üzünə.
Başa düş, bu inadkarlıq sənə heç nə verməyəcək. Yalançı qəhrəmanlıq sənə çox baha başa
gələ bilər. Bu xəbərdarlığı etmək mənim işimdir. Dediklərimi eşitsən, kənarda dayansan, bütün
işlərin yağ kimi gedəcək, bil! Bircə xahişimiz olacaq, əvvəlki yazını təkzib etmək, vəssalam! Hə,
bir də ssenari hazırlayarıq ki, Leyla uşaq evlərindən qız satmağı haqqında hər şeyi guya sənə
etiraf edib. Narahat olma, o belə şeyləri onsuz da edib, sadəcə, işimizi bu cür qurmalıyıq. Hələ
başqa məsələlər də var! Bilmirəm, bəlkə o uşaq evləri məsələsini sənə danışıb, hər halda, sabah
bu haqda söhbət edərik. Yox, belə davam etsə... sənə pis bir sürpriz hazırlanıb. Dediklərimdən
nəticə çıxarsan, sabah onda zəng vur, görüşək... Maşınla aran necədir?
- ...
- Üstündə pul
da olacaq, narahat olma! - Güldü.
Yekəpəri başımdan etmək üçün özümü yola gələn kimi göstərdim. O gedəndən sonra başa
düşdüm: “daşların altındakı torba” məni zirzəmiyə düşürmək üçün lazımmış. Tapançanı yoxlayıb
arxayın düşdüm, otağa qalxanda yerin içində başımı əllərimin arasına alıb oturdum. Birdən
onların sözünü yerə salsaydım, görəsən, mənə sürprizləri nə olacaqdı?! Elə hey fikirləşirdim:
bəlkə düz deyirlər, Leylanın yanında nə itim azıb, axı? Təkrar bayıra çıxdım, foyedə ora-bura
vurnuxdum, sonra pallı-paltarlı yorğanın altına girdim, yerimdə qurcuxdum, köks ötürdüm.
Deməli, Leylanın mənə etdiyi iyrənc etiraflardan hər kəsin xəbəri varmış. Dayan, dayan, demək
onlar istəyirlər ki, öz ssenarilərində mənə əclaf, anasının əmcəyini kəsən qeyrətsiz obraz
versinlər hə?! Demək, onlar istəyirlər ki, məni sındırıb yolumdan azdırmaq bir yana, hələ üstəlik,
tüpürdüyümü də yalatdırsınlar?! Bəlkə, bəlkə bu... bu daha yaxşıdır?! Bu ölkədə salamat baş
saxlamaq ən ağlabatanı deyilmi?!
* * *
Fikrimi dağıtmaqdan ötrü üç gün dəli kimi içdim. Telefon
zənglərinə cavab vermirdim, gecədən-
gecəyə yataqxananın pilləkənlərini qalxıb əvvəl tualetdə qusur, içimi-içalatımı boşaldıb yorğan-
döşəyə baş atırdım. Tanımadığım nömrələrdən gələn zənglərin o başında bir nəfər dayanırdı:
yekəpər! Qorxurdum, üşənirdim onun zənglərindən. Cavab versəydim, amiranə, hədələyici səslə
bircə suala cavab istəyəcəkdi: “nə fikirləşdin?”.
O günlərdə heç nə fikirləşmirdim, düşüncəmi salıb itirmişdim, bircə özümü təsəlliyə tutub
inandırmağa çalışırdım ki, hər axşamın bir sabahı olur! Həmin günlərin birində bacımın
hönkürtüsü telefonda içimə od saldı, əlim-qolum qırılıb yanıma düşdü. Sonra Humay yığdı,
sonra Ənvərin, Orxanın xırıltılı səsindən canım üşüdü, gözüm doldu. Sonra yad bir nömrədən
sms aldım: “indi ağlın başına gələr”. Səhəri qəzetlər yazdı, xəbər saytları sevincək düşdülər:
jurnalistin məşhur müğənni ilə gizli görüntüsü yayıldı. Havalanmışdım! Canımı
qoymağa yer
tapmırdım! Əslində, bu təhlükəni gözləyirdim, hazır olmalıydım, amma rüsvayçılığı toxtaq
qarşılamaq arsız adamların işidir! Humayın, bacımın hönkürtüsü indi də qulaqlarımdan
çəkilməyib. Əsmərdən bir xəbər tutsaydım, görəsən, halı necəydi?
