Dərs vəsaiti Azərbaycan Respublikası Təhsil Nazirinin 18. 01. 2013-cü IL tarixli 54 saylı əmri ilə təsdiq edilmiş­dir. Bakı-2013

7.4. İşgüzar ünsiyyət
Ünsiyyət iki və daha artıq şəxsin münasibətləri ay­dın­laşdırmaq və ümumi nəticə əldə etmək məqsədilə, öz səy­­lərini əlaqələndirməyə və birləşdirməyə yönəl­dilmiş qar­şılıqlı təsirdir.

Ünsiyyət insanlar arasında sosial əlaqədir. Ünsiy­yə­tin məq­sədləri aşağıdakılardır.

1. 
   Məlumatlandırmaq
   
2. 
   Əlaqələndirmək
   
3. 
   Aydınlaşdırmaq
   
4. 
   Emosional vəziyyəti dəyişmək
   

Ünsiyyət yazılı və şifahi formada baş verir. Şifahi ün­­siy­yət forması daha çevik və kommunikativdir. Yəni ün­­s­iyyətin bu formasında qarşılıqlı və əks əlaqə möv­cud­dur, verilən suala dərhal cavab alınması mümkün­dür. Şi­fa­hi ünsiyyətin digər üstün cəhəti ondan ibarət­dir ki, ün­siy­yətin sonunda tərəflər bir-birinə (təsdiqləyici və ya in­karedi­ci) münasibətlərini bildirirlər.

Şifahi ünsiyyətlər böyük və kiçik qruplar arasında top­­lan­tılarda, seminarlarda və təlim sessiyalarında da müm­­kün olur. Şifahi ünsiyyətdə rəhbərdən nitq mədəniy­yə­tinə əməl edilməsi tələb olunur.

Yazılı ünsiyyət isə kağız və ya elektron daşıyıcılar vasitəsi ilə aparılır. Bu ünsiyyət formasında ünsiyyətin çevikliyi təmin olunmur və kommunikativ xarakter da­şı­mır. Yazılı ünsiyyət müəssisələr arasında məktub ya­zış­maları, rəsmi müraciətlərin olunması, yuxarı təşkilat­lara hesabatların təqdimatı xarakterini daşıyır. Müəssisə daxi­lin­də isə yazılı ünsiyyət rəhbərlər tərəfindən qayda­ların, rəs­­mi tapşırıqların, xəbərdar­lıqların, tabeçilikdə olan­lar tə­rə­findən isə təqdimatların, məlumat­ların, izahat­ların, he­sa­bat­ların təqdim olunması ilə əlaqədardır.

Subyektlərin aralarındakı münasibətlərə əsasən ünsiyyətin aşağıdakı formaları vardır:

1. Rəsmi (işgüzar) münasibət;

2. Qeyri-rəsmi (şəxsi) münasibət.

Rəsmi münasibətlərə əsaslanan ünsiyyət daha çox əmək, peşə, idarəçilik, biznes, sahibkarlıq, təsərrüfatçılıq fəaliyyəti ilə əlaqəli ünsiyyətlərdir. Rəsmi münasibətlər təş­kilatlararası və təşkilatdaxili baş verir. Təşkilatlararası rəs­mi münasibətlər firmanın portnyorlarla, təda­rük­çü­lərlə, mal göndərənlərlə, podratçılarla, alıcı­larla, sifariş­çilərlə iq­tisadi və təsərrüfatçılıq əlaqələrini əhatə edir. Təşkilat­daxili rəsmi münasibətlər təşkilati struktur vahidlərinin, kollektivin birgə məqsədlərinə və birgə fəaliyyətinə isti­qamət­lənir. Hətta iki işçi arasında şəxsi münaqişə olduğu halda belə, onları vahid fəaliyyət məqsədi birləşdirə bilir. Onlar əmək prosesində şəxsi mənafeyi bir kənara qoyur və rəsmi münasibətdə olurlar.

Qeyri-rəsmi münasibət isə işçilər arasında şəxsi mü­na­sibət formasıdır. Bu münasibət şəxsi keyfiyyətləri üs­tün tutur. Qeyri-rəsmi münasibətdə olan insanlar ara­sın­da şəx­si ziddiyyət olduğu halda, onlar birgə əmək müna­si­bət­lə­rin­­də olmaq istəmirlər. Qeyri-rəsmi münasi­bətlər bəzi qrup­­larda, məsələn ailədə çox effektiv olur.

