−Алимләрин кәрамәтләри−

«Salmanın qonaqpərvərliyi»

Mərhum Ayətullah Seyid Məhəmməd Baqir Qəzvininin (vəfatı 1246 q.) yaxınlarından olan Seyyid Murtəza Nəcəfi belə nəql edir:

Kazimeyndə olduğum zaman mərhum Seyyid Məhəmməd Baqir Qəzvininin İmam Rzanın (ə) ziyarətindən qayıdandan sonra, hüzurunda oldum. Seyyid dedi:

Salman Farsinin ziyarətinə getmək istəyirəm. Özün və dostun Seyyid Murtəza üçün heyvan icarə et və görüş yerimiz filan yerdə olacaq.

Səhəri gün təyin olunmuş yerdə görüşəndə gördük ki, Seyyid at belində yola heç bir azuqə götürmədən gəlmişdi. Biz birmirdik ki, Seyyid bizim yol üçün hazırlıq görəcəyimizdən əmin olduğu üçün özü heç bir şey götürməyib.

Həzrət Salman Farsinin hərəminə çatıb orada bir mənzil icarə etdik. Seyyid hərəmə gedib, namaz və ziyarətdən sonra dedi:

Evimiz haradadır? Evi ona göstərdim. Seyyid soruşdu:

Çıraq haradadır? Birdən yadıma düşdü ki, özümüzlə çıraq gətirməmişik. Dedi:

Qəhvə hazırdır? (Seyyid qəhvəni çox xoşlayardı) Utandığımdan başımı aşağı saldım, çünki qəhvəmiz də yox idi. Seyyid üzünü həzrət Salmanın hərəminə tərəf tutub dedi:

Ey Salman, sən səxavətli və qonaqpərvər bir tayfanın xadimi olmusan və mən də həmin nəsildənəm. Bu təzəlikdə İmam Rzanın ziyarətindən qayıtmışam və Əmirəlmöminin Əlinin (ə) ziyarətinə də getmək istəyirəm. Allaha and içirəm, əgər bu axşam bizim qəhvəmiz gəlməsə, Həzrət Əliyə (ə) səndən şikayət edib deyəcəyəm ki, Salmanın qonağı oldum, amma məni yaxşı qarşılamadı. Elə bu zaman hərəmin xidmətçisi əlində iki şamdan və beş-altı ədəd də ağ şam içəri girib, dedi:

Bunu zəvvarların istifadəsi üçün gətiriblər, buyurun götürün. Şamları götürüb yandırdıq. Seyyid yenə üzünü Salmanın hərəminə tərəf tutub əvvəlki sözünü təkrar etdi. Sözünü deyib qurtarmamış bir kişi içəri daxil oldu. Seyyidi görüb dedi:

Çox qəribə bir əhvalatım var. Seyyid dedi:

Qəhvən necə? Dedi:

O da var. Seyyid ona dedi:

Əvvəl get, qəhvəni gətir, sonra əhvalatını danışarsan. Həmin şəxs gedib bir xeyli qəhvə, onu hazırlamaq üçün lazım olan şeylər və bir miqdar da şirin çörək gətirdi. Seyyid dedi:

Salman istədiyimdən artıq lütf etdi. Həmin ərəb sözə başladı:

Mənim bir gəmim var. İşim tacirlərin yükünü Bəsrədən Bağdada aparmaqdır. Bu axşam hərəkət edəndə külək əsirdi və gəmi çox sürətlə gedirdi. Birdən Salmanın qəbrinin yaxınlığına çatanda, gəmi dayandı. Elə bil ki, bir iddə onun hərəkətinin qarşısını almışdı. Nə qədər çalışsaq da, gəmini hərəkətə gətirə bilmədik. Bu vaxt sanki kimsə mənə dedi:

Ay bədbəxt, hər dəfə Həzrət Salmanın qəbrinin yanından keçirsən, amma çoxdandır ki, onu ziyarət etmirsən.

Gəmidən çıxıb, ziyarət üçün bura gəldim və bu işin sirrini (hikmətini) başa düşmədim. Biz də macəranın nə olduğunu onun üçün danışdıq. Səhər Seyyid mənə dedi:

Ona yükünü gəmiyə qədər aparmağa kömək edin.

