ZİYARƏTDƏN QAYIDIŞ VƏ XEYİR-DUANIN
VERİLMƏSİ
1976
-
cı ilin noyabr ayının son günlərində Ulduz
şəhərciyindən Varşavaya geri döndük. Hərbi
Aviasiya Tibb İnstitutunun nəzdindəki tanınmış mehmanxanada
yaşamağa başladıq. Əsəblərimiz gərgin idi, aylarla çalışdığımıza
görə çox yorğun, hətta üzülmüş idik. Henyo bu vaxt ərzində səkkiz
kilo arıqladı, digərləri onunla müqayisədə bir qədər az, lakin hər
birimizin mədəsinin selikli qişasında yaşadığımız emosiyalar və
stress nəticəsində petexial qansızması var idi. Bu, azmış kimi,
qonşu otaqlardan bizim üçün darıxan və gözləməkdən «yorulan»
rejissor və jurnalistlər yavaş-yavaş çıxmağa başladılar. İki gün
ərzində karantini keçərək mehmanxanada qaldıq. Heç birimiz
hansımızın seçilməsi haqqında fikir bildirmirdik, hər birimiz
ümid edirdik. Gözlənilmədən həyat yoldaşım gəldi. Xoşbəxt
idim, nəhayət ki, adi günlərimdən ayrıla bildim. Sevincim
qısamüddətli oldu. Axşam biz, yəni dörd namizəd - himayəçimiz
doktor Klukovski və HATİ-nun komendantı təlaş içində Milli
Müdafiə Naziri general Voyçex Yaruzelski tərəfindən qəbul
edilməyimizi gözləyirdik. Bir azdan talelərimiz həll olunacaqdı.
İllər öncə MMN-nin rəhbərliyinin hərbi məktəbin “primus“ları
ilə görüşü zamanı nazirin kabinetində olmuşam. O zaman da
bugünkü kimi gərgin idim. Gənc və cəsarətsiz podporuçik
olmağıma baxmayaraq, özümdə çıxış etməyə güc tapdım. O
zaman nazir marşal Marian Spıxalski idi, general Yaruzelski isə
Baş Siyasi İdarənin rəisi vəzifəsində çalışırdı.
Söhbət uzun və xoş idi. General, söhbət əsnasında aydın
olduğu kimi, hər şeyi dəqiqliyi ilə bilməsinə baxmayaraq,
indiyə qədər keçirilən yoxlamaların nəticələri ilə maraqlanırdı.
Ailələrimiz haqqında məlumatlarla da tanış idi. Maraqlı söhbət
artıq uzanırdı və vaxt keçdikcə qorxum və qətiyyətsizliyim
də çoxalırdı. Sakitləşməyə çalışırdım. Özümü inandırırdım
ki, çox şey əldə etmişəm, yeni təcrübələrlə zənginləşmişəm,
68
ÜÇÜNCÜ HISSƏ
alayımda da iş və problem çoxdur. Dəstədə olduğum zaman,
Vrotslava qayıtdıqdan sonra üzərində işləmək istədiyim işlərin
qeydiyyatını aparırdım.
Düşüncələrimi kəsdim, çünki general durdu və rəsmi qaydada
bildirdi: “Kosmik uçuşa təlim üçün seçildi – mayor Miroslav...“
– gərginliyim yüksək nöqtəsinə gəlib çatdı. Emosiyalarım
ucbatından soyadımı eşitmədim, iki bəxtəvəri axtarırdım.
Tadeuş Kujoraya nəzər saldım, masaya baxırdı. Odur! –
fikirləşdim. Ürəyimdə sevinirdim, həyəcandan bədənimin bütün
əzələlərini sıxmışdım, deyəsən, çox sıxmışdım, çünki baldırlarım
qıc oldu. Deməli, Ulduz şəhərciyinə gedirəm! – ayağımdakı
ağrıya fikir vermədim. General davam edirdi: “İkinci namizəd
isə podpolkovnik...“. İlk anda hərbi məsələlərdə çox diqqətli
olan general Yaruzelskinin namizədləri təqdim edərkən, hərbi
rütbələrin ardıcıllığına riayət etmədiyinə fikir vermədik. Henrık
Halka və Tadeuş Kujora bizi təbrik etdilər. Bizsə öz növbəmizdə
himayəçilərimiz – professor Baranski və kapitan Klukovskiyə
təşəkkürümüzü bildirdik. Son mübarizədə iştirak edən bütün
namizədlər ölkənin müdafiəsində göstərdiyi xidmətlərə görə
qızıl medalla təltif olunmuşdular. Kabinetdən düz çıxdım.
Sevincimdən bütün Varşava boyu qaçmağa hazır idim.
Həyatım çox sürətləndi, özü də indidən fərqli olaraq
tamam başqa bir istiqamətdə. Qısa müddətli, bir neçə günlük
məzuniyyətə yollandım. Uşaqlar ataları üçün çox darıxmışdılar.
