Arxeoloji və maddi mədəniyyət abidələrinin dərindən
öyrənilməsi təsdiq edir ki, indiki
Ermənistan ərazisində XIX əsrdən əvvəlki dövrə aid bir dənə də olsa sırf ermənilərə məxsus
tarixi abidə yoxdur.
Erməni və ermənipərəst tədqiqatçılar Qafqaza, onun yerli xalqlarına dair tarixi fakt və
hadisələri saxtalaşdırmağa çalışmışlar və adətən bu məqsədlərinə də nail ola bilmişlər.
Bunlar ümumi faktlar. Bəs, onların konkret təzahürü? Bu haqda bir qədər sonra.
Yalnız bircə tezisi - ermənilər Qafqazın aborigen xalqlarından deyil, - tezisini əsas
götürsək və tarixi həqiqətin məhz bu cür olduğunu sübut edən mənbələrə, xüsusən, 1987-ci ildən
üzü bəri Fransanın, ABŞ-nın, Rusiyanın ermənipərəst mətbuat orqanlarının
və digər informasiya
vasitələrinin, ilk növbədə Ermənistan Respublikasının mətbuatının, radio və televiziyasının
Dağlıq Qarabağın qədim Ermənistan ərazisi olması barədəki uydurmaların,
cızmaqaraların büsbütün böhtan xarakteri daşıdığını, xülya olduğunu görmək, dərk etmək çətin
deyildir.
Bu haqda yüzlərcə qondarma faktı misal çəkmək olar.
Hətta 1994-ci ilin aprelində Rusiyanın “Ostankino” televiziya kanalı ilə “N.S.Xruşşov”
filmində məsələyə heç bir dəxli olmayan bir məqamda böyük vurğu ilə bildirilirdi ki, guya
vaxtilə Dağlıq Qarabağı Azərbaycana İ.V.Stalin verib. Halbuki, bu məsələdə keçmiş “dahi
rəhbərin” mövqeyi tamamilə əksinə olub.
Bəzi erməni müəllifləri dəridən-qabıqdan çıxırlar ki, dünya ictimaiyyətinə belə bir
təsəvvürü aşılasınlar ki, guya Dağlıq Qarabağ 1923-cü ildə Ermənistanın tərkibindən çıxarılıb
Azərbaycana “verilmişdir”. Bu ideyanı əlində bayraq kimi tutub gəzən akademik A.Saxarov
(arvadı Yelena Boner-Əlixanyanın təhriki ilə) hələ 1975-ci ildə Nyu-Yorkda nəşr etdirdyi “Ölkə
və sülh haqqında” kitabında bildirirdi ki, “ermənilər Azərbaycanda
və Gürcüstanda və opta irqi
ayrıseçkilik obyektidirlər”.
1988-ci ilin martın 23-də A.D.Saxarov M.S.Qorbaçova yazdığı məktubunda qeyd edirdi
ki, “Исторически вся областъ Нагорного Карабаха (Арцах) являлась частью Восточной
Армении. Автономная национальная областъ Нагорный Карабах была присоединена к
Азербайджанской ССР в 1923 году”. Əlbəttə ki, bu faktlar ağ yalan idi və ermənilərin
uydurma faktlarına əsaslanırdı.
