ƏHLİ-beytiN (ƏleyhiMÜs-salam) matəMİNDƏ MƏRSİYƏLƏR, ŞE`RLƏR, XÜTBƏLƏr toplayan m. ƏLİzadə
*** Əlim səni kim oxladı, Yaraları kim, bağladı Nə”şün üstə kim ağladı, Əlim lay-lay, balam lay-lay ***
Yüklə 3,87 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Gəl al qucağımdan bu gülü - pər - pəri Zeynəb (2) Məqsudə çatıb , qanə batıb
- Dilsiz balam ətşandı Allah , Allah Öz dininə qurbandı Allah , Allah ***
- Ölürəm hərayimə gəl əmu (2), Salıb atdan əhli - cəfa məni Çətin
- Gəl dadə əmu , qalmışam əşrar arasında (2) Soldurdu
- Yandım ey əmu yandım , cürə su səvab eylə (2) Yandı ləblərim yandı , qətrə su
- Get Əli Əkbər oğul , Allaha tapşırdım səni (2) Şibhi Peyğəmbər oğul Allaha tapşırdım
*** Əlim səni kim oxladı, Yaraları kim, bağladı Nə”şün üstə kim ağladı, Əlim lay-lay, balam lay-lay
Mədinədən gətirmişəm, Bu ərsəyə yetirmişəm Kərbəlada itirmişəm, Əlim lay-lay, balam lay-lay
Dərdindən mən cana gəldim, Əfşan zülfün ələ aldım Göylərə zəlzələ saldım, Əlim lay-lay, balam lay-lay
Başuvu qoy dizim üstə, Yatma isti qumlar üstə Üzüvü qoy dizim üstə, Əlim lay-lay, balam lay-lay
Boğazıma dəyən oxdur, Yazlsa hamıdan çoxdur Xəcalətəm südüm yxdur, Əlim lay-lay, balam lay-lay
İstidir bəs ki, hava isti saraldıb üzüvü Taqətin yox açasan qanilə dolmuş gözüvü Vurursan hey əl-ayaq çün itiribsən özüvü Vurma dırnaq eləmə sinəmi çox yarə bala
Bağiban gördü susuzdan, gülü-gülşən saralıb Laləvü-nəstərənü-jaləvü-süsən saralıb Əndəlibani-çəmən həsrəti-güldən saralıb Bülbülüm baxdı düçar oldu gülüm xarə bala
Bülbülüm pər vurursan baz edəsən şəhpərivi1 Qoyuram ziri-qümaşə2 balaca əllərivi Əli qoynunda fələk qoydu yazıq madərivi Həsrəti dildə baxar həsrəti dildarə bala
Çu sitarə3 axırsan, mən də dalınca baxıram Təşnəsən, can verirsən, mən də ləbətşan baxıram Qəlbimin şö”ləsinin sinəmə dudin4 yaxıram Açırsan göz, baxırsan gəh bu diləfkarə bala
Mən baxanda yumursan gözlərivi ağlıyısan Atəşin ahilə qəlbü-sinəmi dağlıyısan Çeşmə tək əşki-təri gül üzüvə bağlıyısan Salısan şuri-şərər qəlbi-şərərbarə bala
Cam əlində dolanıb əmmələrin xeymələri Olmadı su xəbəri hər yerə düşdü güzərim Əyləşən, xeymə gəzən gördü halın var xətəri Zülflərin aldı ələ saldı başa qarə bala
Təşnələblər su deyir çu susuz ahu mələşir Zikri olmuş nigəran halilə ya hu mələşir Müztərib vəhşətilə dil dolu tərsu mələşir Dəstə-dəstə ilişir dami-cəfakarə bala
Cigərin suzişinə vardı dodağında güvah5 Qoyusan barmaquvi ləblərivə sinədə ah Vay mənim bəxtimə oldum necə gör bəxti-siyah6 Gündüzüm zülmət olub, döndü şəbi-tarə1 bala
And ola canüvə ey rahəti-dil, nuri bəsər2 And ola sinədəki ahüvə, ey teşnə cigər And ola gözlərivin əşkini rüxsarə tökər Getmərəm bir evə bir sayeyi-divarə3 bala
