Bulten sinir sayisi pdf
Yüklə 182,95 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Sınır
- Düşünüyorum
Sınır Özel Sayısı, Yaz 2016 31 liyordu. Nasıl bir topluma geldik? Onlarla nasıl bir arada yaşayaca- ğız? Bu konularda konuşuluyordu. Başka güzel kültürleri öğrenmele- ri, bizim de kendi kültürümüzün güzelliklerini onlara göstermemiz gerektiği söyleniyor; çünkü biz bu- rada garibiz, halktan değiliz. : 4-5 yaşındaki bir çocuk çok çabuk adapte olabilir, çabuk arka- daş edinebilir, 30 yaşlarındaki eriş- kinler bazı şeyleri daha hızlı kabul- lenip yaşamını sürdürebilir; ama 15 yaşındaki çocuklar için kendi içine kapanma gibi bir sıkıntı doğar. Siz bunlara tanık oldunuz mu? O yaş- taki çocuklar dışarıdakilerle arka- daş olmak yerine, iletişim kurmak yerine, kendi gettolarına çekilirler. Böyle durumlara şahit oldunuz mu? KA: Bu gençler için bizim özel bir programımız vardı. Bu yaşadıkları savaşı değil de yeni bir hayat nasıl yapacağız? Bunun üzerinde durduk. Başka etkinlikler yaptırıyorduk. Yaşadıklarını unutsunlar diye yeni şeyler öğretiyorduk. : Türk toplumuna adaptasyonunuzda size en çok yar- dımcı olan şey neydi? KA: Türk toplumunu sistemleri çok düzenli olduğu için çok beğeniyorduk. Biz yeni bir hayata girdiğimiz için bi- zim doğuştan her şeyimiz var ama düzen buradan konursa birlik olabiliriz. Savaştan önce sınıra bakar ve Suriye-Tür- kiye arasında sınır olmamalı ve beraber olmalıyız derdim. : Bütün Dünyada buna ihtiyaç var aslında. Pilot bir arkadaşımız derdi ki, uçtuğumuz zaman bakıyoruz aslın- da hiç sınır yok. Ülkelerin üzerinde isim de yazmıyordu. Kocaman, tek bir yer görüyoruz. KA: Biz burada ilk oturduğumuzda komşulardan tepkiler oldu. Okullarda çocukları istemiyorlardı. Şimdi aramız daha iyi. Hatta çocuklara şeker veriyor, oturup çocukları izliyorlar. Ses olup da rahatsız olmasınlar diye teneffüse çok çıkartmıyoruz, pencereleri kapatıyoruz. Sabahtan öğ- leye kadar 10 dakikalık iki teneffüs oluyor. : Akrabalarla mı geldiler, yoksa bütün aileler dağıldı mı? KA: 2 yıl burada hep birlikte kalanlar oldu; ama sonra hepsi dağıldı. 4-5 çocuklu aileler genelde burada bir ara- da kalıyorlar. Gelen ailelerden baba burada çalışabilirse burada çalışıyor, anne bize yardım edebilirse bize yardım ediyor, çocuklar da burada eğitim görüyor. : Burası bir adaptasyon yeri, bir ilk adım istasyonu gibi bir yer o zaman? Burayı bir aile gibi algıladılar anla- dığımız kadarıyla. KA: Evet, aynen öyle. : Evet, bizim müdürümüz de hiç ‘müdür’ gibi değil. Çocukların bir şikâyeti olduğunda hemen müdürün yanı- na girerler. Çocuklara bizden daha fazla önem verir. : Din olarak Müslüman olabilirler ama gelenekleri farklı olabilir. Geleneklerini burada sürdürebiliyorlar mı? Ramazan adetleri mesela her toplumda farklı olabilir. KA: Ramazan’da burada çok mutluydum, çok güzeldi. Herkes Suriyelilerle hep beraber yemek yiyebiliyordu. : Davet ediliyorlar mıydı iftarlara? KA: Evet davet ediliyorlardı. Biz de buraya davet edi- yorduk. 