Müəssisənin rəhbəri bu cür münasibətləri tənzimlə­mə­li, bu iki münasibətin bir-birinə təsirlərinin mənfi nəti­cə­lərinə imkan verməməlidir. Məsələn bir təşkilatda iki qo­hum çalışa bilər. Lakin rəhbər bir-birinə qohumluq əla­qə­ləri ilə bu iki işçinin uyuşan münasi­bətlərini əmək pro­se­si zamanı rəsmi xarakter daşıması məqsədi ilə inzi­ba­ti və sosial-psixoloji üsullarla tənzimləməlidir. Arasında zid­­diyyət və müəyyən konf­likt­lər olan işçilərin əmək pro­se­sində birgə fəaliyyətinin təmin edilməsi, yenə də müəs­si­sə rəhbərinin diqqət mərkəzində olmalıdır.

Ünsiyyətin əsasında informasiya mübadiləsi baş ve­rir. İnformasiya axını aşağıdakı istiqamətlərdə hərəkət edir:

1. 
   Yuxarıdan aşağıya. (Stimullaşdırıcı ünsiyyət.) Bu­ra əmrlərin, sərəncamların, göstərişlərin, tövsiyələrin ve­ril­məsini aid etmək olar.
   
2. 
   Aşağıdan yuxarıya. Bu istiqamətdə hərəkət edən informasiyalara təklifləri, məlumatları, hesabatları aid etmək olar.
   
3. 
   Üfüqi istiqamətdə. Bu istiqamətdə informasiya­ların hə­rə­kə­ti sahələrarası məlumat axını kimi qiymət­lən­dirilir.
   

Ünsiyyət aşağıdakı psixoloji vəziyyətlərlə nəticə­lə­nir.

1. 
   şəxslər bir–birini anlayır; Bu halda emo­sio­nal vəziyyətlər yarana bilir. Məsələn; razılıq və narazılıq, sevinc, kədər, qəzəb.
   
2. 
   motivləşdirmə baş verir; Yəni ünsiyyət fərdi, kollektiv, qarşılıqlı və birgə fəaliyyətlə nəticələnə bilir.
   

Danışıqlar ünsiyyətin elə formasıdır ki, onun nəticə­sin­də vahid bir fikrə gəlmək olur. Danışıqlar maraq­lar­dakı zid­diyyətləri aradan qaldırmaq məqsədini daşıyır. Da­nı­şıq­lar həmişə ortaq məxrəcə gəlməyə xidmət edir. Məsələn alıcı və satıcı danışıqlar aparmaqla razılığa gəlir və alqı-satqı baş verir. Müəssisə və ya onun sub­­yekt­ləri tərəfindən aparılan və müəssisənin iqtisadi məqsəd­lərinə istiqa­mət­lə­nən və iqtisadi sahədə aparılan danışıqlar iqti­sa­di danı­şıq­lar hesab edilir. İqtisadi danışıqlar aşağı­da­kı kimi təsnif­ləşdirilir.

1. Müəssisələrarası (yəni birgə fəaliyyət göstərmək, tərəfdaşlıq et­mək, yardım istəmək, kommersiya məqsəd­lə­ri ilə əlaqədar danışıqlar).

2. Müəssisə daxili danışıqlar (yəni rəhbərlərlə iş­çi­lər arasında müzakirələr, iclaslar, müşavirələr, yığın­caq­lar və s). Bu cür danışıqlar rəhbərlərin və işçilərin öz ara­la­rında apa­rılır.

Danışıqlar bütün hallarda işin təşkilinə, həyata ke­çi­ril­­­məsinə, problemin həllinə yönəlir və məsələlərə ay­dın­lıq gətirir.

Danışıqlar bir proses olaraq iki və daha çox sub­yekt ara­sında aparılır və aşağıdakı mərhələlərdən ibarətdir.

1. Məqsədin müəyyən olunması. Yəni danışıqların aparılması müəssisəyə nə üçün lazımdır.

2. Tərəflər arasında danışıqların aparılmasının vax­tı­nın və yerinin müəyyən olunması. Yəni danışıq­ların nə vaxt və harada aparılması haqqında tərəflər razılığa gəl­mə­­lidirlər.

