Əli̇salam Bağirov SƏNSİz yaşaya biLMƏRƏM
Yüklə 2,64 Kb. Pdf görüntüsü
|
172 Bunları deyib polis rəisi əyləcli kresloda öz yerini rahatladı. Seara isə doluxsunmuşdu. Onun zahiri görünüşünə diqqətlə nəzər salan hər bir şəxs asanlıqla təyin edərdi ki, bu dolux sunmağın səbəbi heç də onun ümidsiz vəziyyəti ilə əlaqədar deyildir. Həyat hər kəsi sevindirdiyi qədər də sevincdən məhrum etmək qabiliyyətinə malikdir. İndi Seara da belə bir vəziyyətdə idi. O öz mərhum bacısı Klaranı xatırlamışdı. Axı, boyunbağını ona Klara yadigar vermişdi. Odur ki, doluxsun muş halda dedi: – Cənab rəis, bu boyunbağı barədə mən yalnız onu deyə bilərəm ki, bunu mənə bir il bundan qabaq mərhum bacım ba ğışlamışdır. Mən də bu boyunbağını onun məndə olan yeganə və əziz yadigarı kimi o vaxtdan öz boynumda gəzdirirəm. Bu sözlərindən sonra polis rəisi nə barədə isə bir qədər xəyala daldı, sonra donuq gözlərini dolandırıb bir də Searanı süzdü və dedi: – Boyunbağını sizə həqiqətən bacınızın bağışladığını təsdiq edə bilən şahid varmı? Polis rəisinin altı torbalanmış gözlərindən süzülən donuq baxışlarından iyrəndiyindən gözlərini yayındırmağa çalışan Seara bir qədər yüngülləşən kimi oldu və sevincəkliklə: – Bəli var, cənab polis rəisi. Bunu mənim ərim Senti təsdiq edə bilər. Polis rəisi göz qapaqlarını yarıya qədər endirərək kreslo nun kürəkliyinə söykəndi və istehzalı təbəssümlə: – Belə bir şahid sizin üçün əhəmiyyətsizdir, madam, çünki o sizin ərinizdir. Seara bir qədər tutuldu və təhqir olunmuş vəziyyətə düş düyündən ürəyində öz taleyinə acıdı və ümidsiz bir səslə: – Ondan başqa bu işi təsdiq edə biləcək bir şahidə güma nım gəlmir, cənab polis rəisi. 173 Polis rəisi Searanın düşündüyündən bir qədər cəld və qıv raqlıqla ayağa qalxıb: – Elə isə siz hələlik bizim sərəncamımızda olmalısınız – dedi. Seara da ayağa qalxdı və kədərli bir səslə: – Nə vaxta kimi? – dedi. Şişman polis rəisi isə qısaca cavab verdi: – Məhkəmə işi həll edənədək. Beləliklə, polis rəisi Searanı bir polis nəfərinə tapşırdı və getdi. *** Gözləmə məntəqəsində dayanmış Senti polis rəisinin gəl diyini gördü və ona yanaşıb salam verdi. Sonra bir qədər sözə nədən başlayacağını düşünüb bir söz tapa bilmədi və nəhayət heç bir müqəddiməsiz: – Cənab polis rəisi, siz doğurdanmı boyunbağı oğurluğu üstündə Searanı günahlandırırsınız? Polis rəisi bir qədər ayağını saxlayıb dik Sentinin gözlərinin içərisinə baxdı və dedi: – Əlbəttə. Polis rəisinin dayandığını görən Senti bir qədər ürəkləndi və yavaş səslə dedi: – Cənab, elə isə ona kömək edin, mən sizə istədiyiniz qədər hörmət edərəm. Polis rəisi də eyni yavaş səslə dilləndi: – Unutmayın ki, oğur lanmış boyunbağı Parisin baş keşişinin məşuqəsinindir. Mən bu işə ədalətsiz yanaşa bilmərəm. Yoxsa sizinlə sövdələşmək mənim üçün xoş olardı. Senti bir qədər səsini qaldırdı və dedi: – Cənab rəis, sizdən xahiş edirəm mümkünsə… Polis rəisi də səsini qaldıraraq: – Cani həbs olunmalıdır – dedi və yoluna davam etdi. 174 Yer, göy sanki Sentinin başına fırlandı. Həbs olunmalıdır sözü onu