Mən onu gəmiyə qədər ötürdüm. Hamı gəmiyə mindikdən sonra, gəmi sürətlə hərəkət etməyə başladı. O vaxta qədər dənizçilər gəminin təmiri ilə məşğul olsalar da, bir iş görə bilməmişdilər və bu hadisə hamıda heyrət doğurdu.¹

«Batindən xəbər»

Seyyid Murtəza deyir:

Günlərin birində Seyyid Məhəmməd Baqir Qəzvini ilə birlikdə pak insanlardan birinin görüşünə getmişdik. Seyyid ayağa durmaq istəyəndə, ev sahibi dedi:

Bu gün təzə çörəyimiz var. İstərdim ki, bizimlə birlikdə meyl edəsiniz. Seyyid qəbul edəndən sonra süfrə salındı. O, çörəkdən bir tikə kəsdikdə, əl saxlayıb dedi:

Çörəyi heyzli qadın bişirib və mən yeməyəcəyəm. Ev sahibi təəccüblənib, çölə çıxdı. Seyyidin dediyi həqiqət ona da aydınlaşdıqda, başqa çörək hazırlatdı və Seyyid ondan yedi.²

«Qışda təzə üzüm»

Belə nəql edilir ki, qış günlərinin birində bir kişi Axund Molla Zeynəlabidinin (vəfatı 1259 q.) evinə gedib belə ərz elədi:

Arvadım ağır xəstədir və ürəyi təzə üzüm istəyir. Bilmirəm qışın bu vaxtı təzə üzüm hardan tapım. Xahiş edirəm kömək edəsiniz.

Elə bu zaman Molla Zeynəlabidin əlini uzadıb evin ortasındakı kürsünün altından yarpaqı bir təzə üzüm salxımı çıxarıb, həmin kişiyə verdi. Yanındakılar dedilər:

Əgər o üzümdən yenə varsa, bizə də ver. Axund dedi:

Elə bu qalmışdı və o da bu kişinin payı idi.³

«Qəribə vəsiyyət»

Nəql olunur ki, Axund Molla Zeynəlabidin Nəvayi ölümündən qabaq camaata belə demişdi:

Elə ki, mən öldüm, evlərinizdən çölə çıxıb, şəhərin ətrafındakı səhralarda ağlamağa başlayın.

Mərhum Molla Zeynəlabidin vəfat etdiyi zaman camaat onun vəsiyyətinə əməl edərək, şəhər ətrafındakı səhralara gedib ağlamağa başladılar. Həmin axşam camaat səhrada olarkən, güclü zəlzələ Xoy şəhərini və onun ətrafını bərk silkələdi. Zəlzələ o məntəqəyə çoxlu ziyan vursa da, amma Xoy camaatının heç biri zədə almadı.¹

«Rəhmət yağışı»

“Camiun-nureyn” kitabında belə yazılır ki, mərhum Hacı İbrahim Kəlbasinin zamanında (vəfatı 1261q.) bir il yağış yağmadı. Mənuçehrxan Motəmidud-dövlə Hacının xidmətinə gəlib dedi:

Camaat sizdən təmənna edir ki, yağış duasına çıxın. Hacı üzrxahlıq edib dedi:

Mən qoca adamam, yol getməyə halım yoxdur. Motəmidud-dövlə ərz etdi:

Sizin üçün rahat taxt göndərərəm, onda əyləşib gedərsiniz. Hacı dedi:

Axı qəsbi (haram) taxtla yağış duasına getməyə nə ad vermək olar? Səncə Allah o duanı qəbul edərmi? Hacının oğlu Ağa Məhəmməd Mehdi dedi:

Evdə taxta var. Biz özümüz sizin üçün taxt düzəldərik. Hacı dedi:

Eybi yoxdur.

Dülgər çağırıb taxtı hazırladılar. Sonra şəhərdə elan etdilər ki, camaat şənbədən otuc tutmağa başlasın və birinci gün oruc halında Hacıyla birlikdə yağış duasına hazır olsunlar.

Oruc tutmuş camaat təyin olunmuş gün bir yerə toplaşıb Hacını taxtın üzərində “Təxti-fulad” deyilən yerə gətirdilər. Bir tərəfdə İsfahan erməniləri əllərində İncili, digər tərəfdə İsfahan yəhudiləri Tövratlarıyla orada hazır oldular.

Mərhum Hacı bir tərəfdə ermənilər və digər tərəfdə yəhudilərin düzüldüyünü görəndə, çalmasını açaraq, əllərini səmaya tərəf qaldırıb dedi:

İlahi, bu İbrahim saqqalını islam yolunda ağartmışdır. Bu gün məni yəhudi və məsihilərin yanında xəcalətli etmə. Birdən göyün üzünü bulud aldı və elə həmin saat yağış yağmağa başladı.²