Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu atiF İslamzadə

5. Qaracuğın qaplanı
Qazan xan obrazının mifoloji strukturunun ay­dın­laş­dı­rıl­ması baxımından “Qaracuğın qaplanı” semantemi ciddi in­for­masiya verir. Təhlil göstərir ki, bu struktur vahidi ilk növ­bədə məkan və rütbə işarəsidir. DQK mətnində coğrafi-in­zi­bati Oğuz məkanını və ali statusu inikas edir.

“Qaracuğın qaplanı” təyini əksər oxunuşlarda eyni şə­kil­də olub mübahisəsiz qəbul olunur. Lakin təbii olaraq an­la­ma münasibət fərqlidir. Əsasən də Qaracuq və qaplan sözü ay­rı-ayrılıqda götürülərək araşdırmalara cəlb olunmuş, ən müx­təlif iddialar irəli sürülmüşdür. Qaracuq sözü DQK-də üç də­fə işləndiyi yerdə məhz Qaracuğın qaplanı söz birləşməsini ifa­də etdiyi üçün Qaracuq sözünün araşdırılması elə eyni an­la­mı əsaslandırmağa xidmət etmişdir. Qaracuğu toponim ola­raq qəbul edən tədqiqatçılar əksərən dağ anlamında Qaracuq da­ğı anlayışını ifadə etdiyini bildirmiş, lakin bu dağın hansı əra­zidə yerləşdiyi barədə yekun fikrə gəlməmişlər. Z.Gökalp dağ olduğunu qeyd etmiş, eyni adlı dağın Mosul yaxınlığında da olduğunu bildirmişdir. Xüsusən də bu dağların Türkmə­nis­tan­da yerləşən Qaracuq dağına bənzədiyinə görə bu adı al­dı­ğı­nı qeyd etmiş, E.Rossi də bu fikri dəstəkləmişdir (100, 170; 107, 171). Bundan əlavə Qaracuq dağın Xorasan vilayətində - Bəlx­də (M.F.Qırzıoğlu) Cənubi Azərbaycanda (H.Araslı) da yer­ləş­diyi barədə tədqiqatçılar bilgi vermişlər (100, 171; 107, 171). M.Kaşqari lüğətində Qaracuq dağı Çebeli-Qaracuq adı ilə göstərilmişdir (100, 171). Eyni zamanda Kaşqari Qaracu­ğun Oğuz şəhərinin adı olduğunu söyləmişdir. “Karaçuk: Fə­rab şəhərinin adı: Bu Oğuz şəhərlərindən biridir” (100, 469). Əbül­qazi Bahadır xanda da Qaracıq olaraq (bu yazılışda vav (u) səsi yoxdur (99, 416 (205) dağ anlamında “Qaracıqtaq ki­mi işlənmişdir” (60, 75). F.Sümər L.V.Toğana istinadən onun ör­nək göstərdiyi Ş.Ə.Yəzdinin “Zəfərnamə” əsərində Karacuk (Qa­racuq) dağından söhbət getdiyi və bu dağın M.Qaşqarinin və Ə.Bahadır xanın bəhs etdiyi eyni dağ olduğu, sonra isə adı­nın Kara tay adlandırıldığı barədə bəhs açır (127, 55, 56).

T.Hacıyev Qaracuq dağını Qarabağın indiki Xocavənd əra­zisindəki dağ silsiləsi olaraq göstərir (80, 7). Eyni zamanda mü­əllif “Qaracuğın qaplanı” təyinini sistematik olaraq gö­tü­rə­rək bu təyində Qazan xanın atasının və Bayındırın adları ilə ya­naşı Qaracuq Çobanın adının da bəylik alandan sonra ən qüv­vətli şəxs olaraq bu sistemə daxil olduğu və Qazan xanın on­dan da üstün olduğunun işarəsi olaraq “Qaracuğın qaplanı” ol­ması qənaətinə gəlir (80, 32).

S.Babayev, N.Babayev Qaracuğun Naxçıvan şəhərinin cə­nubunda qədim kənd olduğunu və təyinin bu kəndlə bağlı ol­duğunu iddia edir (100, 171).

F.Sümər ərəb coğrafiyaşünası, səyyah əl-İstəxriyə is­ti­na­dən Qaracuğun (Karaçuk) “Sır-dərya çayının orta ya­ta­ğın­da­kı Fəraq olduğu fikrini irəli sürür və XI əsrə qədər Fərağın Ka­racuk adı daşıdığını qeyd edir” (127, 54).

Bizim fikrimizcə, Qaracuq sözünün toponim və hid­ro­to­po­nim olaraq görülməsi (dağ, kənd, şəhər, çay sahili) və s. an­la­yışlar konkret br məkanı deyil, bütün Oğuzu (DQK-də Qa­lın oğuzu) modelləşdirir. Hətta M.Kaşqarinin Qaracuğu oğuz şə­hər­lərindən biri hesab etməsi şəhər anlayışından daha çox Oğuz adını proyeksiyalandırıb, Qaracuğun Oğuza aidliyini diq­qətə çatdırmaq istəyindən irəli gəlmişdir. Nəzərə alsaq ki, “təx­minən X əsrin sonu, XI əsrin birinci yarısından qədim “Oğuz” etnoniminin əvəzinə daha çox Türkmən adı istifadə olu­nurdu” (150, 5), o zaman M.Kaşqarinin 1072-1074-cü il­lər­də yazdığı “Divani-lüğətüt-türk” əsərində nə üçün oğuz adı­na bu şəkildə diqqət çəkilməsinin gerçək mahiyyəti aydın olur.

