Bariş BƏYİN Əhvalati panika pozuntusu

PANİKA POZUNTUSU
138
14
On bir ay sonra
Havalar əməlli–başlı istiləşmşdi, baharı yay fəsli əvəz etməkdə idi. Ba-
rış bəyin ən çox sevdiyi aylardı. İstanbulun rəngini xoşlayırdı, purpur rən-
gini. Ərkəvən ağacları bir neçə həftə idi ki, çiçəkləriylə İstanbula bəzəyirdi. 
Barış bəy xoşbəxt idi. Həyat yoldaşıyla birlikdə yeganə qızı Özləmin 
əlindən tutub şad–xürrəm yol gedirdilər. Keçən il bu vaxtlar başına gələn-
ləri xatırladı. Bir çətinlik dalğasıymış, gəlib keçmişdi. Yenidən indiyə qa-
yıtdı.
– Atacan, bir az yavaş gedək, – Özləmin səsiylə özünə gəldi. Saatına 
baxdı:
– Yaxşı gözəlim, yavaş gedək, hələ vaxtımız var, – dedi.
Bu gün həkimlə görüşləri vardı. Son aylar ərzində görüşlər arasında fa-
silələr də artmışdı, ayda bir dəfə görüşürdülər. Müntəzəm olaraq həkimin 
qəbulunda olub, müalicəsinə davam etmişdi. Zeynəb xanıma baxaraq:
– Nə deyirsən, həkim dərmanın qəbulunu dayandırarmı?
– Əzizim, çox yaxşısan, qaydasındadır hər şey, şikayətlərin yoxdur. 
Belə halda dərmanının dayandıracağını güman edirəm. Yenə də tələs-
məyək, bir az sonra öyrənəcəyik.
Keçən ay dərmanının dozasını azaltmışdı və vəziyyəti yaxşı idi. Keçən 
ildən bəri məktəbdəki işini də heç axsatmamışdı. Evdəki münasibətlər 
və dostlarıyla ünsiyyəti normal qaydada davam edirdi. Qızına vaxt ayı-
rıb onunla oyunlar oynamış, uşaq parkına getmişdi. Həyatdan, ailəsiylə 
birlikdə olmaqdan, kitab oxumaqdan, qızına vaxt ayırmaqdan zövq alırdı. 
Türkiyədə özünə kömək kitablarını tapa bilmədiyi üçün lazımi ədəbiy-
yatı xaricdən gətirtmişdi. Artıq özünü panika pozuntusu sahəsində bir 
mütəxəssis kimi hiss edirdi.
Demək olar ki, həkimin ofisinə çatmışdılar.
– Bax Özləm, ananla əvvəllər gəldiyimiz yer bir az qabaqdadır. Bu gün 
sən də oranı və oradakı həkim əmini görəcəksən, – dedi.
Həkimin ofisinə daxil olanda katibə hər zamankı kimi onları gülərüzlə 
qarşıladı. Artıq onlar üçün katibə tanış bir adama, bir dosta çevrilmişdi.
Katibə mehribancasına gülümsəyərək Özləmə baxdı:

---

139
– Kiçik xanım, salam, xoş gəldin. Mən səni tanıyıram. Sən birinci dəfə-
dir gəlirsən, ancaq ananla atan sənin haqqında o qədər çox şey danışıblar 
ki. Sən çox şirin bir qızsan, – dedi.
Özləm bir az məmnun, bir az da utancaq şəkildə:
– Təşəkkür edirəm, – dedi.
– Meyvə şirəsi istəyirsən Özləm?
Özləm bir az utanaraq anasına və atasına baxdı, Zeynəb xanım nəva-
zişli bir səslə:
– Qızım, istəyib–istəmədiyini bacıya deyə bilərsən, – dedi.
Özləm bir az daha rahatlamış halda ətrafına göz atdı, “İstəyirəm”, – 
dedi.
Elə bu vaxt telefona zəng gəldi, həkim katibəsinə onları gözlədiyini 
dedi. Katibə Özləmə meyvə şirəsi verdi, “Əzizim, sən də meyvə şirəni içə–
içə gedə bilərsən”, – dedi. Üçü birlikdə həkimin otağına daxil oldular.
Həkim dostcasına gülümsəməylə:
– Xoş gəldiniz, – dedi. – Bu gün bütün ailə buradadır, Özləm, əzizim, 
sən də xoş gəldin.
Barış bəylə Zeynəb xanım “Xoş gördük, ” – deyib əyləşdilər, Özləm də 
anasının qucağında oturdu.
Həkim son görüşdə müntəzəm müalicəni dayandıracağına işarə et-
mişdi:
– Barış bəy, ilk görüşümüzdan etibarən bir ildən azca çox bir müddət 
keçdi, elə deyilmi?” deyib sözə başladı.
– Bəli, məncə on üç ay oldu.
– Bu müddət ərzində çətinlikləriniz, yaxşılaşmaq için səyləriniz, eniş–
yoxuşlarınız, uğurlarınız oldu, hamısını birlikdə yaşadıq. Bütün prosesi 
ümumi olaraq qiymətləndirdiyimdə deyə bilərəm ki, çox yaxşı oldu. İstər 
gedişat, istərsə nəticə məni qane etdi, məncə, uğurlu hesab etmək olar.
– Hərdən tutmalar da oldu, bu da uğur sayıla bilərmi? – deyə Zeynəb 
xanım sual verdi
– Bəli, bunlar da daxildir. Zənnimcə, daha əvvəl demişdim ki, tutma-
nın heç olmaması vacib deyil. Vacib olan, tutma baş versə belə, o şəxsə 
ciddi təsir göstərməməsi, işini və ictimai həyatını normal qaydada davam 
etdirməsi və əmək qabiliyyətinin zərər görməməsidir.
ON BİR AY SONRA

