Aqil abbas dolu
Yüklə 0,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
7 -Böyüksən, qardaşımsan, cavab qaytarmıram, yoxsa... Uşaqlar At Belində Olan Adamı unudub girdilər onların arasın: - Ə, yekə kişisiz,bir oğraşa görə dalaşıb camaatı üstümüzə güldürməyin! Drakonun başı çönmüşdü, heç nə eşitmək istəmirdi: - Yaxın duranın anasını ağladaram!- dedi və Pələngi boğazladı, - Yoxsa, nə... Boğazını Drakonun möhkəm əllərindən qurtarmağa çalışan Pələng day dözmədi: - Yoxsa mən sənin şalvarını... - Ə, mənim?! Drakon Pələngin boğazını buraxdı, istədi onu vura, amma Pələng ondan cəld tərpəndi. Və Drakon həyatında ilk dəfə birinci vuruldu. Gözlənilməz zərbədən özünü itirdi, bir anlıq əli ilə üzünü tutub başını silkələdi və canavar ovunun üstünə atılan kimi atıldı Pələngin üstünə. Bir az əvvəl az qala şalvarsız qalacaq At Belində Olan Adam artıq özünə gəlmişdi və istehza ilə hər gün səngərdə kürək-kürəyə yatan bu oğulların onun üstündə bir-birlərini necə vəhşicəsinə yumruqlamalarına tamaşa edirdi. Bütün söyüşlərə baxmayaraq, uşaqlar yenidən onları aralamağa çalışdılar və Drakonun yenidən yeddimərtəbəli söyüşlərini eşitdilər, kimsə dedi: - Ə, buraxın qırsınlar bir-birlərini. Üz-gözləri al qanın içindəydi, heç kim can vermək istəmirdi, amma Drakon Pələngi üstələmişdi. Bu vaxt batalyonun həyətinə bir “UAZ” girdi, gəlib saxladı mərəkənin yanında. Bir nəfər cəld maşından düşdü və düşən kimi də bağırdı: - Ə, nə durub baxırsınız?! Aralayın! - Komandir! Aralayana ana-bacı söyüşü söyüblər. - Aralayın, dedim sizə!- dedi Komandir və özü girdi savaşanların arasına. Komandirin özünün araya girdiyini görən uşaqlar da tökülüb onları birtəhər ayıra bildilər. Amma aralanan kimi də hər ikisi özünü atdı silahlarının üstünə və qaldırdılar bir-birlərinə. Komandir girdi ikisinin də arasına: - Salın silahları, axmaqlar! Salın, dedim! Drakon:
- Çəkil, Komandir! Bu küçüyü deşik-deşik edəcəm. Pələng bağırdı: - Küçüyün səsi gəlir! Komandir yapışdı hər ikisinin silahının lüləsindən, dirədi öz böyrünə: - Onda mənə atın! Atın dana, it uşağı! Atın ürəyiniz soyusun! Niyə atmırsız?! Drakon:
- Çəkil, Komandir, vallah, ataram! - At dana, nə durmusan?! At, qoy ermənilər bayram eləsin! Drakon silahı saldı aşağı və hayqırdı: - Pələng, ananı ağlar qoymasam qəhbənin oğluyam. Pələng: - Baxarıq, kimin anası ağlar qalacaq. Sonacan getməyən elə qəhbənin oğludu. Komandir: - Kəsin səsinizi! - sonra uşaqlara əmr elədi;- Alın bunların silahlarını! Heç kim bu əmri yerinə yetirməyə ürək eləmədi, Drakonun canını almaq olardı, amma silahını yox. O boyda Sovet hökumətinin asıb-kəsən vaxtı Drakon bu şəhərdə açıq-açığına silahla gəzmişdi, heç kəs də ona gözün üstə qaşın var deyə bilməmişdi. Komandir: - Əmr eləyirəm! Pələng könülsüz-könülsüz əmrə tabe oldu və silahı özü verdi, amma Drakon üç-dörd addım geri çəkildi: - Mənim silahımı alan oğlan hələ anasından doğulmayıb! Yaxın gələnə ataram! Lit.az
