Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Dost itkisi
- Camal Zeynaloğlu!
- Mündəricat Ön söz.....................................................................3
- Ziyarət...................................................................13 Qızıl külqabı..........................................................48
- Quru çörək............................................................81 Qonşu tikəsi.........................................................89
- Ölüm düşərgəsindən qaçış...............................115 Esselər
- Sənsizəm............................................................133 Həsrət..................................................................135
- Mənə dözüm ver, İlahi!......................................141 Kaş biləydin ki....................................................144
- Başqasına dəyişdin məni...................................152 Dost itkisi.............................................................154
- Süleyman Mustafaoğlu
152
yollarda qoydun, həsrət dolu dünyam mənim, xoş baxışlı, Anam mənim! Xeyli vaxtdır isti nəfəsinə, nəvazişinə həsrət qalmışıq. Heç cür rahat ola bilmirəm. Gecələr narahat yatıram. Həmişə deyərdin: “Övlad ana qoynunda yatmasa, rahat olmaz!” Ana, indi mən sənsizlik dərdinin karvanına bir sarvan olmuşam. Bu ayrılıq sinəmizi dağladı. Hər dəfə məzarın başına gedəndə, sanıram ki, indicə məzardan qalxıb boynumuza sarılıb deyəcəksən:“Yaxşı balalarım, bəsdir ağladınız! Bilirəm, mənsiz sizlər üçün çox çətin oldu. İndisə həyatımıza yenidən davam edək! Mənsiz günlərinizə əlvida deyək! Qoy yenidən həyatınız qaynayıb, coşsun! O nigaran baxışlara, qəm karvanına, dünyanın həsrət yükünə birdəfəlik vida deyək! Bütün aləm duysun ki, Ana övladları üçün heç bir zaman ölmür. Analar övladların, övladlar isə anaların qəlbində əbədi yaşar!” Bu təsəlliyə mən də qoşuluram. Çünki övladlar anaların gözündə qocalmadığı kimi, analar da övladların qəlbində ilk gördükləri tək həmişə cavan qalarlar!..
153
Başqasına dəyişdin məni (Esse)
M əni tərk edib, başqasına dəyişdin. Səni saf, ülvi bir məhəbbətlə sevən birisini, sənin gözlərini pul, qızıl, ləl- cəvahirat, şan-şöhrətlə dolduran birisiylə əvəz etdin. Bu sahədə siz qadınları o qədər də qınamaq olmur. Çünki sizlər bu parıltılara daha asan aldanırsınız, gözləriniz tez qamaşır, başınız həmən hərlənir, bu var-dövlətdən tez məst olursunuz. Necə ki sən də məst oldun. Sən mənim saf, təmənnasız eşqimə xəyanət etdin. Xəyanət isə heç bir zaman bağışlanmır. “Səni ölüncəyə qədər sevəcəyəm!” deyirdin. Bəs harda qaldı o sevgi, o eşq?! Demək, hamısı yalanmış. Sənin mənə qarşı olan sevgin də, səmimiyyətin də yalanmış, saxta imiş. Getdiyin oğlanı yaxşı tanıyıram. Onun məndən heç bir xüsusiyyəti üstün deyil. Nə boy-buxunda, nə yaraşıqda, nə xasiyyətdə, nə də ki sevgidə. Onun məndən ancaq bir üstün cəhəti var ki, o da onun varlı-karlı olmasıdır. Sən vara aldandın, ay vəfasız! Bir gün peşman olacaqsan məni tərk etdiyin üçün. O zaman artıq çox gec olacaq. Çünki bizim aramızda geri qayıda biləcək heç bir körpü qalmayacaq. Sən məyus olmuş halda
