Безымянный indd
Yüklə 9,98 Kb. Pdf görüntüsü
|
120 DÖRDÜNCÜ HISSƏ zamana və enerjiyə görə təşəkkür etdim. Bizim xalqlarımızın dostluğu, Polşanın qəhrəmanlığı haqqında danışdım. Sonda isə əlavə etdim ki, ən böyük arzum Vətənimi yüksək orbitdən görmək, ölkədə olan və bütün dünyada yayılmış həmyerlilərimi salamlamaqdır. Bizi yenidən alqışladılar və təbrik etdilər. Tez telefonu götürüb həyat yoldaşıma bu məlumatı çatdırmaq istə- yirdim, lakin jurnalistlərin əhatəsinə düşdük. Sualları və hər şeylə ma- raqlanmaları bizi ən çətin məşqdən daha çox yordu, dəstənin başçısı TVP-dən redaktor, gülərüz Stefanoviç idi. Günün bitməsindən əvvəl baş konstruktor Qluşkonun qonaqları olduq. Şampan badəsini qaldıra- raq, özü dediyi kimi, “Soyuz”un sürücülük vəsiqəsini – yer kürəsinin istənilən nöqtəsində kömək və təhlükəsizliyi təmin edən sənədi bizə təqdim etdi. Böyük sevinclə skafandrın qoluna taxa biləcəyimiz rezin kəmərli eleqant və mürəkkəb saatları qəbul etdik. Qluşko bizimlə söh- bət etdi, bir çox xeyirxah sözlər dedi. Özünün cavanlıqda raket inşa etmək arzularını yada saldı. Yalnız bir neçə ildən sonra çətin mühitdə yaşaması və çəkdiyi əzablardan xəbər tutdum. Axşamı təlimatçılar və əvəzedicilərin əhatəsində keçirdik. “Zubro- vka” və “Moskovskaya” araqları peyda oldu. Söhbətlərin sonu görün- mürdü. İcazəsi olan içdi, bəziləri lap çox. Pyotrla mənim fikirlərimiz uzaqlarda idi. Gecə Ulduz şəhərciyinə zəng edə bildim. Həyəcanla komissiyanın iclasının gedişatı və son hökm barədə həyat yoldaşıma dedim. Mənə cavab verdi: “Niyə belə sevinirsən, onsuz da çoxdan hamı bunu bilirdi”. Belə deməklə sanki həyəcanımın üzərinə sərin su çilədi, amma buna baxmayaraq, gecə dəhşətli idi. Bir il yarım ərzində olanların hamısını yuxuda gördüm, bir neçə dəfə oyanmışdım. Səhərki əhval-ruhiyyəm dünən qonaq gəlmək istəyənlərlə eyni idi. Pyotr heç olmadığı qədər çox pis idi. Səbəbsiz məni danlayır və tələsdirirdi. Mən dəhşətə gəlirdim. Nahardan sonra Pyotr özünə gəldi. Startdan əvvəl axırıncı axşamı tənhalıqda keçirdik, hərə öz fikirləri ilə. Otelin damına qalxdıq. Burdan çöllüyün hüdudsuzluğu, Leninsk şəhəri, əvvəlki illərdə olduğu kimi, balaca Türa-Tam kəndi, buxarlanan elektrik stansiyası və Sır-dərya çayı görünürdü. Səma mavi idi. Gü- nortanın istiliyi axşam küləyinin ani şiddətinə qarışırdı. Mənzərə çox gözəl idi. Günəş üfüq tərəfə enirdi. Onun şüaları ətrafda olan hər şeyi qızılı parıltı ilə rəngləyirdi. Tvardovskinin fiqurunu, qızımın hədiyyəsi olan gəlincikləri və cib saatını yığdım. Əqrəbin Moskva saatı ilə 18:27- ni göstərməsini gözləyirdim. Sabah dəqiq həmin saatda məchulluğa uçacağıq. Ovsunlanmış kimi günəşin enməsinə baxırdım və sakitlik- də onunla vidalaşırdım, sadəcə ona əl elədim və dedim: “Kosmosda görüşənədək”. Günəş gizləndi, özündən sonra üfüqdə qırmızı iz və 121 buludlarda qızılı rəng qoydu. Gecə tez gəldi. Ulduzlar peyda oldu. Pla- netariumdan tanıdığım səliqəli ulduz toplusunda