ildırım kimi vurdu. Həddindən artıq əsəbiliklə və qəzəblə: – Elə isə mən sizi yer üzündən yox edərəm. Siz mənim gü nahsız Searamı həbs edə bilməzsiniz – dedi və qəzəblə yum ruğunu silkələyərək: – Sizin qanununuz yalnız daha yüksək rütbəli şəxslər üçün ədalətlidir. Ona görə də siz özünüz əsl canisiniz, cənab rəis. Polis rəisi qəzəbli bir səslə, onların səsinə gəlmiş polis nəfərinə: – Bunu burdan rədd edin! – dedi. Polis nəfəri əmrə riayət edib Sentini itələyəitələyə polis məntəqəsindən çıxardı və küçə qapısını onun üzünə bağladı. Daha da əsəbiləşmiş Senti qeyzli və uca bir səslə dedi: – Zaman gələcək ki, sizin bu ədalətsiz işinizə bir zaman ədalətlə baxılacaq. O zaman siz cəmiyyətimizdə bir zaman ya şamış ən çirkin bir şəxsiyyət kimi yad ediləcəksiniz. Gələcək nəsil sizi nifrətlə damğalayacaq. Siz insanlıq hissindən tama milə məhrumsunuz. Siz insan deyilsiniz. Ona görə də sizdə nə insaf, nə də ki vicdan vardır. Siz polis rəisi adı daşıyan murdar bir məxluqsunuz. Senti bunları ucadan polis rəisinin ardınca dedikdən sonra, taqətsiz halda polis idarəsini əhatə edən daş hasara söykəndi və yavaş səslə özözünə pıçıldadı: – Aman Allah! Deyəsən mənim ömrüm sona yetmək üz rədir. Searasız bu dünyada yaşamaq mənim üçün həm cina yətdir, həm cəza. Kaş istəkli bir adamının ömrü qurtaran anda və ya hər hansı bir çətinliyə düşəndə ömrünü, sevincini onun la bölmək olaydı. Ax Allah, əgər Searanı həbsdən qurtara bilməsəm o zaman iztirab, işgəncədən yaxa qurtarmaq üçün mənim yalnız bir çarəm qalır, o da özümə qəsd etməkdir. Sen ti bütün bunları özözünə yavaşdan pıçıldadıqdan sonra əlləri ilə başını tutub hasarın dibində oturdu. 175 FƏSİL 17 Paris şəhəri. Axşamüstü idi. Polis məntəqəsinə bir nəfər qadın tələsirdi. Bu Frida idi. Ona nəzər salanda hiss etmək olardı ki, bu qadın özünü nə qədər sakit göstərməyə çalışsa da daxilən həyəcanlı və narahatdır. Nə isə… Nəhayət ki, həmin qadın polis rəisi ilə görüşə bildi. Öz vəzifə borcunu yerinə yetirən polis rəisi nəzakət çərçivəsindən kənara çıxmadan dilləndi: – Şikayətiniz nədir, madam? Frida bir qədər duruxdu, öz gələcək aqibətini və ümidsiz Sentini gözlərinin qarşısına gətirdi və özünü ələ alıb cavab verdi: – Mən şikayət etməyə gəlməmişəm, cənab, mən etiraf et məyə gəlmişəm. Bu cavabdan bir qədər təəccüblənən polis rəisi ona yenidən nəzər saldı və maraqla soruşdu: – Siz nəyi etiraf etməyə gəl misiniz, madam? Öz fikrini özü üçün daha da dəqiqləşdirən Frida qəti bir səslə dedi: – Mən o işi etiraf etməyə gəlmişəm ki, o işin üstündə Seara adlı bir qadın günahsız müqəssir ediləcəkdir. Öz yerini kres loda daha da rahatlayan polis rəisi bir qədər qabağa əyildi və hədsiz maraq hissi ilə dilləndi: – Yoxsa, siz madam Zerrinin oğurlanmış boyunbağısı ba rədə bir məlumat bilirsiniz? Frida sözü uzatmağı lazım bilməyib cavab verdi: – Bəli, mən hətta oğrunun kim olduğunu da deyə bilərəm. Bu sözlərdən sonra polis rəisi bir qədər də özünün vəzifə borcunu yadına salıb özünü qanunpərəst bir polis rəisi kimi göstərərək dilləndi: 176 – Demək, o zaman siz əsl müqəssiri tapmaqla öz alicənab lığınızı göstərmiş olarsınız. Bu da bizə cəzanı yalnız cinayətkara vermək üçün siz tərəfindən edilən ən böyük köməklik olar. Bu sözlərdən sonra Frida öz iti nəzərlərini polis rəisinin donuq gözlərinə dikdi və baxışlarını heç də yayındırmadan, polis rəisinin gözləmədiyi bir halda dedi: – Cinayətkar sizin qarşınızdadır, cənab polis rəisi. Gözlənilməz cavabdan polis rəisinin gözlərində bir az təəc cüb hiss olundu. O, eşitdiklərinə inanırmış kimi təkrarən so ruşdu: – Siz nə dediniz? Frida son sözlərini bir də təkrar etdi: – Cinayətkar sizin qar şınızdadır, cənab polis rəisi. Polis rəisi heç də öz təəccüb və marağını gizlətmədən sual etdi: – Necə, siz cinayətkarsınız? Bu necə olmuşdur? Elə isə bu yurun, danışın. Frida öz daxili həyəcanını boğmağa çalışdı. İnsanda nə bö yük qüvvə varmış. Əsl insani sima qarşısında baş əyməmək mümkün deyildir. Nə isə… Nəhayət ki, Frida özünü ələ aldı, astaasta, həm də yavaş səslə dilləndi: – Əhvalat belə olmuşdur, cənab polis rəisi. – Təxminən iki il bundan qabaq mən həmin bu boyunbağını, – əli ilə stolun üstünə qoyulmuş boyunbağıya işarə edir, – madam Zerrinin boynunda gördüm və onu ələ keçirməyi qərara alıb nəhayət ki, məqsədimə çatdım. Hər şeyi yerliyerində öyrənmək istəyən polis rəisi Frida nın sözünü kəsərək soruşdu: – Bağışlayın, siz o boyunbağını necə ələ keçirdiniz? Frida nəzakət çərçivəsindən kənara çıxmadan həlimliklə polis rəisinə bildirdi: 177 – Xahiş edirəm, hələlik bu barədə danışmayaq. Sonra isə əvvəlki fikrini davam etdirdi: – Və ələ keçirdiyim boyunbağı nı Searanın bacısı Klaraya bağışladım. Axı, o mənim ən yaxın rəfiqələrimdən biri idi. Polis rəisi məsələni daha da dəqiqləşdirməyə və araşdır mağa çalışaraq, donuq gözlərini Fridaya zillədi və dedi: – Bəs boyunbağını Klaraya bağışlamağınız barədə Searanın bir məlumatı yox idi? Frida istehzalı bir təbəssümlə gülümsünərək dilləndi: – Xeyr cənab, heç kəs bu barədə bir şey bilmirdi. Axı, bo yunbağı çox qiymətli oğurluq mal idi. Bütün bu söhbətlərdən sonra polis rəisi otaqda bir az var gəl etdi. Görünür, o, nə barədə isə düşünürdü və nəhayət ki, bir neçə anlıq fasilədən sonra ağ kağız və qələm gətirib Frida nın qarşısına qoydu və ona müraciətlə: – Əgər belə isə siz bu dediklərinizi rəsmən təsdiq edər sinizmi? Frida polis rəisinin duya biləcəyi bir sevinclə: – Əlbəttə, təsdiq edərəm, lakin bir şərtlə, – deyə cavab verdi. Polis rəisi bir qədər ciddiləşərək soruşdu: – Hansı şərtlə, madam? Frida aydın və mətin bir səs ilə: – Searanın və Sentinin toxu nulmazlığı şərti ilə. Bu cavabdan polis rəisi də sevinən kimi oldu və şəstlə: – Mən hazır, – deyə gülümsədi. Frida da eyni tərzdə: – Mən də hazır, – deyib qələmi gö türdü və həqiqətən boyunbağının madam Zerrinin evindən oğurlayıb Klaraya bağışlamağı barədə izahat yazdı və imzala dı. Sonra isə polis rəisi bir nəfər polisə dedi: – Searadan günahsız incidildiyi üçün üzr istəyərək, bu raxın və deyin, həqiqətən boyunbağını oğurlayan cani artıq 178 tapılmışdır. O, indi