Qaracuq dağının Oğuz ölkəsinin ümumi adını ifadə edən onomastik vahid olaraq işlənməsi xan öyüncü təyininin spe­sifikası baxımından da özünü doğrul­dur. Belə ki, Qazan xan “Ulaşın oğlu, doğan günəşin yavrusu, miskinlərin umudu, Oğuz soyunun aslanı, Oğuz ölkəsinin qaplanı, Qalın Oğuzun döv­ləti” və s. dir. Əgər “Oğuz soyunun aslanı” təyinində Oğuz etnosu ifadə olunubsa və Qazan (Bayındır) onun xaqanı ola­raq götürülübsə, “Qaracuğın qaplanı” təyinində Oğuz mə­ka­nı eyni funksiya ilə göstərilib. Əgər aslan və qaplanın eyni se­mantik cərgədə durduğunu qəbul etsək, təyinlərin anlam ba­xı­mından yaxın olması bizə aydın olur. Bu yaxınlıq digər tə­yin­lər arasında da özünü göstərir. “Bezə miskin umudı” təyini ilə “Qalmış yigit arxası” təyinlərinin status və funksiya yaxın­lı­ğı göz qabağındadır. T.Hacıyev bu anlam yaxınlığını “məz­mun yaxınlığı” adlandırır (80, 31). M.Kaşqarinin Çebeli-Qa­ra­cuq (Qaracuq dağı) adını ölkə adı olaraq dəyərləndirməsi ono­mastik qaydalarla ziddiyyət təşkil etmir. Dağ adının yurd, öl­kə adı olaraq işlənilməsi ənənəvi olaraq işləkdir. Altay öl­kə­si, Qafqaz, Skandinaviya və s.

Epik mətndə Qaracuq dağının hansı dağ olması tələb olu­nan deyil. Hətta ola bilər ki, bir neçə dağ semantik olaraq bir dağ adı altında birləşsin. Məna baxımından daha uca, zir­və­li dağları ifadə edən anlam alçaq dağ adında daşına bilməz. Ey­ni zamanda situasiya baxımından alçaq dağ və təpələri ifa­də edən söz alçaq dağların adı ilə epik mətnə daşınır. Əgər DQK mətninin status və situasiya tələbatı Qaracuq dağının ye­rini müəyyənləşdirmək məcburiyyəti yaradarsa, o zaman Qa­racuq dağı rütbə təyini ifadə etdiyi üçün gündoğanda ol­ma­lı­dır. İfadə planında bu daha yüksək, gözəl, işıqlı anlamları əks etdirirsə, əvvəldə qeyd etdiyimiz kimi mətnaltı kod sə­viy­yə­sində daha şərəfli mənsəb olan hakimiyyət mövqeyini, iye­rar­xik üstünlüyü özündə gizləyir. Bozoq-Uçoq yer bölgüsünü Uçoq­ların xeyrinə gündoğana köçürür. Elə Əbülqazi Oğuz­na­mə­sində Qaracuq dağ Oğuz məkanının güneyində gös­tə­ril­miş­dir ki, günlə bağlılıq və doğuya (şərqə) meyllilik gə­rə­yin­dən oğuz epik ənənəsində eyni anlam daşınmışdır (60, 75).

B.Ögəl hətta Əbülqazi Oğuznaməsindən çıxış edərək Qa­racuğu güneydən alıb doğuya (şərqə) keçirmişdir “Oğuz eli­nin şərq tərəfi (kün toğuşı): İssıq göl, Almalıq və çevrəsi, Say­ram, Qazqurt dağı, Qaracıq dağı, Quzeyi: (təmir qazuğu): Uluğ dağ və Kiçik dağ. Kün batışı: sır suyunun ayağı, Yanqqı kənd Qaraqum” (112, 240, 241). Aşkar görünür ki, B.Özəl gü­neyi də doğu ilə birgə götürərək digər cəhətləri şimal və qərb göstərmiş, Qaracuq dağını birmənalı şəkildə gündoğanda gör­mək istəmişdir. Ola bilsin ki, müəllif DQK mətninin epik tə­ləbatından çıxış etmişdir.

Biz Qaracuq dağın gündoğanda olmasını mərkəzi möv­qe baxımından qəbul edir, lakin bütün Oğuz məkanını işa­rə­lə­yər­kən buna ehtiyac görmürük. Qazan xan Qaraqcuq dağının qap­lanı olmaqla onsuz da hakim iyerarxiya təşkil edir. Sadəcə ola­raq seçilən bir dağ silsiləsi vardırsa, bu hökmən gün­do­ğan­da yerləşən dağın epik mətndə klişeləşəcəyindən xəbər verir. Elə örnəklər də belə olduğunu təsdiq edir. DQK-də Qazan xa­nın Gürcüstan ağzında oturması (97, 42), yurdunun bu ərazidə yer­ləşməsi də DQK-nin Oğuz məkanında Qazandağın, Qa­zan­göl gölünün, Qazangöl düzünün və Qazanlının şərqdə, ya­xud şərqə tərəf çox meylli olması da bunu təsdiq edir (100, 338-39).

