5
Qorqudsuz-filansız özləri qazanmışdılar - xarakterləriylə, yumruqlarıyla, dünyaya baxışlarıyla,
özlərini müharibəli kinolardakı qəhrəmanlara bənzətməklə.
Və Şeytanın Övladları dünyanı öz məhvərindən çıxaranda, Böyük Dövlətlərin
ssenariçiləri, rejissorları onları zorla itələyib müharibəli Kinonun tən ortasına atanda, onlara
yuxarıdan-aşağı baxanlar və Dünyanın Ən Varlı Şəhərinin kefini görənlər bu Kinoda heç
epizodik rollarda da görsənmədilər, çıxdılar aradan. Amma onlar özləri kimilərini başlarına yığıb
bəlkə də hər şeydən daha çox, qazandıqları adlarının şərəfinə, bazarında atom bombası satılması
ilə öyündükləri Dünyanın Ən Varlı Şəhərlərinin şərəfinə atıldılar ölümün ağzına. Və heç kəs -
nəinki at belində olan özümüzünkülər, hətta bu Kinonun Böyük Dövlətlərin Böyük Saraylarında
oturan ssenariçiləri də, rejissorları da bunu gözləmirdilər. Və ağıllarına belə gəlməzdi ki, onların
həyatın dibində saydıqları bu ipə-sapa yatmazlar əliyalın topun-tüfəngin qarşısına çıxacaqlar,
yazılan ssenarini pozacaq, rejissorları pis vəziyyətdə qoyacaq və bu Kinonu tezliklə başa
çatdırmağa imkan verməyəcəklər.
İndi At Belində Olan Adam at belində olmayan, Böyük Dövlətlərin Böyük Saraylarında
yazılan Kinonun ssenarisini pozan, rejissorlarını çıxılmaz vəziyyətdə qoyan bu cavanların
qarşısında sarısını udub dayanmışdı. Həmişəki ədasından əsər-əlamət qalmamışdı, udquna-
udquna heç vaxt adam yerinə qoymadığı cavanlara baxırdı. Baxırdı ki, bəlkə indi adam yerinə
qoymağa məcbur olduğu bu cavanlardan hansısa araya girəyə, onu düşdüyü bu ağır vəziyyətdən
xilas eləyə.
Baxdı, baxdı, hiss elədi ki, bu cavanlardan heç biri ona kömək əli uzatmaq fikrində deyil,
onların da sir-sifətlərindən zəhər-zəhrimar yağırdı. At Belində Olan Adam hardan biləydi ki,
onlar müharibənin içində deyil, müharibə onların içində yaşayır. Və artıq onların damarlarından
qızıl qırmızı qan yerinə qapqara bir nifrət axır. Özü də bu nifrət təkcə düşmənə deyildi, onlardan
olmayanların hamısınaydı, hətta bu adam qardaşları olsa belə.
Gördü cır alça yemiş adamlar kimi üz-gözlərini turşudub maraqla hadisənin sonunu
gözləyən bu cavanlardan kömək ummağa dəyməz, özünü ələ almağa çalışdı:
- Ay qardaşlar, mənə elə baxırsınız, elə bil erməniyəm.
Drakon:
- Sən ermənidən də pissən, dəyyus oğlu dəyyus!
At Belində Olan Adam içində nə qədər qorxu olsa da bir belə adamın arasında mənliyinə
sığışdırıb söyüşü yeyə bilmədi:
- Əlindəki avtomata görə yekə-yekə danışma.
Drakon avtomatı atdı uşaqların birinə və ona yaxınlaşıb necə vurdusa, At Belində Olan
Adam aşdı və başladı yerdə qıvrılmağa.
Drakon qayıdıb avtomatını götürdü:
- Qalx ayağa!
Gördülər qalxa bilmir, qolundan tutub qaldırdılar. Cavanlığında o da qabağından yeyən
olmamışdı, heç indi də pis deyildi. Bəlkə də təkbətək savaşda bu cavanların çoxuna can
verməzdi, elə Drakonun özünə də. Amma indi müharibənin adamyeyənə çevirdiyi bu cavanlara
cavab verməyə qurd ürəyi lazımıydı, o qurd ürəyi də onda yoxuydu. Üst-başının tozunu çırpa-
çırpa yavaşca dedi:
- Qalsın qulluğunda!
Drakon avtomatı dirədi onun otuziki güllədən ötrü ölən qarnına:
- Çıxart şalvarını!
At Belində Olan Adamı elə bil ildırım vurdu, səksəndi:
- Nə deyirsən?
