Elçin Hüseynbəyli Yolayrıcında qaçış
Yüklə 5,11 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 13 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a Mən həyəcanlıydım. Uzun illər vurğunu olduğum və gözəl qadın kimi obrazını qəlbimdə gəzdirdiyim Züleyxa-Malenanı görəcəkdim. O, gəldi və nə gəldi! Sanki gözəl bir bala hazırlaşmışdı və həmin o gözəl balda öz şahzadəsini tapacaqdı, daha doğrusu, necə gözəl olduğunu ona nümayiş elətdirəcəkdi. Bəlkə elə həmin şahzadə mən idim və uzun illərdən sonra biz bir-birimizə qovuşacaqdıq. Mən ona bir könüldən min könülə yenidən vurulmağa hazır idim. Amma təəssüf, şairlər demiş, heyhat, bu belə deyildi. Züleyxa-Malena kübar xanımlara məxsus uzun mavi dekolte geyinmişdi, sarışın saçını arxaya yığıb bağlamışdı, tellərindən bir cığa ayırıb gözünün üstünə salmışdı. Qarasaçlı Züleyxa indi sarışın mələklərə bənzəyirdi. Onda Hollivud aktrisasına oxşar nəsə vardı. "Bahar çiçəkləri"nin sahibəsi öncə Sərdar bəyə yaxınlaşdı. Sərdar bəylə çox incə görüşüb öpüşdü. - Çox gözəlsiniz, - Sərdar bəy dedi və onu təkrarən öpdü, sonra geri çəkilib, mənə işarə ilə, - müsafirimiz sizin cocuqluq arkadaşınızmış, - dedi. Züleyxa xanım əvvəlcə məni ayaqdan-başacan süzdü, sonra əlini uzatdı. Onun bu etinasızlığı məni əməlli-başlı qorxuzdu. Mənə elə gəldi ki, qarşımdakı bir zamanlar gördüyüm Züleyxa xanım deyil. O, heç mənim təsəvvürümdə canlandırdığım Züleyxaya da oxşamırdı. Təkcə zaman yox, həm də adamlar dəyişir, buna söz yox, amma hisslərimin bu qədər aldadıcı olduğunu düşünməzdim. "Bahar çiçəkləri"nin gözəl sahibəsi elə bil mənim tərəddüdlərimi və keçirdiyim hissləri anladı, ürəkdən güldü və Sərdar bəyə tərəf dönüb: - Əfəndim bizi bağışlayar, yəqin, cocuqluq arkadaşımla bir az baş-başa qalardım. Sərdar bəy onu başa düşdü, yenidən Züleyxa Göyçəyi öpdü və mənə sarı qanrılıb, - bu gözəli qardaş qardaşa qıymaz, mən səninlə baş-başa qoydum, - dedi və gedərkən, - bir kömək lazım olsa, rica edirəm, məni arayasınız, - deyə əlavə elədi. Züleyxa xanım məni divana dəvət elədi. Bir küncdə oturdum. O isə mənimlə üzbəüz kresloya çökdü. Yəni elə ehmalca oturdu ki, paltarı əzilməsin. Səlma xanım bizə çay gətirdi. Uşaqlıq arkadaşım gözünün üstünə tökülmüş saçını qulağının arxasına keçirdi və dedi: - Mən səninlə görüşməzdim, amma Sərdar bəy deyəndə ki, sən yazarsan, razılaşdım. Əslində, yazarlardan qorxuram, amma istərdim ki, mən öləndən sonra başıma gələnləri qələmə alasan. Orada (Bakını nəzərdə tuturdu) mənim haqqımda xoşagəlməz şayiələr dolaşır. Amma söz ver ki, söhbətimiz mən həyatda olmayandan sonra çap olunacaq. Züleyxa Azərbaycan türkcəsində anlaşmağa çalışsa da, vaxt öz sözünü demişdi, İstanbul ləhcəsi onun danışığında birinci yerdəydi. Onun danışıqlarını öz süzgəcimdən keçirirdim. Sonra o, nə fikirləşdisə, səsini xırp kəsdi, elə bil utandı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 14 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a - Unutmuşam ki, biz cocuqluqdan bir-birimizi tanıyırıq, bağışla ki, səninlə yad adam kimi danışıram, çoxdandır görüşmürük... heç ağlıma da gəlməzdi. O qədər müxbir görmüşəm ki, hamını bir-birinə oxşadıram. Bakıda başqa cürdü axı, qonağı özgə cür qarşılayarlar. Mən gərək səni evimə dəvət edəm, amma orda bizə qulluq edən tapılmayacaq. Ona görə də Boğaziçinə enib "Quş ağzı"nda bir nahar eliyək, - dedi. Mən etiraz eləmədim. - Sahibi - mütləq sizsiniz, - deyə aramızdakı soyuqluğu, pərtliyi götürmək istədim. Biz "Quş ağzı"na düşdük, sahilə yaxın oturduq. Bir azdan tösmərək, amma osman oğlanları demiş, şık geyimli bir kişi bizə yaxınlaşdı, daha doğrusu, Züleyxa xanıma təzim eləmək üçün stolumuza sarı gəldi. Başa düşdüm ki, ortayaşlı bu adam restoranın sahibidir. O, Züleyxa xanımın qarşısında baş əydi və yaraşıqlı, ağappaq əllərindən öpdü. Əvvəlcə sağ, sonra da sol. Düz üç dəfə. - Xoş gəldiniz, Züleyxa xanım. Boğaziçi