Məqsədyönlü olaraq “Qaracuq” sözünün etimoloji cə­hət­dən araşdırılmasına da ehtiyac var. Qaracuğ-Qaracuq-Ka­ra­cuq kimi müxtəlif türk-oğuz-uyğur trans­krip­­­siyasına görə ad­lanan eyni sözün oxunuşu özündə maraqlı mətləblər sax­la­yır. Belə ki, qara sözü lüğətlərdə müxtəlif anlam daşımaqla bə­rabər rəng ifadəsindən əlavə, yaxud rəng simvolikasının se­man­tik anlamı olaraq həmçinin “böyük” mənasında da işlənir (100, 169). Daha doğrusu, ilkin mənası böyük olmuş, sonra di­gər sözlər kimi funksionallaşıb müxtəlif anlam qazanmışdır. DQK mətni lüğət olaraq bu məna və anlamları da özündə əks et­dirir. Böyük, uca mənasında Qaradağ (oronim) (100, 61) Qa­rabudağ (antroponim) (100, 67), Qara dəmir (hidronim) (100, 70), Qara buğa (zoonim) (100, 85), Qaracuq (toponim) (100, 73) və s. bu kimi sözlər “qara” sözünün böyük məna­sın­da işləndiyini təsdiq edir. Eləcə də Qaracuq sözü toponim ola­raq Qara (böyük) və cuq sözlərinin birləşməsindən əmələ gə­lən mürəkkəb sözdür. Çünki “qara” böyük anlamını verdikdə cıq, cuq şəkilçisinin ona qoşulması dil faktı olaraq mümkün de­yil. “Cuq” şəkilçisi düzəltmə isim əmələ gətirən şəkilçi ola­raq (cıq, cik, cuq, cük) kiçiltmə, əzizləmə anlayışını törədir. Mi­sal üçün kiçicik, kör­pəcik və s. demək olar, böyükcük, ye­kə­cik və s. kimi müraciət etmək olmaz. Elə bu səbəbdən də Qa­racuq sözündə işlənən “cuq” sözünün DQK mətninə bir­ba­şa aidiyyatı olaraq uçuk, ucuk sözünü ifadə etdiyini Qaracuq-Ka­racuk deyil, məhz Qara uçuk, yəni böyük uçuk anlamında ol­duğunu ehtimal edirik. Uçuk, ucuk sözü Uçoq kimi ta­nı­dı­ğı­mız Oğuz tayfasını ifadə edir. H.Araslının 1939-cu ildə latın əlif­basında nəşr etdirdiyi “Kitabi-Dədə Qorqud” dastanında bu söz elə Qaracuq kimi deyil, Qara Coq kimi yazılmış, Qara Uçoq sözünə daha yaxın söz oxşarlığı özünü göstərmişdir (95, 31). Uçoq sözünün uçuk, ucuk, bozoq sözünün isə buzuq, bu­zuk kimi işlənməsi şifahi və yazılı örnəklərdə təsdiqini tapır. Oğuz Kağan dastanında DQK-də Bozoq kimi işlənən tayfa Bu­zuk olaraq ifadə olunur. “Sağ yanda buzuklar oturdu” (110, 33). Əbülqazi Bahadır da Uçoq­ları “uçuklar”, Bozoqları “bu­zuk­lar” olaraq tanıdır (60, 65). Qa­ra uçuk (q) ifadəsinin qa­ra­cuq (k) şəklinə düşməsi göz qa­bağındadır. Şifahi nitqdə fo­ne­tik səs itkisi (iki saitin yanaşı gəlməsində biri düşüb) və “c”-nin “ç”-yə, q (k)nin “ğ”-yə çev­rilməsi bəsit fonetik qanuna­uy­ğun­luqdur. Dissimilyativ və as­similyativ qaydalar sözlərin bu şə­kildə dəyişməsini əsaslan­dırır. Həmçinin yazılı mətndə Qa­ra­cuq sözünün Qaracuğa çev­rilməsi, q-ğ dəyişikiliyi kimi fo­ne­tik xüsusiyyət ismin yiyəlik, yö­nlük və təsirlik hal qəbul et­mə­sində özünü göstərir. Diqqət çəkdiyimiz nümunədə məhz bu linqvistik qayda qüvvədədir. Çünki bu söz yalnız epik şə­kil­də, eyni təyini bildirmək üşün işlənir. Bəs nə üçün bu söz məhz böyük anlamında qaradır və ucuklar niyə böyük ucuq he­sab olunur? Biz dəfələrlə söylə­mişik ki, Uçoqların sağ qolu, ha­kim əsası Bozoqlardan mə­nimsəməsi DQK-də dastan boyu müx­təlif şəkillərdə özünü gös­tərir. Xüsusilə də diqqət çək­di­yi­miz təyinlər ali statusu və hakimiyyət mövqeyini təmsil et­di­yi üçün bu təyinlər üstündə tayfalar arasında açıq və gizli mü­barizə gedir. Uçoqlar məhz hakim mövqelərinin qa­nu­na­uy­ğunluğunu göstərməyə çalışırlar. Bütün hallarda sağda Uçoq­lar, solda Bozoqlar oturur (97, 52, 68). Gündoğanın və Ala dağın onlara məxsusluğu əsaslandırılır (97, 42, 123). San­ki Uçoqlar (Qazan-Bayındır) törə və əhd qay­dalarına uyğun­luq­larını sözlü-sözsüz, psixi-mimikal səviy­yədə