3. Faktiki olaraq danışıqlara başlamaq.

4. Qarşı tərəflər öz mövqelərini, şərtlərini bir-birlərinə bəyan edirlər. Bu mərhələdə sözsüz ki, hər bir tərəf öz möv­qe­yin­dən çıxış edir.

5. 
   Mövqelər toqquşursa, ziddiyətlərin aradan qaldı­rıl­­­ma­sı yolları axtarılır, tərəflər öz təkliflər paketini təq­dim edir­lər. Təkliflərin hazırlanması üçün tərəflər bir-bi­ri­nə müddət də verə bilərlər. Təkliflər paketini tərəflərdən biri hazırlaya bilər.
   

6. Təkliflər paketi tərəflər arasında müzakirə edilir, ən optimal təklif qəbul olunur.

7. Bəzən təkliflər qəbul edilmir. Bu halda tə­rəf­lərdən biri digərinə güzəştə getməyi bacarmalıdır.

8. Danışıqlar nəticəsində razılaşma əldə olunur. De­məli, göründüyü kimi danışıqlar prosesi mövqelərin toq­quşması, ziddiyyətlərin aydınlaşması etaplarından ke­çir və nəticədə razılaşmanın əldə olunması ilə yekun­laşır.

Danışıqlar nəticəsiz qalırsa, qarşı tərəflər arasında ya mü­nasibətlər baş tutmur, ya mövcud münasibətlər pozu­lur, ya da tərəflər arasında münaqişələr yaranır.

7.5. Münaqişələr və onların idarə edilməsi
Münaqişələr tərəflərin mövqelərinin və məna­felə­ri­nin toq­­quşmasından irəli gələn ziddiyyətlərdir. Müna­qi­­şə­lər sırf şəxsi zəmində baş verərkən kollektivdə da­ğı­dı­cı xarakter daşıyır. Münaqişələr istehsal, maliyyə, sa­tış və qiy­mətqoyma proseslərində də baş verə bi­lər. Bu cür mü­na­qişələr, əsasən konstruktiv xarakter daşıyır.

Münaqişələr rəhbərlərin işçilərlə qeyri–etik, qərəzli dav­­r­anış­ları və ya əksinə işçilərin rəhbərə qarşı tabesizlik, mə­suliyyətsizlik hallarının nəticəsində baş verə bilər. Mü­na­qi­şə­lər, əsasən, qrupdaxili və qruplararası, şəx­siy­yət­da­xi­li və şəx­siy­yətlərarası olur.

Müəssisədaxili münaqişələr bir müəssisənin ayrı-ayrı təşkilatı struktur vahidləri arasında, idarə edən və ida­rə olunanlar arasında, həmçinin əmək kollektivinin öz ara­ların­da baş verir. Müəssisədaxili münaqişələrin yaran­ma­sı əmək bölgüsünün düzgün həyata keçiril­məm­ə­si, əmək kol­lektivi arasında sağlam ünsiyyətin forma­laş­ma­ma­sı, iş­çi­lər arasında ziddiyyətlər yaranar­sa onların vax­tın­da ara­dan qaldırılmaması, nəzarətin lazımi səviy­yədə aparıl­ma­ması nəticəsində baş verir. Müna­qişələr işçilər və kollektiv arasında ünsiy­yətin pozul­masına gətirib çıxarır ki, nəti­cədə təşkilatda əmək və idarəetmə müna­si­bət­lə­ri­nin po­zul­ması halları müşahidə olunur. Bütün hallarda mü­na­qi­şələrin baş verməsi idarə­etmədə zəif tərəflərin ol­ma­sına iş­arədir. Bu məq­sədlə rəhbər münaqişənin baş verməsi sə­bəb­lərini araş­dırarkən, birinci növbədə nöqsanı özündə ax­tarmağı bacar­malıdır. Çünki münaqişənin baş verməsinin başlıca səbəb­lərindən biri, münaqişələrin lazımi səviyyədə idarə olun­mamasıdır. Münaqişənin idarə olunmamasının məsuliyyətini isə təşkilatın rəhbəri daşıyır.


