Rusiya və Çin iddialıdır və bu istiqamətdə m übarizə
apanrlar. Avropa İttifaqı, Rusiya və Çin dünyanın siyasi
proseslərinin vahid mərkəzdən- ABŞ-dan idarə olunması
ilə razılaşmırlar və çoxvektorlu dünya
düzəninin
formalaşmasını israr edirlər, ABŞ isə Avropa ittifaqı ilə
qismən razılaşsa da, Rusiya və Çinlə bu səlahiyyətləri
qətiyyən
bölüşmək
istəmir
və
öz
nüfuzunun
zəifləməsindən ehtiyat edir.
Fəsildə yer alan digər məsələlərdən biri də NATO-nun
universal! aşması
kontekstində
alyansda
qeyri-hərbi
əməkdaşlıq məsələlərinin təhlil olunmasıdır. Burada
müəllif alyans daxilində həyata keçirilən hərbi-siyasi
islahatlar kontekstində onun məhz “siyasi” istiqamətini
önə çəkmiş və mövqeyini konkret elmi yanaşmalarla
əsaslandırmışdır.
Müəllifin qənaətinə görə, NATO
çərçivəsində əməkdaşlıq məsələlərinin xüsusi aktuallıq
kəsb etməsi alyans daxilində baş verən transformasiyaların
mühüm göstəricisi kimi dəyərləndirilə bilər.
Monoqrafiyanın ikinci fəsli «NATO-nun genişlənmə
strategiyasında Azərbaycan Respublikasının yeri və rolu»
adlanır. Tədqiqatçı burada daha çox Qafqaz regionunda
cərəyan edən hadisələrə, NATO-nun Cənubi Qafqaz
siyasətinə və bu siyasətdə Azərbaycanın yeri və roluna aid
məsələlərə diqqəti cəlb etmişdir.
Bu, bir həqiqətdir ki, NATO postsovet məkanında
təhlükəsizlik sahəsində baş verən hadisələrə müvafiq
reaksiya verməsi təsadütı olmayıb, ilk növbədə alyansın
missiyasından, eyni zamanda milli, etnik vo ərazi
r
O
münaqişələrinin son nəticədə qlobal təhlükəsizlik sisteminə
təhdid yaratması reallığından qaynaqlanır. Bu məntiqdən
çıxış edərək, hərbi-siyasi təşkilat kimi NATO bütün
dünyada, o cümlədən postsovet məkanında münaqişələrin
ləğv edilməsində öz rolunu artırmağa səy göstərir.
Tədqiqat işində müəllif NATO-nun Cənubi Qafqaz
siyasətini şərh edərkən, o burada yerələşən dövlətlərin hər
biri ilə NATO arasında olan münasibətləri geniş bir
şəkildə təhlilər müstəvisinə çıxarmış, apardığı analizlər
əsasında yekun nəticələrə gəlməyə çalışmışdır.
M üəllif burada haqlı olaraq göstərir ki, NATO-nun
Cənubi Qafqaz siyasəti regionu özünün xüsusi təsir zonası
kimi hesab edən Rusiya tərəfindən böyük narahatlıqla
qarşılanır. Bu isə öz növbəsində Gürcüstan istisna olmaqla,
digər iki respublikanın alyansla bağlı yeritdiyi siyasətin
tarazlaşdırılmış olmasını şərtləndirir. Lakin bu tarazlığın
səviyyəsi baxımından Azərbaycan və Ermənistanın
alyansla
bağlı
siyasəti
kifayət
qədər
fərqlidir.
Ermənistanın NATO ilə bağlı siyasəti Rusiyanın çəkdiyi
trayektoriya üzrə
həyata keçirilirsə,
Azərbaycan
beynəlxalq
konyukturam
və
regionda
formalaşmış
qüvvələr nisbətini nəzərə almaqla, müstəqil olaraq həmin
siyasətin konturlarını müəyyən edir.
Gürcüstan-NATO münasibətlərinə gəldikdə isə, müəllif
qeyd edir ki, rəsmi Tbilisi Rusiyanın bütün təzyiqlərinə
baxmayaraq, alyansa üzv olmaq üçün israrlıdır və bu
istiqamətdə davamlı olaraq addımlar atmaqdadır.
7
Bu
fəsildə
Azərbavcan-NATO
münasibətlərinin
yaranma
dövrü,
onun
formalaşması
prosesi
və
perspektivləri ilə bağlı məsələlər geniş təhlillər predmeti
olaraq araşdmlmışdır. Almaz xamm düzgün olaraq qeyd
edir ki, Azərbaycan Avroatlantik məkana inteqrasiya
siyasətinə prioritet verir və bu kontekstdə NATO ilə
əməkdaşlığın genişləndirilməsində maraqlıdır. Bu, heç də
ölkəmizin NATO-nun üzvü olması istəyinin ifadəsi kimi
dəyərləndirilməməlidir.
NATO-nun sülhməramlı əməliyyatları və strateji
proqramlarında Azərbaycan Respublikasının yeri və roluna
gəlincə isə müəllif burada göstərməyə çalışmışdır ki,
Azərbaycan terrordan daha çox əziyyət çəkən bir
dövlətdir. NATO-nun fəaliyyətinin əsas istiqamətlərindən
birinin də məhz antiterror mübarizə kursu olduğu bəllidir.
Azərbaycan da terrordan əziyyət çəkdiyi üçün NATO-nun
bütün sülhməramlı əməliyyatlarında yaxından iştirak edir.
Xüsusilə qeyd etmək lazımdır ki, Almaz Əliyeva
kitabda faktlara və arqumentlərə söykənməklə NATO ilə
Azərbaycan
arasında
formalaşmış
hərbi-siyasi
əməkdaşlığın səciyyəvi xüsusiyyətlərini üzə çıxara
bilmişdir. Bundan başqa, müəllif burada qeyd edilən
prosesin mahiyyət və məzmunu ilə bağlı müxtəlif
proqramlar çərçivəsində həyata keçirilən bir çox prosesləri
də
ətraflı şərh etmişdir. Tədqiqatçı təkcə ikitərəfli
münasibətlərdə real vəziyyətə qiymət verməmiş, eyni
zamanda qarşılıqlı əməkdaşlığın perspektivlərinə xidmət
edən bir çox fikir və mülahizələr də irəli sürmüşdür.
8
Monoqrafiyanın nəticə hissəsinə gəldikdə isə, Almaz
xanım burada elmi ümumiləşdirmələr aparmış, problemin
həlli məqsədlərinə xidmət göstərən çoxsaylı təklif və
tövsiyələr irəli sürmüşdür.
Monoqrafiyanın yerli və xarici ədəbiyyatın tənqidi
analizi əsasında yazılmasını da onun müsbət cəhətlərindən
biri kimi qeyd etmək olar.
Güman edirəm ki, gənc tədqiqatçı Almaz Əliyevanın
elmi- analitik araşdırmalarının məhsulu olan bu kitab xarici
siyasət və mili təhlükəsizlik problemləri ilə məşğul olan
mütəxəssislər, tələbə və müdavimlər, eləcə də geniş
oxucu kütləsi üçün faydalı olacaqdır.
Elman Nəsirov
Azərbaycan Respublikasının Prezideiti yanında
Geostrateji Araşdırmalar Mərkəzinin
direktor müavini, tarix üzrə fəlsəfə doktoru, dosent
9