“Lider” televiziyasında yayınlanan, sonra xüsusi yaradılan sayta yerləşdirilən həmin kadra
ölkədə baxmayan qalmadı. Tenor səslə məni düşmən kimi qələmə verən adamın bir cümləsini
uzun zaman xatirimdən çıxara bilmədim: “İllər boyu əxlaqsızlıq təbliğ edən müğənni və bu cür
üzdəniraq adamın bəh-bəhlə müdafiəsinə qalxan dırnaqarası jurnalist gərək çoxdan başa düşəydi
ki, onların tərbiyəsizliyi gec-tez xalqın qəzəbinə tuş gələcək, ləyaqətsizliklərini ört-basdır etmək
xam xəyaldan başqa bir şey olmayacaqdı”.
O kədərli günlərdə atamın səhhəti pisləşdi, bacım yenə telefonda hönkürdü, içimə od saldı. Elə
bil hamının, hər kəsin yanında gözükölgəliydim. Xəcalət hissi adamların üzündən, küçələrdən,
səkilərdən, işıqfor dirəyindən, körpələrin təbəssümündən arsız-arsız dişini ağardıb
içimi qurd
kimi yeyirdi. İndi yəqin mənə görə utanc yaşayan qohumların, tanış-bilişin yanında kədərli-
kədərli köks ötürüb udqunurdular.
Həmin günlər dərdimi ovutmaq üçün araq almağa pulum da qalmamışdı. 53 nömrəli orta
məktəblə üzbəüz marketdən bir şüşə araq çırpışdırdığımı yaxşı xatırlayıram. Səhər ayılanda bu
murdar əməldən iliyiməcən utandım, amma bilirsinizmi, o günlərdə yalqızlığı, uğursuzluğu,
talesizliyi unutduran bu zəhərli mayedən sarı, iraq olsun, bəlkə adam da öldürərdim. Təki
beynim dumanlansın, bir küncə çəkilib için-için ağlamaq üçün qəlbimin kövrək simini tərpədən
səbəb olsun! Kədərli dekabr axşamları sərxoş olub Bakının külək dolaşan tin-dalanlarını veyil-
veyil sülənməkdən savayı əlacmı vardı?! Yoxdu, yoxdu, yoxdu!!! Görüşünə getməyə utandığım
üzüxəcalətli, naxoş atam üçün ağlayırdım!
Borclu qalmalıydımmı? İslanmışın yağışdan nə qorxusu, maestronun Leylanı döydüyü səhnəni
hansı gün üçün qoruyub saxlayırdım?! Birbaşa internet kluba yollanıb videonu “youtube”a
yerləşdirdim. Öldü var, döndü yoxdur: içi Vüqar qarışıq, bu əclafların cavabını verməliydim.
Videonun linkini xəbər saytlarının, qəzetlərin elektron ünvanına göndərdim. Qəribədir, çox
qəribə:
iki sayt, bir qəzet ürəkli çıxıb videonu səhifəyə çıxardılar. Bunun səs-küyü yaman qalxdı!
Mat-məəttəl qalmazdımmı?! Hədə zəngləri gəlmədi, yalan-doğru, yazdılar ki, Vüqar gözdən-
könüldən uzaq bir yerə çəkilib, ilim-ilim itib. Bəlkə xanım Klaranın işləri yaş idi, quyruğu qapı
arasında qalmışdı? Başqa cür ola bilməzdi! Yəni bu cüvəllağı redaktorlar havadan iy
çəkmişdilər?
* * *
Dekabrın axırında qar yağdı. Havada uçuşan ulduz dənələr qəlbimi yerindən oynadırdı, hara
baxırdımsa, Əsməri görürdüm, hər şey Əsməri xatırladırdı: aydın səma, torpaq, qar tutan
budaqlar, ağaran yollar, şən uşaqlar... Dözmədim, Musiqi Akademiyasının qarşısına gedib
Əsmərlə görüşmək, söhbət etmək üçün onu dilə tutmalıydım. Əslində,
video ekrana yol tapandan
sonra, çox güman ki, Əsmər üzümə baxmayacaq, yenə mənim əsəblərimlə oynayacaqdı. Amma
nəyin bahasına olur-olsun, üzümə üz bağlayıb, onu qarşımda oturtmalı, hər şeyi başa
salmalıydım. Başa salmalıydım ki, sənsiz çox çətindir, it balası, çox çətin!!!
Sevincə zəng vurub ordan-burdan hüdülədim. Özümü elə aparırdım ki, guya ölkədə rüsvay olan,
hamının tənəli baxışlarına, iynəli sözlərinə tuş olan başqasıydı. Kişiyana danışsaq, niyə rüsvay
oluram ki, ağlım olsa, bunu heç vecimə də almaram. Qadının döşünü əmmək nə vaxtdan ayıb
sayılıb?! Sevimli qadını olan kişilərin hər gecəki işi bu deyildimi?! Fərqimiz bu qədər sadədir:
mən subayam, üstəgəl, Yanıq Kərəmlikdən əziyyət çəkirəm; bu bir, ikincisi də, bəxtim
gətirməyib,
qəzəbə tuş olmuşam, vəssalam! Ona görə də, belə axmaq şeyləri dərd eləmək
ağılsızlıqdır.
Sevincin dilindən qopartdığım bircə cümlə oldu: bu gün Konservatoriyada qış konserti var,
tədbirdən sonra Novxanıda qonaqlıq olacaq! Saçıma-başıma düzən verdim, üst-başıma əl-
gəzdirib Əsməri görməyə tələsdim. Öz aramızda qalsın, canımın xofunu-hürküsünü hələ də ata
bilmirəm, yolboyu elə bilirəm, bu dəqiqə kimsə qabağımı kəsib bağırsaqlarımı çölə tökəcək.
Yola düşməzdən qabaq yaxşıca keflənmişdim, bu lənətə gəlmiş qorxu gödənimə tökdüyüm
arağın işiydi. Sazaq dekabr axşamı Konservatoriyanın həndəvərində vurnuxmaqdan boğaza
yığılıb özümü içəri atdım. Əsmər!!! Əlində çiçək dəstəsi, gözlərində bəxtəvər ifadə!!! Bir
oğlanla şirin-şirin danışıb gülürdü. Bizimki lap bayağı sevgi hekayələrinə çəkilən filmlərə
bənzəyirdi. Öz-özümdən utandım, yerə girdim. Adətən, dütdülü rejissorlar belə yerdə məğmun
qəhrəmana bir
bənd sentimental şeir oxudur, sonra tələb edir ki, üç dəfə udqun, dərindən köks
ötür, gözlərin dolsun, məhəbbət tanrısına şikayət et, baxışlarından çarəsizlik ələnsin... (hərdən
mən də bu cür sentimental debillik xəstəliyinə tutulub çərənləyirəm; məsələn, çiçəkli pəncərə, o
illərin pak sevgisi, tez-tez lirik ricətlər, yekə-uzundraz duyğulu cümlələr...) Bağışlayın, mən öz
filmimi özüm çəkməyi lap yaxşı bacarıram: ürəyimdən keçən tək arzu o manıs gədəni yerə yıxıb
başına işəməkdi, vəssalam!
Məni görəndə Əsmərin yanağı allandı. Yanındakı hələ də dişini ağardıb sırtıq-sırtıq danışır,
yanlarından ora-bura keçən tanışları nəzakətlə salamlayırdılar.
Hiss elədim ki, Əsmər mənə acıq
verməkdən ötrü daha vəcdlə cilvələnir, dil-dil ötüb hüdüləyib tökürdü. Bircə o qalmışdı ki,
nərmənazik, şüvərək oğlanın qoluna girib mənə yaxınlaşa və:
- Sizi tanış etməkdən çox məmnunam: sevgilimdi - deyib, bəxtəvər-bəxtəvər gülümsəyə.
Bu səhnəni uzun-uzadı çərənləmək niyyətindən uzağam. Çox da həyasızcasına hər şeyi zarafata
salıram, ancaq içimdə sərxoşluğun gətirdiyi vəhşi bir qəzəb qaynayır, bu dəqiqəyə partlamağa,
didib-dağıtmağa hazıram. Bayıra çıxıb siqaret alışdırdım. Qış gecəsi düşür, quşbaşı qar yağırdı.
Yarım saat sonra içəridəki adamlar ikibir-üçbir qoşalaşıb çıxanda qaranlıq bir yerə çəkilib
hamını bir-bir incələməyə başladım. Yenə bir yerdəydilər, qapının ağzına çıxanda bir anlıq ayaq
saxladılar, qarın yağmağı deyəsən, hisslərini alovlandırmışdı. Bu dəfə lap ağ oldu: şüvərək gədə
Əsmərin qolundan tutdu, bir az da keçsəydi... bir az da keçsəydi, bəlkə qolunu çiyninə