FƏSİL VIII. İDARƏETMƏDƏ İNFORMASİYA TƏMİNATI
8.1. İnformasiya və onun mahiyyəti
İnformasiya latınca “informatsio” sözündən götürül­müş­­dür. İnformasiya ətraf mühitin obyektləri və hadi­sə­lə­ri, onların xassələri haqqında xəbərdir. İnfor­masiyalar iki cür­dür:

1. 
   Təhrikedici informasiyalar.
   
2. 
   Müəyyənedici informasiyalar.
   

Təhrikedici informasiyalar əmr, məsləhət, qərar, xahiş, sərəncam, göstəriş, tapşırıqlar formasında təzahür edir. O, insanı hər hansı fəaliyyətə və ya hərəkətə sövq edir.

Müəyyənedici informasiyalar məlumat və ya xəbər xa­rakteri daşıyır.

İnformasiyaları aşağıdakı kimi təsnifləşdirmək olar:

• 
  informasiyalar formasına görə yazılı və şifahi in­for­masiyalardan ibarətdir;
  
• 
  istifadə olunma müddətlərinə görə: cari və strateji informasiyalar;
  
• 
  məhsuldarlığına görə: real və faydalı informa­si­yalar;
  
• 
  məzmununa görə: iqtisadi, sosial, texniki və təş­kilati informasiyalar;
  
• 
  iqtisadi mahiyyətinə görə: plan, faktiki, hesabat, statistik informasiyalar.
  
• 
  mənbəyinə görə: daxili və xarici informasiyalar;
  

Daxili informasiyalar daxili struktur bölmələri və kol­lektiv tərəfindən hazırlanan və təqdim olunan infor­ma­si­­­­ya­lardır. Daxili informasiyaların mənbələri aşağı­da­kı­lar­dır:

1. 
   satış sənədləri (hesab-fakturalar, qaimələr, etibar­na­mələr və s.);
   
2. 
   mədaxil-məxaric sənədləri (mədaxil-məxaric or­den­ləri, xəzinə kitabı, bank əməliyyatlarından çıxarışlar və s.);
   
3. 
   plan sənədləri; strateji inkişaf planı, operativ plan, biznes-plan;
   
4. 
   maliyyə hesabatları və balanslar.
   

Xarici informasiya mənbəyi müəssisədən kənarda iş­lənib hazırlanan və müəssisəyə daxil olan infor­ma­si­yalar he­sab edilir. Xarici informasiya mənbələri aşağıdakılardır:

1. 
   Statistika orqanları;
   
2. 
   İnformasiya agentlikləri;
   
3. 
   Televiziya;
   
4. 
   Qəzetlər və jurnallar;
   
5. 
   İnternet saytları və s.
   

İstər daxili, istərsədə xarici informasiyaların əldə olunması və toplanmasının aşağıdakı üsulları mövcuddur.

1. 
   Dinləməklə.
   
2. 
   Oxumaqla.
   
3. 
   Seyr etməklə.
   
4. 
   Müşahidə aparmaqla.
   
5. 
   Müsahibə aparmaqla.
   
6. 
   Sorğu aparmaqla.
   

8.2. İnformasiyaların idarəetmədə rolu
İdarəetmədə informasiyanın əhəmiyyəti olduqca bö­yük­dür. İnformasiyasız idarəetməni təsəvvür etmək ol­maz. İnformasiya idarəetmə prosesi üçün yeganə mate­rial ro­lunu oynayır. Bu materiallar nə qədər obyektiv, real olar­sa idarəetmənin məhsuldarlığı və səmərəliliyi bir o qədər yük­sək olar.

İdarəetmədə informasiyaların rolu aşağıdakılardan iba­­rət­dir:

- müəssisə informasiyalar vasitəsilə ətraf mühitə uy­ğunlaşır və məlumatlanır;

- informasiya idarəedən və idarəolunan sistemlər arasında əlaqələndirici rol oynayır;

- informasiyalardan idarəetmə qərarları hasil olur.

