Elmi, təhsili heç vaxt unutmayan bir

MÜSTƏQİLLİK MÜBARİZƏSİ

VƏ ERMƏNİ AMİLİ
SSRİ-nin dağılması və Azərbaycanın müstəqillik qaza­nması ərəfəsində tarix sanki eynilə təkrar olundu. Belə ki, XX əsrin əvvəllərində Azərbaycanda milli şüurun sürətli dirçəlişi məhz 1905-ci il erməni-müsəlman qırğınlarının baş verməsi ilə bağlı idi. O zaman Azərbaycan türklərində müsəlmanlıq amili milli təfəkkürdən daha güclü olduğundan erməni-türk qırğınları “erməni-müsəlman” davası kimi adlandırılırdı. Bu fakt onu göstərir ki, 1905-ci ildə azərbaycanlıların milli mənlik şüuru onların dini həmrəylik şüuruna nisbətən xeyli zəif idi. O zaman İslam maarifçiliyi cərəyanı Azərbaycanda da qüvvətli idi. Bu cərəyanı ən çox Osmanlı sultanları himayə edir, bu yolla öz imperiyalarını qoruyur, ona yardımçı olan tərəfdarlar tapırdılar.

Təsadüfi deyil ki, hələ 1913-1914-cü illərin türk-italyan və türk-bolqar müharibələrinə Azərbaycandan və Volqaboyu türklərindən çoxlu könüllü döyüşçülər getmişdi. Rus çarları hələ XIX əsrin əvvəllərindən Osmanlı imperiyasına qarşı slavyan xalqlarının həmrəyliyi ideyasından istifadə edirdilər. Slavyanofillik rus çarlarının rəsmi siyasəti idi və Osmanlı dövlətini dağıtmağa yönəlmişdi.

Lakin rus çarlarından fərqli olaraq Osmanlı sultanları türkçülük məfkurəsini yaxına buraxmırdılar. Bunun əsas səbəbi sultanların formal olsa da, Məhəmməd peyğəmbərin yaratdığı dövlətin – xilafətin varisi hesab edilməsi idi. Onlar öz “xəlifə” titullarına xüsusi əhəmiyyət verirdilər və bu, onların xarici siyasətində mühüm yer tuturdu.

Osmanlı sultanlarının türkçülüyə mənfi münasibətinin digər səbəbi ruhaniliyin sultan sarayında çox möhkəm mövqelərə malik olması və ilk növbədə, məhkəmə hakimiyyətini də icra etməsi ilə bağlı idi. Sultanlar özləri belə, bu ruhanilərlə hesablaşırdılar. Bu vəziyyət Osmanlı imperatorluğunun zəmanədən geri qalması və orta əsr dövlətçilik prinsiplərinə üstünlük verməsi ilə nəticələnirdi. Belə bir vaxtda XVIII əsrdən Avropa ölkələrində sənaye inqilabları baş verir və Avropa monarxları öz ordularını sənaye üsulu ilə istehsal olunan müasir silahlarla təmin edirdilər. Xüsusilə hərbi dənizçilik, odlu silahlar, artilleriya xristian ordusunun yaraq mənbəyi idi və bu da onların müsəlmanlara nisbətən daha yaxşı silahlanması demək idi.

Belə tarixi şərtlər nəticəsində Osmanlı Türkiyəsi XVIII-XIX əsrlərdə ağır hərbi məğlubiyyətlərə düçar oldu. Bunun bir səbəbi hərbi gerilik, o birisi isə sultanların eyni vaxtda üç cəbhədə vuruşması idi ki, bu da imperatorluğun dağılması ilə nəticələnməli idi və bu, baş verdi. Osmanlılar Rusiya və Avropa ilə vuruşmaqla yanaşı, qonşu müsəlman İranı ilə də dil tapa bilmir və fasiləsiz müharibələr aparırdı. Nəticədə XIX əsrin son rübündə Osmanlı dövləti tamam zəiflədi.

Fürsəti qaçırmayan Türkiyə erməniləri Osmanlı dövlətinə qarşı məxfi müharibəyə başladılar. Zahirən müti olan ermənilər o zaman Osmanlı sarayında diplomatlar, həkimlər, tərcüməçilər kimi möhkəm mövqe tuturdular. Onlar Osmanlı dövlətinin bütün sirlərini xristian dövlətlərinə satır, həm qərbə, həm də rus çarlarına casusluq edirdilər. Türkiyənin maliyyə və ticarət məsələləriylə də ermənilər məşğul olurdular və demək olar ki, dövlətin hərbi sənayesi və tikintisi onların əlində idi. Bütün bunların davamı olaraq 1895-ci ildə Türkiyə ərazisində Daşnaksütyun Partiyası yarandı və öz qarşısına hərbi, siyasi və terror yolu ilə erməni dövləti yaratmaq vəzifəsini qoydu.

Avropa və Rusiya dövlətləri bu xəbəri sevinclə qarşıla­dılar. Çünki Osmanlı imperiyasını dağıtmaq üçün bu dövlətin daxilində oyuncaq qurum yaradılmışdı. Avropalılar da, rus diplomatları da müsəlmanların qədim nökəri olan ermənilərə nifrət edirdilər. Xristian dünyası ermənilərə pul qazanmaq üçün hər şeyə hazır olan əxlaqsız və prinsipsiz kölələr kimi baxırdılar. Çünki ermənilər özlərini xristian saysalar da, tarix boyu istənilən dövlətə və dinə xidmət etmiş, özlərini peşəkar xəyanətkar kimi tanıtmışdılar. Onların dövlət yaratmaq işinə heç bir Avropa monarxı ciddi yanaşmırdı.

Lakin diplomatiyanın ermənilərə münasibəti başqa idi. Bu qüvvələrə müxtəlif ölkələrə girmək, burada siyasi təxribat və oyunlarla məşğul olmaq üçün adamlar lazım idi. Bütün Şərqə yayılmış, əksər saraylarda yuva salmış ermənilər bu işə çox yaxşı yarayırdılar. Avropa və Şərqin bütün ordularında erməni tərcüməçilər vardı.

1915-ci ildə Türkiyə erməniləri Osmanlı ordusunun dalbadal məğlubiyyətlərindən ürəklənib elə bilirdilər ki, Türkiyə dövlətinin sonu çatıb. Antanta dövlətlərinin casusları Türkiyə erməniləri içərisində işləyir, onlara maliyyə yardımı edirdilər. Məqsəd Almaniyanın müttəfiqi olan Balkanlarda Antanta ordularının fəaliyyətini məhdudlaşdıran Türkiyə imperatorluğunu daxildən dağıtmaq idi.

Ermənilər belə bir vaxtın yetişdiyinə inanıb təbəəsi olduq­ları dövlətin daxilində qiyam qaldırdılar, şəhər və kəndlərdə yaşayan silahsız Türkiyə vətəndaşlarını qırmağa başladılar. Ermənilər bu minvalla Türkiyə ərazisində nəzərdə tutduqları dövlət üçün əhalisi xalis ermənilərdən ibarət olan ərazilər yaradırdılar. Türkləri qırmaqda məqsəd məhz bu idi.

Lakin erməni millətçiləri və onların başında duran kilsə yanılmışdı. Belə ki, Türkiyə dövləti öz vətəndaşlarını müdafiə edə bilməyəcək dərəcədə zəifləməmişdi. Osmanlı dövlətinin təhlükəsizlik qüvvələri cəbhələrdən diqqətini yayındırıb ermənilərlə məşğul olmalı oldu. Aydın məsələdir ki, Türkiyə öz ərazisində təzə bir dövlət yaranmasına kənardan baxa bilməzdi. Ermənilərin silahlı və qanlı qiyamı yatırıldı. Lakin Osmanlı dövləti xeyli gecikmişdi. On minlərlə vətəndaş günahsız olaraq qətlə yetirilmişdi. Həmin vaxt qanlı vətəndaş müharibəsində hər iki tərəfdən çoxlu insan həlak oldu. Oyuncaq erməni dövləti qurumu məhv edildi.

Bu hadisələr ermənilərin xəyanətkar və riyakar sifətini açıb bütün dünyaya göstərdi. Onlar ərazisində yaşadıqları dövlətə qarşı tarixdə görünməmiş xəyanət etmişdilər. Bu xəyanətə layiq cəzalarını da aldılar. Lakin Osmanlı dövlətinə qarşı qızışdırılan erməni millətçilərini müdafiə edən Avropa dövlətləri və diplomatiyası, o cümlədən müsəlmanlara düşmən olan Qərb mətbuatı Türkiyə əleyhinə görünməmiş təbliğata və şantaja başladı. Bütün bunlar ermənilərin Türkiyə dövlətini zəiflətmək sahəsindəki xidmətlərinin əvəzi idi.

Digər tərəfdən, Avropa və rus diplomatiyası Türkiyə əley­hinə təbliğatları və diplomatik təzyiq ilə Türkiyə ermənilərinin faciəsindəki günahkar rollarını pərdələyirdilər. Beləliklə, ermənilər doğma dövlətlərinə etdikləri xəyanəti, avropalılar isə erməni xalqını qırğına vermələrini gizlətmək üçün “soyqırımı” adlandırdıqları mifi ildən-ilə şişirdib böyütməyə başladılar.

Osmanlı türkləri ilə sultan təbəəsi olan ermənilər arasındakı ədavət beynəlxalq miqyas aldı və Türkiyə sərhədlərindən kənara çıxdı. Rusiyada, o cümlədən onun müstəmləkələrində yaşayan saysız-hesabsız türk xalqları da ermənilərin düşməni sayılmağa başladı.

1916-1918-ci illərdə Azərbaycanda milli burjuaziyanın rəhbərliyi ilə burjua inqilabı, milli istiqlal hərəkatı yetişmişdi. Çar sarayı, sonra isə Moskva bolşevikləri yaxşı başa düşürdülər ki, Rusiyanın Qafqazdan və neftlə zəngin olan Bakıdan çıxarılması vaxt məsələsidir. Müstəqil Azərbaycan dövləti fəaliyyətə başlamaq üçün artıq hərbi, siyasi və iqtisadi baxımdan yetişmişdi.

Lakin rus millətçiləri, o cümlədən hakimiyyəti ələ keçirmiş millətçi rus bolşevikləri buna heç cür yol vermək istəmirdilər. Rusiya dövlətinin sabit inkişafı üçün onun Bakı neft sənayesi üzərində nəzarəti vacib idi.