gözəli nazlana-nazlana və ədayla: - Xoş bulduq, Nəcib bəy, - dedi. - Qulluğunuzda hər zaman hazıram, Züleyxa xanım, - Nəcib bəy belə dedi və arxasında dayanmış qarsonlara işarə elədi. Qarsonlar eyni cür geyinmişdilər, bir boydadılar, sanki əkiz qardaş idilər və məcməyidəki menyünü ədəb-ərkanla qarşımıza qoydular, elə bil, qorxurdular ki, ehtiyatsız bir hərəkət xətrimizə dəyər və sakit addımlarla bizdən uzaqlaşdılar. - Nə istəyirsən, sifariş elə. - Züleyxa xanım qonaqpərvərliklə dedi. - Sən seçsən yaxşı olar, - dedim. O, mənə adını unutduğum bir yemək təklif elədi. Gözümü döydüyümü görüb onun izahını verdi. - Bu, langetə oxşar ət yeməyidi. Ofisiantlar qayıtdılar, sifarişləri götürüb getdilər. Züleyxa xanım yerini rahatladı və həyatını danışmazdan əvvəl bir sual verdi: - Mən yoxa çıxandan sonra həyatınızda bir şey dəyişdimi? - Hər şey dəyişdi. Həyətimizdə həyat öldü, - dedim. Züleyxa elə ürəkdən güldü ki, sanki onun səsi Boğaziçində qərar tutan bütün kafe və restoranlarda eşidildi. Hər halda mənə elə gəldi. Sonra o, uzun müddət susdu, Boğaziçində üzən ağ yelkənli gəmiləri süzdü və qəmli-qəmli: - Gəmilər ağ örpəkli gəlinlərə oxşayır, taleləri qaranlıq və kədərlidir, - dedi. Ofisiantlar sifariş elədiyimiz yeməkləri gətirdilər və hər ikisi bir ağızdan: - Afiyət olsun, - deyib getdilər. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 15 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a * * * Züleyxa danışdıqca keçmişin xiffəti məni bürüyürdü. Bu xiffəti Boğaziçindən qopan külək də dağıda bilmirdi. Və indinin özündə də ətrafa qəribə ətir saçan bu xanımın cazibəsini hər an hiss edirdim. O, həyatı bütövlükdə yaşamağa alışmış adamıydı. Bu cür qadınlar haqqında ən xoşagəlməz fikirləri söyləməkdən çəkinmirlər. Bəziləri onu kişiləri bədbəxt edən cadugərə, bəzilərisə göz qamaşdıran və tez xərclənən var-dövlətə bənzədirlər. Mənsə onu xəzinəyə oxşadırdım. Çünki mənimçün yenə də cəlbedici və sirliydi. O, boş-boş şeylərdən danışırdı, istanbulluların qəribə məxluq olmalarından, addımbaşı para güdmələrindən, xəsisliklərindən söz açırdı. Dil qəfəsə qoymurdu. Elə ürəkdən gülürdü ki, ağzında ağappaq dişlərini saymaq olardı. Kövrələndə gözləri qəribə və sirli görünürdü, seksuallığı birə-beş artırdı... Amma nədənsə o, sözünün canını deməyə, söhbətinin məğzini anlatmağa tələsmirdi. Bizə gətirilən yeməyə də əl vurmamışdıq. Onun fikri öz macəraları ilə məni valeh eləməyin yanında, mənim düşüncələrim isə Züleyxanın ağzında, burnunda, dodaqlarında, jestlərində, əlçatmaz, gündəyməz yerlərindəydi. O çox gözəl idi. Qınamasalar, deyərdim ki, İstanbul onun gözəlliyinin yanında solğun görünürdü. Mən Züleyxanın balaca, yupyumru döşlərinin arasını, ağappaq budlarını xatırlayırdım və hələ də özümü nakam bir növcavan kimi hiss edirdim. Biz, yəni mən və uşaqlıq dostlarım dəfələrlə onu xəyallarımızda soyundurmuşduq, çəhrayı məmələrini öpmüşdük, amma sirli "zonaya" əl vurmamışdıq, onu intim anlar üçün saxlamışdıq. Çünki müsəlmançılıq bizim qanımızdaydı və ən intim səhnəni zifaf gecəsi üçün saxlayırdıq. Züleyxa mənim baxışlarımı göydə tutdu. Danışmağına ara verdi və: - Niyə yemirsən, yesənə? - soruşdu. - Bəs, sən niyə yemirsən? - deyə suala sualla cavab verdim. - Səni gördüm, yemək yaddan çıxdı, - dedi və güldü, əlini yeməyə atdı, - öz aramızdır, erkəklər məni görəndə iştaha gəlirlər... O, özü də bilmədən doğmalaşmışdı, həminki şıltaq Züleyxa olmuşdu və sanki Yusifdən bir xəbər gətirmək üçün indicə mənimlə şərt kəsəcəkdi. Yeməyə həvəsim olmasa da, ət döyməsindən bir tikəni götürüb gəvələməyə başladım. O, mənim həvəssiz yediyimi görüb: - Xoşuna gəlmirsə, başqasını gətirsinlər, - dedi. - Yox, söhbət yeməkdə deyil. Hər şey yaxşıdır. Amma məni bir şey maraqlandırır. Necə oldu ki, sən birdən-birə yoxa çıxdın və məhlə kişilərinin hamısının yuxusuna haram qatdın? Yüklə 5,11 Kb. Dostları ilə paylaş:
|