənməsi əsərin başlıca özəlliklərindəndir. ISBN 978-9952-36-364-7 © “Sabir Yazarlar Ocağı”, 2017 © Sabir Rüstəmxanlı, 2017 GİRİŞ ƏVƏZİ VƏ YA MURADIN YUXUSU O gün dünyadakı bütün doğum evləri yüyrüyə qoyulubmuş kimi irəli-geri yellənməkdəydi. Həkimləri heyrət bürümüşdü. Körpələr səssiz-səmirsiz doğulurdu. Anaların ağrı qarışıq həsrətlə doqquz ay boyunca gözlədikləri çağa çığırtısı yox olmuşdu. Mamaçalar körpələrin ayaqlarından tutub yuxarı qaldırır, yançaqlarını şapalaqlayıb, dünyanın ilk acısı ilə onları uzun yuxudan oyatmağa çalışır, ilk qışqırıqlarını eşitmək istəyirdilər; qoy var səslə çığırsınlar ki, ciyərləri genişlənsin... Ancaq körpələr bu dünyanın havası üçün darıxıbmışcasına elə ilk andanca, böyüklər kimi, dərindən nəfəs alır və yaşlı adamların gözlərinə bənzər açıq, bir az da qayğılı gözlərlə ətrafa nəzər salır, sanki nə isə axtarırdılar. Hətta bəzilərinin baxışlarında aşkar bir hirs oxunurdu, elə bil, rahatlıqlarının pozulduğuna görə qəzəbliydilər, ancaq sirli bir inadkarlıqla susur, bu qəzəblərini ürəklərində boğurdular. Bir sözlə, o gün doğulan uşaqların heç birinin çağa çığırtısı eşidilmirdi, onlar lal doğulurdu. Təkcə doğum evlərində deyil, həkimlərin, ginekoloqların əli çatmayan ucqarlarda da körpələr dünyaya belə vahiməli səssizliklə gəlirdi. Sanki söz vermişdilər ki, səslərini bu dünyanın adamlarına eşitdirməyəcək, onlarla danışmayacaqlar, elə bil, ana bətnində tapşırıq almışdılar ki, o dünyada kəlmə kəsib danışmayan körpələr də artıq ana bətnini tərk edərkən bütün insanlardan küsülü olurdular. Biganəlik, laqeydlik aydın oxunurdu onların üzündən... Sanki bu səssizliklə insanlara acıq verirdilər. Bir neçə gün sonra bu lallığın yerini vahiməli şeylər tutdu. Körpələr sözləşibmiş kimi eyni vaxtda ana südündən imtina etdilər, dodaqları ana döşünə toxunan kimi ikrahla büzdükləri üzlərini yana çevirir, kiçicik əlləri ilə anaların körpəsini əmiz- dirmək üçün darıxan məmələrini kənara itələyirdilər... Əvəzində rezin əmzikləri həvəslə sorurdular. Günlərin birində uşaqların səsi qəfildən açıldı, lakin bu normal uşaq səsi deyildi, qəribə, qarışıq xoru diqqətlə dinləyəndə quş səsi, inək və keçi mələməsi, donuz xorultusu eşidilirdi... Sanki insan övladlarını yox, bütün canlıların törəmələrini yığmışdılar bir yerə. Körpələr aylar sonra dil açanda da ilk sözləri müxtəlif dillərdəydi. Bir millətdən olan anaların uşaqları ayrı-ayrı və ya anlaşılmaz dillərdə danışırdılar. *** “...Günlərlə başı içkidən ayılmayan, bəzən gecələrini parklarda, oturacaqların üstündə keçirən bir avara şəhərin ana caddələrindən biriylə, zorla ağacdan-ağaca adlayaraq gedir və mızıldana-mızıldana, nə isə oxuyurdu. Həmin gün qəribə bir əhvalat oldu. Avara, qolundan tutub onu ayıltma məntəqəsinə aparmaq istəyən polisin düz gözünün içinə baxdı və qışqırdı: “Əl çək məndən!”. Sonra yenə başı sinəsinə düşdü və xırıltılı səslə, yavaşca əlavə elədi: “Əl çəkməsən, oğlanlarıma şikayət edərəm”. Polis istehzayla “Kimdir sənin övladların” – deyə soruşanda o yenə başını qaldırıb yenə düz polisin gözünün içinə baxdı və: “Sizlərin nə günahı, hardan biləcəksiniz ki, yuxarıdakıların çoxu mənim belimdən gəlib” – dedi. Başı xarabın biriydi. Heç kim nə dediyini anlamır və ötüb keçirdi... Bu şəhərdə kimsə kişi mayasının köçürülməsi barədə bilgi sahibi deyildi və meyxanalardan çıxmayan bu avaranın donor olduğunu bilmirdi.” (Akademikin son əsərindən) *** “1997-ci ildə erməni katolik kilsəsinin Vatikanda keçirilən növbəti yığıncağında Katolikos Patriarx XVIII Hovones Bodrusun xahişi ilə Roma Papası onu qəbul etdi. Söhbət Papanın təbriki ilə başlandı: – Uca Allahın mərhəməti ilə yığıncağınız baş tutub. Nəhayət, erməni katolik kilsəsinin nizamnaməsini qəbul etmisiniz. Roma kilsəsi ilə fikir ayrılığınız qalmayıb. Təbrik edirəm. Həmişə olduğu kimi, bundan sonra da katolik ermənilər Vatikanın diqqət mərkəzində dayanacaq. Bodrus bu qəbulun Eçmiədzində necə bir qıcıq doğuracağını düşünür və bu düşüncə onu bütün ermənilər adından danışmağa həvəsləndirirdi. – Vatikanın və sizin yüksək etimadınızı doğruldacağıq. Bilirsiniz Qriqoryan Ortodoks kilsəsi yüz illərlə bizim Vatikana yaxınlaşmağımıza imkan vermədi. Bunu düşmənçilik sayıb, sizə yaxınlaşmaq istəyənləri terror ediblər. Şükür, bu qorxudan qurtarmışıq. Xaricdə yetərincə gücümüz var, ancaq Ermənistanda güc- lənməliyik. Bundan ötrü Qarabağ məsələsində bizi müdafiə etməniz dünyada erməni katoliklərinin hörmətini və təsirini artırar. Papa başıaşağı dinləsə də, Bodrusun üzündən hansı çoxbilmişlik və biclik dalğalarının ötüb keçdiyini duyurdu: – Əziz qardaşım Bodrus! Dağlıq Qarabağ məsələsi bizimkilərin diqqət mərkəzindədir. Allaha dua edirəm ki, ora tezlikcə sülh və əmin-amanlıq gəlsin. Məncə, siz Minsk Qrupunun işindən razı olmalısınız. Onların məsələni uzatması Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|