Belə halda, bolşeviklər də başda Lenin olmaqla erməni kartından istifadə etmək qərarına gəldilər. Erməni bolşevik Stepan Şaumyan türklərə qarşı erməni qiyamı hazırlamaq üçün Bakıya göndərildi. O, 1918-ci ilin martında Moskvanın mandatı ilə və onun adından Bakıda Azərbaycan türklərinin gözlənilən istiqlal inqilabına qarşı erməni qiyamı təşkil etdi. Bakıda 47 min adam bir neçə gündə qətlə yetirildi.

Lakin bu qədər adamın qanlı qətli və qarəti Azərbaycan xalqının müstəqil dövlət qurmaq əzminin qarşısını ala bilmədi. Sonuncu Rusiya Müəssislər Məclisinin Azərbaycandan olan deputatları 1918-ci il mayın 28-də Azərbaycan Demokratik Cüm­huriyyətini elan etdilər. Amma ermənilərlə mübarizə hələ yet­miş il davam etdi. Almaniyanın Birinci Dünya Müharibə­sindəki qələbəsi ölkədə marksistlərin qiyamı nəticəsində əldən çıxdı. Rusiyanın Azərbaycana yolu təzədən açıldı. 1920-ci il aprelin 27-də XI Qızıl Ordu qatarla sərhədi keçib qısa bir vaxtda ölkəni işğal etdi. Bolşevik cildinə girmiş ermənilər Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyətinin zabitlərini və mülki xadimlərini kütləvi surətdə güllələyən bolşevik zabitlərinin tərcüməçisi və bələdçisi oldular. Partiya xətti ilə isə şəhərdə hakimiyyəti təzədən ələ aldılar. Bolşevik komissarların ermənilərlə şərik ikinci hökuməti 70 il yaşadı.

Bundan sonra Ermənilərə qarşı mübarizənin Nəriman Nərimanov mərhələsi başladı. Lakin bizi burada erməni amilinə qarşı mübarizənin zahiri və xronoloji tərəfi yox, onun sırf ideoloji-siyasi nəticələri maraqlandırır. Ermənilərin 1905-ci ildə Qarabağda azərbaycanlılara qanlı divan tutmasına qədər ölkədə siyasi şüur çox zəif idi. Bunun əsas səbəbi millətin siyasi şüurunu formalaşdıran milli dövlət ənənəsinin yoxluğu idi. Azərbaycan xanlıqlar dövrünü XVIII əsrin ikinci yarısı XIX əsrin əvvəllərində keçmişdi. Çar hökumətinin Qafqazı işğal etməsi xanlıqlar dövrünün milli dövlət qurulması ilə tamam­lanmasına imkan vermədi. Azərbaycan xanlarından milli dövlət yaratmağa ən yaxın olan Fətəli xan da 54 yaşında qəflətən öldü. Beləcə, ərazi, dil və iqtisadi baxımdan dövlət yaratmaq üçün hazır olan xalq bir əsrdən artıq müddətdə Rusiyanın müstəmləkə ucqarı kimi qaldı.

Çarizmin müstəmləkə siyasəti də millətlərin siyasi şüurunun inkişafını ləngitməyə yönəlmişdi. Türk xalqlarının ziyalıları məsul dövlət vəzifələrinə qoyulmurdu. Müsəlmanlar heç hərbi xidmətə də çağırılmırdı: çarizm onlara inanmırdı. Digər tərəfdən isə, çarizm müstəmləkə xalqlarının nüma­yən­dələrinin silahdan istifadə etməyi bacarmasını, onların ilkin hərbi hazırlığa malik olmasını istəmirdi.

1905-1906-cı illərin erməni-müsəlman qırğınlarında müsəl­man­ların özlərini müdafiə etməsi kəskin bir problem kimi ortaya çıxdı. Ermənilər xristian olduqlarından çar tərəfindən hərbi qulluğa çağırılır, zabit məktəblərinə də qəbul olunurdular. Ona görə azərbaycanlıları qırmaq lazım gələndə, ermənilər kütləvi şəkildə silaha sarılırdı. Bunun əksinə olaraq, müsəlmanlar odlu silahı tutmağı belə, bacarmırdılar. Beləcə, müsəlmanların sayca özlərindən qat-qat az olan ermənilər qarşısında acizliyi ortaya çıxırdı. Müsəlmanların hərbi mütəşəkkillik haqqında anlayışları yox idi. Çarizm isə ermənilərin tərəfində idi və bütün hallarda onları qoruyurdu.

Beləliklə, qonşuluqda yaşayan müsəlmanların ermənilərdən qorunması böyük və təzə bir siyasi problem kimi qarşıya çıxdı. Həyat özü müsəlman ziyalılarını, ruhanilərini və hətta varlı təbəqəni də siyasətlə məşğul olmağa dəvət edirdi.

1905-ci ildə bir sıra ziyalıların iştirakı ilə “Dəfai” təşkilatı ya­randı. Bu qurum leqal şəkildə yaradılmışdı və müsəlmanları er­məni təcavüzündən qorumaq, onlara rəhbərlik etmək, qırğın­ların qarşısını almaq niyyəti daşıyırdı. Təşkilatın adı da dəf etmək, qorumaq mənası verən feldən götürülmüşdü. Həmin təşkilat müsəlmanların aşağıdan və çar diplomatiyasından asılı olmadan yaratdıqları ilk müsəlman siyasi təşkilatı idi.

1905-ci il erməni-müsəlman qırğınlarından sonra Qafqaz türkləri termini daha geniş bir məna aldı və azərbaycanlıların adlarından biri kimi işlənməyə başladı. Bu isə erməni aqressiyasına cavab idi. Qabaqcıl ziyalılar anladılar ki, ermənilərin təzyiqinə cavab vermək üçün bütün Azərbaycan türkləri birləşməlidir, yollar və vasitələr axtarmalıdır.

Beləcə, milli şüurun bünövrəsi olan milli birlik və həm­rəylik ideyası ortaya çıxdı. Qabaqcıl Azərbaycan ziyalıları özlə­rini xalqlar həbsxanası olan Rusiya dövləti tərkibində ayrı­ca bir xalq kimi, məxsusi maraqları olan toplum kimi dərk etdi.

Azərbaycan xalqının taleyi məsələsi siyasi publisistikanın və ədəbiyyatın predmeti oldu. Aydın oldu ki, azərbaycanlıları müsəlman olmaqdan başqa, ayrı əlamət də birləşdirir. Bu əlamət İslam ideologiyasında qəbul olunmayan milli əlamət idi. Bu əlamətin ortaya çıxması Azərbaycanda milli şüurun sürətli təşəkkül prosesi demək idi.

O zaman müsəlman icmasının üzvləri etnik mənsu­biy­yətindən asılı olmayaraq “ümmət” adlanırdı. Bunun nəticə­sin­də müsəlman aləmində etnik mənşə və əlamətlər ikinci dərəcəli sayılırdı. Lakin ermənilər yalnız etnik baxımdan türk olanları qırdıqlarından türkcə danışan müsəlmanlar düşmənin köməyi ilə özlərini müsəlman türklər kimi və ya türklər kimi dərk etməyə başladılar.

Bu dövrdə faktiki olaraq müsəlman həmrəyliyindən türk həmrəyliyinə keçid baş verdi. Azərbaycanlılar özlərini İslam ümmətinin üzvü olmaqdan başqa, həm də türk millətinin nümayəndəsi kimi dərk etməyə başladılar. Ümmətçilikdən millətçiliyə keçid başlandı ki, bu da milli şüurun əsas komponentlərindən idi. Ona görə ki, milli dövlət ancaq milli birlik və həmrəylik ideyaları əsasında qurula bilərdi.

Milli dövlətin yaranması üçün milli siyasi təşkilat və partiyalar yaranmalı idi. Bunlar da milli həmrəylik hisslərinin bir təzahürü olurdu. Erməni-müsəlman davasından sonra 1906-cı ildə çıxmağa başlayan “Molla Nəsrəddin” jurnalı və orada çalışan demokrat Cəlil Məmmədquluzadə və böyük xalq şairi Mirzə Ələkbər Sabir Azərbaycan xalqının milli şüurunun, tərəqqi və azadlıq arzularının ən parlaq ifadəsi oldu.

Sabir poeziyanın əsas motivi Şərq və Qərb mədəniy­yətlə­rini və mentallıqlarını qarşılaşdırmaq idi. Məhz erməni-müsəl­man qırğını müsəlman azərbaycanlıların ölçüyəgəlməz dərəcədə zəmanədən geri qaldığını aşkara çıxarmışdı. Sabir poeziyasında azərbaycanlılar özlərini ilk dəfə olaraq güzgüdə olduğu kimi kənardan gördülər və dəhşətə gəldilər. Sabir poeziyası milli düşüncədə dəhşətli bir sıçrayış yaratdı. Onun əsərlərində ümumşərq konteksti də güclüdür, lakin sadə dili və üslubu ilə, səmimi ürək yanğısı ilə o, əsl Azərbaycan şairi və vətəndaşı idi.

Erməni-müsəlman qırğınının təsiri ilə Azərbaycandakı maarifçilik hərəkatı əməlpərvər bir cərəyana və istiqamətə çevrildi. Köməksiz, zavallı vəziyyətdə olan millətə kömək etmək, onu cəhalət qaranlığından maarif və müasirlik işığına çıxarmaq lazım idi. Dövrün ziyalıları bütün qüvvələrini mətbuat və milli məktəb quruculuğuna verdilər. Ölkədə teatr hərəkatı vüsət aldı.

Azərbaycanlılar ya müasir maarif və mədəniyyətə, elm və texnikaya yiyələnəcək, ya da tarixin təpkiləri ilə məhv olub gedəcəklər. Qabaqcıl maarifçilər məsələni belə qoyurdular və bunda haqlı idilər. Onların yaratdığı xeyriyyə cəmiyyətlərinin əsas işi müasir məktəblər açmaq, yoxsul təbəqələrə məxsus uşaqları təhsilə cəlb etmək idi.

1906-cı ilin oktyabr manifesti ilə Rusiyada mətbuata azadlıq verildikdən sonra maarifçilər mətbuatda rəhbər qüvvə oldular. Ölkəyə xidmət etmək, xalq üçün faydalı iş görmək milli və ictimai bir ideala çevrildi.

1911-ci ildə Məhəmməd Əmin Rəsulzadə Azərbaycan xalqının ilk siyasi partiyasını – Müsavatı yaratdı. Onun yaranması milli və siyasi şüurun tərəqqisində xüsusi bir mərhələ təşkil edirdi. Bu partiyanın timsalında elə bir siyasi qüvvə meydana çıxdı ki, o da əslində özünü xalqın gələcək taleyinin sahibi kimi cəmiyyətə tanıdır və təqdim edirdi.