Balası oxlanan ahu kimi hər an mələrəm Elə billəm bələgin gəh açaram, gəh bələrəm Gül sataşsa gözümə əşgimi gözdən ələrəm Eylərəm gah sinəmi mən sənə gəhvarə bala
Şüəralar4 yazacaq möhnətimi möhnətilən Növhəxanlar oxuya qəmli səsi möhnətilən “Qəmkeşin” əldə qələm dəftər ola fürsətilən Sözləri zinət ola bəzmi-əzadarə bala
GƏL AL QUCAĞIMDAN BU GÜLÜ Gəl al qucağımdan bu gülü-pər-pəri Zeynəb (2) Məqsudə çatıb, qanə batıb əlləri Zeynəb (2) *** Can mürği qucaqimdə olub cənnətə azim5 Hurani-cinan oldu bu qurbanə mülazim6 Atdı beş gün daşın gəhvarə7 nə lazım Gəhvareyi-gor oldu bunun bəstəri8 Zeynəb
Mərdəfkən9 oxa oldu nişan başı üzüldü Şəbnəm kimi qan qəmzəsi müjganə düzüldü Güldü oxa həsrət gözü ahəstə süzüldü Tez bağrıma basdım bu gülü-əhməri1 Zeynəb
Tarixidə əllərdə ölən zülmilə çoxdur Amma quzu qurbanımızın bir tayı yoxdur Baxsan yarasından bilərsən ox necə oxdur Nifrin2 eliyərsən ox atan kafəri Zeynəb
Şeşmahim olub fövci şəhidanə həmavaz3 Etdi atasın məhfili cananda sərəfraz4 Bu nehzəti-üzmayə5 olub xırdaca sərbaz Oldu əlimin üstü onun səngəri Zeynəb
Bu rəsmidi6 aləmdə tanır gövhəri sərraf Hardan biləcək ləli-bədəxşan nədi nəddaf7 Çün xübrə deyil8 Hərmələdə olmadı insaf Sındırdı cəfa ilə gözəl gövhəri Zeynəb
Mən qönçeyi-nəşküftəni9 meydanə apardım Öz gövhərimi məhfili-cananə apardım Təzriq eləsin qan rəgi-Quranə10 apardım Allah Özü oldu balama müştəri Zeynəb
Zəhra qonağın şövq ilə mehmanlara qoşdum Ərzəndə11 baha qanı gözəl qanlara qoşdum İsmaili-şeş mahimi qurbanlara qoşdum Bildim ki dözər firqətinə Hacəri Zeynəb
Hər gün ki “Təqai” ürəyi qanla dolanda Dərgahizə üz qoyur qəmdən yorulanda Olmuş mütəvəssil nə olar sizdə olanda Boş salma yola, sən qapıdan nokəri Zeynəb
Soldu, saraldı güllərim cəfadən Bir bu qalır gülzari Müstəfadən Yox bir içim su od yağır həvadən Bu süd əmər odlandı Allah, Allah
Soldu Rübabın qönçeyi muradı Kam almasın bu leşgəri fəsadı Etmiş bizə təhrimi iqtisadi1 Su yolları bağlandı Allah, Allah
Su istədim bu qövmi bihəyadən Şərm etmədi əhli cəfa Xudadən Ox dəydi həlqidən çıxıb qəfadən2 Oğlum susuz Oxlandı Allah, Allah
Əhli Əraqın kinədir şüari Oxlar bələkdə tifli şiri xari3 Əlvan olub alqanilə üzari Bir gül kimi xəndandı Allah, Allah
Ərz eylərik biz ya İmami məzlum Oxlandı ağuşundə tifli məsum Bir zülm edib küffariyani başum4 Şümr öz cəfasın dandı Allah Allah
Bir ox qoyubdur Hərmələ kəmanə Etdi Hüseynin Əsğərin nişanə Min südəmər İranda batdı qanə Min sinələr dağlandı Allah, Allah
Əhd etmişəm səbr eyləyəm bəladə Yetmiş iki qurban verəm Minadə Batam qanə bu yolda Kərbəladə Zeynəb gələ əfqanə Allah, Allah
Mən dinimə qurban olan Hüseynəm Quranə poştiban1 olan Hüseynəm Mən hamiye Quran olan Hüseynəm Can bezl edən cananə Allah, Allah
Əhli-əyalım, qardaşım, cəvanım Dinə fəda hətta bu xəstə çanım Eşqinlə dolmuş püstü-üstüxanım2 Ləbriz olub peymanə Allah, Allah