İnformasiya sisteminin tətbiqi və bazar sisteminə uyğunlaşdırılması riyazi, statistik, plan, proqnoz və ana­li­tik hesablamaların aparılması ilə bağlıdır. Müəs­sisədə in­for­masiyanın istifadəçiləri aşağıdakılar hesab olunur:

1. 
   Müəssisənin təsisçiləri.
   
2. 
   Rəhbərlər, menecerlər.
   
3. 
   Müəssisənin ayrı-ayrı struktur bölmələrində çalı­şan işçilər.
   
4. 
   Təşkilatdan kənara informasiya vermək hüququ olan şəxslər. (mətbuat katibləri, ictimaiyyətlə əlaqə şöbəsi, reklam şöbələri və s.).
   

İnformasiya idarəetmənin bütün funksiyaları üçün vacib materialdır. İnformasiya təminatı idarəetmə prosesi üçün olduqca əhəmiyyətlidir. İnformasiyalar müəssisənin bü­tün sferalarında istifadə olunur. İdarəetmə informa­si­ya­la­­rı müəssisənin fəaliyyətinin təhlil olun­ma­sında və ona qiy­mət verilməsində böyük əhəmiyyət kəsb edir. Bu cür ida­rəetmə informasiyalarına aşağıdakıları aid etmək olar.

1. 
   Firmanın plan göstəriciləri haqqında informasiya;
   
2. 
   Təşkilati-struktur və onun səmərəlilik səviyyəsi haqqında informasiya;
   
3. 
   Firmanın maliyyə potensialı haqqında infor­ma­si­ya;
   
4. 
   Firmanın məhsul istehsalının həcmi haqqında in­for­masiya;
   
5. 
   Satış fəaliyyəti və onun nəticələri haqqında infor­masiya;
   
6. 
   Bazarın vəziyyəti (rəqabətin səviyyəsinin öyrə­nil­məsi) haqqında informasiya;
   
7. 
   Müəssisənin mənfəəti haqqında informasiya;
   
8. 
   Firmanın balans göstəriciləri haqqında infor­ma­si­ya.
   

Bütün bunlar müvafiq idarəetmə qərarlarının ha­zır­­lanması üçün əsas verir. Ona görə də hər bir in­for­ma­si­ya ob­yektiv reallığı düzgün əks etdirməlidir. Əks təqdirdə qə­bul edilmiş idarəetmə və təsərrüfat qərarları səmərəsiz xa­rak­ter daşıyacaqdır.

İnformasiyalar geniş məzmuna malik olmalı, isteh­sa­lın planlaşdırılmasını, təşkilini, həyata keçirilməsini, nəza­rət prosesini, müəssisənin bütün maliyyə-təsərrüfat fəaliy­yətini sistem və kompleks halında qiymətlən­dir­məyə im­kan verməlidir.

8.3. İnformasiyaların idarə edilməsi
Menecerlər öz fəaliyyətlərində informasiyaların cəlb olunması və istifadəsi ilə bağlı funksiyalarını hə­yata ke-çir­məlidirlər. Hər bir rəhbər işçinin informasiya funksi­yalarına aşağıdakılar daxildir:

• 
  müəssisənin, sahənin obyektiv informasiya tələba­tını müəyyən etmək;
  
• 
  informasiya mənbələrini müəyyən etmək;
  
• 
  müəssisənin fəaliyyət sahəsinə aid olan elmi-tex­ni­ki, iqtisadi, direktiv xarakterli informasiyaları cəlb etmək;
  
• 
  həmin informasiyalarla tanış olmaq və əlavə məlu­matlar əldə etmək;
  
• 
  lazım gəldikdə informasiyaları yenidən işləmək;
  
• 
  informasiyaları emal etmək;
  
• 
  toplanmış informasiyaların saxlanılması;
  
• 
  informasiyanın ötürülməsi və s;
  
• 
  informasiya məkanının mühafizəsi.
  

İnformasiya tələbatının müəyyən olunması bu sa­hədə bö­yük əhəmiyyət kəsb edir. İnformasiya tələbatı so­sial, iq­ti­sadi, texniki, əmək, maliyyə və s. sahə, ida­rəçilik və ümum­­dövlət direktiv informasiyalarına tələbatın mü­əy­­yən edil­­məsi ilə əlaqədardır. Bu zaman ən baş­lı­ca mə­sə­lə müəs­si­sənin informasiya tələbatının yaranması sə­bəb­lə­ri­­dir. Bu tə­ləbat elmi-texniki tərəqqi, infor­ma­si­ya­la­rın köh­nəlməsi, iq­tisadi əlaqələr və təhlillər, təşki­la­­tın informasiyalarla fak­tiki təmin olunmasından yaranır.

