50
Bu qızın dalınnan getdilər. Gördülər bu getdi Ovçu Piri-
min darvazasınnan içəri girdi. Munnan sonra bular da getdi,
atdarı eşikdə tutdular, qapıyı vəzir döydü.
– Salamməlöyküm.
– Salamməlöyküm.
Kişi qapıya çıxdı.
– Qardaş, şah oğlu Şah Abbasdı, başının dəstəsinnən
çöldən gəler, yorulmuşux. Bizə bir samavar çayı verərsənmi?
Dedi:
– Verərəm, xoş gəlifsiniz, şaha da qurvan olum, qona-
ğına da. Gəlin, buyurun içəri.
Cərgeynən buların atdarı bağlandı, qavağına hamısının
arpa töküldü. Bular gəldilər otdular. Arvad samavarı qaynatdı,
amma qız daldada idi, çıxmadı. Qız samavarı qaynatdı, çay-
ları, istəkənnəri yüdü, süzdü. Anası gətdi verdi, atası buların
qavağına düzəndə Vəzir Allahverdi xan dedi ki, sənin qızın,
arvadın hardadı ki, şaha, bizə qulluğ eləmer? Şahdan artıx
qonağınız gələjəh sizin? Deyəndə dedi ki, şah sağ olsun, qadan
alem, qadın xaylağıdı, qavağa çıxmağa utaner. Dedi:
– Yox, utanmasın, qulluğu qızın eləsin. Arvadın süzsün,
qızın da çayları versin.
Bu getdi arvada dedi, gəldi arvad çayları süzdü, qızı gət-
di düzdü. Gördü bir mərifətdi, qabiliyətdi, qanacaxlı uşaxdı
başıaşağı. Qızı bir könüldən min könülə sevdi. Çaylar gəldi,
qavağa qoyulanda hamı çayı geri itələdi.
– Ay qardaş, sən çay istiyifsən, biz də qaynatdıx, qadın-
nar da süzdü. Nooldu? İstəkanmı kirridi, öymü kirridi, xoşu-
namı gəlmədi?
Dedi:
– Qanun-qaydadı, biz sənin qapına elçiliyə əlmişik. Qızı
versən, çayını içif çörəyini yijeyik. Qızı verməsən, yimijeyik.
– Nə qız?
51
Dedi:
– Bu qızını şah oğlu Şah Abbasa isteerik.
Ovçu Pirim bircə dəfə içinnən belə elədi: “Həə”. Daa
sözünün dalını qorxusunnan gətirəmmədi ki, şah başını vur-
durar bunun. Dedi:
– Şaha da qurvan olum, şahın qonağına da qurvan olum.
İncimiyin mənnən. İcazə verin mən yoldaşımnan, qızımnan
məsləhət eliyim, görüm nə deyillər.
Qızını, yoldaşını aanki
21
öyə çağırdı. Arvad dedi:
– Ay kişi, qızı verməsən, sənin də boynunu vurdurajax,
mənim də. Üç adam üş çivinik
22
onun yanında, – deyəndə dedi
ki, qoy qızdan soruşum. Qızına dedi:
– Qızım, səni şah isteer.
Dedi:
– Ateyi-mehribanım, kimə məsləhət görsən, mən ona ge-
dəjəm.
Gəldi dedi:
– Bəli, biz razıyıx. Şaha da qurvan olum, qonağına da.
Verirəm qızı, qız sizindi.
Dedi:
– Yaxşı.
Dedi:
– Hazır ol, heç nəyə sən əlini vurma. Savah camaat gə-
ləjək, hər şeyi gətirəjək. Qapıda çadırlar qurulsun, yeddi gün
yeddi gejə toy vurduruf qızı aparajeyih.
Nolojax, Ovçu Pirimin əli belində. Şahın adamları savah
töküldü gəldi, yeddi gün yeddi gejə toy vurdurdu, qızı gəlin
apardılar. Qız gəlin köşdü getdi. Şah oğlu Şah Abbasın qapı-
sında neçə gün toy oldu onu özü bilər. İndi bu, şahın otağına
21
Aanki – o biri
22
Çivin – milçək
52
getdi. Şah da təntənəynən qəbul oldu munun otağına. Qıza əmr
elədi ki, soyun əynini. Qız əynini soyunanda gördü kü, qızın
boğazının burasınnan ta qarnının aşağısınatan tikiş yeridi –
yara yeri, qılınc yarası. Qılıncı çəkdi ki, öldöröjəm səni. Dedi:
– Məni niyə öldörörsən, günahım nədi?