Ya Rəbb behəqqi Xatəmi-Risalət Eylə vücudin rəhbərin salamət Eylər “Kərimi” inqilabə xidmət Bu nehzətə qurbandı Allah, Allah
HƏZRƏTİ QASİM (Ə)-IN ŞƏHADƏTİ Məhərrəmin 9-cu günü, Tasuanın gecəsi İmam Hüseyn əleyhis-salam səhabələrinə buyurdu ki, hamınız azadsınız, bunların işi mənimlədir, bu halda səhabələrin hamısı dedilər ki, ya Hüseyn, biz səni tək qoyub hara gedək? Eşidənlər bizə nə deyər? İmam Hüseyn (əleyhis-salam) onların vəfalı qaldıqlarını görəndən sonra buyurdu: “İndi ki, belədir, bilin ki, sabah hamınız qətlə yetiriləcəksiniz.” Hamılıqca dedilər: “Əlhəmdü lillah! Bizə belə inayətlər etdiyinə görə Allaha şükür edirik. Bu bizim üçün bir müjdədir, şadlıq və sevincdir.” Bu vaxt məclisin bir küncündə 13 yaşlı bir uşaq oturmuşdu. Adı Qasim ibnil-Həsən. O, öz-özünə fikirləşdi ki, ilahi, görəsən sabah mən də şəhid olacağammı və bu böyük feyz mənə də qismət olacaqmı. Digər tərəfdən də İmam buyurmuşdu ki, sizin hamınız şəhid olacaqsınız. O belə fikirləşirdi ki, mən uşaq olduğuma görə bəlkə də bu söz mənə aid deyil. Əmisinə xitabən dedi: Əmican, mən də qətlə yetirilənlərin cərgəsində olacağammı? Yazırlar ki, İmamın qəlbi riqqətə gildi, onun sualına cavab vermədi, amma soruşdu: De görüm ölüm sənin nəzərində necədir? Cavab verdi: Əmican, baldan da şiirin! Əgər desən ki, sabah sən də şəhid olacaqsan, mənə böyük və xoş bir müjdə vermiş olarsan. İmam buyurdu: Bəli, şəhid olacaqsan, amma ağır və çətin bir dərdə mübtəla olandan sonra. Qasim dedi: Əlhəmdu lillah ki, belə bir hadisə minim üçün baş verəcikdir! Sabahı gün, Aşura günü, Həzrəti Əliəkbərin şəhadətindən sonra, Qasim İmamın hüzuruna gəlir, həddi-büluğa çatmadığından, silah əndamına uyğun gəlmir, yerlə sürünür. İmama ərz etdi: Əssalamu əleykə, ya Əba Əbdillah! Əmi can, indi mənim növbəmdir, icazə ver, meydana gedim. İmam dərhal icazə vermədi, ağlamağa başladı. Qasim İmamın əl-ayağını öpməyə başladı. Əmi qardaşoğlu qol-boyun olub ağlamağa başladılar. O icazə almaq üçün israr edir, İmam isə icazə vermir.Yazırlar ki, o ikisi bu səhnədə o qədər ağlaşdılar ki, hər ikisi haldan gedib bir-birindən ixtiyarsız aralandılar. Qasim dərhal ata minib meydana yollandı. Ömər Sədin qoşununda olan ravi deyir ki, bir vaxt gördük ki, bir uşaq ata minmiş, başına dəbilqə yerinə əmamə bağlamışdı. Çəkmələrinin də bağı açıq idi. Bu uşaq sanki ay parası idi. Düşmənlər onun rəcəz oxumasını eşidən kimi hər tərəfdən ona həmlə etdilər, birdən “Əmi can” səsi ucaldı. İki yüz nəfər onun yaralı bədənini dövrələyib biri başını kəsmək istəyirdi. İmam onun başı üstünə gəldi, hamısı qaçmağa üz qoydu, onu öldürmək istəyən məlun öz yoldaşlarının atlarının ayaqları altında paymal oldu. Cənab Qasim yerə yıxılmış, ağrının şiddətindən