İslam memarlığı v
ə inşaat
Şəhərsalma sahəsinə Azərbaycanın beynəl-
xalq miqyasda dəyərli qatqılarından biri mərkəzi
şəhər meydanlarıdır. Fuksiya rəngarəngliyi Təbri-
zin quruluşunda çoxfunksiyalı mərkəzin yaranma-
sına səbəb olmuşdu. Bu meydan iri ölçülü ictimai
və işgüzar müqavilələrin, hərbi parad və manevr-
lərin aparılmasını təmin edir, təntənəli bayram və
dini mərasimlərin, müxtəlif tamaşa və idman
yarışlarının keçirilməsinə imkan verirdi. Təbrizdə
əsası Elxanilər zamanı qoyulmuş Sahibabad
(Sahibülmər) meydanı Səfəvilər dövrünədək
inkişaf edərək bitkin şəhər mərkəzinə çevrilmişdi.
Bu düzbucaqlı meydanın ətrafında şəhərin inziba-
ti, dini, mədəni və ticarət mərkəzləri yerləşirdi. Bu
şəhərsalma üsulunu Səfəvi şahları 16-cı əsrin ikin-
ci yarısında yeni paytaxt Qəzvinə (Şah meydanı
adı ilə), 17-ci əsrin əvvəllərində isə İsfahana
(Meydani-Şah) aparmışlar. Bunlardan indiyə
ancaq məşhur İsfahan Şah meydanı qalmışdır.
Azərbaycanın yaşayış memarlığı da zəngin
və rəngarəngdir. Burada müxtəlif regionların təbii-
iqlim şəraiti, bu və ya başqa inkişaf materiallarının
mövcudluğu və inkişaf texnikasının səviyyəsi öz
əksini tapmışdır.
İslam dünyasının iri mərkəz şəhərlərinin
əhalisini ərzaq və geyim ilə təmin etmək üçün
inkişaf etmiş kənd təsərrüfatı və təchizat sistemləri
lazım idi. Bu isə öz növbəsində əkin sahələrinin
suvarma və yetişdirilməsi, məhsulun emalı texno-
logiyasından asılı idi. Bunu nəzərə alaraq, İslam
dünyasında şəhərsalma yerinin düzgün seçilməsi
və bina qurğularının layihələndirilib düzgün yer-
ləşdirilməsi böyük əhəmiyyət kəsb edirdi. Yaşayış
üçün tikilən binanın yerinin seçilməsində yerin
iqlim və relyefi, ətraf mühitin təmizliyi (havası,
suyu), yerin səhiyyə vəziyyəti kimi şərtlər nəzərə
alınmalıdır. İqlim şəraiti nəzərə alınarkən ilk
növbədə havanın hərarəti, nəmliyi, su ehtiyatı və s.
kimi amillərə daha böyük əhəmiyyət verilmişdir.
Məhəmməd Yusif Şirvani “Tibb-namə”
əsərində binanın harada tikilməsi məsələsinə
toxunaraq yazır: “Daşlı relyefi olan dağlıq
yerlərdə hava daha az zərərli, iqlimi isə sağlam
olur. Əgər dağlıq yerdirsə və tikilmiş bina şərq
tərəfdə yerləşibsə, orada yaşayan insanlar bir
qayda olaraq qüvvətli, uzunömürlü və çox gözəl
səsə malik olurlar”.
Məhəmməd Yusif Şirvani binanın necə
tikilməsi barədə belə yazırdı: “Kimsə bir yerdə
məskunlaşmaq və orada yaşayış binası tikmək
istəyirsə, bina-otaq uca olmalı, pəncərə və
qapıları şərqə tərəf yönəlməlidir. Həmçinin
pəncərə və qapıları şimal tərəfə də açmaq olar.
Lakin ora günəş şüaları düşməlidir. Tavan hündür
olmalıdır ki, bu insanların yaxşı və səmərəli
yaşaması üçün sərfəlidir”.
Xacə Nəsrəddin Tusi “Əxlaqi-Nasir”
əsərində yazır: “Yaşayış yerinin binalarının
üstünlüyünə gəldikdə bünövrələri möhkəm,
tavanları yüksək, qapıları geniş olmalıdır ki, şey-
şüy daşındıqda və ya başqa bir iş olanda çətinlik
əmələ gəlməsin”. O, daha sonra yazır: “Ev
seçərkən aşağıdakılar nəzərə alınmalıdır: sahənin
böyüklüyü, tavanın ucalığı, buxarının genişliyi,
ətrafının sıxlığı, məhəllənin əmin-amanlığı,
şəraitin münasibliyi”.
Orta əsr Azərbaycan müəllifləri öz
əsərlərində yaşayış yerlərini seçmək üçün İbn
Sinanın göstərdiyi bu meyarlara istinad edirdilər:
“İlk növbədə orada torpağın necə olduğunu
müəyyənləşdirməli, sahənin aşağı və ya yuxarıda
olması, onun açıq və ya qapalı olma vəziyyəti,
oradakı suyun keyfiyyəti və s. nəzərə alınmalıdır.
Eyni zamanda seçilən ərazidə əhalinin sağlamlıq
cəhətdən vəziyyəti öyrənilməlidir”.
16-cı əsr Azərbaycan şairi Marağalı Əvhədi
yaşayış yerinin seçilməsilə əlaqədar özünün əsas
tələblərini qeyd etmişdir:
“Tikinti üçün ilk növbə-
də səmti şərqə olan ən yaxşı yer seçilməli, sahə
içməli su, yerli tikinti materialları (kəc, gil, mis),
əkin yeri ilə təminatlı olmalıdır. Seçilən yerin isti
iqlimdə, yüksəklikdə yerləşməsinə baxmayaraq,
əgər mülayim külək əsməklə ora günəş şüaları
düşürsə, ora isti, küləkli dərədəki yerdən daha saf,
sağlam, əlverişli yerdir”. Bu onunla izah olunur
ki, isti hərarətli yerdə tez-tez malyariya epidemi-
yası və digər keçici xəstəliklər meydana gəlir ki,
bunu orta əsr müəllifləri “tabadi” adlandırırlar.
Azərbaycanda ilk Şamaxı Akademiyasını təşkil
edən məşhur Azərbaycan alimi Ömər Osman xa-
rici mühitin amillərinə, insan fiziologiyası və pato-
logiyasının
öyrənilməsinə çox geniş yer verirdi.
10-cu əsrdə yaşamış Əbu İshaq Əl-İstəxri
Bərdə haqqında bunları yazır: “O ki qaldı
Bərdəyə, bu o məskəndir ki, çox yaxşı iqlimi, çoxlu
münbit əkini, meydança və meyvə bağları olan
yerdir”.
9-10-cu əsrlərdə Yaxın Şərqdə görünməmiş
inkişaf dövrü keçirən şəhərlər 11-12-ci əsrlərdə
daha da genişlənir və yeni memarlıq növləri ilə
zənginləşir. Azərbaycanın əlverişli coğrafi mövqe-
yi, məhsuldar qüvvələrin və feodal münasibətlərin