Azərbaycanda milli siyasi şüurun erməni-müsəlman qırğını ilə bağlılığı məsələsi Mirzə Bala Məmmədzadənin “Azər­bay­can milli hərəkatı” əsərində də geniş əsaslandırılmışdır. 1936-cı ildə Varşavada işıq üzü görmüş bu əsərin redaktoru M.Ə.Rəsulzadə özü idi. Həmin əsər İ.Stalinin 1932-ci ildə çap olunmuş “Ümumittifaq Kommunist (b) Partiyasının tarixi” kitabına cavab idi. İ.Stalin Zaqafqaziyaya aid 1905-1920-ci illərdəki bütün siyasi mübarizələri bolşevik partiyasının adı və fəaliyyəti ilə bağlayırdı. “Azərbaycan milli hərəkatı” kitabı isə sübut edirdi ki, Azərbaycanda getmiş siyasi mübarizələrin əsas məzmununu milli azadlıq ideyaları təşkil etmişdir. Əsərin ilk fəsillərində 1905-ci il erməni-müsəlman qırğınlarının ölkədə siyasi şüurun təşəkkülünə təsiri konkret faktlar əsasında göstərilmişdir.

1918-ci ildə S.Şaumyanın başçılığı ilə Bakıda müsəl­manların qırğını əsas zərbələrdən birini Müsavat Partiyasına vur­muşdu. Partiyanın qərargahının yerləşdiyi İsmailiyyə binası er­mənilər tərəfindən yandırılmışdı. 1918-ci il qırğınından sonra erməni problemi müsavat publisistikasında mühüm yerlər­dən birini tutdu.

Demokratik Cümhuriyyət sərhəddə Ermənistan Respub­lika­sı ilə üzücü müharibə aparmalı olurdu. Bakıda isə erməni millət­çiləri və burjuaziyası Demokratik Cümhuriyyətin haki­miy­yətdən uzaqlaşdırılmasının əsas təşkilatçıları idilər. Ermə­nilər mart qırğınından sonra pis vəziyyətə düşmüşdülər. Onların Bakıda öz mövqelərini möhkəmlətməsi üçün bir yol vardı: Rusiyanın Azərbaycana qayıtması. Tarix elə gətirdi ki, ermənilərin istədiyi oldu.

Müsavat publisistikasında Rusiya ilə yanaşı, daha iki qüvvə Azərbaycan dövlətçiliyinin qəddar düşməni kimi göstərilirdi: ermənilər və İran dövləti. Bu barədə Mirzə Bala Məmmədzadə 1927-ci ildə “Ermənilər və İran” adlı ayrıca kitabça yazıb çap etdirmişdi. Əsərdə ermənilərin İran dövləti ərazisindəki güzəştli mövqeyinin tarixi geniş şərh edilmişdir. Əsərin əsas fikir xətti odur ki, Azərbaycan xalqı nə vaxt öz müstəqil dövlətini qurmağa çalışsa, mütləq ilk növbədə ermənilərin aqressivliyi ilə toqquşacaq. SSRİ-nin dağılması ərəfəsində baş verən hadisələr alimin uzaqgörənliyini təsdiqlədi.

1990-cı ildə Azərbaycan öz müstəqilliyini elan edəndən son­ra sərhəddə ermənilərlə xırda toqquşmalar geniş müha­ribə­yə çevrildi. Bu müharibənin arxasında bu dəfə Rusiyadan başqa bütün xristian dövlətləri də dayanırdı. Demokratik Cümhuriyyət kimi Müstəqil Azərbaycan Respublikası da doğulan kimi ermənilərlə üçüncü müharibə aparmalı oldu.

Təkrarlanan təkcə tarixi hadisələr olmadı. 1988-ci ilin fevralından başlanan açıq ərazi iddiaları yenidən Azərbaycan xalqının siyasi şüurunun yüksəlişini şərtləndirdi. 1988-1990-cı illərdə Azərbaycanda görünməmiş kütləvi xalq hərəkatı, mitinq və tətillər dalğası yarandı. Ermənilərə qarşı mübarizə üçün 80 il sonra birpartiyalı Azərbaycan cəmiyyətində yenidən aşağıdan siyasi qurum yarandı: Xalq Cəbhəsi. Həmin təşkilat ölkənin bütün sağlam qüvvələrini birləşdirdi. Məhz Xalq Cəbhəsinin təzyiqi və təkidi ilə Azərbaycanın Müstəqilliyinə dair Konstitusiya Aktı qəbul olundu. Ölkədə bu gün fəaliyyət göstərən bir çox siyasi partiyalar Xalq Cəbhəsinin tərkibindən çıxmışdır.

Erməni problemi müstəqillik ərəfəsində də siyasi publisis­tika­nın fəal sahəsi oldu. Hamı anlayırdı ki, müstəqilliyin əldə edil­məsi və qorunması birbaşa erməni amilinin nə dərəcədə bacarıqla neytrallaşdırılmasından asılıdır.

Ermənilər Azərbaycana qarşı öz ərazi iddialarını “elmi” əsaslarla, ilk növbədə “tarixi faktlarla” əsaslandırır və Dağlıq Qarabağın bütün dövrlərdə ermənilərə məxsusluğu fikrini dün­yada yaymağa çalışırdılar. Belə uydurmaları dəf etmək üçün Azər­baycanın tarixçiləri başda akademik Ziya Bünyadov ol­maqla qiymətli elmi tədqiqatlar apardılar. Qarabağın tarixinə dair çoxlu tarixi mənbələr çap edildi. Onlarla kitablar bura­xıldı. Demək olar ki, Azərbaycanın tarixi çoğrafiyası yenidən yaradıldı.

Azərbaycan alimləri sübut etdilər ki, Qafqaz Albaniyası burada tarixən yaşayan türklərin, qafqaz mənşəli, o cümlədən irandilli Mil və Muğan xristianlarının dövləti olub və onun ərazisində türk və fars dillərində danışıblar.

1988-1992-ci illərdə erməni faktoru ilə mübarizə Azərbaycanda milli şüuru siyasiləşdirən, doğma torpaqları müdafiə etməyə çağıran, milli ordu yaratmağa səsləyən əsas ideoloji qıcıqlandırıcılardan biri idi. Erməni xislətinə nifrət, ərazilərin qaytarılması ideyaları xalqı birləşdirən, mübarizliyə dəvət edən, öz haqq işini bütün dünyaya sübut edən amillərdən biri oldu.

Lakin 1920-ci ildən fərqli olaraq ermənilərin Azərbaycan döv­lətini dağıtmaq planları baş tutmadı. Düzdür, onlar tor­paq­la­rımızın 20 faizini işğal etdilər. Lakin öz əsas məqsədlərinə nail ola bilmədilər. Bu dəfə tarix Azərbaycanı xilas edəcək, onun müstəqil dövlətini bütün qəsdlərdən qoruyacaq tarixi şəx­siyyəti, böyük milli rəhbəri də yetişdirmişdi. Həmin rəhbər Hey­dər Əliyev idi.

Uzun müddət Azərbaycana rəhbərlik etmiş bu nadir sima er­məni probleminə yaxşı bələd idi. Nə Avropa dövlətləri, nə Rusiya, nə də erməni hiyləgərliyi onu çaşdıra, yanlış, xalqa zidd qərarlar verməyə məcbur edə bilməzdi. Təəssüf ki, AXC hökuməti çoxlu belə səhvlərə yol vermiş və Azərbaycanın bir sıra ərazilərini ermənilərə təslim etmişdi.

Yalnız Heydər Əliyevin yenidən hakimiyyətə qayıtması ilə Ermənistanla cəbhədə vəziyyət sabitləşdi. Mətin iradəli rəhbər peşəkar ordu yaradılmasına üstünlük verdi. Orduda vahid komandanlıq və möhkəm intizam tətbiq etdi. 1993-1994-cü illə­rin əməliyyatlarında Azərbaycan ordusunun gücü qüdrətli siya­si faktor kimi ortaya çıxdı. Yalnız bundan sonra Er­mənistan atəşkəsə razı oldu.

Müvəqqəti olsa da, sülh şəraiti Müstəqil Azərbaycan döv­lətini sabitləşdirməyə, onun iqtisadi və siyasi həyatını qaydaya sal­mağa imkan yaratdı. Ordumuz möhkəmləndi. Yeni neft müqavilələri ölkəmizin nüfuzunu gücləndirdi, Azərbaycanın iqtisadiyyatını qaldırmağa imkan verdi.

“Dirçəliş XXI əsr” jurnalı № 108-109, 2007-ci il.

ƏRƏFƏ BƏDİİ FİKRİNDƏ

MİLLİ TALE VƏ RƏHBƏR MƏSƏLƏSİ
Müstəqillik ərəfəsində Azərbaycanda gedən mənəvi və ədəbi axtarışların əsas mənbələrindən biri də ədəbi prosesin dərinliklərindən gəlirdi. Bədii şüur da öz müstəqil yolu ilə tarixi dəyişikliklərdən xəbər verməyə çalışırdı. Görünür, ideologiyanın tarixi proses və hadisələri qabaqlaması daimi müşahidə olunan hadisədir və bizim dövrümüzdə də öz qüvvəsini saxlamaqdadır.

Sovetlərin dağılma ərəfəsində Mixail Qorbaçovun irəli sürdüyü yenidənqurma islahatları da özlüyündə Kommunist partiyasının 70 illik hakimiyyəti illərində tətbiq etdiyi nəzəri və təşkilati prinsipləri saf-çürük edir, yuxarıdan hər şeyin yenidən qurulmasına çağırırdı. Bu proses 1986-cı ildən başlamışdı və onu sovet cəmiyyətinin, xüsusilə ədəbi-mədəni mühitinin dərinliklərində baş qaldıran müxtəlif meyllərlə qarışdırmaq olmaz. Ona görə ki, birinci meyl prinsipial olaraq yuxarıdan gəlirdi və yeni siyasət kimi yeridilirdi. İkinci proses isə cəmiyyətin içindən, onun daxili axtarışlarından, bu cəmiyyətin qabaqcıl düşüncəli adamlarının sovet gerçəkliyinə tənqidi münasibətinin nəticəsi kimi ortaya çıxırdı.

M.Qorbaçovun perestroykasına qədər sovet ideoloji sistemi effektiv idi. Bu sistem total xarakter daşıyır və yuxarıdan idarə olunurdu. Sovet ideoloji sistemi, əslində nəzarət sistemi idi və xırda ideo­loji işçilərə qədər hamıya göz qoymaqdan başqa heç bir funksi­yası yox idi. sovet senzurası yuxarıdan aşağıya idarə olunan, çoxlu xəbərçiləri olan və DTK ilə bir şöbə kimi bağlı olan təşkilat idi.

Belə səbəblərdən SSRİ-də azad və müxalif fikirli nəşrlərin, araşdırma və bədii əsərlərin ortaya çıxması çətin idi, çox yerlərdə  xüsusilə milli respublikalarda isə qeyri-mümkün idi. Azərbaycanda mətbuata nəzarəti rəsmi senzuradan başqa, yara­dıcılıq ittifaqlarının rəhbərləri, qəzet və jurnalların redak­tor­ları və məsul işçiləri, nəşriyyat və mətbəələrin rəhbərləri, say­sız-hesabsız adi DTK xəbərçiləri həyata keçirirdi. Azər­bay­canda və digər milli respublikalarda ideologiyaya nəzarət edən sinif birləşib xüsusi sosial qrupa çevrilmişdi. Onlar bir-birindən ayrılmaz olan iki işi görürdülər. Bir tərəfdən, ideologiyanın təmizliyinə nəzarət edirdilər, o biri tərəfdən də kommunist partiyasının ideologiya üçün ayırdığı vəsaiti öz aralarında bölürdülər.

Nəticədə qəribə vəziyyət yaranmışdı. İdeoloji məhsulu  xüsusilə bədii ədəbiyyatı və ədəbiyyat elmini yaradanlar və məhsulun təmizliyinə nəzarət edənlər eyni adamlar idilər. Kənar yaradıcı adamların faizi çox kiçik idi.

SSRİ ərazisində senzuranın ən zəif olduğu yer ölkənin paytaxtı Moskva idi. Burada ədəbi-elmi fikrin, nəşriyyat və mədəniyyət işinin böyük bir qismi toplanmışdı. Bütün imperiyalarda olduğu kimi, SSRİ-nin paytaxtı Moskvada da azadfikirlilik, rəsmi mövqeyə müxalif olan görüşləri ifadə etmək dəbdə idi. Bu o qədər nüfuzlu sayılırdı ki, M.Qorbaçov ölkənin ən müxalif ədəbiyyat və mətbuat xadimlərini öz evinin adamına çevirmişdi. Görünür, rəhbərin imici ilə məşğul olan mütəxəssislər də bunu ona məsləhət bilirdilər.

Moskva mühitində artıq 1970-ci illərin ikinci yarısında ədəbiyyat adamları iki qrupa bölünmüşdülər: mühafizəkarlar, köhnə ideoloji aparatın qorunmasına çalışanlar və mütərəqqilər  azad və təzə fikrə yol verməyə meylli olan ədəbiyyat xadimləri. Belə xadimlərin çoxu 1937-1938-ci il repres­siya­larının əleyhdarları, belə qəzalara məruz qalmış şəxslərin qohum­ları, dostları və yaxınları idi. Onlar sovet quruluşuna və Kom­munist Partiyasının siyasətinə daha tənqidi yanaşırdılar.

Belə insanlar paytaxt Moskvanın mətbuat orqanlarında və nəşriyyatlarında çox idi. Onlar bu vəzifələrə və mövqelərə də yuxarıdan təyin olunmuşdular. N.Xruşşov öz islahatlarını başlayanda ideoloji aparat qatı stalinçilərlə dolu idi. Yuxarının köməyi ilə onları vəzifələrdən götürüb yerlərinə repressiyalara məruz qalmış ailələrin nümayəndələrini, yaxşı savadlı, stalinizmin mürtəce mahiyyətini anlayan insanları qoyurdular. 1970-ci illərin axırlarında bu adamların mətbuat aləmində çəkisi və mənəvi nüfuzu yüksək idi.

Onların köməyi ilə sovet gerçəkliyinə və onun tarixinə tənqidi yanaşan Yuriy Trifonov, Vladimir Tendryakov, Aleksandr Soljenitsın, Aleksandr Belov, Çingiz Aytmatov və başqa yazıçılar formalaşdılar. Onlar rəsmən etiraf olunmasalar da, əməli olaraq müasir rus ədəbiyyatının qabaqcıl və istedadlı yaradıcıları sayılırdılar.

Bu dalğanın milli respublikalarda əks sədası gec və Moskva­ya nisbətən zəif ərsəyə gəlirdi. Çünki qeyd etdiyimiz kimi, milli respublikalarda ideoloji basqı və təzyiq də sərt və açıq-aşkar idi, ən kobud formalarda özünü büruzə verirdi.

Respublikada ideoloji təpki və təzyiqin kobudluğu bir çox yazı­çıları Moskvada himayə axtarmağa məcbur edirdi. Rusca ya­zan müəlliflər üçün bu asan idi. İstedadları çatdığı hallarda onlar Moskva jurnallarında çap olunurdular. Ya da əksinə, Bakı­da çap olunan, lakin sovet gerçəkliyinə tənqidi müna­si­bətə görə hücumlara məruz qalan əsərlərin Moskva mət­buatında müsbət qiymət almasına çalışılırdı. Belə halda Bakı­nın ideologiya keşikçiləri mərkəzdə çap olunmuş qiymətlərə qarşı çıxmağa cəsarət etmirdilər.

Azərbaycanın elə yazıçıları da vardı ki, onlar Moskvada işləyir və yaşayırdılar. Onlardan biri də Çingiz Hüseynov idi. Moskvada ali məktəbdə dərs deyən bu yazıçı əvvəllər Azərbaycan dilində yazırdı. Lakin 70-ci illərin ortalarında o, rusca yazmağa və Moskvada çap etdirməyə başladı . Bu əsərlərin ümumi cəhəti o idi ki, hamısı tarixi mövzulara həsr olunmuşdu. Yazıçı həm də alim və tədqiqatçı olduğundan tarixi keçmişə bir araşdırıcı kimi yanaşırdı. O, tarixə yeni tərzdə yanaşmağı həm də yeni tarixi faktların üzə çıxarılması kimi tamamlayırdı. Bu da senzura məhdudiyyətləri ilə mübarizə aparmağın bir vasitəsi idi.

1970-ci illərin ortalarında yazıçının tarixi mövzuda yazdığı “Fətəli fəthi” romanı rus dilində çapdan çıxdı. Əsərin əsas mövzusu M.F.Axundovun həyatı ilə bağlı olsa da, yazıçı niyyəti Azərbaycanın Rusiya ilə birləşməsinə dair tarixi faktların yenidən qiymətləndirilməsi idi. Rəsmi Azərbaycan tarixçiliyi bu birləşməni az qala könüllü bir proses kimi qələmə verirdi, hətta Azərbaycanın Rusiya tərkibinə daxil olmasının 150 illiyini bayram kimi qeyd etmişdi. Bu hadisə bir sıra milli ruhlu ziyalıların etirazına səbəb olmuşdu.

M.F.Axundov Qafqaz canişinliyində tərcüməçi işləmişdi və Azərbaycanın Rusiya tərkibinə daxil olmasının bütün təfərrüatını bilirdi. Yazıçı Axundovun şahidliyi ilə rus imperiyasının Qafqazdakı və Azərbaycandakı müstəmləkə siyasətinin qaranlıq cəhətlərini açıb göstərirdi. Müəllif müsəlman aləminin Rusiyaya ilhaq edilməsində ruhaniliyin xüsusi rolunu işıqlandırırdı. Çarizmin müstəmləkə orqanları cəza tədbirləri və komendatura üsuli-idarəsi tətbiq etməzdən əvvəl Azərbaycandakı ruhani təbəqəsini müstəmləkə orqanları ilə məxfi əməkdaşlığa cəlb edirdi. Ruhanilər bu halda həm xalqın müstəmləkə rejimini qəbul etməsinə kömək edir, həm də çarizm rejiminə qarşı xalq üsyanları qalxanda onlardan kənarda dururdular. Nəticədə başsız, savadlı rəhbərlikdən məhrum olan kasıb təbəqələr cəza orqanları qarşısında aciz qalırdılar.

“Fətəli fəthi” romanından keçən mərkəzi fikirlərdən biri XIX əsrin birinci yarısında müstəmləkə rejimi yaradılarkən xalqın geniş kütlələrinin qəflətdə qalması ideyası idi. Yazıçı göstərirdi ki, çarizm hakim feodal sinfini və ruhaniliyi öz tərəfinə çəkməklə müstəmləkə rejimini arxayın şəkildə tətbiq edirdi. Axı Rusiyaya qarşı hər hansı hərəkat o zaman güclü ola bilərdi ki, onun başında hakim siniflər duraydı.

Belə problemlərin araşdırılması, bədii şəkildə müzakirə olunması gəncliyin milli şüuruna ciddi təsir göstərirdi. Çingiz Hüseynov faktiki olaraq “biz necə müstəmləkə olduq” sualına ca­vab verir və məsələni açıq müzakirəyə qoyurdu. Müstəm­lə­kə olmağın mexanizmini öyrənən oxucu və vətəndaş təbii ola­raq azad və müstəqil olmağın da mexanizmləri barədə düşü­nürdü. Romanın çap olunduğu dövrə qədər belə məsələlərin bədii şəkildə qoyuluşu ağlagəlməz bir şey idi, senzuradan heç vaxt keçməzdi. Təsadüfi deyil ki, romanın Azərbaycan variantı Bakıda çap olunanda yazıçının senzura ilə kəskin problemləri ortaya çıxdı. Azərbaycan dilində “Fətəli fəthi” romanının bir sıra sərt yerləri ixtisar olundu.

Hələ məktəb dərsliklərindən Mirzə Fətəli Axundov vətənimizin Rusiya orientasiyasının tərəfdarı, mübariz ateist kimi təqdim olunur. Roman çıxana qədər M.F.Axundovun taleyi xoşbəxt bir milli islahatçı taleyi kimi qələmə alınırdı. Lakin Çingiz Hüseynovun yaratdığı M.F.Axundov obrazı tragik bir fiqurdur. Yazıçının tarixi keçmişin hadisələrinə yenidən baxmaq cəsarəti ən çox burada özünü büruzə verirdi.

Bütün fəaliyyəti boyu M.F.Axundov obrazını tragik bir tənhalıq izləyir. Onun millət yolunda əl atdığı başlanğıclar - dramaturgiya və teatr yaratmaq, latın əlifbasına keçmək, Avropa maarifinə qovuşmaq, İslamın mənəvi həyatdakı mövqeyini məhdudlaşdırmaq kimi planları yarımçıq qaldı. Böyük ədib bunların heç birini görmədi. Mübariz ateist olan Mirzə Fətəli romanda ömrünün sonunda Həccə getmək haqqında düşünür...

Lakin Çingiz Hüseynovun qəhrəmanı sınmır. Yazıçı Mirzə Fətəlinin monumental obrazını sevə-sevə yaradır. Ancaq bu sevgi ona M.F.Axundov bioqrafiyasındakı fərdi tragizmi böyük qüvvə ilə ifadə etməyə mane olmur. Romanın sonunda Axundov Tiflisdəki evində tənha vəziyyətdə vəfat edir, meyiti ancaq üç gündən sonra aşkar olunur. Onun ateist görüşlərindən xəbərdar olan ruhaniyyət ədibin Tiflisdəki müsəlman qəbiristanlığında dəfn olunmasına qarşı çıxır.

Bütün gənclik enerjisini Rusiya dövlətinə xidmətə sərf edən Axundovun yaşlı vaxtlarında qədrini bilən olmur. Müstəmləkə orqanları adamlardan istifadə edib onları lazımsız bir şey kimi kənara atırdılar. Bu acı tale M.F.Axundovun da başına gəlir. Müstəmləkəçilərə, yadellilərə xidmətin sonu yoxdur  bu ideya “Fətəli fəthi” romanında da böyük qüvvə ilə səslənirdi. Maraqlı bir paralelə diqqət edək: Eyni fikir Mədəni İnqilab dövrünün ən parlaq əsəri olan “Od gəlini” pyesində də səslənir. Orada iki qardaşdan biri  Aqşin ərəb işğalçılarına, ikincisi Elxan isə öz doğma xalqına xidmət edir.

Ərəblər Elxanı tutanda o, şüurlu bir ölümü  dar ağacını könüllü olaraq seçir. Çünki o, uzaqgörən bir insandır və işğalçılara xidmət etməyin həmişə pis qurtardığını bilirdi. Cəfər Cabbarlı çox güman ki, bu fikri Demokratik Cümhuriyyətin dağıdılmasında əsas rol oynamış Azərbaycan bolşeviklərinin taleyindən götürmüşdü. 1927-ci ildə “Od gəlini” pyesi tamamlananda 1928-ci ilə qədər Azərbaycan xalqına tutulan qanlı divanın iştirakçıları  Baba Əliyev, Mirzə Davud Hüseynov və başqaları məsul vəzifələrdən uzaqlaşdırılmışdı. Onlar qanlı işləri görəndən sonra daha lazımsız idilər. Böyük vətənpərvər olmuş Nəriman Nərimanovun 1925-ci ildə baş vermiş ölümü də bu problemə material verirdi. O, Azərbaycan hərbi İnqilab şurasının sədri olanda ölkədə çoxlu qanlı və qanunsuz repressiyalar baş vermişdi. Cəfər Cabbarlı bunlardan ortaq bir tale kimi istifadə etməmiş deyildi.

Cabbarlı Demokratik Cümhuriyyətin alovlu tərəfdarı və tərənnümçüsü idi. Elə buna görə də Cümhuriyyətin süqutunu şəxsi faciəsi kimi qəbul etmişdi. Tarixi sənədlərdən onun 1920-ci il aprelin 27-də gecə hakimiyyət Azərbaycan bolşeviklərinə təhvil veriləndən sonra Müqavimət Mərkəzi yaradan cavan müsavatçılar təşkilatının baş katibi seçildiyi məlumdur. Bu mərkəz sonralar gənc müsavatçılar adı aldı və onun bir sıra yığıncaqları Cabbarlının evində keçirildi. 1923-cü ilin yayında və payızında Cəfər Cabbarlı ÇK(Fövqəladə Ko­missiya) tərəfindən iki dəfə həbs edilib sonradan buraxıl­mışdı.

“Od gəlini” pyesində ərəb işğalçılarına qarşı mübarizə motivi bu real hadisələrin əks-sədası idi. Cabbarlı Bakıda 1920-1923-cü illərdə davam etmiş qanlı terrorun şahidi idi. Bu terrorun tarixi məqsədi azadlıq havasını dadmış Azərbaycan xalqına sovet boyunduruğunu zorla qəbul etdirmək idi. “Od gəlini” pyesinin qəhrəmanı Elxanın şəxsində Cabbarlı gənc nəslə deyirdi: işğal boyunduruğunu qəbul etməkdənsə, düşmənə baş əyməkdənsə, Elxan kimi şərəfli ölümü qəbul etmək daha yaxşıdır.

“Fətəli fəthi” ilə “Od gəlini” əsərini yarım əsrlik bir məsafə ayırır. Amma biz azadlıq hərəkatı tarixini, müstəqilliyin yaranma tarixini təhlil və tədqiq edəndə bu səsləşməni doğurmuş tarixi zəminləri mütləq müqayisə etməliyik. Bu müqayisədə bir tərəfdən Demokratik Cümhuriyyətlə Müstəqil Azərbaycan Respublikası arasında varislik əlaqələri üzə çıxır, o biri tərəfdən isə milli taleyimizdəki az qala təkrarlanan epizodlar aydın bir həqiqətə çevrilir.

Belə proseslərdən biri də Nəriman Nərimanovun taleyi ilə bağlıdır. O, 1920-1925-ci illərdə tragik bir tale yaşadı və 1925-ci ildə vəfat etdi. Amma N.Nərimanovun millət xadimi və fərd kimi faciəsi 70 il sonra, Çingiz Hüseynovun 90-cı illərin ortalarında yazdığı “Doktor N” romanında üzə çıxdı. Bizcə, bunun səbəbi odur ki, xalq və rəhbər problemi 20-ci illərdə siyasi məsələ kimi aktual idi. Eyni məsələ 90-cı illərin ortalarında, artıq müstəqilliyin sabitləşdiyi və Heydər Əliyev tərəfindən idarə olunduğu vaxtda artıq ədəbi bir problem kimi aktual idi.

Müstəqillik itiriləndən və yenidən əldə ediləndən sonra N.Nərimanov fenomeni eyni dərəcədə aktual idi. Nə üçün? Ona görə ki, bu şəxsiyyət xalqımızın taleyinin, tragik sovetləşmənin canlı təcəssümü idi. Elə buna görə də ədəbiy­yatda onun şəxsiyyətinə sovet dövründə dəfələrlə müraciət edil­mişdir. Onlardan ən maraqlısı xalq yazıçısı Mirzə İbrahi­movun “Pərvanə” romanı idi. Klassik ədəbiyyatda pərvanə tragik bir obrazdır – məhəbbət və əqidə yolunda yanıb kül olan bir simvoldur. Təkcə bu obrazla Mirzə İbrahimov böyük vətənpərvər Nəriman Nərimanovun öz həyatını xalqa həsr etdiyini və ona qurban verdiyini vurğulayırdı.

Lakin Mirzə İbrahimov öz romanını 1960-cı illərin ortala­rın­da, Çingiz Hüseynov isə müstəqillik dövründə  1990-cı illə­rin ortalarında yazmışdı. M.İbrahimov 1960-cı illərdə Nəri­manovun şəxsi və milli mücadilə tragediyasını tam açıqlığı ilə yaza bilməzdi. Romanın yarandığı dövrdə N.Nərimanov haqda yazmağın özü belə asan deyildi.

N.Nərimanova sovet dövrünün müxtəlif mərhələlərində münasi­bət müxtəlif cür olmuşdur. O, 1920-1922-ci illərdə Azərbaycan Hərbi İnqilab Şurasının sədri olarkən xalqımıza qarşı qanlı terror siyasətinə müqavimət göstərirdi. O, Bakıda ağalıq edən ÇK (Fövqəladə Komissiya) ermənilərinin və rus millətçilərinin azğın əməllərindən Moskvaya ardıcıl məktublar yollayır, milli siyasətdəki əyintiləri açıb göstərməyə çalışırdı. Lakin bu şikayətlərə baxmayaraq, ermənilərin və millətçi rus zabitlərinin Azərbaycan ziyalılarına qarşı azğınlığı, kütləvi güllələmə siyasəti davam edirdi.

Bakı erməniləri N.Nərimanovun bu istiqamətdəki fəaliyyətini Moskvaya yerli millətçilik kimi təqdim edirdilər. Cavan nəsildən olan Çingiz İldırım, Əliheydər Qarayev, Dadaş Bünyadzadə və başqaları bu mübarizədə ermənilərin tərəfini tutur, N.Nərimanovun millətçiliyi haqqında uydurmaları himayə edir, bu milli xadimin vəzifədən getməsini istəyirdilər.

Bu səbəblərdən 1937-ci il repressiyalarından sonra N.nərimanov haqda millətçi damğası daha da möhkəmləndi. Repressiyalar, məlum olduğu kimi, həqiqətdə olmayan millətçi təşkilatların ifşası kimi gedirdi. N.Xruşşov islahatlarından sonra N.Nərimanov haqda yazmaq və danışmaq da asanlaşırdı. Mirzə İbrahimovun “Pərvanə” romanı da ilk növbədə həyatını xalqının tərəqqisinə qurban vermiş N.Nərimanov haqqında əsl tarixi həqiqəti bərpa etmək məqsədi daşıyırdı və buna da nail oldu.

Lakin erməni millətçiləri, xüsusilə karyeraları Bakı bol­şevik təşkilatları ilə bağlı olan ermənilər 1960-cı illərdə də N.Nəri­manovdan intiqam almaq üçün hər fürsətdən istifadə edird­ilər. 1920-1922-ci illərdə Dağlıq Qarabağın Azərbaycanın əra­zisi kimi qalması və bu barədə Moskvada qəti qərar veril­məsi məhz N.Nərimanovun fədakar və ağıllı mübarizələrinin nəticə­si idi. Ermənilər bunu unutmurdular.

1970-ci ildə ulu öndər Heydər Əliyev indiki Nərimanov prospektində bu böyük insana nəhəng heykəl qoymaq istəyəndə Bakı və Moskva erməniləri yenidən ona qarşı ayağa qal­xıb mərkəzə şər və böhtanlar dolu məktub və müraciətlər yolla­dılar. Lakin Heydər Əliyevin dönməz iradəsi və Moskva­dakı nüfuzu öz işini gördü və Nəriman Nərimanovun heykəli nəzərdə tutulan yerdə ucaldı. Ümummilli liderimiz də N.Nərimanovu sevən və anlayan ziyalılardan idi.

Lakin N.Nərimanov irsi o qədər canlı və mühüm idi ki, onun ətrafındakı diskussiyalar sonralar da davam etdi. Xüsusilə, Qarabağ torpaqları uğrunda hərəkat başlanandan sonra, müstəqillik tərəfdarı olan partiyaların qəzetlərində bəzi səthi publisistlər N.Nərimanov haqqında nalayiq fikirlər və qiymətlər yazdılar. Hətta N.Nərimanovu milli satqın sayanlar da tapıldı.

Bunlar inqilabi ruhlu epoxanın ifratları idi. Eyni zamanda, belə səhvlər bütün ictimai fikrimiz üçün utandırıcı hallar idi. Bunlar Qarabağ hərəkatı dalğasında siyasətə gələn bir çox ziyalıların siyasi və elmi hazırlıq baxımından ibtidai səviyyədə olduğunu və tarixi prosesləri anlamaq qabiliyyətindən məhrumluğunu göstərirdi.

Çingiz Hüseynovun “Doktor N” romanı bu dəfə müstəqillik dövrünün N.Nərimanov şəxsiyyətinə münasibətindəki səhvləri düzəldirdi. Görünür, M.İbrahimov 1960-cı illərdə bu işi tam siyasi açıqlığı ilə edə bilməmişdi. Ç.Hüseynov Moskvada yaşayırdı, N.Nərimanovun 1920-1924-cü ildəki mübarizələri ilə bağlı bütün arxiv materialları da orada  Moskva arxivlərində idi. Yazıçı onları tədqiq edib romanında onların bir çoxunun sitatlarını verdi. Romanda hətta bütün suallara ca­vab vermək üçün ədibin meyitinin tibbi müayinə proto­kol­larını da müəllif əsərə cəlb etmişdi.

Məlumdur ki, N.Nərimanovun ölümünün səbəbləri barədə müxtəlif fikirlər mövcuddur. Bunların çoxu şifahi formada ağızdan-ağıza gəzir və onların məğzi belədir: N.Nərimanov təş­kil olunmuş qəsdin qurbanı olmuşdur. Çingiz Hüseynovun gös­tərdiyi versiya bu gümanla uyğun gəlmir. Meyitin müa­yinə­si zamanı zəhərlənmə əlamətləri aşkar edilməyib. Lakin yazı­çının bütün təsvirləri, eyhamları, göstərdiyi detallar və hətta romanın fikir məntiqi bir şeyi deyir: N.Nərimanov öldürül­müşdür, onun tutduğu yol – bolşeviklərə inam və onlarla əməkdaşlıq yolu onu ölümə aparırdı.

Maraqlıdır ki, Çingiz Hüseynov bu şəxsiyyətin bolşevik­lərlə əməkdaşlığını heç də səhv saymır. O, hesab edir ki, öz tarixi­nin tragik və qanlı məqamında  1920-1922-ci illərdə Azərbaycan bolşeviklərinə N.Nərimanov kimi vətənpərvər, xalq üçün, onun taleyi və sabahı üçün çalışan və yanan bir şəxsin başçılıq etməsi xalqın taleyinə düşmüş bir şans idi. Nərimanov bir çoxlarını ölümdən xilas etdi, xüsusilə mədəni inqilab üçün, xalqın sovet quruluşundan istifadə edərək maariflənməsi üçün, ana dilinin qorunması və inkişafı üçün, teatrın və kitab çapının, ana dilində təhsilin tərəqqisi üçün misilsiz işlər gördü.

Amma onun 1920-1923-cü illərdə ağalıq edən, Müsavat və İttihad partiyalarının minlərlə günahsız və sıravi üzvünü qıran, Sibirə göndərib məhv edən millətçi bolşevik hərbçilərinə, rus və erməni zabitlərinə gücü çatmırdı. Nəriman Nərimanovun ən yüksək dövlət vəzifəsi tutmasına baxmayaraq, onu inkar edirdilər, ona tabe olmurdular.

Çingiz Hüseynov romanda inandırıcı surətdə göstərir ki, N.Nə­rimanov Moskvaya işə keçəndən sonra da orada ciddi qə­bul olunmurdu. Müsəlman-türk xalqlarını sosialist inqilabına cəlb etmək lazım olanda onun böyük adından və müsəlmanlar arasında nüfuzundan istifadə edirdilər. N.Nərimanov bunları duysa da, onlara o qədər də əhəmiyyət vermirdi. Səmimi bir müsəlman maarifçisi kimi o, dünya sosialist inqilabına inanır və müsəlman xalqların da  İran, Türkiyə, Əfqanıstan, Orta Asiyanın da bu inqilaba qoşulmasını arzulayırdı.

Bolşeviklərin sosialist ideyaları, ictimai ədalət xülyaları ilə maarifçilərin ağıl üzərində qurulmuş cəmiyyət arzularında ümumi şeylər çox idi. Tarixən də məlumdur ki, sosialist utopiyaları Avropa maarifçiliyindən qopmuş bir cərəyan idi. Əslində, ilk sosialistlər sosial ədaləti məhdud bir ərazidə, süni yaradılan müstəmləkələrdə qurmaq istəyən maarifçilər idilər. Son­ralar XIX əsrin ortalarında K.Marks sosialist müstəm­lə­kə­ləri haqda utopiyaları proletar inqilabı ideyası ilə birləşdirdi və so­sializmin ayrıca bir ölkədə qələbəsi haqda nəzəriyyəni orta­ya qoydu.

N.Nərimanov sadəlövh insan deyildi. Onun yaşadığı dövrdə dün­ya sosialist inqilabı üçün real imkanlar var idi: Rusiyada, Türkiyədə, Almaniyada, İtaliyada əbədi sayılan monarxiyalar dağılmışdı. Qalırdı sosialist inqilabının başlanması. Amma inqilab başlanmadı.

N.Nərimanova əzab verən ikinci problem sosializmin nə­zəriy­yəsi ilə onun praktikası arasında ortaya gələn dəhşətli, qanlı ziddiyyətlər idi. Sosialist inqilabı və bolşevik terroru təkcə Azərbaycanda deyil, bütün Çar Rusiyası ərazisində 10 mil­yona qədər insanın həlak olması ilə nəticələnmişdi.

Bəs həyatda dəyişən nə idi, bolşeviklər nəyə nail ol­muş­dular? Heç nəyə. Mülkiyyətin ictimailəşdirilməsi nəticəsində hər yerdə iqtisadi həyat ölür və kütləvi aclıq, adi ərzaq çatışmazlığı başlanırdı. Vətəndaş müharibəsi 1920-ci ildə bitsə də, SSRİ-də aclıq 30-cu illərin ortalarına qədər davam etdi.

Beləliklə, bolşeviklər sosializmin nəzəriyyəsindən əməli quruculuğa keçən kimi tamam əks nəticələr alınırdı. Oğluna yazdığı məktublar göstərir ki, N.Nərimanov bu çətinlikləri görür, amma sosializm ideyasına inanmaqda davam edirdi. Bu ideya yolunda o özü və onun xalqı misilsiz qurbanlar vermişdi və ədib onlardan imtina edə bilmirdi.

Əməli sosializmin əks nəticələr verməsi bolşeviklər tərəfin­dən düşmənlərin müqaviməti kimi izah olunurdu. N.Nəri­ma­nov isə bir maarifçi kimi bolşevik kadrların keyfiyyətsizliyini vurğulayır, bunun aradan gedəcəyini gözləyir, ermənilərin və rus zabitlərinin, XI ordu əsgərlərinin Azərbaycandakı qanlı terrorunu isə ancaq səhv siyasət kimi izah edirdi.

Əslində isə, burada səhv siyasətdən daha artıq müsəlman xalqlara inamsızlıq vardı. Partiyanın ideoloji sənədlərində bu yox idi. Əməldə isə bu inamsızlıq Azərbaycan bolşevik təşkilatlarında, cəza orqanlarında, xüsusilə ÇK-da (Fövqəladə Komissiya ) və prokurorluqda ermənilərin hegemonluğu və açıq-aşkar işğalçılıq siyasəti ilə bitirdi.

Lakin N.Nərimanovun 1920-1922-ci illərdə Azərbaycanda baş verən siyasi hadisələr üçün şəxsi məsuliyyəti vardı və özü də bunu anlayırdı. Bəlkə buna görə o, hadisələrə qiymət ver­məkdə ehtiyatlı hərəkət edir, rəngləri tündləşdirməkdən çəki­nir, gələcəkdəki işıq ucunu itirməməyə çalışırdı. Onun oğluna məktubları gələcək nəsillərə məktub idi, onların ziddiyyətli dövrü doğru başa düşməsi üçün nigaranlıq hisslərindən irəli gəlirdi. Böyük ədib və dövlət xadimi yanılmırdı.

Onun şahidi, iştirakçısı olduğu hadisələr uzun illər, demək olar ki, Sovet hökumətinin mövcud olduğu 70 il ərzində ardıcıl müzakirə olundu. Bu müzakirələrin mühüm hissəsi də N.Nərimanovun bolşevizmə və Rusiyaya tərəf seçimi idi. Bu seçim ümumən xalqın xeyrinə olmuşdur.

Ç.Hüseynov da romanda vurğulayır ki, 20-ci ildən Azərbaycanın Rusiya tərəfindən yenidən istilası tarixin hökmü idi. Ona görə N.Nərimanovun Rusiyaya tərəf, xüsusilə bolşevizmə tərəf seçim etməsinin böyük tarixi mənası vardı.

Bu məna, ilk növbədə, bolşeviklərin millətlərə Çar Rusiya­sından fərqli münasibəti idi. Bolşeviklər sözdə olsa da, Müstəqil Azərbaycan Respublikasını qəbul edirdilər. Təkcə buna görə bolşevikləri müdafiə etməyə dəyərdi. Hərçənd ki, bolşeviklərin sözləri ilə işləri arasında köklü fərqlər vardı. Bolşeviklər 1922-ci ildə Müstəqil Azərbaycan Respublikasını məhv edib Zaqafqaziya Federasiyası yaratdılar. Bunun nəticəsi olaraq müstəqilliyin bir sıra formal qurumları da aradan getdi.

Lakin N.Nərimanovun başçılığı ilə ərsəyə gələn Azər­bay­can Sovet Sosialist Respublikası bir çox cəhətdən formal olsa da, 70 il yaşadı. Azərbaycanın heç vaxt olmamış məxsusi hökuməti 70 il, məxsusi Parlamenti isə 54 il yaşadı. Bütün bunlar həm də N.Nərimanovun seçimi və irsi ilə bağlıdır.

1920-ci ildə Azərbaycan öz müstəqilliyini parlament yolu ilə itirdi. 1991-ci ildə də SSRİ tərkibindən legitim şəkildə çıxış Azərbaycan Ali Sovetinin Milli Şurasında qəbul olundu.

Xalqımızın taleyi barədə müzakirə və diskussiyalar davam etdikcə, N.Nərimanov irsinin diri ənənələri də xatırlanacaq və müzakirə olunacaqdır. Bu müzakirələrdə bizim bədii fikrimiz də həmişə iştirak edəcəkdir.

Müstəqillik ərəfəsində mədəni inqilab dövrü bədii ənənələri ilə səsləşən əsərlərdən biri də Ənvər Məmmədxanlının “Ba­bək” romanı idi. Məlumdur ki, C.Cabbarlının əlyazmalarında “Od gəlini” əsərinin adlarından biri Babək olmuşdur. Lakin Cabbarlı daha dərin ümumiləşdirmələr aparmaq və bolşevik tənqidlərindən yaxa qurtarmaq üçün Babək hərəkatı əsasında yazdığı əsərin baş qəhrəmanının adını Elxan qoymuşdur ki, bunun da mənası elin, xalqın başçısı deməkdir.

Mədəni inqilab dövründə Azərbaycanın bir çox problemləri  o cümlədən siyasi və mədəni taleyi ilə bağlı məsələlər açıq müzakirə olunurdu. “Od gəlini” həm də bunlara cavab idi. Bəs müstəqillik ərəfəsində “Babək” romanının yaranması nə demək idi? Əlbəttə, bu da zamanın sifarişi idi və dağılma ərəfəsində olan Sovetlər Birliyinin öz ömrünü bitirdiyini deyirdi. Çünki “Babək” romanı və bu tarixi qəhrəmanın özü Azərbaycanın müstəqilliyinin, yadellilərə nifrətinin, öz evinə özünün sahib olması ideyalarının rəmzi idi.

Bu səsləşmə SSRİ-nin dağılması ərəfəsində Azərbaycanın müstəqil taleyi probleminin təkidlə üzə çıxdığını təsdiqləyirdi. Xalqın Çingiz Hüseynov, Ənvər Məmmədxanlı, Əzizə Cəfərzadə, İsa Hüseynov kimi yazıçıları xalqın yaxın taleyi haqda düşüncələrini romanlara çevirirdilər. Bunun özü xalqımızın mənəvi tarixində bədii fikrin hegemonluğu faktını yenidən təsdiq edirdi. Məsələn, Əzizə Cəfərzadənin hələ 1983-cü ildə çap olunmuş “Hun dağı” povestində Azərbaycan xalqının tarixinin türklüklə bağlı kökləri bədii şəkildə ortaya qoyulurdu. Zahirən etnoqrafik üslubda olan bu əsərdə yazıçının siyasi və milli uzaqgörənliyi mühüm məna da­şı­yırdı. Əsər ilk növbədə gəncliyin milli ovqatlarına hesablan­mış­dı.

İsa Hüseynovun “İdeal” romanı müasir mövzuya həsr olunsa da, onun ikinci planda olan ideya xətti Azərbaycan tarixinin qadağan olunmuş, xalqdan gizlədilmiş səhifələrinin xalqa çatdırılması idi. Yazıçı burada xalqımızın dinlər və sivilizasiyalar tarixindəki rolunu və yerini axtarır, bu barədə öz bədii gümanlarını irəli sürürdü. Əsərin əsas ideyalarından biri xalqın tarixi şüurunun, öz tarixini düzgün bilməsinin əhəmiyyəti məsələsidir. Yazıçı belə bir məsələ qoymaqda haqlı və uzaqgörən idi, çünki milli şüuru, milli tarixi üzdə olmayan xalq milli və müstəqil dövlət qura bilməz. Lirik cərəyana məxsus olan İsa Hüseynovun müdriklik illərindəki fikri qənaətləri belə milli səciyyə daşıyırdı.

Yəni millətin siyasi taleyi də ilkin olaraq publisistikada və siyasi dairələrdə deyil, yenə də bədii fikrin dərinliklərində  “Fətəli fəthi”, “İdeal”, “Məhşər”, “Hun dağı”, “Bakı-1501”, “Çaldıran dö­yüşü”, “Babək” kimi tarixi romanların səhifələrində üzə çıxırdı. Növ­bəti dəfə Azərbaycanda siyasi təfəkkür bədii təfəkkürün ar­xa­sın­ca gəlir, ondan geri qalır, xalqın sabahını proqnozlaş­dır­maqda öz acizliyini göstərirdi.

Bu həm də Azərbaycanın taleyi, azadlığı və müstəqilliyi məsələlərinin müzakirə olunduğu yeni bir tarixi mərhələnin açılması demək idi. Ermənilərin Stepanakertdə 1988-ci ildə Azərbaycana qarşı qaldırdığı qiyam bunun böyük əlaməti idi.

Ənvər Məmmədxanlının Babəki xalq rəhbərindən daha çox, milli döyüşçü obrazını xatırladır. Qocaman yazıçının seçdiyi belə konsepsiya təsadüfi deyildi: onun dərin ədəbi və siyasi mənası vardı. Romanda Babəkin bir döyüşçü kimi daha artıq qabardılması, ilk növbədə yazıçı fəhminin müstəqillik qazanmaq üçün mütləq mücadilələr olacağı, qurbanlar veriləcəyi barədə qənaəti ilə bağlı idi. Sonrakı tarixi hadisələr  Qarabağ uğrunda əvvəlcə sərhəd müharibəsinin, sonra isə həqiqi müharibənin başlanması bundan xəbər verirdi.

Ənvər Məmmədxanlıdan əvvəl yaradılmış iki Babək obrazı bir qədər başqadır. Cəfər Cabbarlının Babək-Elxanı ilk növbədə uzaqgörən bir el rəhbəridir. Elxan qan və zülmlə dolu tarixin qanunlarını, sirlərini tapmış bir filosofdur, peyğəmbərcəsinə uzaqgörəndir. Cabbarlının Elxan-Babəkində gördüyümüz utopik xüsusiyyətlər, Dilək dağında tətbiq olunan sosial doktrina əslində azadlıq fəlsəfəsidir, yaxşı yaşamaq fəlsəfəsidir. Cəfər Cabbarlı bu fəlsəfəni ona görə önə çəkir ki, bolşevik senzurasının diqqətini yayındırsın, əsərdə tarixi kolorit yaratmaqla onun müasir mənalarından sərfi-nəzər edilsin.

Ümumi bir nəzər yetirdikdə, görmək olar ki, Babək-Elxan dramaturq tərəfindən Azərbaycanın xilaskarı obrazı kimi yaradılıb. Cabbarlı Demokratik Cümhuriyyət dağılandan sonra anlamışdı ki, milli dövlət idealı onu icra edəcək, ona canını fəda edəcək müdrik, uzaqgörən, insanları arxasınca apara bilən rəhbərlər olmadan mümkün deyildir. Xalqın sevib inandığı, arxasınca döyüşə getdiyi rəhbər-siyasətçi əsil xilaskardır. Elxan da bu xilaskarın obrazı idi.

Hələ “Od gəlini” əsərini yazarkən Cəfər Cabbarlı bilirdi ki, bolşevik qəzetləri onun tamaşasından sonra müəllifi millətçilikdə günahlandıracaqlar. Ona görə də dramaturq Elxanın canından artıq sevdiyi vətənin obrazını Solmaz obrazında yaratmışdır. O əbədi və gözəl vətənimizin rəmzidir. Pyesdə üç qüvvə onun uğrunda mübarizə edir: onlardan birincisi ölkənin sərvətlərini daşıyıb aparmaq istəyən ərəb işğalçıları, ikincisi Altunbay kimi satqın və qarınpərəstlər, üçüncüsü isə Babək-Elxandır. Birinci iki qüvvə Azərbaycana öz şəxsi maraqları və məqsədləri, qızıl toplayıb varlanmaq üçün Azərbaycana  Solmaza yiyə çıxmaq istəyirlər. Onların məqsədi xeyirlərinə görə Azərbaycana və onun xalqına zülm etməkdir.

Babək-Elxan isə tamam əks mövqedədir. O, Azərbaycanı  Solmazı bütün varlığı ilə sevir. Onun əsas idealı vətəni azad və xoşbəxt görməkdir. Elxanın simasında biz ən ali, ən təmiz, ən təmənnasız vətən sevgisini görürük. Bu sevgi Babək-Elxanı bizim nəzərimizdə yüksəldir, çünki onun Azərbaycana sevgisində, onu xilas etmək ehtirasında heç bir şəxsi motiv yoxdur. Bu təmənnasız övlad sevgisidir, ona görə həmin sevgi Babək-Elxanın özü üçün də, bizim üçün də müqəddəsdir.

Babək-Elxan haqqında danışmağın əsas çətinliyi qəhrə­ma­nın vətən sevgisinin yeni nəsillərə bütün genişliyi ilə çat­dır­ı­l­ma­sı­dır. Bunun üçün Elxanın Solmazla bağlı monoloqlarını və dra­ma­tik replikalarını oxumaq və bu mətnlərin ikili mənasına diq­qət etmək lazımdır. Pyesdəki vəziyyətlərdə Solmaza bir qa­dın misalında deyilən bu sözlər, əslində Azərbaycan haqdadır, vətənimizin misilsizliyi haqdadır.

1990-cı ildə Səid Nəfisinin “Babək” kitabı da azərbaycan dilində çap edilmişdi. Qeyd edək ki, İranda yaşayan bu alim və yazıçı Azərbaycanın vətənpərvəri kimi diqqəti cəlb edir. Şübhəsiz ki, onun Cəfər Cabbarlının 1926-cı ildə bitirdiyi “Od gəlini” əsərindən xəbəri var idi. O, öz əsərini çox-çox sonralar, həm də dəqiq tarixi mənbələr əsasında yazmış və əsər və­tənpərvər ruhuna görə Qarabağ hərəkatı başlanandan sonra Azər­baycan dilinə tərcümə olunub kitab şəklində bu­ra­xıl­mış­dır.

Maraqlı və qiymətli cəhətlərdən biri budur ki, Səid Nəfisi tarixi mənbələr əsasında əsərə “Babəkin ölkəsi” adlı ayrıca fəsil əlavə etmişdir. Həmin hissədə çox mühüm bir iş görülür: tarixi mənbələrdə Azərbaycan adlandırılan və müəllifin Babəkin vətəni adlandırdığı ərazilər müasir coğrafi terminlərdə lokallaşdırılır. Bu halda, Azərbaycan ərazisinə IX əsr sərhədləri ilə Həmədandan Şimala indiki Urmiya, Ərdəbil, Təbriz ostanlarının əraziləri düşür. Bundan başqa, Babəkin ərəblərə qarşı vətənpərvər mübarizəsinin əraziləri kimi Mil və Muğan düzləri də göstərilir.

Əsərdə irandilli xristianlar olan ərmən tayfaları (X əsr Azər­baycanına aid torpaqlarda) yaşayırlar və Babəkin tale­yin­də bədnam rol oynayırlar. Əsərdən görünür ki, Babəkin ölkəsinin və qoşununun əsasını Azərbaycanın cənub və Qarabağ bölgəsinin dağlıq ərazilərinin sakinləri təşkil etmişlər. Səhra ərazilərindən və şəhərlərdən toplanmış ərəb xilafət qoşunu dağlıq ərazidə döyüş qaydalarını bilmir və Babəklə mübarizədə bir-birinin ardınca məğlub olurdular.

Səid Nəfisinin Azərbaycan milli şüuru üçün əhəmiyyətli olan xüsusiyyəti odur ki, Babəki məhz Azərbaycan adlı ölkənin qəhrəmanı kimi təqdim etmişdir. İranın çox nüfuzlu alimi və yazıçısı olsa da, Səid Nəfisi mənşəcə türk idi. Babəkin məxsusi olaraq Azərbaycana məxsus olduğunu təsdiq və təsbit edəndə o, ilk növbədə, ərəb tarixçilərinin əsərlərindən çıxış edirdi. Onlar isə Babəki hər yerdə bir iranlı kimi yox, azərbaycanlı kimi təqdim etmişlər. Şah zamanında İran millətçiliyi rəsmi surətdə təbliğ edilirdi. Ona görə ancaq Səid Nəfisi kimi böyük nüfuz sahibi olan bir alim “Babək” kimi bir əsəri İranda çap etdirə bilərdi.

Ərəb tarixçiləri Babək haqqında çoxlu böhtanlar yağdır­mış­lar. Bu böhtanlar Babəkin dinsizliyi, müsəlmanlara guya düşmən kəsilməsi ilə, onları qırması ilə bağlıdır. Lakin bu iddialar tənqidə dözmür. Babəkin islama düşmən adam kimi təqdim edilməsi isə taktiki bir addım idi, məxsusi olaraq Xilafətin müsəlmanlardan ibarət olan qoşununa hesablanmışdı. İstilaçı orduya guya din yolunda vuruşması təlqin edilirdi.

Babəkin ibadət etdiyi din isə atəşpərəstliyin və xristianlığın eklektiv vəhdətindən ibarət idi. Babəkilərin ehkam kimi qəbul olunmuş müqəddəs kitabı, dövlət tərəfindən himayə edilən struk­turlaşmış dini qurumları yox idi. Belə olduqda, IX əsr Azərbaycan əhalisində müsəlmanlara qarşı onları qırmaq dərəcə­sində dini nifrət ola bilməzdi.

Babəkin zamanında Azərbaycanda nizami ordu və dövlət tərəfindən himayə olunan dini məzhəb yox idi. Ərəb tarixçilərinin hamısı göstərir ki, Babək yetim bir oğlan olmuşdur və ancaq qüvvətli xarakteri, sərkərdəlik istedadı sayəsində könüllü xalq ordusunun başçısına çevrilmişdir. Belə olan şəraitdə o zaman, IX əsrdə Azərbaycanın dağlıq ərazilərində müsəlmanlara nifrət ola bilməzdi.

Şübhəsiz ki, dağlıq ərazilərin sakinləri ərəb xilafətinin hakimiy­yətini qəbul etmək istəmirdilər. Bu isə, ilk növbədə vergidən azad ol­maq istəkləri ilə bağlı idi. Məlumdur ki, dağlarda yaşamaq nə qə­dər təhlükəsizdirsə, o qədər də maddi çətinliklərlə bağlıdır. Bu çətin­liklər həm də torpaq əkib becərməyin əziyyətləri və məh­dudluğu ilə şərtlənirdi. Dağların əhalisi ərəb xilafətinə vergi ödə­diyi halda sərt qış şəraitində acından qırıla bilərdi. Ona görə dağ əha­li­sinin nəhəng Xilafətə qarşı vuruşmaqdan başqa çarəsi qal­mır­dı.

IX əsrdə baş vermiş işğala qarşı mübarizənin Azərbaycan tarixinin ayrılmaz hissəsi kimi qələmə alınması bizim üçün milli qürur hissləri yaradan bir haldır. Əsərin əsas fikir xəttini vətənpərvərlik, ana torpağa bağlılıq, öz evinin sahibi olmaq idealları təşkil edir. Azad yaşamaq, öz taleyinin sahibi olmaq istəyən hər bir xalq silah götürüb yadlara qarşı mübarizəyə hazır olmalıdır.

Səid Nəfisinin Azərbaycana məhəbbəti və rəğbəti bir də onda özünü göstərir ki, o, Babəkin və onun xalqının əxlaqi sifətləri barədə böhtanlara əsaslı cavablar verir. Həm də bu cavabları o, ziyalıya yaraşan təmkinli, ciddi elmi əsaslara söykənərək verir. Alim göstərir ki, xürrəmilər nəinki əxlaqsız deyildilər, onlar əxlaqi şüur etibarı ilə xilafət ordusunun əsgərlərindən üstün idilər və buna görə otuz il ərzində ona qalib gəlirdilər.

C.Cabbarlının, Ə.Məmmədxanlının araşdırdığımız əsərləri sayəsində bizim gənc nəsillər Babəki və onun qoşun başçılarını Azərbaycanın mərd oğulları kimi sevirlər. Ənvər Məmmədxanlının ssenarisi əsasında çəkilmiş bədii film də istiqlal, azadlıq və yadlara nifrət hissləri əsasında çəkilmişdir.

Cəfər Cabbarlının Elxanı kimi, bu bədii filmdə yaradılan Babək obrazı da öz canını vətənə fəda edən bir döyüşçüdür. Onların hər ikisi ana torpağın azadlığı yolunda ölümə gedirlər, həm də müdrikliklə, qorxmadan, düşmənin üzünə dik baxaraq gedirlər.

Müstəqillik ərəfəsindəki ədəbiyyatda Babək obrazı xüsusi məna daşıyırdı. O, həm torpaq uğrunda qan tökən döyüşçü, həm də xalqı xilas edən ideal rəhbər obrazı idi. Bu birlikdə ərəfə ədəbiyyatının mədəni inqilab və milli hərəkat dövrü ədəbiyyatı ilə varislik əlaqələri və tarixi yetkinliyi meydana çıxırdı.

1917-1920-ci illərdə Cəfər Cabbarlının yaratdığı sərkərdə və rəhbər obrazları (Elxandan başqa) Gənc Türklər İnqilabının rəhbərləri və Nuru Paşa kimi türk generalları idi. Çünki həmin illərdə Azərbaycan dövləti, ilk növbədə Qafqaz İslam Ordusunun Azərbaycana daxil olması sayəsində yaranmışdı. Ona görə milli ziyalılar hələ dövlətçilik qurmaqda hər bir xalqın öz qüvvələrinin, öz sərkərdələrinin zəruriliyi barədə qənaətə gəlməmişdilər.

Sovetlərin dağılma ərəfəsində bu məsələ ziyalıların çoxuna aydın idi. Onlar bilirdilər ki, Türkiyənin yardımı ilə qurulan və tarixin hökmü ilə dağılan Demokratik Cümhuriyyət liderləri nə üçün bütün dünyada sərgərdan olub faciələrlə üzləşdilər. 1945-1946-cı ildə Cənubi Azərbaycanda muxtariyyət uğrunda S.C.Pişəvərinin başçılığı ilə hərəkatın məğlubiyyət səbəbləri, o tayda fədailərin kütləvi qırğını da düşünən ədəbiyyat adam­la­rı­na artıq məlum idi. Sovetlər və İ.Stalin İran hökumətindən gü­zəşt­lər almaq üçün əvvəlcə Cənubda hərəkata kömək etdi, son­da isə onu yardımsız və müdafiəsiz qoydu.

Bu tarixi hadisələrdən sonra çoxları anlayırdı ki, istiqlal və azad­lıq əldə etmək üçün xalqa öz döyüşçüsü və mətin iradəli, xal­qını hədsiz dərəcədə sevən rəhbər lazımdır. 1970-1980-ci illərdə nəsrdə və dramaturgiyada rəhbər və xalq probleminin təkrar-təkrar qoyuluşu və müzakirəsi həm də bununla bağlı idi.

Milli dövlətin yaranması, müstəqilliyin qorunması üçün bö­yük rəhbərin zəruriliyi fikri ərəfə dövrü ədəbiyyatının nailiy­yə­ti idi və xalqın, onun qabaqcıl qüvvələrinin müstəqilliyə qovuş­maq üçün yetişdiyini təsdiq edirdi.

Mədəni inqilab dövrünə nəzər salanda görürük ki, orada milli rəhbər probleminin yerini marksist nəzəriyyədən gələn fəhlə sinfinin cəmiyyətdə rəhbər rolu barədə nəzəriyyə tuturdu. Bu nəzəriyyənin Azərbaycanda yayılması milli hərəkat dövrü ədəbiyyatının bu məsələyə münasibətinə nisbətən geriləmə idi.

Ona görə ki, fəhlə sinfinin cəmiyyətdə və inqilabda rəhbər rolu barədə nəzəriyyə səhv və uydurma idi. Rusiyada 1917-ci ilin fevralında I Nikolayın taxtdan salınması ilə nəticələnən in­qilab heç də fəhlə inqilabı deyildi. Əslində bu, itaətdən çıxmış və komandirlərin seçilməsi təcrübəsinə əsaslanan qiyamçı or­du­nun həyata keçirdiyi çevriliş idi. Ekstremist ziyalılardan iba­rət olan Bolşevik partiyası Rusiya dövlətçiliyinin taleyinə düş­mən şüarların köməyi ilə xaosdan istifadə edib hakimiyyəti ələ al­mışdı. Onların marksist partiyasının fəhlələrə və fəhlə sinfinə heç bir dəxli yox idi.

Mədəni inqilab dövründə fəhlə sinfinin inqilabda rəhbər ro­lu barədə saxta nəzəriyyə milli düşüncəyə böyük ziyan vu­rur­du. Normal, uzaqgörən, məsuliyyətli rəhbər problemi ilə öl­kə­ni yaxşı idarə edə biləcək kadrlar problemi də bir kənara atı­lır­dı. Nəticədə, Azərbaycanda saysız-hesabsız rus, erməni və mü­səl­man olan avantüristlər bolşevik hakimiyyət piramidasının ba­şı­na gəlir və xalqa, onun onsuz da dağılmış təsərrüfatına ağır di­van tuturdular.

Yalnız 1969-cu ildə Heydər Əliyev Azərbaycanda rəhbərliyə gələndən sonra sadiq xalq başçısı məsələsinin necə köklü əhəmiyyət daşıdığı üzə çıxdı. O, sovetlər şəraitində Azərbaycan dövlətçiliyini faktiki olaraq təzədən yaratdı və bu, müstəqilliyə keçiddə və onun təminatında müstəsna rol oynadı.

Müəllifin “Müstəqillik ərəfəsi və mədəni

inqilab dəyərləri” kitabından. Bakı-2008