ayaqlarını yerə vururdu. Bu vaxt İmamın səsi eşidildi: “Mənə nə qədər ağırdır ki, sən öz əmini köməyə çağırasan, amma sənin əmin sənə heç bir kömək edə bilməsin. Mənə nə qədər ağırdır ki, başın üstündə hazır olam, amma sənin üçün bir iş görə bilməyim!” HƏZRƏTİ QASİMİN NÖVHƏSİ Ölürəm hərayimə gəl əmu (2), Salıb atdan əhli-cəfa məni Çətin halda dərk elə1 yalquzam (2), Ey əzizi-Əhli-kisa2 məni (2) *** Sən əzizi-Xatəmül-Ənbiya, həm əzizi-Rəbbi Cəlilisən Baban ərşə seyrə gedib sənin, əmu sən əzəldən əsilisən Bu Minadə teşnə fəda mənəm, bilirəm ki, sən də xəlilisən Kərəm eylə gəl başım üstə bir, eylə sərbülənd ey ağa məni
Bədənim lətif idi atların, ayağında qalmağa yox tabım Başım üstə eyliyə həlhələ, sinəm üstə at çapa əhli-Şam Gəl apar bu yaralı nə”şimi, baxıb ağlasın o qərib anam Mən özüm xiyamə gedəmmirəm, ki salıb kəməndə qəza məni
Əmu gəl hərayimə düşmənim, bədənimi torpağa qatmamış Başımı susuz kəsə qatilim, səri-nizələrdə ucaltmamış Əmu xəsmi-kinə şüar ilə, bu susuz boğazıma çatmamış Gör alıb arayə negini1 tək, bu güruhi qövmi dəğa məni
Baxaram xiyamə tərəf əmu, hamı yollara nəzər eylərəm Yoluvi gözətdiyirəm dəxi, üzə cari əşkilər eylərəm O gələn qədəmlərə mən fəda, bilirsən ki, canü-sər eylərəm Gəl edim ziyarət o əllərin, eylə bir də sən də dua məni *** Yeri vardı yeksər anam əgər, mühənimdə2 qəlbini dağlasın “Bala vay” deyə o əsiri-qəm, üzə seyli əşkini bağlasın
Verə baş-başa Əli Əkbərin, anasıyla oxşayıb ağlasın
Yaza növhə bir də mühibbilər, sala yadə əhli əza məni
*** Eşidib bu səsimi xeymədən, buyurub Hüseyn ona can bala Gəlirəm hərayuvə qəm yemə, mənim ey əzizü-cavan balam Gülü-pər-pəri-çəməni-Həsən, nə tez oldun indi xəzan bala Kəsilibdi taqəti qəlbimin, eyliyən zamanda səda məni
Tapşıraydıin ömrü baharına, əssə sərsəri sitəm ey bala Elə yalquzam bu ürək sözün, kimə bilmirəm deyim ay bala Məni tək qoyubdu köməklərim, necə gör köməksizəm ay bala Gedirsiz özüz belə bi kömək, qoyursuz bu ləşkər ara1 məni *** Xəm edibdi qəddimi qüssələr, mühəniqəmizdə qocalmışam Eliyibdi qəm məni xun cigər, mühəniqəmizdə qocalmışam Bu qədər qəmə bala kim dözər,? Mühəni qəmizdə qocalmışam Əlimin əsası düşüb yerə, yıxar indi mövci bəla2 məni
GƏL DADƏ ƏMU... Gəl dadə əmu, qalmışam əşrar arasında (2) Soldurdu həvadis3 gülüvü xar arasında (2) *** Əvvəl əmu bir həmlədə pozdum bu süfufi4 Vəhşətlə qoyub qaçmağa üz şamiyü-kufi Düşmən o qədər vurdu mənə zəxmi-süyufi5 Şirin yıxılıb ərseyi-peykar6 arasında
Rehlət eliyən gündən atam ey Şəhi-dövran Sən zəhmətimi çəkmisən ömrüm sənə qurban Axır nəfəsimdir alıb ətrafımı üdvan Gəl qoyma cənazəm qala küffar arasında
Gəl peykəri-məcruhimi1 həml eylə xiyamə Yalquz anama bir də gedim ərzi-salamə Əfsus ki, dövran yetişib qoymadı kamə Yandı ürəyim ahi şərərbar arasında
Hərçənd həyatimdən hüsul olmadı kamim Səbt oldu vəli dəftəri-üşşaqidə2 naməm Bu cəngi-cədəldən bu idi ümdə məramım Hürriyyətim elan ola əhrar3 arasında
Düşdüm əmu can atlar ayağında nəfəsdən Gəl tairi-ruhum4 uça az qaldı qəfəsdən Sındırdı qoşun sinəmi düşdüm dəxi səsdən Qaldım yaralı, firqeyi-xunxar arasında
Tapşır xanım əmməm anamın könlünü alsın Biçarə hərəmlər başına qarəmi salsın Fəryadü-fəğan xeymələrində ucalansın Səbt olsun adım dəftəri-əxyar arasında
Ox, nizə, qılıc hər nə gəlir əhli-şəqavət Zülm ilə vurur canimə yox məndə də taqət Almış arayə cismimi bi şərm cəmaət Bir nöqtəyə bənzər xəti-pərgar arasında
Gəl dövri-bərimdə firəqi-batilə bir bax Min nazilə əmməm darıyan kakülə bir bax Tiğ əldə tutan kakülimi qatilə bir bax Gəl can verirəm qövmi-sitəmgər arasında
Növhə yazar ağlar mənə biçarə Kərimi Bu şövq ilə daim gəzər avarə Kərimi Bir vəqfəni həmrah ola zəvvarə Kərimi Ta sinə vurub ağlıya zəvvar arasında
HƏZRƏTİ QASİMİN NÖVHƏSİ Yandım ey əmu yandım, cürə su səvab eylə (2) Yandı ləblərim yandı, qətrə su savab eylə (2) *** Qeyrətin fəda olsun, bu Səkineyi-nalan Təşnəlik salıb dildən, qəlbimi edib nalan Bu susus uşaqların, dilləri olub büryan1 İstidir, həlak olduq, qətrə su səvab eylə
Yox əmu təvan2 məndə, qəlbidən alovlannam Bəzi xırda ətfalun,3 haluna baxıb yanam “Əl-ətəş”4 deyər söylər, yandım əl-əman yandım! Gəlmişik dəxilik biz, qətrə su səvab eylə
Bağrı qan ürəklərdə, istidi təvan yoxdur Bəzi xırda qızlardan, qalmağa güman yoxdur Bizlərə bu ləşgərdən, bilmişəm əman yoxdur Əsğərin həlak oldu, qətrə su səvab eylə
Var səxa5 uzun qolda, ey vəfalı sərdarım Dəstə qız uşaqları, var əmu qonaqlarım Qət ümid olam səndən, yox dilimdə inkarım Min ümid ilə gəldim, qətrə su səvab eylə
Bu bəla çölü qandan, hər tərəf gəlir cuşə Əsğərə əmu baxsan gər, əlin vurar başə Gəh rubab edər fəryad, gəh ölər gələr huşə Ah çəkir deyir səqqa,6 qətrə su səvab eylə
Xeymələr ara baxsan, teşnələb qalan çoxdur Heç kəsin bibim Zeynəb tək ətəş1 olan yoxdur Həm babam da ətşandı,2 nitqdən düşən çoxdur Sən özün də ətşansan, qətrə su səvab eylə
Əkbərin qəmi səbrin, almış Ali-Tahadan Qalmadı kömək yoxdu, Kərbəladə Sultanın Eylə sən fəda bir-bir, bu Minadə qurbanın Bir pənahımız sənsən, qətrə su səvab eylə
Ey Xuda qəsəm3 verrəm, ol rəşid ələmdarə Kərbəladə ətşanlar, şahzadeyi-ətfalə4 Əkbəri cavan qalmış, Əsğəri dilarayə “Gülçinə” o kövsərdən, qətrə su səvab eylə ƏLİ ƏKBƏR (ƏLEYHİSSALAM) MEYDANA GEDİR Bəni Haşimdən döyüşə getmək üçün icazə alan ilk şəxs İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın oğlu cənab Əli Əkbər idi. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ona döyüş icazəsi verdi, əziz oğlu meydana yola düşdü. Bu əziz şəhidə Əkbər (ən böyük) ləqəbi verilmişdi, çünki onun yaşı İmam Səccad (əleyhis-salam)-dan çox idi. Bunu İmam Zeynül Abidin (əleyhis-salam) özü buyurmuşdur: İbni Ziyad o həzrətə “məgər Allah Əlini (Kərbəla hadisəsində) öldürmədi?” deyəndə, İmam Səccad (əleyhis-salam) buyurdu:”Mənim özümdən böyük bir qardaşım var idi, siz onu öldürdünüz.” İbni Ziyad dedi: “Yox, onu Allah öldürdü.” İmam Səccad (əleyhis-salam) buyurdu: “Allah, ölüm vaxtı gəlib çatanda canları alar.” (Zümər, 42) Məlumdur ki, bu mübahisə, Əhli-beyt və İsmət hərəminin qadınlarını darül-imarəyə gətirib, onları camaata ağır bir yük kimi təqdim edəndən sonra baş vermişdir. Bəli, İmam Hüseyn (əleyhis-salam) görürdü ki, əziz oğlu meydana yola düşür və əcəl peyki başının üstündə dolanır. Belə olan halda gözlərindən qan-yaş axıtmaqdan başqa bir çıxış yolu görmədi. (Rəvayətdə deyildiyi kimi, “gözləri yaşla doldu”) İmam Hüseysn (əleyhis-salam) əllərini göyə qaldırıb dedi: “İlahi, şahid ol ki, camaat arasında xilqət, əxlaq və danışıq cəhətindən sənin Rəsulun Mühəmməd (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)-ə ən çox oxşayan bir şəxs onlara (düşmənlərə) tərəf gedir. Hər vaxt Sənin Rəsulun yadımıza düşəndə, ona baxardıq. İlahi, yerin bərəkətini onlaradan al, onların arasındakı birliyi təfriqəyə, ittifaqlarını pərakəndəliyə döndər. Onlara müxtəlif yollara sal, heç vaxt əmirləri onlardan razı salma, çünki onlar bizə kömək etməyə də”vət etmiş, sonra isə bizə qarşı çıxıb bizimlə (bizi öldürmək üçün) vuruşurlar. Sonra isə “Ali İmra”n surəsinin 33-34-cü ayələrini tilavət etdi: “Həqiqətən Allah Adəmi, Nuhu, İbrahim və İmran övladlarını aləmlərə seçdi. (Bunlar) bir zürriyyədirlər ki, bir-birindən törənmişlər. Allah çox eşidən və biləndir.” Əli Əkbər at üstündə meydana atıldı. O, meydana girəndə düşmənlər heç fikirləşmirdilər ki, qəlblərinə sancılacaq ölüm caynaq, yaxud varlıqlarını məhv edən bir ildırımdır ki, qılıncından od tökülür. O, hamını öz şücaəti ilə heydan etmişdi, bəziləri də qorxudan yerində donub qalmışdı. “Allahu Əkbər”, “təbarəkəllah” təkbirləri ucalır, hər tərəfə həmlə edəndə düşmən qaçmağa üz qoyur, onunla qarşılaşmağa cürət etmirdilər. Sağ cinaha hücum edəndə ordakıları sol tərəfə qovur, sonra qoşunun mərkəzinə hücum edirdi. Beləliklə düşmən pəhləvanlarından 120 nəfəri qanlarına qəltan etdi. Əfsus ki aldığı çoxlu zərbələr, axan qanlar və suzuzluq döyüşü davam etdirmək üçün onda güc, taqət qoymamışdı. Son nəfəslərdə öz atasının mübarək camalından biz az mənəvi azuqə götürüb Müqəddəs dərgaha pərvaz etmək istəyirdi, odur ki, gileylənib bədəninə dəymiş ox-qılınc yaralarından, bu yaraların nəticəsi olan susuzluqdan şikayət etdi, dedi: “Susuzluq məni öldürdü, zirehin ağırlığı taqətimi kəsdi. Görəsən bir qurtum su varmı ki, qüvvət tapıb düşmənə həmlə