Dedi:
– Sən bəni-insan üzü görüfsən, sənin qarnını kim yarıfdı?
Dedi:
– Mənim ağlım kəsənnən mən heç kəsi görməmişəm.
Xayiş eliyirəm, mənim anamı çağır, mənim keşmişimi anam-
nan soruş.
Adam göndərdilər, getdi arvadı gətdi. Arvada dedi:
– Arvad.
Dedi:
– Bəli.
Dedi:
– Arvad, and olsun Allaha, səni qılışnan elə vurojam ki,
başın bədəninnən yerə tüşəndə bir damcı qanın yerə dam-
mıjax. Düzünü mana de görüm bu qızın kimnən oluf, hansı
kişinin yanında oluf? Bu nə yarasıdı, nə qılış yeridi?
Arvad dedi:
– Şahım, düzünü deejəm sana, and olsun bizi yaradana
və anamın döşünnən əmdiyim südə. Sən and işginən ki, mən
səni öldörmöjəm, bağışdıjam, mən sana düzünü söylüyüm.
Dedi:
– Düzünü desən, anamın döşünnən əmdiyim süd haqqı,
səni bağışdıjam.
Arvad başına nə gəlif hamısını şaha söylədi. Dedi:
– Mənim uşağım olmordu. Pirimə dedim. Pirim uşağı
çöldən tapıb gətdi. Onu sağaltdıx, baxdıx, yekələndirdik, –
deyəndə Vəzir Allahverdi xan əlini əlinə vurdu, qəhqəhə çəkdi,
güldü. Şah Abbas dedi:
53
– Niyə gülörsən?
Dedi:
– Dejəm. Bu hansı qızdı, bilirsənmi? – deyəndə yadına
tüşdü. Əmr elədi, qırx günün müddətinə dəryanın üzündə yeddi
mərtəbə bir ev tikildi polatdan, hər yeri bağlı. Bir iynənin ucu
boyda eşikdən içəri işıx gəlmerdi. İçəriyə işıxlar çəkildi, buru-
ya bir illik, iki illik azuqə qoyuldu. Addı-sannı pəhlivannardan
qapıda gözətçilər durdu. Eşikdən içəri, içəridən eşiyə adam
gəlmədi. Uje bunun on beş yaşı tamam idi. Vəzir Allahverdi
xan həmən günü işarə eliyif burda qoymuşdu. Oxudu, dedi:
– Ay şah, bu gün qızın on beş yaşı tamamdı.
Şah içəri girəndə, gəlif taxdın üstündə oturanda qız üşüdü,
dedi:
– Ay şahım, mən yaman titrəderəm.
Bu da bunun başını sığalladı:
– Mənim gözəlim, mənim mələyim, mənim fatiməm,
mənim göyçəyim, üşümə, noluf.
Belə-helə nə qədər bunun başını qatdısa, qız dedi:
– Yox, mən üşüyürəm, mən titrəderəm.
Başını şahın qoltuğun altına soxdu. Bu mametdə eşikdə
bir göy gürüldədi, bir nərilti qofdu, bir yağış qofdu ki, gəl
görəsən. Göy şakqıldıyanda göyün şakqıltısına bir ildırımın
çıtqısı munun damının üstünnən aşağı düşdü. Ordan gəldi
munun taxtının qavağında yerə düşdü, burda bir böcək əmələ
gəldi. Böcək olduğunnan, sıçrıyıf qızın barmağınnan tişdədi-
yinnən qız bircə dəfə dedi:
– Ah.
Qız getdi. Vəzir Allahverdi xan əlini əlinə vurdu, bir
möhkəm qəhqəhə çəkdi. Şah Abbas dedi:
– Cəllad, Vəzir Allahverdi xanın boynunu vurun, mənim
dar günümdə bu nədi güldüyü?
Dedi:
Dostları ilə paylaş: |