əsas­lan­dır­ma­ğa çalışırlar. Məhz bu davranış təzahürünün bir tərəfi kimi - özü də çox əhəmiyyətli tərəfi olaraq, Uçoqlar bö­yük adlan­dı­rı­lır. Əslində onlar böyük deyil, kiçikdir. Hətta Rəşidəddin Oğuz­naməsində Oğuz yabqularının (hakimlərinin) arasında yal­nız Eymur boyundan yabquların çıxdığı, qalanların isə Bo­zoq tayfasının dörd məlum boylarından olduğu bildirilir. “Oğuz soyundan olan padşahlar beş övladın törəmələridir: Ka­yı, Yazır, Eymur, Avşar və Begdili. Padşah yalnız bu boy­lar­dan olmuşdur” (115, 60). Aydın olur ki, DQK-də nəinki Bo­zoqların, hətta Uçoqların hakim qolu olan Eymur bo­yun­dan olan hakimlərin hüququ da epik mətndə, eləcə də eposda (epos həm də mərhələli tarixdir) pozulur. Çünki Bayındır və Qa­zan Uçoqların başqa boyundandır. Daha doğrusu, boy əc­dad­larıdır. Elə bu baxımdan da Qaracuq dağı doğuda görünür, Qa­ra Uçuq isə bu dağın adında öz böyüklüyünü əsaslandırır. Əs­lində isə Qaracuq dağ deyil, Qara Uçuq olaraq Oğuz boy bir­ləşməsidir, iki tayfadan biridir. Lakin dağ assosiasiyası həm bu adın şə­rəfini yüksəldir, həmçinin Oğuz düşüncəsində ey­ni anlam da­şıyan mənaları məqsədə doğru yönəldir. “Qa­ra­cu­ğun qaplanı” olmaq dağın deyil, Qara Uçukun qaplanı ol­maq mənasında da işləkdir. Qaplanın dağda yerləşən sıx me­şə­liklərdə mövcud olan zooarealı assosiativ qaplan adının ya­na­şı gəlməsində asso­siasiya törədir. “Qaracuğun qaplanı” həm Qa­ra Uçukun, həm Qaracuq dağının qaplanı anlamını daşıyır. Elə DQK-də Qara­cuq sözü üç dəfə işlənməsiylə soy arxetipi ola­raq Uçoqların “üç” sayını işarə edir. Sözün son hecası isə ye­rini dəyişərək tərsinə oxunur, Qaracuq Qaraquc olur. Bu sil­silə psixi-as­so­siativ daşınıb, Qaracuq sözünün ona oxşar şə­rəf­li yer adını variativ şəkildə təfəkkürdə assosasiya etməklə bu adın ucalığını Qaracuq adı ilə eyni anlamda şüuraltı və mət­naltı təbəqəyə yer­ləşdirir. Hətta Qaracuq olmasa belə, Qa­ra­quc uca yer anlamını mexaniki olaraq bu anlamın onunla əla­qələnməsini şərtləndirir. Çünki qeyd etdiyimiz kimi, qap­lan sözü dağ anlayışını yad­daşda canlandırır ki, Qaracuğun və ya­xud Qaraqucun qaplanı ifadəsinin qulaq informasiyası fər­qi­nə varılmayan Qara Ucuq­ların hakim olduğu, qaplan kə­sil­di­yi böyük, uca dağ anla­yışını düşüncəyə yerləşdirir. Halbuki mətn­də Qaraqucun qaplanı ifadəsi yoxdur, “Qaracuğın qap­la­nı” ifadəsi vardır. Ancaq buna baxmayaraq şifahi nitqdə Qa­ra­cuq-Qaraquc deyilişi eyni an­lam­lar olaraq dinləyici yad­da­şı­na yüklənir. Çünki yalnız sözlər deyil, anlamlar da yaxındır. Qa­raquc və Qaracuq dağ, zirvə olaraq bu anlamı sabit fikir tər­zinə çevirir. Hətta biz deyərdik ki, Qaraquc dağ anlamında DQK-də özünü göstərir. Belə gö­rünür ki, Qaraquc I boyda adı çə­kilən Qazlıq (Qazılıq) dağının zirvəsidir. “Qaraqucda qazlıq at­lar” ifadəsi (97, 73, 92, 123, 124, 125) “Yelisi Qara Qazlıq at­lar” (97, 38, 72) ifadəsi kimi də Qazılıq dağının atları an­la­mın­da mətndə işləkdir. Bu baxım­dan Qaraqucda qazlıq atlar de­yilərkən Qazlıq dağının zirvə­sində olan atlar nəzərdə tu­tu­lur ki, bu da assosiativ şəkildə dağ, zirvə anlamını Qaracuğun qap­lanı təyininə bağlayır. Eyni zamanda zooloji assosiasiya ilə at-qaplan rabitəsi yaradıb Qaracuq dağının qaplanı an­la­mı­nı təkrar-təkrar yaddaşda bərpa edir. Elə Qaraquc sözü yer (to­ponim) olaraq işləndiyi kimi at anlamında (zoonim) da iş­lə­nir. “Qaraquc ata binənlər” (97, 72), “Qaraqucun qulağı gö­rün­məz olsa” (97, 117) DQK-nin mü­qəddiməsində işlənən “Qa­rağuca qıymayınca yol alınmaz” (97, 31) (Qarağuc atını in­citməyincə yol getməz) və s.