, yazıq görkəmdə dayanıb uzaqdan mənə baxacaqsan. Mənsə sən tərəfə heç baxmayacağam da! Sevgin mənim üçün çox əziz idi. O sevgini sındırdın, param-parça etdin. Bundan sonra hələ bir sənə yenidən baxmağımı da istəyirsən?! Əsla! Mən sənə qarğış etmək istəməzdim. Amma gör ki, məni gedişinlə necə yandırmısan, onunçün səni qarğıyıram. “Qoy sənin sevincin hər zaman kədərə dönsün! Qoy sənin sevdiyin hər zaman sındırsın səni! Görüm ki, qüssə, həsrət, qəm-kədər çöhrəndən heç zaman əksik olmasın! Arzun, muradın içində qalsın!” Mən səni deyil, sən məni itirdin, ay bivəfa! Sən bunu daha sonralar anlayacaqsan. Sən mənim saf eşqimi qarşılıqsız buraxdın. 154
Mən öz eşqimə sahib çıxdığım zaman, sənsə ona xəyanət etdin. Mən sənə olan eşqimi uca dağlardan axan şəlalərə, sahilə can atan dalğalara, gecənin qaranlığında göydə sayrışan ulduzlara, dağ çeşməsinə, şəlalənin coşqusuna bənzətdim hər zaman. Sənsə... İndi mən səni ürəyimdən necə qoparıb atacağım barədə düşünürəm. Bunu bacaracağammı?! Bilmirəm! İndi mənim sənə qarşı olan sevgim nifrətlə əvəz olunub. Sənə hədsiz nifrət edirəm! Çoxları deyir ki, əgər sən sevginə bu qədər nifrət edirsənsə, deməli onu heç sevməmisən. Deyirlər insanı sevmək üçün bir an belə kifayətdir. Bəs unutmaq necə? Buna da bir an bəs edərmi? Amma deyilənə görə, sevdiyin insanı unutmaq üçün bəzən bir ömür bəs etməz. Mənsə buna inanmıram. Səni necə sevdiyimi sən daha yaxşı bilirdin. Daha yuxularıma da gəlməyini istəmirəm. Birdəfəlik həyatımdan çəkilib getməyini istəyirəm. Sən gedəndən sonra, bəlkə rahatlıq tapdım. Yoxsa, bu həsrət yükü məni bitirə bilər...
14.01.2014 155
(Elegiya) “
lüm haqdır, ondan qaçmaq olmaz!” deyirlər. Ancaq bu ölüm çox erkən gəldi. Mən istərdim ki, dostlarım barədə həmişə xoş sözlər yazım, ancaq bu gün mənə çox etibarlı, səmimi, mehriban, sədaqətli bir dostum, tələbə yoldaşım barədə ağı, elegiya yazmaq nəsib oldu. Əgər Səndən yazmasaydım, dəftər də, qələm də məndən küsər, inciyərdi. Amma Səndən yazmaq mənim üçün çox çətindir. Axı dost itkisi ağır olur. Onu hər kəs qaldıra bilmir. Elə mən də xeyli vaxtdır ki, bu əbədi gedişə, bu acıya alışa bilmədim. Ölüm xəbərini eşidən zaman bir müddət özümə gələ bilmədim. Əvvəlcə inanmadım. Dedim bəlkə, bu xəbər yalan olar. Bununla özüm-özümü aldatmaq istədim. Ölüm kimsədən soruşmadan, kimsəyə xəbər vermədən, gözlənilmədən, qəfildən qapını döyür. Bu əbədi gedişə, “indi ölümə hazıram” deyənlər də olur, “mən hələ həyatdan doymamışam” deyənlər də. Sən bu həyatdan doymayan, vaxtsız köç edənlərdən oldun, Aygün! Fələk nə tez qıydı Sənə?! Çiçəkli baharına nə tez qar yağdı?! Sanki dağ basıldı səni sevənlərin köksünə. Sanki bir hicran yağışı yağdı səni sevənlərin qəlbinə. Özündən sonra xoş xatirələrin qaldı. Bu xatirələr səni sevənlərin könlündə əbədi bir heykəl ucaltdı ki, heç zaman unudulmayasan. Sən gedərkən xatirələrin qalsa da, ancaq içindəki gözəlliklər də Səninlə bərabər getdi. Niyə istəklilərini belə tez tərk edib getdin, Aygün?! Niyə gözü yaşlı, qəlbi nisgilli qoydun o, gül balaları-Aytəni, Pərvini, 156
Rənanı? Hələ səni dünyalar qədər sevən Arifi, yaxınları, qohum-əqrabaları demirəm!.. Aygünün ölüm xəbərini mənə telefon vasitəsilə qrup yoldaşım Ellada verdi. Sənin həyatda yoxluğun xəbərini mənə çatdıranda, sanki beynimdə ildırım çaxdı, bir anlıq nitqim tutuldu. Otaq yoldaşım Ramiz müəllim əhvalımın birdən-birə dəyişdiyini görüb, həyəcanla soruşdu: - Camal, sənə nə oldu?! Telefonun o biri başında isə Elladanın təkrar-təkrar: «Camal, Camal!» - deyə