---

PANİKA POZUNTUSU
140
– Bəli, – dedi Barış bəy, – bu dedikləriniz mənim üçün real şeylərdir.
– Bunları siz yaşadınız və hər şeyə siz nail oldunuz, – dedi həkim. – 
Əməkdaşlığınız və öz səyləriniz sayəsində. Zeynəb xanım və mən sizə 
dəstək olmağa çalışdıq, əlbəttə ki, dərmanın da xeyri oldu.
Həkim bir an ailəyə nəzər yetirərək:
– Zeynəb xanım, siz bu prosesi necə qiymətləndirirsiniz? – deyə so-
ruşdu.
Zeynəb xanım qucağında oturan Özləmin yerini rahatladıb dedi:
– Həkim, bildiyiniz kimi, bu on üç ayda çətin günlərimiz də oldu. 
Ümumi olaraq götürəndə hesab edirəm ki, çətin günlər çox olmadı. Hə-
yat yoldaşım sağalmaq üçün çox səy göstərdi və məncə yaxşılaşdı da. Sizin 
dəstəyiniz, verdiyiniz məlumatlar və məsləhətlərinizin çox böyük xeyri 
oldu. Hətta başına gələn və öyrəndiyi şeylərin başqalarına da faydası oldu.
– Başqalarına necə xeyri dəydi?
– İlk vaxtlarda siz demişdiniz ki, məlumatınız artdıqca başqalarına da 
köməyiniz dəyə bilər. Hətta elə bir hadisə oldu ki, biz ətrafımızdakı in-
sanlara ancaq məlumat verməklə kifayətlənmədik. Təxminən iyirmi gün 
əvvəl olardı. Axşamçağı üçümüz çay bağçasına getmişdik. Orada bir nəfər 
narahatlıqla bağlı tutma keçirdi. Həyat yoldaşım dərhal onun yanına ge-
dib kömək etdi. Yanındakılar panika pozuntusu xəstəsi olduğunu deyən-
də müdaxilə etdi. Ona tənəffüs məşqini etdirdi.
Həkim bir az təəccüblənərək bir az da razı halda:
–Çox gözəl, – dedi, – Barış bəy tək özünə deyil, başqasına da kömək 
edib. Sonra nə baş verdi?
Barış bəy müdaxilə etdi:
–Panika tutmasının simptomları azalandan sonra nə edə biləcəyini 
izah etdim. Ancaq dərmanla yaxşılaşmağa çalışırmış. Mən həmçinin ona 
izah etdim ki, müalicə üçün dərmanlar vacibdir, lakin psixoterapiya ilə 
birlikdə tətbiq etmək lazımdır. Sizdən öyrəndiyim bu problemin onun 
problemi olduğunu və həllinin də özündə olduğunu dedim. Həkimiylə 
birlikdə müalicə prosesini yenidən nəzərdən keçirəcək.
 Zeynəb xanım qürurla Barış bəyə baxdı, həkimə tərəf dönərək:
–Xəstə yoldaşımla söhbət etdikdən sonra çox yüngülləşdi. Yoldaşım 
sizdən öyrəndiklərindən qısaca bəhs etdi, məncə, məsələ bir az daha ay-

---