Qaraquc XII boyda Beyrəyin dilində yer adı kimi səs­lə­nir. Aruz Beyrəyi Qazanın yerləşdiyi məkandan öz yanına ça­ğı­rır. Əvvəldə qeyd etdiyimiz kimi Qazan yüksəkdə Ala dağ­da (97, 123) Aruz isə alçaqda-düzdə yerləşir. Şaquli binar op­po­zisiyada dayanan xaotik tərəfə – Aruza Beyrək onu aldadıb gə­tirdik­lərini söyləyərək:

Aruz, mana bu işi edəcəgin bilsəydim,

Qaraqucda Qazlıq atuma binərdim” (97, 124) deyir.

Bu situasiyada Qaraquc yüksək yer adı anlamını da­şı­maq­la bərabər Qazan xanın yerləşdiyi məkanı işarələyir. Hət­ta biz deyərdik mətnaltı lay səviyyəsində Ala dağla Qara­qu­cun eyni semantik düzümdə durmasından əlavə eyni ərazidə yer­ləşən dağ silsiləsi (oronim) olmasını özündə saxlayır. Bu sil­siləyə Qazlıq dağı da aiddir. DQK-nin VII boyunda adı ke­çən Qazılıq qoca Bayındırın vəziri və İç Oğuzdan olmasıyla ad semantemi ilə Qazlıq dağının Qazan xanın yerləşdiyi əra­zi­yə yaxın olmasını mətn strukturunda işarələyir. Beləliklə, DQK lüğəti Ala dağın və Qazlıq dağının dağ, Qaraqucun dağ zir­vəsi olduğunu göstərir (97, 31) və qeyd etdiyimiz şəkildə “Qa­racuğın qaplanı” təyininin dərəcəsini yüksəltməyə xidmət edir, Qazan və Bayındırın Qara Uçuğun qaplanı olmaqla ən uca pilləni tutduqlarını işarələyir. Salur boyunun tamğa işarəsi də Oğuz xanın ağac koğuşundan çıxan xatunu vasitəsilə Uçoq tay­fasını törətməsini işarələyib ağac stixiyasını rəmzləndirir. Ağac içarəsi təsiri bağışlayan bu işarə () (60, 71) öz göv­də­si ilə Oğuz xaqanı, budaq hissəsi ilə Uçoq tayfasının üç əc­da­dı­nı (Göy xan, Dağ xan, Dəniz xan) modelləşdirir. Salur bo­yu­nun Uçoqdan olması məhz bu işarənin dediyimiz anlamda ol­duğunu təsdiqləyir. Əgər Salur boyu Bozoqdan olsa idi təbi­idir ki, tamğa işarəsi fərqli olacaqdı. Ən maraqlı da ora­sın­da­dır ki, Uçuq adının ilk hecasını təşkil edən uç, uc səslərinin Sa­lur boyunun etnik-sosial səviyyədə modelləşməsində ciddi şə­kildə iştirak etməsi mənbələrdə diqqət çəkir. Belə ki Salur bo­yunun tamğa işarəsi eyni şəkildə Orxon-Yenisey əlif­ba­sın­da işlənərək “ç” səsi ifadə edir və “iç” kimi oxunur (113, 38).

Yazıçıoğlunda Salurun onqonu uç, uc adı ilə tanınan quş­dur (100, 234). Salur boyunun digər üç boyla sümük his­sə­si isə “uc (ayla adlu)” adlanır (100, 234).

Məhz Qazan xanın yerləşdiyi məkanın Qaraquc olması da sözün sonuncu hecasının “quc” şəklinin uçuq, ucuk ifadə­si­nin ilk hecası ilə eyni şəkil törəməsi Qaracuq-Qarauçuk qap­lanı ilə Qaraquc məkanı anlayışları arasında Qazan xan key­fiy­yətlərini ifadə edən etiket formulları təşkil edir.