ucadan gələn səsi eşidilirdi. Bir azdan özümə gəlib Elladaya cavab verdim. Ancaq bu dəfə nə onun dediyini eşidirdim, nə də ki, ona dediklərimin fərqində idim. Görəsən bir nəfər tapılarmı ki, desin Aygün nə vaxtsa onun xətrinə dəyib, və ya kimsəni incidib. Oxuduğumuz beş il müddətində hər cür hadisələrlə qarşılaşmışıq. Bəzən
böyüklərdən, hətta müəllimlərdən, yaxınlardan, dostlardan və qrup yoldaşlarından gördüklərimiz haqsızlıq, etinasızlıq, xudbinlik bizlərin heysiyyatına toxunur, istər-istəməz qəlbimizi incidirdi. Bütün zamanlarda insanın əsl qiymətini vermək çətin olub. Müxtəlif xarakterli, insanlarla dil tapıb, onlarla səmimi, yoldaşlıq, dostluq körpüləri salmaq o zaman hər qrup nümayəndəsinə nəsib olmurdu. Amma Aygünün özünə qarşı tələbkarlığı, prinsipiallığı, ətrafdakıları dərhal başa düşüb, onlarla anlaşması, ən mübahisəli məsələləri belə sülh yolu ilə həll olunmasının tərəfində durması, istər-istəməz hamının bu qıza qarşı olan rəğbət hissini artırırdı. 157
Aygün həmişə çalışırdı ki, kimsənin qəlbinə dəyməsin. Qəlbində kin, həsəd, paxıllıq, qısqanclıq, riyakarlıq və s. bu kimi qeyri-insani xüsusiyyətlərdən onda zərrəcə olsun əsər- əlamət yox idi. Onun qəlbinə kimsə toxunurdusa, həmin adamı tez
bağışlardı. Özünün
çətin vəziyyətə düşməsinə baxmayaraq, həmişə qrup yoldaşlarını müdafiə edərdi. Onlar haqsız olsaydı da belə. Qrupumuzda bir bədxah xanım həmişə onun paxıllığını çəkirdi. Çünki o, Aygün kimi qrup yoldaşları ilə səmimi, mehriban, qayğıkeş ola bilmirdi. Həmin bədxah xanımın qəlbindəki kin-küdurət, paxıllıq, qısqanclıq, həsəd, və s. xüsusiyyətlər onu yaxşı xanım olmağa qoymurdu. Onun yeganə həmdəmi yalqızlıq, tənhalıq idi. İnsanlarla, tələbə yoldaşları ilə səmimi ünsiyyət qurmağa həmin “xanım”ın nə əxlaqi, nə davranışı, nə də mədəniyyəti imkan verirdi. O, qız sanki cəngəlliklər qanunu ilə tərbiyə alıb böyümüşdü. Sonradan öyrəndim ki, bu “xanım”ı ata, anası deyil, qoca nənəsi böyüdüb. O, bizimlə oxuduğu 5 il müddətində heç kəslə nə yoldaşlıq etdi, nə də ki dostluq. Bütün tələbəlik illəri tək oturdu və yalqız gəzib dolandı. Onun insana yaraşmayan bu xüsusiyyətlərinə görə institutda heç bir tələbə onu dindirib- danışdırmırdı... Aygünün rəfiqələrinə, qrup yoldaşlarına, tələbə dostlarına qarşı qayğıkeşliyi, xeyirxahlığı, səmimiliyi həmin “xanım”ın içini didib parçalayırdı, onu daim narahat edirdi. O, Aygünə qarşı dəfələrlə haqsızlıq və riyakarlıq etməsinə baxmayaraq, Aygün həmişə ona qarşı böyüklük və təmkinlilik nümayiş etdirirdi. Əxlaqi kamilliyin zirvəsini fəth etmiş Aygün xanım rəftar və davranışı ilə istər tələbə yoldaşlarının, istərsə də müəllimlərinin dərin hörmət və rəğbətini qazanmışdı. Yaxşı yadımdadır, bir gün 2-ci dərsdən sonra təcili işim olduğu üçün mühazirəyə girmədim və Aygünə dedim ki,
158
mənim dərsdə olmadığımı jurnalda qeyd etməsin. Aygün
gülərək dedi: “Camal, buna görə
narahat olma. Sən işində ol.” O, bütün qrup yoldaşlarını həmişə hər hansı çətin vəziyyətdən çıxarmağı bacarırdı. Ona görə də Aygünə hamının inamı böyük
Ertəs gün instituta gələndə, təsadüfən jurnalda gördüm ki, adımın qarşısında qayib yazılıb. Düzü, qəlbimdə
Aygündən incidim. Və bunun səbəbini soruşmadan ona qarşı azca səsimin tonunu qaldırdım. Aygün isə mənə heç nə demədən, bulud kimi dolmuş halda auditoriyaya keçdi. Bunu görən qrup yoldaşlarım məni məzəmmət etdilər. Onlar məni başa saldılar ki, mənim qarşımdakı qayibi Aygün deyil, mühazirəni aparan müəllim
