Azərbaycanda arxların sayı 1000-ə çatırdı. Bu arxların böyük əksəriyyəti Yelizavetpol
quberniyasında idi. Kəndlilər suvarma vasitəsi kimi kəhriz və su anbarlarından da
islifadə edirdilər. 1884-cü ildə Yelizavetpol, Şuşa, Naxçıvan, Qazax qəzalarında 497
kəhriz qeydə alınmışdı [14].
Quraqlıq zamanı susuz qalan arxları su ilə təmin etmək üçün güclü yağış,
yaxud çayların suyu çox olan vaxtda suları, ehtiyat mənbəyi kimi, saxlamaqdan ötrü
su anbarları tikilirdi. Şimali Azərbaycanda belə anbarların sayı 158-ə çatırdı [15].
Şimali Azərbaycanda bütün suvarılan əkinlərin sahəsi 582,856 desyatinə
çatırdı [16]. Bu, suvarma vasitəsilə əkilməyə yararlı olan bütün torpaqların cəmi
dörddə birindən bir qədər çoxunu təşkil edirdi.
Suvarma vasitələrinin çox hissəsi xüsusi sahibkarların əlində toplanmışdı.
Muğanda Şirvan xanlarına mənsub olan, Araz çayından başlanğıc götürən Qızılarx və
Xakiarx kimi iri suvarma sistemləri ilə yüz min desyatindən çox torpaq suvarılırdı.
Sudan istifadə xalq adəti ilə nizama salımrdı. Bu adətdən istifadə etməkdə dövlət və
sahibkar kəndliləri eyni hüquqa malik idilər. Xalq adəti təbii axar sulan əhalinin ümumi
əmlakı hesab edirdi [17].
Təbii sulardan bərabər istifadə hüququ bütün Şərqdə olduğu kimi, Şimali
Azərbaycanda da sahil hüququnun olmaması ilə əlaqədar idi. Yəni çayın sahilinə yaxın
olan kənd cəmiyyətləri və xüsusi sahibkarlar torpaqlarını suvarmaq üçün çayın sahilindən
xeyli uzaq olanlarla eyni dərəcədə sudan istifadə etmək hüququna malik idilər [18].
Təbii suların əksinə olaraq arx, kəhriz, su anbarı, su quyusu və s. ilə yer
üzərinə çıxarılan sular həmin suvarma vasitəsinin inşasında iştirak edən torpaq
sahiblərinin və kənd cəmiyyətlərinin xüsusi mülkiyyəti hesab olunurdu. Adətə görə,
ayrı-ayrı şəxslər və kənd cəmiyyətləri tərəfindən çəkilən arxın suyundan heç bir yad
şəxsin və kənd cəmiyyətinin istifadə etməyə ixtiyarı yox idi. Arxın çəkilməsində
iştirak edən kənd cəmiyyətinin üzvləri sərf olunan əməyə və vəsaitin qədərinə görə
sudan istifadə etmək hüququ alırdılar. Çayda, arxda axan suyun qabağını kəsib, özünə
çoxlu su payı götürmək və s. ciddi surətdə qadağan edilirdi [19].
Şimali Azərbaycan kəndində suvarma suyunun növbə ilə bölüşdürülməsi bir
neçə mərhələdən ibarət idi. İlk mərhələdə suvarma suyu kənd cəmiyyətləri arasında,
sonra hər cəmiyyətə daxil olan kəndlər arasında, nəhayət, son mərhələdə isə hər
kəndin payına düşən suvarma suyu əvvəlcə həyət qrupları, sonra isə hər qrupun
daxilində olan həyətlər arasında bölüşdürülürdü. Həyətlər suvarma suyunu
bölüşdürmək üçün öz aralarında qruplar təşkil edirdilər. Şimali Azərbaycan
kəndində bu qrupların dağ, təsnək, kəşkəl, göz. dəngə və s. növü məlum idi [20].
―Dəngə‖ suvarma qrupu Bakı, ―göz‖ qrupu Yelizavetpol, ―dağ‖ qrupu isə Naxçıvan
qəzasında yayılmışdı. Suvarma suyu çox yerdə həyətlərin sayına görə bölünürdü.