- Deyirəm, çıxart şalvarını!
- Yekə kişisən, ə! Lap ağ elədin ki!
- Çıxart şalvarını, dedim! Ya burdan tumanpaça gedəcəksən, ya da səni şadaraya
çevirəcəm.
Lit.az
6
At Belində Olan Adam kipriklərini qırpmadan maddım-maddım yenə ətrafdakılara baxdı.
Amma yenə heç kim onun baxışlarına cavab vermədi.
Kimsə istehza ilə dedi:
- İndiyədək o qədər adamı şalvarsız qoymusan! İndi də növbə sənindi!
Gördü yox, vəziyyət çox ağırdı, canavar sürüsünün arasına düşüb, bunlar onun şalvarını
çıxaracaqlar, ondan sonra gərək gedib özünü asa, başladı yalvarmağa:
-Ə, nə danışırsınız? Mən ağsaqqal adamam, hamımız qohum-əqrəbayıq. Çoxunuzun
dədəsiylə çörək kəsmişəm.
Drakon sözündən dönənə oxşamırdı:
- Bizim qohum-əqrəbalarımız səninkilər kimi Bakıda kef eləmirlər, səngərlərdə qırılırlar.
Çıxart şalvarını!
- Ə, məni də, özünüzü də biabır eləməyin! Ayıbdı! Camaatı üstümüzə güldürməyin!
Puldan ötrü adam belə şeylər eləməz. Mən bilməmişəm pulu sən istəyirsən, nə qədər lazımdı
uşaq göndərim, gedib gətirsin.
Drakon az qaldı avtomatın lüləsi ilə onun qarnını deşə:
- Çıxart!
-Ə, qeyrətin olsun! Məni dalıağaclı eləmə! Bu şəhərə qan salma!
Drakon:
- Qeyrətsiz sənin nəslindi! - dedi və avtomatın qundağıyla onun sinəsindən vurdu.
At Belində Olan Adam səndərlədi, amma bu dəfə yıxılmadı, özünü tarazlaya bildi:
- Başından yekə qələt eləyirsən, Drakon! Mənim şalvarımı çıxaran hələ anasından
olmayıb.
Bu vaxt Drakon onun başının üstündən bir qatar güllə buraxdı.
At Belində Olan Adam elə bildi güllələr ona dəydi. Və güllə dəymiş kimi də geri sıçrayıb
yıxıldı.
Drakon avtomatı dirədi onun qarnına və bağırdı:
- Çıxart şalvarını!- sifətində bircə qıça da qan qalmamışdı.
Artıq ölümünü gözünün altına alan
At Belində Olan Adam yapışdı avtomatın lüləsindən:
- At, oğraş! Nəslini şalvarsız qoymasam atama lənət!
Drakon uşaqlara əmr elədi:
- Ə, çıxardın bunun şalvarını!
Uşaqlar düşdülər At Belində Olan Adamın üstünə.
Bayaqdan bir kənarda dayanıb hadisələri izləyən Pələng gördü ki, uşaqlar zorla At
Belində Olan Adamın şalvarını çıxarırlar, özünü saxlaya bilmədi. Yeridi irəli, qarğa-quzğuna
dönmüş uşaqların hərəsini bir tərəfə itələdi:
- Ə, ayıbdı! Onsuz da ona olan oldu - dedi və yaxınlaşdı Drakona; - Bu, sənin kimi oğula
yaraşmaz! Vur öldür, amma camaatı biabır eləmə!
Drakon Pələngi bir kənara itələdi:
- Sən nə deyirsən, ə?!
- Deyirəm bəsdi, burax getsin. Kişi kişinin şalvarını çıxarmaz!
Drakon:
- Sən qarışma!- sonra yenə uşaqlara əmr elədi, - İşinizdə olun!
Amma Pələng geri çəkilmədi, yenidən uşaqların qabağını kəsdi. Pələngin onun önündə
meydan oxuduğunu görən Drakon bu dəfə özündən çıxdı, onun qolundan yapışıb fırladıb atdı
kənara:
- Demədim sən qarışma?
Pələng yıxıldığı yerdən qalxdı, hirsindən dodağını necə dişlədisə qan çənəsi aşağı axdı,
dodağının qanını sümürüb tüpürdü yerə, əlinin dalı ilə ağzını sildi və yenidən girdi araya:
- Drakon, dedim burax getsin! Mən sənə əl qaldırmaq istəmirəm.
- Ə, küçük, sən də kişi olmusan?