yazıb. Buna da səbəb qrupumuzdakı həmin o, bədxah xanım olub. O, mühazirə zamanı müəllimə deyib ki, bəzi qrup nümayəndələri dərsdə iştirak etməyən tələbələrə himayədarlıq edərək, onlara jurnalda qayib yazmırlar. Bundan sonra mühazirə müəllimi də
bütün qrup jurnallarını bir-bir özü yoxlayıb. Qızlardan bunu eşidəndən sonra mən Aygün xanımdan üzr istəmək üçün auditoriyaya girdim. Gördüm ki, Aygün başını qollarının arasına alıb ağlayır. Etdiyim hərəkətə görə ona üzrxahlığımı bildirdim, könlünü aldım. O, heç nə olmamış kimi, gözlərinin yaşını silib, yenidən üzümə gülümsədi. Bu Aygünün ürəyinin genişliyindən, sadəliyindən, yoldaşa qarşı səmimiliyindən, xeyirxahlığından irəli gəlirdi. O, hamını bağışlamağı bacarırdı, çünki o, böyük ürək sahibi idi, onun qəlbində qətiyyən kin yox idi. Gözəl insan, etibarlı dost və yoldaş, xoş rəftarlı, məsum baxışlı, həmişə həssas və kövrək qəlbli Aygün xanım heç vaxt onu sevənlərin yaddaşından silinməyəcək! Allah səni qəni-qəni rəhmət eləsin, Aygün xanım! Məkanın cənnət olsun! Amin! 159
Səni həmişə qəlbində xoş xatirələrlə əbədi yaşadacaq qrup yoldaşın
Camal Zeynaloğlu!
160 Ön söz.....................................................................3 Hekayələr Gecikmiş sevgi.......................................................6 Ziyarət...................................................................13 Qızıl külqabı..........................................................48 İftira.......................................................................54 Paxıllıq..................................................................60 Quru çörək............................................................81 Qonşu tikəsi.........................................................89 Xeyirxah düşmən.................................................93 Nərəy dərəsində qanlı döyüş............................102 Ölüm düşərgəsindən qaçış...............................115 Esselər Əlim yetmədi sənə.............................................127 Yuxularına girəcəyəm........................................131 Sənsizəm............................................................133 Həsrət..................................................................135 Sən gedəni..........................................................137 Şəhid anası.........................................................139 Mənə dözüm ver, İlahi!......................................141 Kaş biləydin ki....................................................144 Həsrətə dözmür ürəyim.......................................147 Mənimçün heç qocalmadın ki...........................149 Başqasına dəyişdin məni...................................152 Dost itkisi.............................................................154 161
Camal Zeynaloğlu: “Gecikmiş sevgi” kitabı (Azərbaycan dilində)
Nəşriyyatın direktoru: Bəxtiyar Əliyev Rəssam: Süleyman Mustafaoğlu Operator: Turan Zeynalova Korrektorlar: Sevinc Quliyeva
Çapa imzalanmışdır: 19.04.2014 Kafız formatı: 84 x 108 1/16 Fiziki çap vərəqi: 10.0 Sayı: 500 nüsxə Sifariş: 50 Müqavilə qiyməti ilə.
162
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|