onlarla danışırdım. Səma ilə danışırdım. Mənim yaxınlarımı- həyat yoldaşım, uşaqlarım, anam, bacılarım və qardaşlarımı qorumağı xahiş edirdim. Bu gün bu- rada olmağım üçün minnətdar olduqlarımı qorumağa. Oradan axan mehribanlıq və gümrahlığı hiss edirəm. Özümü daxilən güclü hiss edirəm və rahat yuxuya gedirəm. Yuxum dərin oldu. BAŞQA DÜNYAYA APARAN DƏHLİZ BAYKONUR KOSMODROMU – 27 İYUN - “2 SAYLI PERRON” M əkanda rahat uçuram. Ətrafım mavi və qırmızıdır. Tam sakitlikdır. Böyük konstruksiyanın yanı ilə üzüb keçərək, onun hansısa elementinə ilişirəm. Şaqqıltı, sonra isə səs-küy eşidirəm, intensiv rənglər itir və qəflətən kiminsə üzünü görürəm. Həkimin yumru, mehriban və gülərüz sifətini tanımağa başlayıram, mənimlə Pyotru iki həftədən artıq günün istənilən saatında müşayiət edən İvan Reznikovdur. “Miroslav, oyanmaq vaxtıdır” – deyir. Nəyin baş verdiyini, haralarda uçduğumu hələ tam anlaya bilmirəm. Niyə intensiv rənglər itdi və əvəzinə üstünlük təşkil edən ağ, qəhvəyi və bej rənglər peyda oldu? Baykonurdakı otağımı tanımağa başlayıram. Pəncərədəki pərdənin arxasından günəş otağa dolur, onun kəskin parlaq şüaları məkanı işıqlandırır. Otaq işıqlıdır. Hər şey görünür. Növbəti gün isti olacaq. Saata baxıram – əqrəblər altını göstərir. “Məni niyə belə erkəndən oyatdın?”, – soruşuram, fikrimsə yuxuda gördüyüm fantastik dünyadan ayrılmır. “Hamı artıq gözləyir”, – eşidirəm. “Kim?”, – yenidən soruşuram. “İxtisaslı həkimlər”, – Reznikov cavab verir. Deyəsən, on iki nəfərdir, hamısı ağ geyinib. Birdən mənə çatır ki, axı artıq bu gündür. Bu, son gecə idi. Deməli, artıq başladı. Cəld qalxmaq istəyirəm, lakin həkim məni dayandırır. “Sakit uzan”, - deyir. Əlimi yavaşca tutur, nəbzi axtarır. Saata baxır, hesablayır. Əlimi tutduğu yerdə nəbzimin yüngülcə döyünməsini hiss edirəm. Otağı nəzərdən keçirirəm. Masada həyat yoldaşımın və uşaqların şəkli var, çöl gülləri və “tikan” isə – Pyotrla dünənki gəzintimizin bəhrəsidir. Deməli, fiziki məşqlər olmayacaq. Səkkiz saatdan çox yatmışam, amma başım bir az ağırdır, üzümdə şişkinlik hiss edirəm – hamısı həkimlərin tövsiyyələrinə əsasən, yastıqsız və yeddi dərəcə aşağı salınmış çarpayıda yatmaqdandır. Məlum rahatsızlıqları artıq bu gün üzləşəcəyim çəkisizlik tələb edir. Başlandı. Yavaş-yavaş narahatlıq yaranır. Özümə sual verirəm – bu çətin imtahandan necə keçəcəm? Ulduz şəhərciyində keçdiyim bir il yarımlıq hazırlıqları ildırım sürəti ilə yada salıram – həmin vaxtdan lazımı dərəcədə istifadə etdimmi? Axı gərgin tədris, iş və məşqlər dövrü olmuşdu. Mən özümü həmin xüsusi tədbirə hazırlayırdım - əvvəl planer, sonra isə təyyarənin kabinəsinin dadını bilən çoxlarının ən cəsarətli arzusu olan hadisəyə. Mən isə bu gün onların adından həmin arzunu həyata keçirməliyəm. “Nəbzin həmişəki kimi sakitdir”, – məni fikirlərdən ayıran həkim deyir. Radionu qoşuram və hər gün etdiyim kimi, Varşava stansiyasını tutmaq Yüklə 9,98 Kb. Dostları ilə paylaş:
|