Lakin təbəqələşmənin qüvvətlənməsi ilə əlaqədar hər həyətin əkin sahəsinin
bərabər olmaması, suvarma suyuna tələbatın artması vəs. suvarma suyunun
həyətlərin sayına görə bölüşdürülməsində böyük çətinlik törədirdi. Buna görə də
təbəqələşmə nəticəsində qüvvətli. torpağı nisbətən çox olan kəndlərin əhalisi suyun
həyətlərin sayına görə deyil, torpağın sahəsinə görə bölüşdürülməsini tələb edirdi.
Qəzaların çoxunda suvarma suyu qeyri-bərabər bölüşdürülürdü. Lənkəran
qəzasında çəltik təsərrüfatının geniş yayılması sudan istifadə qaydasını başqa
qəzalara nisbətən daha da mürəkkəbləşdirmişdi; çəltik plantasiyalarının
genişlənməsi ilə suya tələbatın anması nəticəsində burada həmçinin başqa
qəzalarda suvarma suyu nəinki qeyri-bərabər bölüşdürülürdü, su payının
oğurlanması, zəbt edilməsi, su üstündə dava-dalaş düşməsi və s. adi hal olmuşdu
[21].
Suvarma suyunun düzgün bölüşdürülməməsi, su üzərində hüququ və sudan
istifadə qaydalarını rəsmiləşdirən heç bir qanunun olmaması, bunların hələ də xalq
adət-ənənələrinə əsaslanması suvarma təsərrüfatında böyük qarmaqarışıqlıq və
hərc-mərclik yaratmışdı.
Suvarma suyunun bölüşdürülməsini təşkil edən inzibati şəxslər - mirab və
cuvarlar da varlı kəndlilərin mənafeyini müdafiə edirdilər. Mahallarda bütün bu
işlər suvarma təsərrüfatına rəhbərlik mirabların əllərində mərkəzləşmişdi. Onun
başlıca vəzifəsi baş arxlar vasitəsilə suyun kənd cəmiyyətləri, onların tərkibinə
daxil olan kəndlər arasında bölüşdürülməsinə nəzarət etməkdən, sudan istifadə
növbəsini nizama salmaqdan və cuvarların işinə nəzarətdən və s. ibarət idi. Cuvarlar
isə arxların texniki vəziyyətinə, bir arxdan istifadə edən bir və ya bir neçə kəndin
sudan istifadə qaydasına, həmin kənddə həyətlərin arasında suyun bölüşdürülməsinə
nəzarət edirdilər.
1890-cı il dekabrın 3-də Cənubi Qafqazda torpaqların suvarılması işində
hüquqi əsaslar və qayda-qanun yaratmaq məqsədilə ―Sudan istifadə haqqında
Əsasnamə‖ qəbul edildi. Bu, Cənubi Qafqazda su sahibliyi və sudan istifadənin
hüququ əsaslarını, suvarma işlərinə nəzarət edən idarələrin quruluşunu, bu idarələrin
vəzifəli şəxslərinin hüquqlarını, görüləcək işləri müəyyən etdi.
―Əsasnamə‖ su üzərində xüsusi mülkiyyətin ləğv olunmasını elan etdisə də,
o, əslində iri mülk sahiblərinin mənafeyinə toxunmadan sudan istifadədə mövcud olan
əvvəlki qaydanı saxladı. Suvarma üzrə yeni inzibati bölgü yaratdı, bütün suvarma
təsərrüfatına rəhbərlik edən Qafqaz su müfəttişi və hər su sahəsinin idarəçisi sayılan su
mühəndisi vəzifələrini təsis etdi. Yenə də hər üç ildən bir seçilən mirab sudan istifadə
işində həlledici rola malik idi. Hər il seçilən cuvarlar yenə də mirablara tabe edilirdilər.
―Əsasnamə‖ sudan istifadə qaydalarında dəyişiklik yaratmasa da, onları
rəsmiləşdirməkdə mühüm iş gördü. Ayrı-ayrı yerlərdə mövcud olan müxtəlif sudan
istifadə qaydalarını eyniləşdirdi və rəsmiləşdirdi, bütün Şimali Azərbaycan kəndi üçün
eyni sudan istifadə qaydaları müəyyən etdi. Lakin ―Əsasnamə‖də irəli sürülən
müddəalar əsasən kağız üzərində qaldı, yenə də suvarma suyunun bölüşdürülməsində
növbə qaydasının pozulması, hərc-mərclik, özbaşınalıq halları hələ də qalmaqda idi.
Çarizmin köçürmə siyasəti. Çarizmin köçürmə siyasəti onun aqrar
siyasətinin həlqələrindən biri idi.