Oğlum suallar yağdırırdı, nə elədiklərimlə maraqlanırdı, mənə
diqqətlə qulaq asırdı. Qızıma da nə üçün uzun zaman evdə
olmadığımı başa salmalı idim.
Alayım, pilotlarla təntənəli surətdə, dostlarımla isə qeyri-
rəsmi qaydada vidalaşdım. İşçilərim seçimimdən fəxr etdiklərini
gizlətmirdilər,
bəzilərisə
gedişimdən
təəssüfləndiklərini
açıq-aşkar deyirdilər. Voluva da gəldim. Həyat yoldaşımın
valideynlərini gedişim haqda xəbər çox təəccübləndirmişdi,
qayınatam Stanislavsa bu xəbəri iftixar hissi ilə qəbul etmişdi.
Həyat yoldaşımla anama bu xəbəri necə təqdim edəcəyimiz
barəsində çox fikirləşdik. Onu çox narahat etmək istəmirdim,
onsuz da həyatında çox əziyyət çəkmişdi. Anam gəlişimə hər
zaman sevinirdi. Həyat yoldaşımın valideynləri yaxınlıqda
yaşadığına görə, son illər ərzində daha tez-tez yanına gedirdim.
Bu dəfə çay içərkən və çox dadlı pirojna yediyimizə baxmayaraq,
söhbətimiz nəyə görəsə alınmırdı. “Yeni radio aparatı almışam,
– anam dedi, – çünki gecələr Qaqarinin uçuşu haqqında
69
ZİYARƏTDƏN QAYIDIŞ VƏ XEYİR-DUANIN VERİLMƏSİ
məlumatlara qulaq asdığın artıq xarab olub“. Bu da kosmosa
uçmağım barədə söhbəti açmaq üçün fürsət idi. Bunu tam açıq
demədiyimə görə anam eyhamımı başa düşmədi. Vəziyyətdən
çıxmağıma yoldaşım yardım etməyə çalışdı, lakin uğursuz idi. O
zaman düz dedim: “Ana, bir neçə gündən sonra Ulduz şəhərciyinə,
kosmonavtlar kursuna yollanacağam“. “Sən hər zaman zarafat
edirsən, ümumiyyətlə, bu kurs nəyinə gərəkdir – anam dedi.
- Artıq uçmağı bacarırsan axı“. Yenə də alınmadı. Orbitdə
kosmik gəmi ilə uçmağımı başa salmağa başlayanda anamın
siması dəyişdi, fikrə getdi, üzünü əlləri ilə bağlayıb ağlamağa
başladı. Çox qorxurdu, bu onu ifadə edrdi. Ukraynanın bender
hərəkatının iştirakçılarının hücumu zamanı itdiyimi, o zaman
məni tapıb-tapmayacağından necə narahat olduğunu, Voluvdakı
müharibədən sonrakı çətin vəziyyətimizi və uçuşla bağlı
arzularımın necə yarandığını xatırladı. Öz ümidləri haqqında
danışırdı, mühəndis və ya həkim olmağımı istəyirdi. Mənimlə
fəxr edirdi, lakin bir ana kimi narahat olurdu və hamımız üçün
dua edirdi. Hər zaman çətin anlarımda onun yanımda olduğunu
hiss edirdim. Bu günə kimi heç nə dəyişməmişdi, anam qeydimə
qalırdı. Yəqin ki, çətin həyat və uşaqlarına olan məhəbbəti bu
qadını belə güclü edib.
Gözlənilmədən təcili məlumat aldım. Birisi gün, yəni 2 dekabr
tarixində, saat 12-də parad paltarında kadrlar departamentinə
getməliyəm. 4 dekabrda şəhərciyə getməyə hazır olmalıyam.
Tələsik paltarlarımı yığıram. Yaxın ailəm, anam, qayınanam,
həyat yoldaşım uşaqlarla məni hava limanına yola salırlar, orada
uçuşa hazır olan “AN-2“ gözləyir. İki saatdan çox mənə tanış olan
Varşavaya qədər yolu müşahidə edirdim. Mehmanxanada Zenka
ilə qarşılaşdım. Kadrlar departamentində gedişimlə bağlı bütün
zəruri sənədləri doldurduq. Səhər bizi növbəti xeyir-dua gözləyir.
BPİP
55
-nın Birinci Katibi Edvard Gerekə təqdim olunmalı idik.
Mərkəzi Komitənin binası çox böyük idi, hər mərtəbədə
və dəhlizin sonunda mühafizə var idi. Emosiyalar yüksəlir.
“Birinci“nin kabinetinin qapısı açılır, general Yaruzelski
kosmonavtlığa namizədləri təqdim edir və yenidən “səhv edir“.
Əvvəl mayoru, sonra isə podpolkovniki təqdim edir. Görüş
mehriban keçir, söhbətsə daha maraqlıdır. Əvvəlcə rəsmi, sonra
isə hər birimizlə daha şəxsi söhbətlər aparılır. Fotoreportyorlar
55
BPİP – Birləşmiş Polşa İşçi Partiyası
Dostları ilə paylaş: |