polis məntəqəsində nəzarət altında saxla nılır. Boyunbağıya gəlincə isə o, sahibinə qaytarılacaqdır. Siz yalnız onun cinayət edən şəxs tərəfindən ödənilmiş pulunu alacaqsınız. Onun son sözlərindən sonra polis nəfəri otağı tərk etdi, Fri danınsa ürəyindən bir sevinc hissi titrəyərək keçdi. Axı, o, bo yunbağının pulunu ödəyəcəkdi. FƏSİL 18 Paris şəhəri. Zaman fəsillərin dövrü təkrarı ilə öz inkişafını davam etdirirdi. İllər illəri təqib etməkdə idi. Cəmiyyətin bütün üzvləri öz işlərini müxtəlif sahədə davam etdirməkdəydilər. Hər kəsin həyata öz müxtəlif münasibəti, hər kəsin öz müxtəlif həyat tərzi var idi. Fransanın ucqar ərazisində yerləşən Q… dustaq qadınlar koloniyası da öz spesifikliyi ilə seçilirdi. Burada da, həyat öz inkişafında idi. Lakin burada həyatın ən ali üzvləri sərbəst deyildilər. Onlar müxtəlif zamanlarda müxtəlif cinayətlər et miş və ona görə də cəzaya layiq görülmüş şəxslər idilər. Nə isə… Bir gün belə məhkumlardan biri dəmir barmaqlıqlar arasından koloniya xidmətçisini səslədi: – Əmican, mənim sizdən bir xahişim var, onu yerinə yetirər sinizmi? Koloniya xidmətçisi hamıdan çox rəğbət etdiyi bu qadı nın halına ürəkdən acıdı və: – Siz məndən nə xahiş etmək istəyirsiniz, qızım? – dedi. Qadın sıxılasıxıla qoynundan bir məktub çıxardı və onu koloniya xidmətçisinə uzadıb dedi: – Əmican, mümkünsə bu məktubu Parisdə, bax bu ünvan da yaşayan şəxsə çatdırasınız. O, məktubla birlikdə ona bir bank çeki də verdi. 179 Koloniya xidmətçisi sual dolu nəzərlərlə qadına baxdı və əlavə etdi: – Bəs bu çek nə üçündür, qızım? Qadın qəmli bir təbəssümlə gülümsədi və dedi: – Əmican, həyatda elə şeylər olur ki, onları heç bir şeylə əvəz etmək mümkün deyildir. İnsan üçün xoşbəxtliyə çat maqda nə vardövlət, nə zor, nə də ki, gözəllik demək olar ki, heç bir rol oynamır. İnsana xoşbəxtliyi yalnız uçuq bir ko manın altında da olsa iki birləşən ürəyin biribirinə səmimi münasibəti bəxş edə bilər. Onun gözlərindən iki damla yaş süzülüb yanaqlarında mirvari kimi parladı. Koloniya xidmətçisi də kövrəldi. Bundan sonra həmin qa dın göz yaşlarını silib, özünü ələ aldı və bayaqkı görünüşü ilə heç də uzlaşmayan bir səslə dedi: – Mənim dustaq olmağıma baxmayın, əmican. Mənim Fran sa banklarında milyonlarım vardır. Siz Fransadan istədiyiniz bankdan çekdə yazılan qədər pul götürə bilərsiniz. Koloniya xidmətçisi qadına minnətdarlıq edib: – Çox sağ olun, qızım, əmanəti yerinə çatdıraram, arxayın ola bilərsiniz – dedi. Qadın da koloniya xidmətçisinə öz minnətdarlığını bildirdi. Aradan bir neçə gün keçdi. Koloniya xidmətçisinin icazəsi ilə məktub göndərənlə məktub alan şəxs görüşə bildilər. Senti həddindən artıq həyəcanlı idi. O özünü heç cür ələ ala bil mirdi. Hər şey ona yuxu kimi görünürdü. Bəzən insan heç gözləmədiyi hadisənin doğruluğuna xeyli müddət inana bil mir. İndi Senti də belə bir vəziyyətdə idi. İndi o, Fridanın Fran sanın xeyli ucqarında yerləşən dustaq qadınlar koloniyasında olmasına heç cürə inana bilmirdi. İnana bilmirdi ki, qarşısında dayanan, gözlərindən