8
Qoca heyranlıqla oğlana baxdı və neçə illərin ona ərməğan etdiyi adam
tanımaq səriştəsinə arxalanıb dedi: «Yox bu oğlanda nəsə var».
Qoca oğlanın sözünü yerə salıb qəlbinə dəymək istəmədi...
Məhəmməd Əminin hələ yaşının az vaxtlarında həmin qocadan və az sonra
müxtəlif mənbələrdən öyrəndiyi sərt həqiqətlər aşağıdakılar idi...
Müstəmləkə Bakı. XIX əsrin əvvəllərində Bakı çar Rusiyası tərəfindən işğal
olundu. Pyotrun ən böyük arzusunu sələfləri yerinə yetirdilər. Xəzər dənizi
üzərində hökmranlığa sahib oldular. Bakı camaatı müstəmləkə siyasətinə asanlıqla
boyun əymədi. Müqavimət hərəkatına qoşulub qəhrəmanlıqlar göstərdi. Dəfələrlə
güclü düşmən həmləsinə məruz qalan bakılılar mərdlikdə sinə gərib dözürdülər.
Xəyanətkar düşmən gəncəlilərin, başda Cavad xan olmaqla göstərdiyi
qəhrəmanlıqdan sonra bakılıların igidliyinin şahidi oldu. İnsan qanına susamış bu
cəlladlar şəhərə girəcəkləri günü səbirsizliklə gözləyirdilər. Başçılarını (Sisyanovu)
öldürən bu camaatdan mütləq o qanın əvəzini çıxacaqdılar. Gəncədəki dərsi
bakılılara da vermək lazım idi. Qoy birdəfəlik zülm çəkib sakit otursunlar. Qan
hərisli canavarlar Gəncədə qadınları, uşaqları məscidə yığıb hamısını qılıncdan
keçirmişdilər. Anaların ağ saçlarını qan gölməçəsində qırmızı rəngə boyamışdılar.
Dilsiz-ağızsız körpələrin imdad diləmək ümidi ilə onlara uzanan balaca toppuş
əllərini kəsmişdilər. Vəhşiliyin hər üzünü sınaqdan çıxarmış bu «şimallılar» indi
Bakı üzərinə ayaq almışdılar. Qorxulu düşmən yavaş-yavaş şəhərə girir, evlərə
ölüm nəfəsi saçır, adamları qanlı zəncirlə müstəmləkə əsarətinə bənd edirdi.
Şəhər əhalisi
təslim olmur, son nəfəsə kimi döyüşmək istəyirdi.
Düşmən qüvvətli, həm də çox idi. Bir sürü ac yalquzağın qarşısında
köməksiz insan nə edə bilər ki? Ac yalquzaq ona qüvvət verəcək, həmişəlik yağlı
tikəsinə çevriləcək zəif ovundan əl çəkərmi? Hansı çətinlik bahasına olsa da,
qarşısındakı ovdan heç zaman imtina edib yan keçməz! Köməksiz ov indi onun
qanlı pəncəsində çırpınırdı. Yox, bu tikəsini nəyin bahasına olursa-olsun əlində
saxlayacaqdı!
Əllərinə keçən fürsəti boşuna buraxmadılar. Şəhərdə güclü qırğın başladı,
qan su yerinə axdı. Vuran qolları kəsdilər. Xalqın yaddaşına qanlı hadisələr həkk
etdilər.
Amma xalq bütövlükdə qırılmamışdı, adətini, ənənəsini yaşadanları,
ölənlərin pak ruhlarını yad edib yas saxlayanları qalmışdı. Dərdini ucadan danışa
bilməyən adamlar pıçıltı ilə başlarına gələn faciələri bir-birinə söyləyirdilər. Qisas,
intiqam hissinin bir gün gəlib yetişəcəyinə inamlarını itirməmişdilər. O gün
gələcəkdi, mütləq gələcəkdi!
Baş verən bu dəhşətlərdən az sonra xalq yavaş-yavaş başı üzərindəki qorxu
qılıncını kənarlaşdırmağa çalışırdı. Bu hələ gizli, zəif bir tərpəniş idi. İlk baxışdan
hiss olunmayan bu hərəkətə bir istiqamət, təkan vermək lazım idi.
* * *