O ki, qaldı bir qrup erməni jurnalist və alimlərinin Dağlıq Qarabağın Ermənistan torpağı
kimi qələmə vermələrinə, çox təəssüflər olsun ki, vaxtında və dərin elmi əsaslarla,
hətta direktiv
və ali orqanlar səviyyəsində cavabcız qaldığıqdan bu toxumlar maneəsiz, surətdə çox qısa bir
müddətdə cücərdi, böyüdü, qol-budaq atdı və dünyaya yayıldı. Hətta 1988-ci ildə Ermənistan
EA-nın 19 akademiki və elmlər doktorunun hazırladığı və həmin akademiyanın da nəşr etdirdiyi
“Dağlıq Qarabağ”: tarixi arayış “kitabına o vaxt bizim mütəxəssis alimlərimiz tərəfindən tutarlı
və elmi cavab verilmədi. Kitabın rus dilində 20-min tirajla nəşr olunub lazımi ünvanlara
göndərilməsi ermənipərəst xadimlərin əlində ideoloji silahla çevrildi. Çox təəssüf ki, Dağlıq
Qarabağın tarixinə dair elmi əsaslarla, erməni
tarixçilərinin iç üzünu açan, tarixi təhriflərə
müəyyən qədər cavab kimi akademik Tofiq Köçərlinin hazırladığı “Qarabağ məsələsinin
tarixinə dair” (uydurmalar və həqiqət) araşdırması yalnız 1994-cü ilin ortalarında respublika
mətbuatında işıq üzü gördü.
1989-cu ildə Azərbaycan EA-nın müxbir üzvü İqrar Əliyevin “Dağlıq Qarabağ: tarix,
faktlar, hadisələr” kitabçası çap olundu. Lakin bu kitab erməni müəlliflərinə tutarlı cavab kimi
lazımi effekt vermədi, azlıq etdi. Böyük zəhmətin nəticəsi olan bu kitabçada göstərilən mənbələr
əsasında geniş və fundamental əsərlər yazılmadı.
Əgər 1988-ci ildə Qarabağ münaqişəsinin yeni mərhələsinin başladığı günlərdən
ölkəmizin daxilində sabitliyi qoruyub saxlaya bilməməyimizi və əsl həqiqəti dünya
ictimaiyyətinə doğru və lazımınca çatdırmamağımızı, yaymamağımızı nəzərə alsaq görərik ki,
indi ermənilərlə müqayisədə xeyli uduzmuşuq.
1918-ci ilə mayın 28-dən 1919-cu ilin mart ayına qədər
neçə dəfə hökumət tərkibi
dəyişib: düz dörd dəfə!
Və yaxud, Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyətinin ədliyyə naziri X.Y.Xasməmmədov
1918-ci ildə yazmışdı: “Мы, азербайджанцы в политике еще не искушены и не умеем
пользоваться теми приемами к которым прибегают другие в особенности наши
недоброжелатели. Мы не сумели создать шум на всю Европу, обивать пороги великих
мира сего, не сумели даже, как это принято сделать себе “хорошую прессу” в Европе”.
Bəs, görəsən 70 il sonra yenə də Qarabağ münaqişəsinin yeni mərhələsi başlarkən
X.Y.Xasməmmədovun dediklərindən nə qədər irəliyə doğru addım atmışıq?!
Çox az... “Ermənilər isə hələ 1918-ci ildə ABŞ-da Ermənistanın müstəqilliyi uğrunda
mübarizə komitəsi” yaratmışdılar.
1918-1920-ci illərdə ermənilərin Qarabağı zorla Ermənistana birləşdirmək təşəbbüsləri
ilə 1988-ci ildən bəri ermənilərin Dağlıq Qrabağı Ermənistana birləşdirmək cəhdləri arasında
çox böyük oxşarlıq vardır. Tarixi hadisələrdən, başımıza gələn düşmən hiylə və fəsadlarından
vaxtında və lazımi nəticə çıxarmadığımız üçündür ki, bu gün erməni təcavüzü qarşısında aciz
qalmışıq, dünya ictimaiyyəti hələ də Ermənistanı təcavüzkar kimi tanımır.
Dağlıq Qarabağdan Azərbaycanlı əhalinin çıxarılmasında ermənilərin
siyasətinə şərait
yaradan amillərdən biri də 1988-1990-cı illərdə Azərbaycan KP MK-nın 1-ci katibi işləmiş
Ə.X.Vəzirovun bu işə himayədarlığı idi.