Qaplan sözünün etimoloji açımına ehtiyac yoxdur. Qap­lan pişikkimilər fəsiləsindən yırtıcı məməli heyvan olan bə­bir­dir (27, 131). Bu barədə mübahisə də əhəmiyyətsizdir. La­kin bu sözün semantikasını araşdırmağa ehtiyac var. İlkin ola­raq biz onu görürük ki, DQK-də qaplan aslan sözünün ey­ni­mə­nalı tərəfi kimi semantik-assosiativ formada yanaşı işlənir. “As­lanla qaplana bir oğul yedirdinsə, degil mana” (97, 38), “Nə biləyin, oğul, arslandanmı oldı, yoxsa qaplandanmı ol­dı?” (97, 39), “Amit soyının aslanı”, “Qaracuğın qaplanı” (97, 42, 63, 95), “Ağqayanın qaplanının erkəgində...aq sazın as­la­nın­da bir köküm var” (97, 118). Bu baxımdan yuxarıda “Amit so­yının as­lanı” təyinində işlənən soy göstəricisinin ardınca yurd gös­təricisi kimi meydana çıxan Qaracuğın qaplanı, eyni, ya­xud ya­xın anlam daşıyır. Qaplan da aslan kimi eyni se­man­tik cərgəyə aid olan metafora və alleqoriya kimi mərdlik, şü­caət və yenil­məzlik anlamında çıxış edir. Eyni zamanda Oğuz yur­dunun (məkanının) xanını (Qazan) və xaqanını (Bayındır) işa­rələyir.

Qaplan sözünü totem anlayışı olaraq götürən müəlliflər əsa­sən DQK-nin XI boyunda Qazan xanın kafərlərə meydan oxu­masında oxuduğu soylamadan misal gətirirlər. Qazan xan bu soylamasında deyir:

Ağ qayanın qaplanının erkəgində bir köküm var,

Ortac qırda sizin keyiklərünüz turğurmıya,

Aq sazın aslanında bir köküm var,

Qaz alaca yundunı turğurmıya.

Əzvay qurd ənügi erkəgində bir köküm var,

Ağca bəkil tümən qoyunın gəzdirmiyə.

Ağ sunqur quşı erkəgində bir köküm var,

Ala ördək qara qazun uçurmıya (97, 118,119).

Bu misallardakı məlumat yükünü nəzərdə tutaraq bu zo­onim­ləri totem anlayışı kimi qəbul edənlər olsa da (124, 158-159), mətn tam olaraq bunu təsdiq etmir. Ümumiyyətlə to­te­miz­min türk, xüsusilə də Oğuz mədəniyyətində mövcud­luğu ba­rədə ciddi mübahisələr vardır (119, 80). B.Ögəl totemizmi in­kar etməsə də, onun dəyişikliyə uğraması, simvolik ha­di­sə­yə çevrilməsi barədə fikir nümayiş etdirir. Totem hesab edilən qurd anlayışından bəhs açan müəllif qeyd edir ki, “Qurd m.ö. II əsrdə belə ibtidai totem mahiyyətini çoxdan itirmişdi” (112, 59, 60). B.Ögəlin mülahizəsini DQK soylamasındakı “Əzvay qurd ənügi erkəgində bir köküm var” anlayışının totem olaraq id­dia olunmasına qarşı götürsək, bu misalların fərqli anlam kəsb etməsini görmüş olarıq. A.Acalov örnəklərdə hər hansı bir heyvan adının müsbət şəkildə aşkarlandıqda o saat onu to­tem olaraq izah etməyin yanlış olduğunu göstərir (14, 8).

Eyni zamanda müəllif totemizmin bir mərhələ olaraq bü­tün xalqların ondan keçmək məcburiyyətində olmadığını, konk­ret olaraq Avstraliya, Afrika və Amerikanın yerli tay­fa­la­rı­nın totemist baxışlara sahib olduğunu qeyd edir (14, 8). Eyni qə­naəti türk alimi Y.Z.Yörükanda da görürük. O yazır: “Ame­ri­ka və Avusturaliyada, Afrikanın cənubunda ve şebheli ola­rak Assamda, Hindistanın cenubunda görülen totemçilik ha­ya­tından ve dininden dünyanın diğer yerlerinde yaşamakta olan milletlerin ve bilhassa tarihte en parlak rolleri üstlenmiş ve beşeriyyeti herekete keçirmiş olan türklerin de geçmiş ol­duk­larına hükümetmek salahiyyetini bize verebilecek kanaat ve­rici amarelere sahip deyiliz” (146, 5,6). Müəllif eyni za­man­da totemçilikdən aşağı mədəniyyətə və türklərdən fərqli ir­qə malik olanların keçdiyini bildirir: “Totemçilik müessesi be­yaz ve sarı irklarda değil, koyu renkli ve en az medeni olan irk­lar nezdinde caridir” (146, 5).