İnformasiya məkanının mühafizəsi də infor­ma­si­ya­nın idarə edilməsinin funksiyalarına daxildir. İnfor­ma­si­ya­ların mühafizəsi aşağıdakı məsələləri əhatə edir.

1. Hansı informasiyaların mühafizəsinə ehtiyac var.

2. O, kimləri maraqlandıra bilər.

3. Həmin sirlərin “həyat müddəti”nə qədərdir.

4. Onların mühafizəsi neçəyə başa gəlir.

İnformasiyaların mühafizəsi idarəetmə, ticarət və ma­­liy­yə sirlərinin qorunmasına səbəb olur.

İnformasiyalar aşağıdakı məqsədləri daşıyır:

- müəssisə rəhbərləri informasiyalar vasitəsilə əmək kol­­lek­tivini təlimatlandırmaq və məlumatlandırmaq im­ka­nı­na malik olurlar;

- informasiyalar əldə etməklə rəhbərlər müəssisənin fəaliyyətini planlaşdırırlar;

- rəhbərlər informasiyalardan qərarlar hasil edirlər.

- informasiyalar əldə etməklə rəhbərlər müəssisənin fəaliyyətini yoxlayır, başqa sözlə nəzarət funksiyasını hə­ya­ta keçirirlər.

Müəssisənin rəhbərləri informasiyalar əldə etməklə müəssisənin fəaliyyətini təhlil edir və qiymətləndirirlər.

İqtisadi informasiyalar xalq təsərrüfatının və onun ayrı-ayrı bölmələrinin, alt sistemlərinin, müəssisə və təşki­lat­ların idarə olunması za­ma­nı istifadə olunan məl­u­mat­la­rın məcmusudur. İqtisadi in­formasiyalar müəssisənin həm keçmişini, həm mövcud vəziyyətini, həm də gələcəyini əhatə edir.

İnformasiya təminatı informasiyaların idarə edil­mə­sinin əsas tərkib hissələrindəndir. İnformasiyaların daxil edil­məsi, işlənməsi, saxlanılması, funksiyalarının həyata ke­çi­rilməsində proqram təminatının rolu böyükdür. İnfor­masiya təminatı üçün informasiya bazasının olması vacib şərtdir. İnformasiya bazası biliklərin, məlumatların və gös­təricilərin elə qaydaya salınmış toplusudur ki, ona daxil ol­muş informasiyanı asanlıqla tapmaq və istifadə etmək müm­kün olur. İnformasiya bazaları ümumi və fərdi ba­za­lar­dan ibarət olur. Ümumi bazalar işçilərin ümumi isti­fa­dəsində, fərdi bazalar isə işçilərin şəxsi istifa­dəsində olur. Ümumi informasiya bazalarına təşki­latın normativ-hüquqi bazasını, ümumi nizam-intizam qay­dalarını, müəs­sisənin stra­teji və cari fəaliyyət plan­la­rını, hesabat sənəd­lərini mi­sal göstərmək olar. Fərdi informasiya bazaları işə ayrı-ayrı təşkilati struktur vahidlərinə, şəxslərə aid olan məlumatlar sistemidir.


8.4. İdarəetmədə informasiya sistemləri

İnformasiya bazası informasiya sistemlərinin tərkib hissəsidir. Ona görə də informasiya bazasının, onun tərki­binin və strukturunun düzgün müəyyən edilməsi bütün in­for­masiya sistemlərinin dəqiq işlənməsinə mühüm təsir gös­tərir. İnformasiyalar öyrənilərkən, təhlil edilərkən, ha­belə onlardan idarəetmənin qərarları üçün istifadə olu­nar­kən bütün informasiya əlaqələri və axınları nəzərdən ke­çi­ri­lir. Burada, həmçinin şifahi və yazılı infor­masiya haq­qın­da qeydiyyat formaları da nəzərə alınır.