8 - Ver silahı, dedim! - Komandir, bu avtomatı mənə sən verməmisən, sən də alasan! Mən bunu maşınımı satıb gedib Tiflisdən almışam. Komandir əmri yerinə yetirməkdən çəkinən uşaqlara yenidən əmr elədi: - Alın silahını! Uşaqlar irəli yeridilər, Drakon bir-iki addım da geri çəkildi və ağzı köpüklənə-köpüklənə dedi:
- Yaxın gələnin... Komandir: - Sən Qur’ana and içmisən! Drakon hər an sıçramağa hazır olan bir əfi ilan kimi quyruğunun üstündə durmuşdu: - Mən torpağı qorumağa and içmişəm, avtomatı sənə verməyə yox! At Belində Olan Adamın bədəninə bayaq batırılmış min-bir tikan yavaş-yavaş çıxmaqdaydı, bundan ləzzət alırdı və ürəyində deyirdi: “Di, qırın bir-birinizi köpəyuşağı”. Komandir daha da sərtləşdi: - Həbs eləyin bunu! Drakon:
- Məni? Qıraram hamınızı!- dedi və üz tutdu darvazaya tərəf. - Tüpürüm hamınıza! Mən getdim! Pələng, sən yoxsan! Sən ölüsən! Batalyonun ağsaqqallarından biri: - Komandir, qoy getsin. Bir azdan hirsi soyuyar. Onu da başa düşmək lazımdı. Gözünün qabağında o boyda qardaşını vurublar. Bir xeyli uşaq da Drakonun ardınca getdi, bunlar onun xətrinə batalyona gələn döyüşçülər idi. Bunu görən Drakon geri çevrildi və qəzəblə bağırdı: - Siz hara,ə! Küçüklər! Qayıdın geri! Drakon getdi, darvazadan çıxanda da havaya bir qatar güllə buraxdı. Komandir hirsindən yaşarmış gözlərini sildi. Nəfəsi çatmırdı, təngənəfəs olmuşdu. Son zamanlar hər dəfə əsəbləşəndə belə olurdu. Bir xeyli öskürdü, sanki nəfəs yollarını açırdı, bir az sakitləşdi, sonra Pələngdən soruşdu: - Nə üstə boğuşurdunuz? Pələng başı ilə At Belində Olan Adamı göstərdi və Komandir onu indi gördü, ətrafdakılardan soruşdu: - Bu burda nə gəzir? Uşaqlar: - Drakon dedi ki, gedin basın baqaja gətirin. Biz də gətirdik. Amma yazığımız gəldi baqaja basmadıq. - Nədən ötrü? Pələng: - Şalvarını çıxartdırmaq istəyirdi, mən də qoymadım. Komandir qulaqlarına inanmadı. Drakonun ilan kimi xəzinəsinin üstündə qıvrılıb yatan, ev-eşiyi dağılanlara əl uzatmayan vəzifəli adamlardan xoşlanmadığını, tez-tez onları sancdığını, hətta bəzilərinə lifçik də göndərdiyini bilirdi. Və onu da bilirdi ki, bu vəzifəli adamların bəziləri batalyonlara könüllü kömək eləsələr də, bəziləri bunu Drakonun qorxusundan edir. Amma Komandir onu da bilmirdi ki, mindiyi UAZ-ı kolxoz sədri ona öz xoşu ilə bağışlamayıb, Drakonun qorxusundan gətirib vermişdi. Belə şeylərin üstə bir neçə dəfə Drakonu bərk danlamışdı. Demişdi ki, heç kimi məcbur eləmək lazım deyil, camaat bizə pis baxır. Drakonun da cavabı həmişə belə olmuşdu: - Komandir, bu pulları özləri kəsməyib ha! Bu camaatdan qazanıblar! Vuruşmağa qeyrətləri çatmır, qoy heç olmazsa canları çıxsın indi bir az millətə xərcləsinlər. Drakondan belə şeylər gözləmək olardı, kimisə döyə bilərdi, kimisə cəzalandıra, kimisə maşının baqajına da basa bilərdi, uf demədən kimisə öldürmək də onun əlində su içmək kimi bir Yüklə 0,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|