qəm qarışıq sevinc yaşları axan bu şəxs Fridadır. Nə isə… 180 Nəhayət ki, o, özünü ələ ala bildi və az qala qışqıraraq: – Frida. Bu sizsinizmi? – dedi və əlavə etdi: – Mən sizi Fran sadan çoxçox uzaqlarda təsəvvür edirdim. Məktubunu oxu dum və… Frida qəmli bir təbəssümlə onun sözünü kəsdi və kədərlə dedi: – Bəli Fridayam. Həmişə sizi düşünən Frida. Bu sözlərdən sonra onlar özləri də hiss etmədən birbirinin ağuşuna atıldı lar və öpüşdülər. Xeyli müddət heç birisi ayrılmağa cəsarət etmədi. Bu müddət ərzində Senti özözünə düşündü: – Məni bağışla, Seara. Mən Fridanı vəfalı dost, xeyirxah insan kimi öpürəm. Bu sənə qarşı xəyanət deyildir… Frida da özözünə düşünürdü: – Mən Sentini mənim üçün bütün kişilərdən üstün olan bir kişi kimi öpdüm. Mən bu öpüş üçün özümü günahkar hesab etmirəm. Çünki öpdüyü nün yolunda hər cürə çətinliyə qatlaşıb ölümə hazırlaşan bir insan üçün bu öpüş heç də qəbahət deyildir və onlar beləcə düşünəndən bir müddət sonra birbirinin ağuşundan ayrıldı lar. Senti başını aşağı salıb həzin bir səslə soruşdu: – Siz nə üçün belə etdiniz, Frida? Frida da başını aşağı salıb, həlim bir səslə dilləndi: – Mən belə etməyə də bilməzdim, Senti. Çünki sizi hədsiz dərəcədə sevirəm. Sonra dərindən bir ah çəkib əlavə etdi: – Siz isə Searanı sevirsiniz. Searanın həbs olunması sizi nə qədər kədərləndirirdisə, sizin də iztirab çəkməyiniz məni o qədər sıxıbəzirdi. Ona görə də, mən sizin iztirab çəkməyinizə dözməyib bu işi özümə rəva gördüm. Bu sözlərdən sonra Senti bir müddət xəyala daldı. Frida dan olsaydı ömrünün sonunadək beləcə dayanıb onun xəyala dalmasına tamaşa edərdi. Lakin Senti sükutu sındırıb yenidən dilləndi: 181 – Frida, artıq mən də bir xeyli pul toplaya bilmişəm. Parisə qayıtdıqdan sonra səni həbsdən qurtarmaq üçün əlimdən gələni edəcəyəm. Sonra isə Searanı da götürüb atamın yanına köçəcəyəm. Bilirsənmi, onlar necə sevinəcəklər? Axı, gimna ziyanı qurtarmış oğlunu, gəlinini və nəvəsini qarşılamaq heç də zarafat deyil. Frida səmimiyyətlə onu bir daha süzüb dedi: – Ancaq gözləyin Paris kimi bir şəhərdə özünüzü yenidən yoxsulluq girdabına atmayın. Mənim həbsdən qurtarmağıma onsuz da bir neçə ay qalıb. Xoşbəxtəm ki, sizi xoşbəxtliyə çat dıra bildim. Bu vaxt koloniya xidmətçisinin astaca səsi eşidildi: – Cənab, koloniya rəisi gəlir, ayrılın. Onlar yenidən öpüşüb ayrıldılar. Bu öpüş də əvvəlki öpüşlərə bənzəyirdi. FƏSİL 19 Senti gedən günün axşamı kədərli bir hadisə baş verdi. Fri danın halı birdənbirə xarablaşdı. Koloniya həkimləri ona heç bir köməklik göstərə bilmədilər. Görünür, Frida özü də ölü münün yaxınlaşdığını hiss etmişdi. Odur ki, Sentiyə məktub aparan koloniya xidmətçisini yanına çağırıb acı göz yaşları içərisində bütün sərvətini Sentiyə və Şeydaya vəsiyyət etdi və ona çek kitabçaları ilə birlikdə içərisində öz şəkli olan qızıl medalyonu və məktub verdi. Özü də qeyd etdi ki, medalyon dakı şəklə baxıb onun adını ilk dəfə kim başqa adla çağırsa, məktubu o zaman açsın. Sonra ürəyinin ağrısından sızıldaya sızıldaya əlavə etdi: – Əmican, mənim burada səndən başqa etibar etdiyim bir adam yoxdur. Bu bir ildə sən mənə çox yaxşılıqlar etmisən. 