15
xanlıqlarının heç olmasa bir hissəsini ozünün yaratdığı birliyə qatmaq
haqqında çoxdan düşündüyü planı həyata keçirmək qərarına gəlir”. (36)
1784-cü ilin yazında Fətəli xan Ərdəbilə yürüş təşkil edir və may ayında
onu ələ keçirir, sonra Meşkini də tutaraq cənub-qərbə hərəkət edir. Lakin Fətəli
xana öz planlarını həyata keçirmək qismət olmur. Belə ki, onun bu cəhdləri
yalnız Azərbaycanın bir neçə güclü xanlarının, gürcü çarı II İraklinin və bir sıra
Dağıstan hakimlərinin deyil, həm də əsasən, Rusiya hökumətinin müqaviməti
ilə qarşılaşır. Əlbəttə, Fətəli xan artıq həmin dövrdə “knyaz Potyomkin-Tavri-
çeskinin məxfi planının” mövcud olduğunu ağlına gətirə bilməzdi. Həmin
plana əsasən “İrandakı qarışıqlıqdan istifadə edilərək, Bakı və Dərbənd ələ
keçirilməli, Gilan da onlara birləşdirilməli və Albaniya adı ilə böyük knyaz Kon-
stantin Pavloviç üçün gələcək miras kimi qoyulmalı idi”. (37)
80-ci illərin ikinci yarısında İranda şah taxt-tacı uğrunda mübarizədə
Ağa Məhəmməd xan Qacar üstün gəlməyə başlayır. Hələ şah olmadan Ağa
Məhəmməd xan Qacar Fətəli xan Qubalıya və II İrakliyə məktublar göndərərək
onun hakimiyyətinin tanınmasını və Rusiya ilə bütün əlaqələrin kəsilməsini
tələb edir. Yaxınlaşan təhlükədən qorunmaq üçün 30 ilə yaxın rəqib olmuş və
bir-birinə düşmənçilik etmiş Cənubi Qafqazın bu iki ən güclü siyasi xadimi ilk
dəfə həm İran, həm də Türkiyədən gözlənilən təhlükələrdən birgə müdafiə
olunmaq haqqında müqavilə bağlayırlar (1787-ci il). Fətəli xan sonrakı illərdə
öz müttəfiqləri ilə birlikdə Ağa Məhəmməd xan Qacarın Cənubi Azərbaycan
vasitəsilə Cənubi Qafqaza hücumlarının qarşısını müvəffəqiyyətlə alırdı. La-
kin, 1789-cu ilin martında öz şöhrətinin və yaratdığı şimal-şərqi Azərbaycan
birliyinin qüdrətinin ən yüksək zirvəsində olan Fətəli xan vəfat etdi. Tanınmış
Azərbaycan tarixçisi A.S.Sumbatzadə Qubalı Fətəli xan fəaliyyətini xarakterizə
edərək “onun bütün həyatından qırmızı xətlə keçən üç cəhəti” xüsusi ola-
raq qeyd edir: “Birinci, Azərbaycanın İrandan ayrılması uğrunda qeyri-
şərtsiz mübarizə və vahid Azərbaycan dövlətinin yaradılması; ikinci, Sultan
Türkiyəsindən açıq-aşkar surətdə aralanması, və üçüncü, Rusiya ilə ittifaqa
və dostluğa daimi sədaqəti”. (38)
Əlbəttə, Fətəli xanın Qafqazın və o cümlədən Azərbaycan torpaqlarının
gələcəyinə dair Rusiya dövlətinin “məxfi plan və niyyətlərindən” xəbəri
olacağı təqdirdə, onun Rusiya ilə sonrakı münasibətlərinin necə düzələcəyini
söyləmək çətindir. Lakin, heç şübhəsizdir ki, Qubalı Fətəli xan hakimiyyətinin
artıq ilk illərində öz irsi xanlığının – Qubanın hüdudlarından xeyli kənara
çıxaraq formalaşmaqda olan Azərbaycan xalqının maraqlarının və məqsəd-
lərinin təmsilçisi kimi, XVIII əsrin ikinci yarısında Azərbaycanın görkəmli si-
yasi və dövlət xadimi olmuşdur.
