Downloaded from KitabYurdu org
Yüklə 3,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
392
ikincisi, atmosfer Yer kürəsini fəzadan gələn ziyanlı şüalardan qoruya bildi. Çünki Yer üzündə ilk canlının yarana bilməsini təmin edən bu şüalar müxtəlif növ canlıların yaşaması üçün böyük təhlükə idi. - Amma atmosfer bir gecədə formalaşmadı ki! İlk canlılar atmosfersiz yerdə necə yaşaya bildilər? - Həyat əvvəlcə dənizlərdə, “kiçik, isti şorba”da əmələ gəldi. Burada canlılar ziyanlı şüalardan qoruna bilirdilər. Dənizdəki canlılar atmosfer formalaşdı randan sonra suda- quruda yaşayan ilk canlılar quruya çıxa bildilər. Qalanını artıq danışdıq. Biz də indi burada, meşənin içindəki evdə oturub üç- dörd milyard il çəkmiş bir prosesdən danışırıq. - Yəqin bütün bunların təsadüfən baş verməsinə inanmırsan, hə? - Belə bir şey deməmişəm. Bu lövhədəki rəsm təkamülün bir istiqaməti olduğunu göstərir. Milyonlarca il boyu heyvanlarda daha mürəkkəb sinir sistemi, getdikcə daha böyük beyin formalaşdı. Şəxsən mən bunun sırf təsadüf olmasına inanmıram. Bəs sən? - İnsanın gözünün olması tam təsadüf ola bilməz. Ətrafımızdakı şeyləri görə bilməyimizin bir mənası olmalıdı. Doğru demirəm? - Gözün inkişafı da Darvini karıxdırırdı. Göz qədər gözəl və həssas bir şeyin sırf təsadüfdən, təbii seçmədən əmələ gəlməsilə barışa bilmirdi. Sofi Albertoya baxa-baxa qaldı. Bir daha indi həyatda olmasının, yalnız bir dəfə yaşayacağının, bir də həyata gəlməyəcəyinin necə də qəribə olmasını düşündü. Qəfildən dilindən bir nida qopdu: - “Nədəndir bu məqsədsiz yaradılış, Yox olacaqsa əgər bir gün hər yaradılmış?” Alberto Sofiyə hiddətlə baxdı: - Belə danışmamalısan, mənim balam. Bunlar İblisin sözləridi. - İblisin? - Və ya Hötenin “Faust” əsərindəki Mefistofelin. “Was soll uns denn das ew’ge Schaffen! Geschaffens zu nichts hinvvegzuraffenl”. - Nə deməkdi? - Faust öləndə bütün həyatı gözlərinin qabağından keçir və qalibanə downloaded from KitabYurdu.org 393
bir ədayla deyir: “Dur gözəl an, qal bir az! Min il də silə bilməz həyatımdakı izləri Əvvəlcədən görürəm hər şeyi böyük bir səadətlə və dadına varıram indi bu böyük anın”. Amma sonra növbə İblisə gəlir. Faust sözlərini bitirən kimi o, başlayır: “Keçmiş! Nə sarsaq sözdür. Keçmişlə heç olmamış eyni şeydir Heç yaşanmayıb elə bil Ən yaxşısı məncə boşluq”. Nə bədbin sözlərdi. Mən Faustun sözlərini bəyəndim. Həyatı sona çatsa da, Faust keçmişindəki izlərdə məna görür. Bu da Darvinin təkamül nəzəriyyəsinin ardı deyilmi ki, hər bir kiçik canlının bu böyük rəsmdə bir mənası var və biz böyük əhatəli bir şeyin hissələriyik? Biz canlı planetik, Sofi. Kainatdakı alovlu günəşin ətrafında üzən nəhəng gəmiyik. Hər birimiz eyni zamanda bu gəminin içində üzən, genlərlə yüklü kiçik gəmilərik. Yükümüzü növbəti limana təhvil veririksə, deməli, boş yerə yaşamamışıq. Sözüm bitdi, yalnız bunu deyə bilərəm: Abzas! Boşla bu ironiyanı! «Abzas” dedim. Dedimsə, etməliyəm! Freyd ...onda yaranan eqoist fikirlər... Hilde əlindəki qalın qovluq, çarpayısından tullandı. Qovluğu yazı masasının üstünə qoyub paltarlarını çıxardı, vanna otağına qaçdı. İki dəqiqə duşun altında dayanandan sonra tez geyinib qaça-qaça aşağı düşdü.
- Yeməyə gəlirsən, Hilde? - Əvvəlcə gedib bir az qayıqda gəzməliyəm. - Hil-de!
Evdən qaça-qaça çıxıb bağça boyu yüyürdü. Qayığa çatıb onu suya downloaded from KitabYurdu.org 394
itələdi. İçinə tullanıb avarları əvvəlcə sürətlə, sonra yavaş, sakit-sakit çəkməyə başladı. “Biz canlı planetik, Sofi. Kainatdakı alovlu günəşin ətrafında üzən nəhəng gəmiyik. Hər birimiz eyni zamanda bu gəminin içində üzən, genlərlə yüklü kiçik gəmilərik. Yükümüzü növbəti limana təhvil veririksə, deməli, boş yerə yaşamamışıq”. Hamısı əzbərində idi. Əslində bütün bunlar ona yazılmışdı. Sofiyə deyil, məhz ona. Qovluqdakı hər şey atasının Hildeyə böyük bir məktubu idi. Avarları qayığın içinə qoydu. Beləcə, qayıq bir müddət suda dayandı. Kiçik dalğalar qayığı xəfifcə oxşayırdı. Bu kiçik qayıq Lillesanddakı kiçik bir körfəzin səthində üzdüyü kimi, o da Yerin üzərində kiçik bir fındıq qabığı kimidi. Burada Sofiylə Albertonun yeri nə idi bəs? Bəli, harada idi Alberto və Sofi? Onların yalnız atasının ağlındakı “elektromaqnit dalğalar” olmasına inanmırdı. Onların yalnız atasının səyahət makinasından çıxma, kağız üzərindəki yazılar olmasını qəbul edə bilmirdi. Buna inanmaq özünün də bir vaxtlar “kiçik, isti bir şorba”da yaranmış protein mübadiləsindən başqa bir şey olmadığına inanmaq demək idi. Halbuki, o, xüsusi bir insan idi. O, Hilde Moller Knaq idi. Sözsüz ki, qovluq əla bir ad günü hədiyyəsi idi. Sözsüz ki, atası hədiyyəsinin Hildenin xoşuna gəlməsinə nail olmuşdu. Amma yenə də atasının Sofi və Albertodan danışarkən işlətdiyi çoxbilmiş tondan xoşu gəlmirdi. Atası evə çatmamış ona kiçik bir dərs verəcəkdi. Bunu Sofiylə Albertoya borclu idi. Hilde atasnın Kastrup hava limanındakı vəziyyətini, dəli kimi ora-bura qaçacağını gözünün qarşısına gətirirdi. Bir müddət keçdi. Hilde xeyli sakitləşmişdi. Daldalı avar çəkərək qayığı shailə çatdırdı, dirəyə bağladı. Sonra gedib anasıyla yemək yedi. “Yumurta əla idi, amma bir az bərk bişirsəydin, daha yaxşı olardı”, - demək kimi adi məsələlərdən danışmaq xoşuna gəldi. Qovluğu yenidən əlinə götürəndə axşam olmuşdu. Həm də kitabın bitməsinə çox qalmamışdı. downloaded from KitabYurdu.org
Yüklə 3,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|