Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
18
- Mən bunları sizə borc olaraq etmədim, Allah rizası üçün etdim. Narahat olmayın, verdiyim pulları sizə ana südü kimi halal edirəm. - Belə olmaz ki, bacım?! - əsgər tutuldu. - Di, sizə yaxşı yol, Allah kimsəni yarıyolda və ümidsiz qoymasın. Mən tələsirəm, məni gözləyirlər, - Hacı xanım tələsik əsgərlərlə sağollaşdı. - Yaxşı deyiblər, qadın var, min kişiyə dəyər, - deyə Hacı xanım ovcuna pul basdığı əsgər onun arxasınca həsrət dolu baxışlarıyla dərindən köks ötürərək dilləndi. Hacı xanım “20 yanvar” metrosuna çatanda, onun mobil telefonuna zəng gəldi. Nömrə tanış deyildi. Amma Hacı xanım telefonu açdı. - Salam, Hacı Raziyə xanım. Bilirəm, tanımayacaqsan. Mənəm, İra. Yaxşı ki, nömrəni dəyişməmisən. Sənin də yanında yalançı çıxdım. Səhvimi boynuma alıram. Gərəkdi ki, bu beş ildə səninlə əlaqə saxlayaydım. And olsun bir olan Allaha ki, başım o qədər qarışmışdı ki, heç adımı belə xatırlaya bilmirdim. Deyəcəksən ki, İra özünə haqq qazandırmaqdan ötrü bu sözləri deyir. Bəli, etiraf edirəm ki, sənin qarşında xəcalətliyəm. Pulu səndən bir aylığına almışdım, amma bir də beş ildən sonra sənə zəng edirəm. Mən artıq Bakıdayam, dünən gəlmişəm. Düzü, o zamandan bəri Bakıya gəlib-getmişəm, ancaq hər dəfəki gəlişim qaçaraq olub. Səninlə əlaqə saxlamağa heç vaxtım olmayıb. De görüm, indi haradasan? Səninlə təcili görüşmək istəyirəm. İşə bir bax. Hacı Raziyə xanım həm köhnə, etibarsız rəfiqəsi İradəni, həm də ona bir aylığına borc verdiyi 1.000 ABŞ dollarını çoxdan unutmuşdu. İlahinin qüdrətinə bir bax! Bu zaman Hacı Raziyə xanımın yadına 10-15 dəqiqə bundan öncə hörmət etdiyi çarəsiz əsgərlər düşdü. Demək, Tanrı bəndəsinin etdiyi yaxşılığın əvəzini gec-tez ona qaytarır. O, İradəyə harada olduğunu söylədi və onunla tanış olduğu ilk günü xatırladı. İstər-istəməz xəyal Hacı Raziyə xanımı altı il 19
öncəyə apardı. O zaman Raziyə yaxın bir tanışının vasitəsilə qəzetlərin birində işə düzəlmişdi. O, i ki il olardı ki, həyat yoldaşını Qarabağ döyüşlərində itirmişdi. Beş yaşlı qız uşağını böyütmək onun öhdəsinə düşmüşdü. Raziyənin atası-anası, qardaşı olmasına baxmayaraq, ona heç zaman kömək əllərini uzatmamışdılar. Səbəbi isə Raziyənin valideynlərinin razı olmadığı bir oğlanla ailə həyatı qurması idi. Raziyənin valideynləri varı-dövləti, şan-şöhrəti sevən adamlardı. Onlar istəyirdilər ki, ali təhsilli Raziyəni varlı-karlı bir oğlana ərə versinlər. Raziyə isə könül verdiyi tələbə yoldaşıyla ailə həyatı qurmağı üstün tutmuşdu. Amma valideynlərinin xeyir - duası alınmadığı bu ailə xoşbəxtliyi elə də uzun sürmədi. Qarabağ savaşı digər azərbaycanlı qadınlarımızın ailə səadətini əlindən alıb, “ocaqlarını söndürdüyü” kimı, Raziyənin də taleyinə qara xətt çəkdi. Həyatının ən gözəl çağında o, dünyanın vəfasızlığı ilə barışmaq məcburiyyətində qaldı. O, nə qədər çətin günlər yaşasa da, kömək üçün kimsəyə, hətta ən yaxınlarına belə ağız açmadı, kimsənin qarşısında əyilmədi. O, bircə balasını halallıqla böyüdüb, boya-başa çatdırmaqda israrlı oldu.