İnformasiya sistemləri 2 cürdür. Sadə və mürəkkəb in­for­masiya sistemləri. Sadə informasiya sistem­ləri əl əmə­­­yinə əsaslanır. Yəni informasiyaların toplanması, uço­­­­ta alınması, saxlanması xüsusi qeydiyyat, uçot, əməliy­yat ki­tab­larında aparılır. Mürəkkəb infor­mas­iya sistemləri isə mü­vafiq informasiya texno­lo­giya­ları vasitələrinin, in­ter­net şəbəkəsinin, kompüter texnologiyasının tətbiqi ilə həyata keçirilir.

FƏSİL IX. İDARƏETMƏDƏ MÜNASİBƏTLƏR VƏ İDARƏETMƏ PSİXOLOGİYASI
9.1. Özünüidarəetmə
Qeyd etdiyimiz kimi, idarəetmə çox geniş məf­hum­dur. Çünki elə bir insan yoxdur ki, o, idarə­etmənin sub­yek­ti olmasın. İnsan həm idarə edir, həm də idarə olunur. Özü­nüidarəetmə insandan özünün hərəkət, davranış və fəaliy­yətinə şüurlu təsir göstərməyi tələb edir.

Özünüidarəetmə həm psixi proses, həm də fəaliy­yətdir. Psixi proses kimi özünüidarəetmə hadisələri şü­urlu formada dərk etməkdən, ətrafdakılarla müna­sibət­lərin nor­mal qaydada qurulmasından ibarətdir.

Fəaliyyət kimi özünüidarəetmə insanın əmək və həyat fəaliy­yətinin idarə edilməsindən ibarətdir.

Şəxsi həyat fəaliyyətinin idarə edilməsi insanların hə­yat fəa­liy­­yətini, təhsil almasından tutmuş özlərinin so­sial in­ki­­­şa­­fının bütün mərhələlərini, ailə və şəxsi mü­na­si­bət­lə­ri­ni və s. əhatə edir.

Əmək fəaliyyətində özünüidarəetmə işindən, peşə­sindən, vəzifəsindən asılı olmayaraq bütün insanlara xas olan fəaliyyətdir. Əmək fəaliyyətində özünü­ida­rəetmə ida­rəetmənin bütün həlqələrində və səviy­yələrində təmsil olunan fərdin şəxsi məqsədlərinə, eyni zamanda kollek­tivin ümumi məqsədlərinə yönəlir. Yəni burada şəx­si məq­səd ümumi məqsədlərə xidmət edir. Məsələn: hər bir işçi işə gedib gəlməyindən tutmuş, öz iş yoldaşları ilə, rəh­bə­r­liklə şəxsi və işgüzar müna­si­bət­­lərini, davra­nış­larını ida­rə etməli və tənzimləməlidir. Çünki bu sahədə baş ver­miş nöq­sanlar, nəinki işçinin öz fəaliyyətinə, həmçinin onunla birgə çalışan işçilərlə münasibətlərinə xələl gətirə­cək­­dir.

Özünüidarəetmə aşağıdakı funksiyaları özündə bir­ləş­dirir:

1. 
   Özünə hörmət (ləyaqətlilik).
   
2. 
   Özünü tərbiyə (əxlaq).
   
3. 
   Özünə nəzarət (vicdan).
   
4. 
   Özünü təhlil (vicdan).
   
5. 
   Özünü qiymətləndirmə (təvazökarlıq).
   
6. 
   Özünü tənzimləmə (iradə).
   
7. 
   Özünə hesabat (məsuliyyətlilik).
   
8. 
   Özünü müdafiə (cəsarətlilik).
   

Yuxarıda mötərizədə qeyd olunanlar özünüi­dar­əe­t­mə­nin funksiyalarının insanda yaratdığı xarakterik əla­mət­­­lər, şəxsi psixoloji keyfiyyətlərdir. Özünüi­darə­etmə in­­­sa­nın özünə, kollektivə, əşyalara olan münasi­bət­lə­rini tən­­zim­­ləyir. Sözsüz ki, iqtisadi nöqteyi nəzərdən insanın əmək fəa­liyyətində özünü idarəetməsi bizim problemin pred­­­me­ti­ni təşkil edir.

Əmək fəaliyyətində idarəetmə aşağıdakı mərhə­lələr­dən ibarətdir:

1. İdarəetmə məqsədlərinin müəyyən edilməsi.