50-80 kişiyi iftara davet ediyorduk. Biz burada yemek yaptık. : Milli eğitime artık bağlı olduğunuza göre devletin size destek veriyor olması gerekir değil mi? KA: Devlet değil, UNICEF destek veriyor. Hükümet bize ilk yıl okul açabilmek için izin verdi. Bu yıl hükümet ara- cılığıyla UNICEF’le bağlantı kurduk ve onlar bize destek vermeye başladı. : Peki devlet ne zaman destekleyecek? UNICEF ya- rın öbür gün desteği keserse ne olacak? KA: Durumumuz çok zor, ne olacağını biz de bilmiyoruz. Aldığımız bu bina özel bir bina, bir ay içinde bir yıllık kirasını ödememiz gerek, çünkü mal sahibi bir yıllık kira- yı peşin olarak istiyor. Elektrik, doğalgaz, su var. Burada Anadolu Aydınlanma Vakfı Düşünüyorum Bülteni 32 Sınır Özel Sayısı, Yaz 2016 bazı çocukların durumu çok çok kötü. Yemek ihtiyaçları, giysi ihtiyaçları oluyor, ondan sonra aileler geliyor ve yar- dım istiyor. : İstanbul’da buraya benzer çok okul var mı? Birbi- rinizle bağınız var mı? KA: Burada 30 kadar okul var. Tüm müdürlerle birleşip toplantı yaptığımız zamanlar oluyor. Ne yapmamız gere- kiyor, neler yapabiliriz bunları konuşmak için bir araya geliyoruz. Ama bizim okulumuz gibisi yok. Bizim okulu- muzun iki tane de bahçesi var, diğer okulların hiç bahçesi yok. Ailelerle de iletişimimiz daha fazla. Diğer okulların iletişimi sadece öğrencilerle, biz burada 20 tane düğün bile yaptık. Doğanlar oldu, vefat edenler oldu burada. : En zor kısmını atlattınız sanırım? KA: Çocuklar ilk geldiklerinde Türkçe öğrenmeyi hiç istemiyorlardı, ama şimdi öğrenmek istiyorlar. Soruyor- lar, bildiklerini gösteriyorlar. ‘Ben Suriye’ye döneceğim bana lazım değil, Avrupa’ya çıkacağım bana lazım değil’ diyorlardı. Ama şimdi burada kaldıklarını görünce öğren- mek istediler. Bizim okulumuzda çok çocuk var ve hepsi maşallah Türkçeyi çok güzel öğrendi. Sadece ben iyice öğrenemedim.Türkleri çok seviyorum, dili de çok seviyo- rum ama bir türlü öğrenemedim, hep Araplarlayım çünkü. : Suriyeliler kendi aralarında toplanıp moral gecesi yapıyorlar mı? Ya da eğlence geceleri düzenleniyor mu? Kendi aralarında oluyor mu ya da Türklerle bir araya ge- lerek yapıyorlar mı? KA: Böyle gecelere davet ediliyorum. Türk arkadaşlarım davet ediyorlar. : Çok ziyaretçi geliyor mu buraya? KA: İngiliz, Arap, Fransız ve Amerikalı arkadaşlarımız ara sıra ziyaretimize geliyor, öğretmenlerimizden biri- si Fransa’da yaşamış, İngilizcesi de çok iyi ama benim Türkçe öğrenmem şart, belki de Türk bir hanımla evlen- meliyim... Mecbur kalırsam daha hızlı öğrenirim... : Buradakilerin size ihtiyaçları var. KA: Burada işler çok zor, gelenlerin hem dil öğrenip hem işe girmeleri gerekiyor. Gelenlerin çoğu bir süre sonra gi- diyor zaten. Ben sadece yol gösteriyorum. : Sanatçıların akıbeti ne oldu? Hangi ülkeleri tercih ettiler? Anadolu Aydınlanma Vakfı Düşünüyorum Bülteni Yüklə 182,95 Kb. Dostları ilə paylaş:
|