Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
gəldim. Altay gülümsədi və onun ahəngi ilə cümləni tamamladı: – ...və sevdiyim qızdan uzaqlaşmaq qərarına gəldim... Muradın etirafdan başqa yolu qalmamışdı: – Bəli... Akademiyanın böyründən universitetə doğru uzanan nazik bağarası yolun sağ- solunda yemişana, zirincə bənzəyən, üstündə qırmızı meyvələri olan kollaşmış ağaclara baxan Altay sanki bu söhbəti unutdu: – Gör nə zövqlə seçiblər! Bir neçə belə ağaca baxmaq bəs edir ki, Bakının səs- küyünü unudasan, özünü dağlarda hiss edəsən, – dedi. Vəhşi dağ kollarının əkildiyi bu guşəyə baxmaq sanki onun fikirlərini daha da qətiləşdirdi: – Belə bir addım ata bilməzsən! Əsl sevgi ömrə bir dəfə gəlir. Bu bir. İkincisi, atanın, babanın cəzasını övlad çəkməli deyil. Sən zamanın günahını beş-altı adamın çiyninə yükləmə! Tanıdığım onlarla adam var ki, 37-də bir cür, 17-18 sonra isə tam tərsinə yazaraq səhvini etiraf etmişdir. Adını çəkdiyin adamın 37- dən sonra gördüyü böyük işlər ona elə bir sevgi qazandırıb ki, vaxtı ilə elədiyi günahlar bu sevgini dəyişə bilməz. O, sanki özünə bəraət üçün gecə-gündüz bil- mədən çalışmış, günahlarını bağışlatmaq üçün nə mümkünsə eləmişdi. Bu gün demək asandır. Düzünü axtarsan repressiya qurbanları kiminsə məktubuna görə yox, yeni rejimi qəbul etmədiklərinə görə günahlandırılırdı. Bir də ki, o sənədlərə ekspert gözü ilə baxan olmayıb, bəzən ziyalıların öz xəbəri olmadan atılıb imzaları saxta ittihamlara. Ayaq saxladı: – İnandıra bildimmi səni? Murad başı ilə təsdiq etdi. Altay Muradın gözləmədiyi, amma ürəyindən olan bir şəkildə söhbəti tamamladı: – Elçilik mənim boynuma, ata-ananı Bakıya dəvət etsən birgə gedərik... Həbs Arxiv materialları, çox da uzaq olmayan tarixdə törədilmiş və bir dalğası da onun ailəsini yurdundan qoparıb atmış cinayətlər Muradın fikrini dağlardakı xaraba kəndlərlə Qazaxıstan bozqırları arasında qoymuşdu; oranı-buranı düşünə-düşünə, çabalaya-çabalaya qalmışdı. Ürəyinin ağrısını yazdığı məqalələrlə azaltmağa çalışırdı. Bu yol elmi rəhbərinin yolunun davamıydı. Ancaq o, 20-30-cu illərin hadisələri ilə yanaşı, tez-tez repressiyaya uğramış ailələrin hələ də davam edən faciələrini, hələ də yuvalarına dönə bilməmələrini dilə gətirir, ədalətsizliyin müstəqil dövlətdə də davam etdiyinə qarşı səsini yüksəldirdi. Repressiya Qurbanları dərnəyi onu ölkənin ictimai-siyasi həyatına qoşmuşdu. Siyasi partiyalara girmək istəmir, düşünür ki, Qarabağ torpaqları qaytarılmadan diqqəti daxili münaqişələrə, hakimiyyət uğrunda savaşlara yönəltmək vətən savaşını unutdurmaq və milli işə xəyanətdir. Görünür, bu siyasəti körükləyənlər də var, ancaq iqtidarın Qarabağ kartını öz toxunulmazlığı üçün qalxana çevirməsinə də dözmək olmazdı. Bu yolu seçən hakimiyyət sağalmaz xəstəliyə tutular. Dərnəyin sonuncu yığıncağı