2. İnformasiyaların qəbulu və işlənməsi.

3. Qərarların qəbul edilməsi.

4. Qərarların həyata keçirilməsi.

5. Özünə nəzarət.

Özünüidarəetmə prinsiplərinə əməl etməklə hər bir iş­çi rəhbərin etibarını qazanmalı, etimadını doğrultmalı, onun tapşırıqlarını vaxtı-vaxtında yerinə yetirməlidir. Əgər hər bir şəxs üzərinə düşən vəzifənin öhdəsindən la­yi­qin­cə gələrsə, əmək fəaliyyətində öz karyerasını qurar və inkişaf etdirə bilər. Karyeranın inkişafına nail olmaq üçün işçi nə etməlidir?

• 
  işçi öz fəaliyyətini düşünülmüş qaydada qurma­lı­dır;
  
• 
  işçi əmək fəaliyyətində bütün səylərini birləş­dir­mə­li, qətiyyətli olmalı, yüksək nəticələrə cəhd göstər­məlidir;
  
• 
  hər bir işçi öz problemlərini dərk etməli, onların aradan qaldırılması üçün yollar axtarmalıdır;
  
• 
  işçi nizam-intizam qaydalarına riayət etməli;
  
• 
  işçi əmək fəaliyyətində qanunlara, dövlət qərar­la­rı­nın müvafiq tələblərinə əməl etməlidir;
  
• 
  işçi tutduğu vəzifədən asılı olmayaraq öz işini vic­dan­la yerinə yetirməlidir. Bu zaman o, rəhbərliyin diq­qə­ti­ni cəlb edə bilər;
  
• 
  iş prosesində müəyyən fərdi münaqişələr, streslər meydana çıxa bilər ki, bunların aradan qaldırılmasına özü səy göstərməlidir;
  
• 
  işçi özünün köməyə ehtiyacı olub olmadığını müəy­­­­yənləşdirməlidir. Çünki zərurət yaranarsa, kömək üçün müraciət etmək lazımdır. Əks təqdirdə nəticə lazımi ef­­fekti verməyəcəkdir;
  
• 
  hər bir işçi iş yerində nəzakətli olmalı və yoldaşları ilə mehriban davranmalıdır;
  
• 
  işçi müzakirələrdə aktiv iştirak etməli, lazımlı tək­lif­lər və tövsiyələr verməyə can atmalıdır.
  

9.2. Menecment etikası
Etika yunan sözü olub əxlaq, ənənə mənasını verir. Etika fəlsəfənin bir hissəsi olub, insan mənəviyyatını əhatə edir. Aristotel fəlsəfəyə ilk dəfə olaraq etika adını vermiş­dir. Etika insan davranışları ilə bağlı elmdir. Etika mədə­niy­­yətin bir sahəsi olub, insanların əxlaq və dav­ranış sahə­sində yaratdığı mənəvi dəyərlərin məcmu­sudur.

Etika əsasən bu suala cavab axtarır. Bu situasiyada mən necə davranmalıyam? Mən nə etməliyəm? Cavab isə etik normalar çərçivəsində axtarılır. Yəni nəyi etmə­yə ica­­­zə verilir, nəyi etmək olmaz. Rəhbərlər və vəzifəli şəxs­­­lər fəaliyyətlərini yerinə yetirərkən etik prinsiplərə ria­yət etməlidirlər.

1. 
   Rəhbərlər vəzifələrini səmərəli, vicdanlı yerinə ye­­tir­məlidirlər.
   
2. 
   Onlar insanlara və əşyalara münasibətdə səlahiy­yət həddini aşmamalıdırlar.
   
3. 
   Tənqidi mülahizələrdən qaçmamalıdırlar.
   
4. 
   Peşəsinin nüfuzuna xələl gətirməməlidirlər.
   
5. 
   İnsanların şərəf və ləyaqətinə, nüfuzuna hörmətlə yanaşmalıdırlar.
   
6. 
   Digər işçilərə qarşı xeyirxah və diqqətli olmalı­dır­lar.
   
7. 
   Digərləri haqda qərar qəbul edərkən qərəzsiz, hu­manist və ədalətli olmalıdırlar.