182 Sentiylə Şeydaya çatacaq puldan sən də bir qədər götür və sənə verdiyim içərisində şəkilim olan o qızıl medalyonu da yadigar saxla. O, bu sözləri dedi və dərindən köksünü ötür dü. Sonra yavaş səslə: – Əmican, Sentiyə çatdırarsan ki, o, son nəfəsdə də səni düşünürdü və ölərkən də dodaqlarından son nida Senti… O, sözünün dalını gətirə bilmədi və canını tapşırdı. Ax, həyat, həyat. Təzadla dolu həyat, acı həyat, şirin həyat… FƏSİL 20 Koloniya xidmətçisi bütün hadisələri elə həmin gün Sen tiyə çatdırdı. Səhərisi gün Fridanı dəfn etdilər. Dəfndə ko loniya xidmətçisi, Senti, Seara, Şeyda və Qrant iştirak edir dilər. Onlar heç bir qohuməqrəbası qəbrinin üstündə iştirak etməyən mərhumun halına çox acıdılar və koloniya xid mət çisinin onlara dediyi mərhumun son vəsiyyətlərindən bi ri nə də əməl edəcəklərinə söz verdilər. O vəsiyyətsə bundan ibarət idi. Rəfiqəm Şeyda ilə Sentinin dostu Qrant mümkünsə evlənsinlər. Frida öz ölümündən sonra da daha bir pak əməl sahibi oldu. Artıq xeyli miqdarda pulu olan Şeyda ilə Qrant evlənməyə razı oldu. Şeyda da necə olursaolsun Qrantı doğru yola qay taracağını özözlüyündə qət etdi. Bu, mümkün idi. *** Sarci bu hekayəti danışıb qurtaranda artıq gecədən xeyli keçmişdi. Onu dinləyən tacir Hüseyn isə kövrəlmişdi. Son ra Sarci kostyumunun qoltuq cibində gizlətdiyi medalyonu çıxartdı və tacir Hüseynə göstərib dedi: 183 – Həmin koloniya xidmətçisi mənəm. Bax, medalyonun içərisində olan bu şəkil də Fridanın şəkilidir. Tacir Hüseyn şəklə baxdı və ürəyini tutdu. Bu onun beş il bundan qabaq Fransada bir xeyli varidatla itkin düşmüş qızı Fərqanə idi. Odur ki, o, şəkli öpüb həyəcanlı bir səslə: – Ax qızım Fərqanə, ax mənim yazıq balam – dedi və huşu nu itirdi. Sarci tez dəsmal isladıb onun alnına qoydu və onu yatağa uzandırdı. Bir azdan sonra tacir Hüseyn ayıldı və zəif bir səslə dedi: – Səhər, heç olmasa, onun qəbrini mənə göstər. Sarci kədərlə baş üstə dedi və sonra aylardan bəri cibində saxladığı məktubu açdı. Orada yazılmışdı: – Mənim adım Fri da yox, Fərqanədir. Özüm də azərbaycanlıyam. Sarci bu sətirləri oxuyub dərindən ah çəkdi və özözünə ya vaş səslə dedi: – Həyatda nə qəribə işlər olurmuş, İlahi. Biri sevir, lakin öz məhəbbətinə sevdiyindən cavab almasa da sevdiyinin yolun da canını qurban verir. Məhəbbətin qiymətini göylərə qaldı rır. Digəri öz xoşbəxtliyini pozğun bir qadının qəlbində qalan kiçicik saf hisslərdə tapır və öz məhəbbəti ilə o qadını doğru yola qaytararaq sübut edir ki, hər cür doğru yoldan yayınan insan öz psixologiyasında əks dəyişiklik yaradıb, doğru yola qayıda bilər. Başqa birisi isə təsadüf nəticəsində itkin düşmüş övladı… Doğurdan da, həyat çox qəribədir. Səhəri gün Fransanın ucqarında yerləşən köhnə qəbiris tanlıqda iki nəfər bir məzarın başında göz yaşı axıdırdı. Bun lardan biri Sarci, o biri isə tacir Hüseyn idi. 01.10.1979-22.03. 1980, İmişli Yüklə 2,64 Kb. Dostları ilə paylaş:
|