Raziyə
çox ağıllı, ləyaqətli, qürurlu, əzmkar, işgüzar, mehriban, dostcanlı, xoşxasiyyətli, ağırtəbiətli, ismətli, abır-həyalı bir xanımdı. Bütün bunlara rəğmən Raziyə həm də gözəgəlimli qadın idi. On-on beş qadının içərisindən kişilərin diqqətini çəkərdi. Gəldiyi gündən nəşriyyatda hamı ona gözaltı nəzər yetirirdi. Raziyə isə bu nəzərlərə qarşı çox laqeyd və biganə idi. Raziyənin İradə ilə ilk tanışlığı da işlədiyi qəzet redaksiyasında olmuşdu. O, bir həftə idi ki, tanınmış bir redaktorun qəzetində müxbir kimi işə başlamışdı. Raziyə baş redaktorun tapşırığı ilə bir idarə rəhbərindən götürdüyü müsahibəni hazırlayıb, şefinin qəbuluna girmək istəyirdi. Katibə qız Raziyəni görən kimi dedi: - A-a-a! Yaxşı oldu ki, gəldiniz. Mən də sizə zəng vuracaqdım. Aslan müəllim elə indicə sizi soruşurdu. Yazı-filan deyirdi. Gətirmisiz?!
20
- Bəli, yazını hazırlamışam. Aslan müəllim yazıya baxmalıdır. - Raziyə utanırmış kimi astadan cavab verdi. - Keçin içəri, Aslan müəllim sizi gözləyir. - Katibə qız Raziyəyə içəri keçməsini bildirdi. Raziyə Baş redaktorun kabinetinə girmək istəyirdi ki, bu zaman qırlı-fırlı, at yerişli, ədalı, ucaboylu, əndamlı bir xanım içəri girərək, üzünü katibə qıza tutub işvə-nazla: - Seva, Aslançik məni gözləyir - dedi. - İra, axı... - Narahat olma, elə indicə onunla əl telefonunda danışmışıq, - deyə İra dönüb mənə baxaraq göz vurdu. - Bu gözəl xanım məndən sonra keçər içəri. Elə deyilmi, su sonası? Az keçməmiş içəridən İranın qəhqəhə dolu gülüş səsləri otağı başına götürdü. Bu zaman katibə qız: - Xanım, adınızı da bilmirəm... - Raziyə xanım. - Raziyə xanım, gəlin əyləşin. İranınkı uzun sürəcək. Ayaqda qalmayın, - Seva oturmaq üçün ona yer göstərdi. - Çox sağ olun, - deyə Raziyə qapının yanında qoyulmuş üç stuldan birində əyləşdi. Bir azdan gülüş səsləri kəsildi. İçəridə tam sakitlik yarandı. Seva sol əlində güzgü, sağ əlindəki qırmızı rəngli boya ilə şişmiş dodaqlarını boyayırdı. Yarım saatdan sonra İra sifəti pörtmüş halda baş redaktorun kabinetindən çıxdı. Onun köynəyi şalvarının üstündən yarı çıxmış, saçları pırtlaşıq, boynu və dodaqları gömgöy olmuşdu. İra gedərkən gülümsəyərək, gözucu Raziyəyə baxdı və yenə də göz vurdu. Raziyə qapını döyüb baş redaktorun otağına girdi. Aslan Raziyəni görcək özünü yığışdırdı və üzündə süni təbəssüm yaratmağa çalışdı. Onun da sir-sifəti pörtmüşdü, sanki təndirin alovu üzünə vurmuşdu.
- Salam, Aslan müəllim - Raziyə astadan nazik səslə dedi. - Salam, xoş gəldiniz, Raziyə xanım. Gəlin əyləşin. Məncə, yazını hazırlamısınız, eləmi?
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|