Qeyd etmək lazımdır ki, Fətəli xanın dövründə Quba xanlığının siya-
si tarixi hərbi yürüşlər və hücumlar kimi faktlarla zəngin olsa da, bu dövr,
ümumilikdə həmin əyalətin tarixində ən parlaq bır dövr sayıla bilər. Eyni za-
1918-ci il Quba hadisələri – Azərbaycanın müsəlman
əhalisinin kütləvi qırğını planlarının tərkib hissəsi kimi
Quba. Aprel-may 1918-ci il. Müsəlman qırğınları sənədlərdə
16
manda, bu dövr, təkcə Qubanın deyil, bütün Azərbaycanın ərazisinin Fətəli
xanın hakimiyyəti altında olan böyük hissəsinin dinc sakinləri üçün daha
sakit və sabit bır zaman kəsiyi hesab edilə bilər. Belə ki, bu ərazilərdə yaşayan
əhali etibarlı şəkildə müdafiə olunmaqla, sonsuz müharibələrdən və dağıdıcı
işğallardan dinclik əldə edə bilmişlər.
Xüsusi olaraq bunu da qeyd etmək lazımdır ki, Fətəli xan tərəfindən
yaradılmış Azərbaycan torpaqlarının Şimal-şərqi birliyinin dəftərxanasında
bütün dövlət aktlarının və rəsmi yazışmaların dili Azərbaycan dili olmuşdur
ki, bu da Azərbaycan dilinin bu dövrdə dövlət dili kimi rəsmi statusunun
təsdiq edildiyini göstərir.
Fətəli xanın ölümündən sonra onun varisləri olan oğulları Əhməd
xan (1789-1791) və Şeyxəli xan (1791-1810), həm şəxsi keyfiyyətləri, həm
də yaranmış siyasi şərait səbəbindən, artıq hakimiyyətin yüksək mövqeyi-
ni və müstəqilliyini qoruyub saxlaya bilmədilər və atalarının Quba xanlığı
ətrafında yaratdığı Azərbaycanın birliyi parçalandı.
XVIII əsrin sonu – XIX əsrin əvvəlində Azərbaycanın daxili vəziyyəti
və onun hüdudlarının xaricindəki siyasi vəziyyət kifayət qədər mürəkkəb
olaraq qalırdı. Bir tərəfdən ölkənin sosial-iqtisadi geriliyi, Rusiya və İran
qoşunlarının aramsız və saysız yürüşləri, digər tərəfdən isə müxtəlif xanların
şəxsi iddiaları, öz aralarında barışmazlıqları və digər amillər Azərbaycan
torpaqlarının birləşmə prosesinə və vahid dövlətin yaranmasına imkan ver-
mirdi. Belə bir şəraitdə, Qafqazı tamamilə tabe etmək niyyətlərini açıq-aşkar
nümayiş etdirməklə, həmin dövr xüsusilə fəallaşan istər Rusiyanın, istərsə də
İranın imperiya planları qarşında Azərbaycanda davam gətirə biləcək vahid
qüvvə yox idi.
1795-ci ilin yayında Ağa Məhəmməd xan Qacarın qoşunları Cənubi
Qafqazın hüdudlarını keçdi və Talış, Naxçıvan, İrəvan xanlıqlarını talan etdi.
Lakin Şuşa qalasını tutmaq cəhdi uğursuz olduqdan sonra, Ağa Məhəmməd
xan qalanın 33 günlük mühasirəsinə son qoyaraq öz qoşunlarını Gürcüstana
yeritdi.
İran qoşunlarının Cənubi Qafqaza soxulmasından narahat olan və yerli
hakimlərin İrana qarşı mənfi əhval-ruhiyyəsini nəzərə alan Rusiya hökuməti
də 1796-cı ilin aprelində V.Zubovun komandanlığı altında öz qoşunlarını
Azərbaycana göndərdi. Ağa Məhəmməd xan Cənubi Qafqaz hüdudlarını
tələsik tərk etdi. Bu dəfə rus qoşunları demək olar ki, qısa müddət ərzində
maneəsiz (Dərbənd qalasının azmüddətli müqaviməti istisna olmaqla)
Quba, Bakı, Şamaxı və Gəncəni tutdular. Lakin 1796-cı ildə II Yekaterinanın
ölümündən sonra taxta oturmuş I Pavel rus qoşunlarını təcili surətdə geri
çağırdı. Ağa Məhəmməd xan bundan ruhlanaraq 1797-ci ildə yenidən
Azərbaycana, Qarabağ xanlığına soxuldu. Bu dəfə satqınların köməyi ilə
düşmən qoşunları Şuşanı tuta bildilər. Çox keçmədən Ağa Məhəmməd xan