Bizim fikrimizə gəlincə, biz türk, xüsusilə də oğuzlarda to­temçiliyin həm olması, həm də olmaması qənaətindəyik. Yə­ni “totem vardır” demirik, yaxud “totem yoxdur” demirik, “to­tem həm vardır, həm də yoxdur” deyirik. Ziddiyyətli gö­rü­nən bu mülahizə fəlsəfədə əksiklərin vəhdəti adlandırılan fəl­sə­fi düşüncə tərzinin analogiyası kimi özünü göstərir. Oğuz (türk) mədəniyyətində totemçiliyin olması və olmaması müd­də­asını irəli sürərək qeyd edirik ki, totem dünyagörüşü for­ma­sı kimi əksər türklərdə (bir qism türk mənşəlilər istisna təşkil edir) və oğuzlarda yoxdur. Lakin oğuz epik ənənəsində və di­gər epik ənənələrdə vardır. Totem epik ənənəyə daxil olarkən inanc mahiyyətini itirib simvol və rəmzlər formasında epik nü­munələrdə daşınır. Xüsusilə böyük inanc sisteminə malik olan xalqlarda monoteizm hakim olduğuna görə totemçilik, ani­mistik və s. baxışlar bu xalqların epik ənənələrində dün­ya­gö­rüşü formasını itirib, işlənmə məqamına görə simvolik an­la­yışlar ifadə edir. Yuxarıdakı mikromətndə Qazan xan “qap­la­nın, aslanın, qurdun, sunqurun erkəyində bir köküm var” de­məklə öz totemini ifadə etmir, məcazi-metaforik anlayış nü­mayiş etdirir. Məlumdur ki, totemçiliyin olması üçün mətn­də mövcud olan zooinformasiya əcdad kultu olaraq məcazi de­yil, həqiqi mənada özünü təsdiq etməlidir. Yəni bu hey­van­lar Qazan xanın totemi olaraq həqiqi heyvanları göstərməlidir. La­kin biz bunu görmürük. B.Ögəl yazır ki, hər soy, qəbilə bir to­temə tapınır. “Yaradılanlardan biri müqəddəs sayılır və hər qə­bilə, soy bu heyvandan törədiklərinə inanırdı” (112, 49). Gö­ründüyü kimi hər soyun, qəbilənin bir totemi olur. Y.Z.Yö­rükan isə totemistik anlayışa dayanaraq eyni soy­lu­la­rın bir to­tem ətrafında cəmləşdiyini göstərir: “Klan aynı soy­dan bir in­san zümresidir ki, bunlar bir totem ismi ile anılırlar. Ara­la­rındakı akrabalık ana, baba ve kardeş yakınlığı şeklinde de­yil, bir totemde birleşmiş olmak suretiyle teessüs etmişdir” (146, 12). Lakin Qazan xanın soylamasında biz açıq-aşkar gö­rü­rük ki, Qazan bir heyvanın deyil, dörd heyvanın özünün kö­kün­də dayandığını göstərir. Bu baxımdan fərd, tayfa və soy ola­raq Qazan xanın bu heyvanlara totemistik anlayışla bağlı olma­dı­ğı aşkar diqqət çəkir. Bundan əlavə, əgər Qazan xan ka­fərlər qarşısında öz totemini öyürsə, demək, kafərlərin söy­kən­diyi totemə qarşı öz toteminin üstünlüyünü diqqətə çat­dı­rır. Soylamadan da bəlli olur ki, müqayisə aparılır və Qazan xa­na aid olan heyvanlar cərgəsi diaxronik-şaquli struktur ola­raq da­ha zəif heyvanlar cərgəsi ilə zooanaloji təəssürat ya­ra­dır: qap­lan-keyik, aslan-qaz, qurd-qoyun, sunqur-ördək. Bu soy­lama­da işlək ifadə vasitəsi olan şişirtmə-mübaliğə (hi­per­bo­la) və kiçiltmə (litota) kimi müqayisəli fikir tərzindən eyni si­tuasi­yada istifadə olunmuş, bütün hallarda Qazanın ka­fər­lər­dən üstünlüyü təmin olunmuşdur. Əks təqdirdə, bu mü­qa­yi­sə­lər totem müqayisəsi kimi irəli sürülərsə, o zaman özünü doğ­rult­mur. Çünki qaplan toteminə qarşı zəif totem olaraq gö­tü­rü­lən keyik totemi totemçilikdə ən üstün totemlərdən hesab olu­nur. B.Ögəl keyik toteminin əzəmətli “monqol-türk xanı (xa­qanı) Çingiz xanın totem əcdadı olması barədə “Monqol­la­rın gizli tarixi”ndə yazıldığını göstərir” (112, 571). Bundan baş­qa müəl­lif keyikin türk-hun mifologiyasında törəyiş inam­la­rı, qurtuluş inancları arasında saysız mif və əfsanələrdə önəm­li yer tutduğuna aid məlumat verir (112, 40, 566, 567, 570, 571, 573, 574, 580). Müəllif Qazan soylamasında sunqu­ra qarşı zəif sayılan ördəyin də soy törədən əcdad faktoru ol­du­ğu ba­rə­də macarlarda yüksək səviyyədə epik örnəklər ol­du­ğu­nu da qeyd edərək əlavə edir ki, hətta tədqiqatçılar “ma­car­la­rın ilk xanədanının “ördək boyu” olduğunu irəli sürürlər” (112, 588).

