BƏXTĠYAR VAHABZADƏ. Vətən və millət Məcnunu
Vətən və millət mücahidi Əbülfəz Elçibəyi mən 70-ci illərin əvvəlindən tanıyıram. O
zaman hər
ikimiz Universitetin müəllimi idik. Mənim mühazirələrimə baĢqa institut və fakültələrin
tələbələri də gəlirdi. Buna görə də mən yalnız dərs dediyim tələbələrimlə deyil, baĢqa
fakültələrdən mühazirələrimi dinləməyə gələn tələbələrin də bir çoxu ilə tanıĢ idim.
Fasilələrdə bu tələbələrlə söhbət edərdik. ġərqĢünaslıq fakültəsinin tələbələri mənə Əbülfəz
Əliyev adlı müəllimlərindən ağız dolusu, böyük məhəbbətlə danıĢır və bizim görüĢməyimizi
arzu edirdilər. Tələbələrin danıĢığından mən artıq qiyabi olaraq onun hansı fikir və əqidə ilə
yanaĢdığını bilirdim.
Sahib olduğumuz eyni əqidənin bizi mütləq görüĢdürəcəyinə artıq hazır idim. Bir gün
Universitetin dəhlizində ucaboy, qarayanız və mənim kimi çəlimsiz bir oğlan mənə yanaĢdı:
"“Gülüstan”ın müəllifi ilə tanıĢ olmaq istəyirəm".
GörüĢdük. Adını deyən kimi: “Mən də sizi qiyabi tanıyıram”, - dedim.
Beləliklə, bizim qiyabi tanıĢlığımız əyani tanıĢlığa, az müddətdən sonra isə fikir yoldaĢlığına,
əqidə dostluğuna çevrildi.
Bizim ilk söhbətlərimiz müasir ədəbiyyatımızda Cənub mövzusu ətrafında dolanır, o,
Süleyman Rüstəmin “Cənub Ģerləri” silsiləsinə, Səməd Vurğunun “Yandırılan kitablar”,
“Körpünün həsrəti” Ģerinə aludə olduğunu bildirirdi.
Sonralar söhbətlərimizin mövzusu daha da geniĢlənib Azərbaycanın taleyi, istiqlal, ana dili,
onun qəsdən əridilməsi siyasəti ətrafında dolanmağa baĢladı. Biz bu söhbətlərimizdə zorakılıq
üzərində qurulan Sovet diktaturasının mütləq dağılacağına əmin olduğumuzu bildirir və elə
bil, bununla da bir-birimizə təsəlli verirdik.
Söhbətlərimizin birində artıq çoxdan əqidə dostum olan Xudu Məmmədova yetkin milli Ģüura
malik və öz əqidəsi yolunda ölümə belə hazır olan Əbülfəz adlı ĢərqĢünas müəllimlə tanıĢ
olduğumu deyincə o da bu adam haqqında eĢitdiyini və onunla tanıĢ olmaq istədiyini bildirdi.
Olduq üç, sonra dörd, beĢ...
Mənim Elçibəylə əlaqədar xatirələrim çoxdur. Bu xatirələri bir vaxt geniĢ Ģəkildə qələmə
alacağam.
Amma burada bir əhvalatı yazmadan keçinə bilmərəm.
1974-cü ildə MK-nın mərhum katiblərindən birinin ĢərqĢünaslıq fakültəsinin rus bölməsində
oxuyan oğlunun Əbülfəz bəyin auditoriyada millətçilik təbliğatı apardığı barədə yuxarılara
yazdığı çuğul əsasında o həbs edildi. Məhkəmədə o zaman ĢərqĢünaslıq fakültəsinin
professorlarından biri söylədiyi 2 saatlıq nitqində Əbülfəz bəyin qatı millətçi, turançı, sovet
quruluĢunun düĢməni, antileninçi və idealist olduğunu sübut etməyə çalıĢdı. Professorun
nitqindən sonra hakim Əbülfəz bəyə: “Bu ittihamlara cavab vermək istəyirsinizmi?” - deyə
müraciət etdi. Əbülfəz hakimdən xəbər aldı: “Mənə cavab üçün nə qədər vaxt verirsiniz?”.
Hakim “yarım saat” deyincə Əbülfəz bəy: “XahiĢ edirəm o yarım saatı da professora verin,
qoyun ürəyini tamam boĢaldıb özünü daha çox biabır eləsin”, - cavabını verdi.
Əbülfəz bəy düz hədəfə vurmuĢdu. Çünki professor, həqiqətən, cəfəng nitqi ilə hamının,
hətta hakimin də nifrətini qazanaraq özünü biabır eləmiĢdi, ona görə ki, professorun Əbülfəz
bəyə verdiyi sifətlər (millətçi, turançı, idealist və s.) hamının ürəyincə idi.
Vətən və millət Məcnunu olan Əbülfəz Elçibəyə bəslədiyim sevgimi Ģerimlə daha dürüst ifadə
etmiĢəm. ġerimə yazdığım bu ön sözdə isə yalnız bir mətləbə toxunmaq istəyirəm.
Elçibəyin 1992-ci ildə prezidentliyə namizədliyi veriləndə mən ozamankı qəzetlərdə ona
müraciətlə bir məktub yazmıĢdım: “Prezidentliyə namizədliyini alqıĢlayır və seçkidə sənə vəkil
olmağı özümə Ģərəf bilirəm”.
Beləliklə də, mən prezident seçkisi ərəfəsində ona vəkillik etdim və onunla bir çox görüĢlərdə
oldum. Bu görüĢlər zamanı mən onu həm siyasi xadim, həm də təvazökar, nəcib və xeyirxah
bir insan kimi daha yaxından tanıdım və bu qənaətə gəldim ki, Vətənini, millətini Əbülfəz bəy
qədər sevə bilən ikinci bir adam tanımıram. Bir sözlə, o, Vətən və millətinin fanatiki idi. Mənə
görə, Vətəni və milləti fanatikcəsinə sevmədən o millətə lazımi səviyyədə xidmət etmək
mümkün deyil.
Özümü dərk etdiyim gündən mənim adamlara münasibətim o adamın öz millətinə münasibəti
ilə ölçülmüĢdür. Belə ki, millətini bütün varlığı ilə dəlicəsinə sevən adam üçün millətin bütün
üzvləri doğma bacı və qardaĢ, ata və övladlardır. Mən Vətən və millət Məcnunu Elçibəyi
həmən məcnunluğu ilə tanımıĢam. Qalan baĢqa cəhətlərinin isə mənim üçün elə bir önəmi
yoxdur.
ONUN GÜCÜ XALQDA, KƏSƏRĠ HAQDA
Ə.Elçibəyin xatirəsinə
Bizimlə bərabər bir Böyük yaĢar,
Nöqsan axtarırıq ancaq biz onda.
Elə ki itirdik, haqq aĢıb-daĢar,
Dönər böyüklüyə nöqsan bir anda.
O, öz iĢığını dürtməz hər gözə
Yalnız o dünyadan göndərər bizə.
O, öz ürəyini millətə verdi,
Köksündə bu xalqın qəlbi döyündü.
Onun millət dərdi, məmləkət dərdi,
Göyərib cismində xərçəngə döndü.
Hələ bu dərdə də “qismətim” deyə
Allah payı kimi o, Ģükran oldu.
ġükranlıq önündə bu an ölüm də