Məmməd Əmin Rəzulzadənin seçilmiş əsərlərinin ilk cildlərinin müzakirəsinə həsr olunmuşdu. Respublika günü öncəsi keçirilən bu təqdimatdan sonra Şahinlə rayona getməyi qərarlaşdırıblar. İndi dağların gözəl vaxtıdır və fürsəti buraxmaq olmaz. Murad yay aylarını keçirməyə uyğun bir yer tapıb ata-anasını Qazaxıstandan dəvət etmək istəyir. Bu fikir o qədər cazibədardır ki, ayağı yerə dəymir, günləri sayır. Müzakirənin şirin yerində dərnəyin girişində səs-küy qopdu və polis işçiləri içəri doluşdu. – Nə olub? – yığıncağın aparıcısı soruşdu. Əhəmiyyət verən olmadı. Oturanları itələyə-itələyə küçədə dayanan avtobusa doldurdular. Hara aparıldıqlarını sonra öyrənəcəkdi. Murad heç nə anlaya bilmir, onlar hara, Mütəşəkkil Cinayətkarlıqla Mübarizə İdarəsi hara? Kitab müzakirəsində hansı cinayət ola bilərdi? Gətirilənlər tək-tək, uzun-uzadı dindirilirdi. Murad arxayındı, siyasətə qarışmır, yazılarında, çıxışlarında ölçü-biçi gözləyəndir, üstəlik, uşaq deyil, bu gün-sabah alim olacaq. Ciddi bir əsas olmadan onları nə haqla polisə gətirə bilərdilər? Bu sualları qarşısındakı zabiti özündən çıxardı: – Sizin nə işlə məşğul olduğunuzu bilirik. Repressiya haqq olub onlara. Sizi də dallarınca göndərə bilərik. Murad güldü: – Buna ehtiyac yoxdur. Mən elə ordan gəlmişəm. Polis söyüşünü dişinin arasında sıxıb dayandı. Lakin yarıbükülü iri əlləri onun paltarında gəzir, ya zəlzələdən, ya vəlvələdən, Muradın nə qısaqollu yay köynəyində, nə yüngül cins şalvarında cib tapılmır. Tərs-tərs onun üzünə baxır. Yəni “sən nə vecsiz adamsan, cibsiz də şalvar olar?” Amma diqqətlə axtarsaydı, yan tərəfdə kəmərin altında gizli cibin zəncirini tapa bilərdi, ancaq onu ikiəlli açmalı idi. O isə açıq ciblərə sürətlə girməyə və ordan gözlənilməz əşyalar çıxarmağa öyrəşmişdi. Bunlar küçədə rastlaşdığı dinc, mədəni polislərə bənzəmirlər. Kəlpeysər, yekəqarın, üzlərində yad və kobud bir ifadə var. Danışmasalar, bu yerin adamı olduqlarına inanmazsan. Bəlkə elə doğrudan da yabançıdır, işğalçı ordunun içində, xüsusi olaraq, camaatla bu cür rəftar üçün gətiriliblər. Murad gülüşünü kəsib səbirlə soruşdu: – Nə istəyirsiniz bizdən? Polis: – Bizim nə istədiyimizi görəcəksiniz! Əvvəl sən de görüm, siz nə istəyirsiniz bu hökumətdən? Murad: – Ay rəis, bizim hökumətlə nə işimiz? Dərnəyimiz haqqında məlumatınız var? Polis: – Kimin nə işlə məşğul olduğunu yaxşı bilirik. Murad: – Onda bu qədər adamı niyə yığıb bura gətiribsiz? Polis: – Tələsmə! Biləcəksən nə üçün gətirildiyini. Murad: – Dərnəyə basqı haqqında bir icazə kağızı var əlinizdə? Polis: – Nə icazə? Bizim icazəmiz sənin kimiləri boğazlayıb bura soxmaqdır. Murad özünü saxlaya bilmədi. – Danışığına fikir ver! Polis: – Mənə danışıq öyrətmə, küçük. Murad: – Məni təhqir etməyə haqqın yoxdur. Polis: Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|