Beləliklə, Qazan xanın kafər qarşısında öyünməsində ka­fər üçün üstün totemlər, əcdad adları söyləməyin müm­kün­süz­lüyü aşkara çıxır və bu binar oppozisiyanın totem “hərbə-zor­ba”sı olmadığı təsdiqlənir. Rəşidəddində və Əbülqazidə quş­ların onqon adlanması (115, 39; 60, 70-72) onqonun to­tem­çiliklə bağlı olması, lakin Oğuz etnoqoniyasında və epik ənənə­də simvol olaraq iştirak etməsini göstərir. Bu baxımdan sun­qur quşu Qazan xanın onqonu ola bilməz. Çünki Bayın­dı­rın onqonu şahin, Qazan xanın onqonu isə bürkütdür (60, 71).

Düzdür, Rəşidəddində və Yazıçıoğlu Əlidə Bayındırın on­qonu şahin deyil, sunqur göstərilir. Lakin Qazanın aid ol­du­ğu Salurun onqonu sunqur deyil, uç quş adı ilə tanıdılır (100, 229, 234). Nəzərə alınsa ki, Qazan xan soylaması onun təyini ilə birbaşa əlaqəli deyil, o zaman burada onun onqonu ya bur­kut, ya da uç (uc quş) deyilməli idi, o zaman aydın olur ki, bu soy­lama totemist qavrayışdan uzaq simvolik anlayışları özün­də əks etdirən nümunədir. Demək, bu soylamada işlənən zo­onim­lərin totem sayılması ən az halda beş səbəbdən yanlışdır:

1. Totemə sayğı qanundur – DQK-də aslan və qaplan zərər­vurucu yırtıcı olaraq xatırlanır. “Aslanla qaplana bir oğul ye­dirdinsə, degil mana” (I boy), “Talı sazın aslanına ye­dir­din­mi?” (IV)

2. Totemin qanının tökülməsi yasaqdır, “Basat və Qan­tu­ralı” isə qağan aslanı öldürür. “Qağan aslan qopdı Tə­pə­göz”, “Qağan aslan gəldügində belin bükmüş” (VIII, VI boy).

3. Fərdin iki (ata-ana) klanın, soyun bir totemi olur – Qazan xan isə dörd heyvanın adını çəkir.

4. Totemin zəif totemlə müqayisə olunması vacibdir – keyik ən yüksək totemlərdəndir.

5. Qazanın onqonu burkut (uc) olmalıdır – burda isə sunqurdur.

Qeyd etdiyimiz kimi bu soylama “Qaracuğın qaplanı” olan Qazanın kafərlərə qarşı üstünlüyünü ifadə edən sim­vo­lik-məcazi deyişmədir. Kök burada soy, nəsil anlamında de­yil, güc, qüvvə, əsas anlamında mənalanır. Bir az əvvəl qeyd et­diyimiz kimi kafərlərin də aslanı var, özü də bu Basatı sax­la­yan aslanla eyni, funksiyalar fərqlidir. Elə Təpəgöz də Qa­zan xanın dilində “Qağan aslan” adlandırılır. Məhz bu qar­şı­dur­ma situasiyasının real tərəfi kimi Qazan xan “Aq sazın as­la­nında bir köküm var” deyir. Çünki IV boyda xatunu Qazan xa­na “talı sazın aslanına (balamı) yedir-dinmi?” deyib nalə çə­kir. Qazan XI boyda talı sazın aslanına qarşı ağ sazın aslanı de­məklə Oğuz məkanını kafər məkanına qarşı qoyur, birin­ci­nin qarşısında ikincinin zəif olduğunu və məğlubiyyətə məh­kum olduğunu bəyan edir. Soylamada Ag qaya, Ag saz rit­mik-melodik və daxili ahəngdarlıq yaradan ifadə kimi ağca bə­kil, ag sunqur sözləri ilə anafora (təkrir) təşkil etməklə bə­ra­bər sakral (Oğuz) və profan (kafər) məkanını işarələyir.

Beləliklə, “Amit soyının aslanı” Qalın Oğuzu, “Qa­ra­cu­ğın qaplanı” Qara Uçuk olmaqla Uçoq qolunu, Qaracuq da­ğı­nın assosasiyası olaraq titul şərəfini, həqiqi anlamda soyu, sim­volik olaraq Oğuz məkanını, daha dəqiqi hər ikisini bir ara­da ifadə edərək soyu və məkanı xan öyüncü təyinində diq­qə­tə çatdırır. Qeyd etdiyimiz kimi aslan və qaplan eyni se­man­tik cərgəni təşkil edərək status ifadə edən yaxın anlamları əks etdirir. Məhz hər iki təyinin eyni sistemə aid olması bir-bi­rini tamamlaması gərəyindən də real görünür. Bu baxımdan Oğuz mifinin paradiqması olaraq da “Amit soyının aslanı” tə­yi­ni haqqında bəhs açdığımız hissədə inikas olunan eyni pa­ra­diq­matik əvəzləyicilik törəmə və təkrarlama olaraq “Qa­ra­cu­ğın qaplanı” təyininə də şamil olunur.