Elżbieta Struzik



Yüklə 372,65 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə4/16
tarix03.05.2018
ölçüsü372,65 Kb.
#41012
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   16

BIOELEKTRONICZNA  METAFIZYKA  ŚWIATŁA  W.  SEDLAKA

97

W  obrazowym  języku  starotestamentowym  światło  oznacza  nie  tylko 



akt  narodzin  („ujrzeć  światło  świata”),  lecz  może  symbolizować  życie  czło­

wieka  w  błogosławieństwie,  szczęściu13,  nowe  życie  człowieka  w  wierze 

chrześcijańskiej  albo  stać  się  symbolem  życia  jako  daru  Bożego.  „A  Jezus 

przemówił  do  nich  tymi  słowami:  Ja  jestem  światłością  świata,  kto  idzie  za 

mną,  nie  będzie  chodził  w  ciemności,  ale  będzie  miał  światłość  żywota.”14 

Życiu  chrześcijanina  wytoczony  zostaje  eschatologiczny  cel:  życie  w  wieczno­

ści,  w  niej  dostąpi  zjednoczenia  z  Bogiem,  Jezus  zaś  będzie  pośrednikiem 

i drogowskazem. Taką interpretaqç potwierdzają biblijne wersety:  „Nie był on 

światłością,  lecz  miał  zaświadczyć  o  światłości” 15,  lub:  „Ten  przyszedł  na 

świadectwo,  aby  zaświadczyć  o  światłości,  by  wszyscy  przezeń  uwierzyli.”16 

W  Ewangelii  św.  Jana  światłość  staje  się  synonimem  prawdy  w  sensie 

objawienia.  Jezus  uobecnia  prawdę  zbawczą,  czyli  samą  rzeczywistość  zbaw­

czą,  a  światłość  identyfikowana jest  ze  Słowem,  oświecającym  człowieka,  by 

kroczył  drogą  prawdy.

Mircea  Eliade  podejmując  się  analizy  mocy  i  świętości  bóstwa,  dostrzega 

aspekt  jego  wewnętrznego  ograniczania  się  i  historycyzowania.  Proces  ten 

dotyczy nie tylko wierzeń archaicznych, lecz powielany bywa w wielu religiach, 

obejmuje  on  także  wierzenia  biblijne.  Hierofanie  stanowią  akty  przejawiania 

się  sacrum,  najwyższą  teofanią  jest  ucieleśnienie  Boga  w  Chrystusie  —   naj­

wyższa  tajemnica  wiary.  Eliade  pisze:  „[...]  sam  Bóg,  wcielając  się  w  Jezusa 

Chrystusa,  akceptuje  ograniczenie  się  i  zhistorycyzowanie”17.  Bóg  przyjmuje 

ograniczenia,  by  wskazać  prawdziwą  drogę  człowiekowi;  pojawia  się  jako 

wysłannik  światłości,  aby  o  niej  zaświadczyć,  sam jednocześnie będąc światło­

ścią.  W  analizowanej  symbolicznej  kategorii  światła  odnajdujemy  aspekt 

epistemologiczny, w którym  światło rozumiane jest jako  oświecenie, poznanie,

ma  dwa  aspekty:  „W  jednym  światło  jest  synonimem  życia  Bożego,  którego  Chrystus  udziela 

człowiekowi, które wewnętrznie przemawia, uświęca i n a skutek tego zmienia stosunek człowieka 

do  Boga.  W  drugim  zaś  aspekcie  Jezus  jest  światłem,  które  prowadzi  do  życia,  czyli  wskazuje 

właściwą i pewną drogę w tym kierunku. Być zatem w blasku światła Chrystusa Pana — to tyle, co 

mieć  życie,  i  to  życie nieprzemijające,  bo  wieczne.”  J.  C z e r s k i :   Życie.  W:  Egzegeza  „Ewangelii 



św. Jana“...,  s. 302.  Zob. również tekst:  H. O r d  o n   SDS:  Eschatologia.  W:  Egzegeza  „Ewangelii 

św.  Jana"....  s.  369—381.

13  Dorothy F o r s t n e r w  Świat symboliki chrześcijańskiej wspomina o rytuałach  związanych 

z  symbolami żyda i  światła.  Starożytni  chrześcijanie,  żyjący w  Syrii, kreślili nad drzwiami  swoich 

domostw greckie  słowa  oznaczające światło i  życie,  słowa te symbolizowały imię Boże,  mieszkań­

com  domu  miały  przynieść  pokój  i  błogosławieństwo.

14  Biblia...,  Jan  12,  s.  1148.

13  Ibidem,  Jan  8,  s.  1136.

14  Ibidem, Jan 7, s.  1136. Zob. S. M ę d a l a  CM:  Świat. W: Egzegeza „Ewangeliiśw. Jana’’..., 

s.  347—362.