edəm?!” İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ona elə bir müjdə verib onu sakitləşdirdi: “Sən ilahi rəhmətin sonsuz dəryasına daxil olmaq ərəfəsindəsən, onun gəmiçisi də cəddin Rəsulullahdır, səni öz saf canı ilə sirab edəcək ki, heç vaxt susamayacaqsan.” Bunu deyib öz barmağını onun ağzına qoydu. Əli Əkbər yenidən meydana atıldı. Bütün vücudu o sadiqanə nurla, sevinclə dolmuşdu. Qılıncı ölum quşu kimi düşmənin başına enirdi. Nəhayət öldürdüyü kafirlərin sayı 200-ə çatdı. İntizar sona çatdı, ağ şəhadət quşu onun pak başının üstündə pərvaza başladı. Mərrət ibni Mənqəz Əbdi onun başını qılınca hədəf etdi, sonra arxadan kürəyini nizə ilə parçaladı. Əli Əkbər qanına qəltan olmuş halda atın boynundan asılndı, at onu düşmən qoşununun içinə apardı. Düşmənlər onun pak bədənini tikə-tikə doğradılar. Son nəfəsdə öz İmamı ilə vidalaşmağı unutmadı, düşmənin ağır zərbələri altında atasını çağırdı, onun verdiyi vədənin həqiqətə çevrildiyini söylədi: “Bu mənim cəddimdir ki, sizə salam göndərir; o, şərbət camı ilə mənə elə bir şərbət içirtdi ki, ondan sonra bir daha susuzmaram. O (cəddim) buyurdu: “Sizin üçün də bir cam hazırdır” Bu sözü eşidən İmam Hüseyn (əleyhis-salam) şahin kimi oğlunun üstünə gəldi: Peyğəmbər ailəsinin ümidini torpağa düşmüş, qan içində qərq olmuş halda gördü. Atalıq məhəbbəti cuşa gəldi, özünü oğlunun tikə-tikə doğranmış bədəninə atdı, üzünü onun üzünə qoydu« Həyatının son anları idi, vidalaşmaq üçün fürsət qalmamışdı. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) buyurdu: “Səndən sonra dünyanın başına kül olsun! Onları mehriban Allaha Rəsulullahın hörmətini pozmaqda hansı şey cürətləndirmişdir? Sənin atan, əmin və cəddinə çox ağırdır ki onları çağırasan, onlar da sənə cavab verməyələr, köməyə çağırasan, fəryadına yetişməyələr.” Həzrəti Əli Əkbərin şəhadətindən sonra İmam Hüseyn (əleyhis-salam) Ömər Sədin üstünə nə”rə çəkib buyurdu: “Allah nəslini kəssin, necə ki mənim nəslimi kəsdin, mənim Rəsulullah ilə olan qohumluğuala baxmadın. Allah səndə bərəkət qoymasın, səni elə bir adamın əlinə salsın ki, o sənin başını kəssin!”1. Sonra İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ürəyinin parçasının–Əli Əkbərin parə-parə olmuş bədənini xeymələrə aparmaq üçün taqəti kəsildi, Bəni-haşim cavanlarını çağırdı ki onu şəhidlərin xeyməgahına aparsınlar..
Çək qılınc Heydər kimi, bir həmlə et bu ləşkərə Vur bu düşmən səflərin murü-mələx2 tək bir-birə Mümkün olsa bir içim su al Əliyyi Əsğərə Təşnədir Əsğər oğul, Allaha tapşırdım səni
Kərbəla dəştin necə pər şurişü-qovğa dutub Xeymələrdə indidən ahü-fəğan ərşə çatıb Bir səni öldürməgə əldə ədu yekca dutub Nizəvü-xənçər, oğul, Allaha tapşırdım səni
Yüklə 3,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|