Pakistandan səfir vəzfəsinədək Azərbaycana yüksək vəzifəyə gətirilməsinin
əvəzində Dağlıq Qarabağın Ermənistanla birləşməsinə imkan və şərait yaradağacına söz
verən Ə.Vəzirov yeni vəzifə kreslosunda əyləşdiyi ilk gündən bu istiqamətdə
əlindən gələn imkanlardan istifadə etməyə başladı. Moskvaya verdiyi vədə xilaf çıxmayan
Ə.Vəzirov Ermənistandan qovulan didərginlərin çox böyük əzab-əziyyətlə özlərini Şuşaya
yetirmələrinə
baxmayaraq, xüsusi göstərişlə, bir gün ərzində 10 minə yaxın qaçqını Qarabaqdan
çıxarıb Bakıya, Sumqayıta, Xızıya, Xaçmaza və başqa ərazilərə səpələdi. Onların zorla is və
DTK nümayəndələrinin köməkliyi ilə Qarabağ torpaqlarında cəmləşməsinin qarşısını aldı. Belə
olmasaydı, ermənipərəst Vəzirovun ağaları qarşısında verdiyi söz qüvvədən düşərdi. Qaçqınlar
Qarabağ torpağına yaxın buraxılmır, Azərbaycan xalqının əlində olan ən adi silahlar, kəsici
alətlər belə, zorla əllərindən alınırdı.
Azərbaycanda ən yuxarı eşelonda özlərinə arxa və müdafiəçi tapan ermənilər
Ermənistandan Azərbaycanlalıları ildırım sürəti ilə təmizlədikdən və buna qarşı İttifaq
rəhbərliyindən heç bir reaksiya görmədikdən sonra Dağlıq Qarabağdakı Azərbaycanlıları da öz
ev-eşiklərindən “təmizləməyə” və faktiki olaraq Dağlıq Qarabağı Azərbaycanlısız “
erməni
torpağına” çevirməyə başladılar. Bu, onlara dünya ictimaiyyətinə Dağlıq Qarabağın erməni
torpağı olduğunu “daha inamla” demək, beləliklə də, Azərbaycanın ən qədim və gözəl guşəsini
anneksiya etmək, sonradan isə Azərbaycan torpağının öz içərisindən Azərbaycana müharibə
“elan etmək” imkanı yaratdı.
Ermənilərin Qarabaqa sonradan gəlmə xalq olduğlarını təsdiqləyən erməni alimləri də
olmuşdur. Məsələn, indiki Dağlıq Qarabağın ermənilər tərəfindən zəbt olunduğunu İ.A.Orbeli,
burada yaşayan yerlə əhalinin müəyyən qisminin “erməniləşdirildiyi”ni S.T.Yeremyan qeyd
etmişlər.
1916-cı ildə Petroqradda “Народности Кавказа” kitabını nəşr etdirək B.İşxanyan
yazmışdır: “Армяне, проживающие в Нагорном Карабахе, частью являются аборигенами,
потомками древних албанцев... А частью беженцами из Турции и Ирана, для которых
Азербайджанская земля стало убежищем от преследований и гонений”..
Bu da bir həqiqətdir ki, ermənilər 1978-ci ildə Mardaketdə (indiki Ağdərədə)
özlərinin
İranın Marağa əyalətindən Qarabağa köçüb gəlmələrinin 150 illiyi şərəfinə böyük abidə
kompleksi ucaltmışdılar. 1988-ci ildə ermənilər həmin abidəni özləri dağıdaraq yox etimşlər.
Azərbaycan tarixşünaslığının qənaəti də məlumdur: “Итак совершенно беспорно, что
армяноязычное население нынешней НКАО (кроме тех, которые была переселены сюда в
XIX веке) – это потомки арменизированного местного населения – различных албанских
племен утиев, цодов (ни кто иной, армянский автор Моисей Хоренский, называет их
потомками Арана – прородителя и правителя албан) и др.” (И.Г.Алиев).