17 


M.  E l i a d e :   M ity,  sny  i  misteria...,  rozdz.  VII:  Moc  i  świętość  w  historii  religii, 

s.  131—165,  cyt.  s.  133.

7  „Folia  Philosophica”.  T.  14



98

ELŻBIETA  STRUZIK

wskazanie  właściwej  drogi  do  celu18.  Najwyższym  stopniem  poznania  jest 

oświecenie,  rozumiane  przez  Kościół  katolicki  jako  oddziaływanie  Boga  za 

pośrednictwem  łaski:  człowiekowi  dana  zostaje  wiedza  o  rzeczywistości  nad­

przyrodzonej.  We  wczesnym  Kościele  sakrament  chrztu  określał  termin 

ilwninatio  (oświecenie),  światło  świecy  symbolizowało  dar  nowego  życia, 

człowiek nie podlegał już mrocznym mocom,  lecz wkraczał w  obszar panowa­

nia  światła.  Słowa kapłana wypowiadane w  obrzędzie  religijnym:  „otwórz się” 

na światło,  łaskę i wiarę, mają symboliczną wymowę.  Wody  obmywające ciało 

przywodzą  na  myśl  symbolikę  potopu,  jako  aktu  oczyszczenia  z  grzechu. 

W  antycznej  symbolice  roślinnej  lilia  wskazuje  na  światło,  w  symbolice 

chrześcijańskiej jest znakiem  otwartości człowieka na światło  Boże, w średnio­

wieczu  symbolizuje  czystość  duchową,  Maryję  oraz  wiarę  Kościoła.

Zaprezentowana  analiza  światła jako  kategorii  symbolicznej  nie  uwzględ­

nia  dynamiki  tego  symbolu  ani  recepcji  symboliki  światła  przez  kulturę 

średniowiecza,  która  w  ramach  teologii  chrześcijańskiej  wypracuje  wiele 

koncepcji  przywołujących  tę  kategorię.

Należy  zaznaczyć,  iż  analizowana  kategoria  odkrywa  istotny  problem 

metafizyki:  problem  transcendencji  i  immanencji  Boga.  Transcendenqa  Boga 

może być rozpatrywana w sensie bytowym bądź poznawczym.  Transcendenqç 

Boga  rozumianą  w  sensie  bytowym  odkrywamy,  pojmując  Go  jako  pełnię 

tego,  co  należy  do  istnienia,  Bóg  zostaje  wyniesiony  ponad  inne  istnienia. 

W  nowożytnej  myśli  teologicznej  panowało  przekonanie,  iż  transcendencję 

Boga  najlepiej  obrazuje  tomistyczna  teza  wyrażona  w  pojęciu  esse  subsistens 

(samoistne  „być”),  rozumianym  jako  istnienie  absolutne,  niezależne,  a  także 

niewyrażalne.  Bóg jako  bytowa  i  poznawcza  transcendencja  zostaje  ukazany 

w naukach  Chrystusa ( M i l ,   27):  „[...]  nikt też nie zna  Syna,  tylko  Ojciec,  ani 

Ojca nikt  nie  zna,  tylko  Syn i  ten,  komu  Syn  zechce  objawić”,  również  Paweł 

Apostoł (w NT)  podkreśla  bytową i poznawczą transcendenqç  Boga, mówiąc 

o  nieodgadnionych  wyrokach  boskich  i  niezbadanych  drogach  Boga.  Kieruje 

także  uwagę  na  pojmowanie  transcendencji  Boga  w  aspekcie  poznawczym. 

W drodze poznania Boga i świata człowiek doświadcza ciągłych niepowodzeń. 

Jednak  transcendenq'a  bytowa  i  poznawcza  nie  oddaje  całości  pojmowania 

Boga, który jako  Stwórca  stanowi punkt wyjścia rzeczywistości i jako  cel staje 

się punktem dojścia (Alfa i Omega), z tego względu stanowi centrum rozważań 

teologicznych,  związanych  sferą  egzystencjalną  człowieka  i  świata.  Transcen­

denqa  Boga  zakłada  już  w  jakiś  sposób  Jego  immanencję,  gdyż  akcentuje

18 

Wskazują  na  ten  aspekt  przytoczone  wersety  św.  Jana,  określane  mianem  wersetów 



światła:  „Prawdziwa  światłość,  która  oświeca każdego  człowieka,  przyszła na świat”  — Biblia..., 

Jan  9,  s.  1136;  „Jeszcze n a małą chwilę  światłość jest wśród  was,  chodźcie,  póki  światłość  macie 

aby was ciemność nie ogarnęła, bo kto w ciemności chodzi, nie wie, dokąd idzie.” Ibidem,  Jan 35, 

s.  1155.




Yüklə 372,65 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   16




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə