Elxan Elatlı PƏNCƏRƏDƏ GÖRÜNƏn köLGƏ detektiv roman
Yüklə 4,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
downloaded from KitabYurdu.org 191 ki, kaş heç qayıtmayaydı. Elə olsaydı, ayrılardıq və mən də başqası ilə evlənərdim. Düzdür, Səfayə gözəl olmaqla bərabər, üzüyola, təmizkar bir qadın idi. Uşaqlanna da, mənə də yaxşı baxırdı. Lakin onun asta tərpənməsi, dilsiz-ağızsız olması məni tez-tez əsəbiləşdirib özümdən çıxarırdı. Gecə saat 12-də maşın səsini eşidib küçəyə çıxdım. Gələn Səfayə idi. Onu öz maşınında Bayəddin gətirmişdi. Özü də tək. Hirsimdən bilmirdim ki, neyləyim... Səfayə həyətə girdi. Mən darvazanı örtdüm və Bayəddin o saat geri qayıtdı. - Hansı cəhənnəmdə idin? - deyə Səfayəni zirzəmiyə çəkib soruşdum. Biz uşaqlar yatan otağın altında idik. - Burax... - o, yaxasından yapışdığım əlimi kənarlaşdırmaq istədi. - Səninləyəm! - dedim. - Haraya getmişdin? Getmişdinsə daha niyə qayıdırdın? Gecənin bu vaxtında yad kişi ilə haradan gəlirsən? Deməli, belə işlərin də var imiş sənin? Bu sözlərimin qarşısında o, məzəmmət və kin dolu baxışlarla mənə baxdı. Həyəcan və qorxudan sinəsi qalxıb-enir, ancaq bircə kəlmə də danışmırdı. Elə bil dodaqları kilidlənmişdi. Nəhayət, nə isə demək lazım olduğunu başa düşüb: - Maşın xarab olmuşdu. - dedi. Əslində, ona inansam da, bugünkü hərəkəti downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 192 üçün acığımı çıxmalıydım. Ona görə də: - Yalan deyirsən, qancığın balası! - deyə onu söydüm və üzünə dalbadal bir neçə sillə vurdum. Səfayə əli ilə yanağını tutub, nifrətlə dilləndi: - Anamı söymə, sənin də anan olub! O, çox astadan danışırdı. Başa düşdüm ki, uşaqların səsimizə oyanacaqlarından çəkinir. - Sən hələ bir onu de görüm, evdən niyə getmişdin? - deyə mən də səsimi alçaltdım. - Nə vaxta qədər mənim səbrimlə oynayacaqsan? Özünü fikirləşmirsən, heç olmasa uşaqlarını fikirləş. - Elə uşaqlara görə gəldim. - deyib burnundan axan qanı əlinin dalı ilə sildi. - Deməli, məni adam hesab etmirsən? - onu bir də vurdum. - Dizləri üstə yerə çöküb başını tutdu. - Sən məni istəməmisən! - dedi. - Heç vaxt istəməmisən. Mən qulluqçu olmuşam sənin üçün! Onu təpiklə vurub qışqırdım: - İstəməsəydim, səni özüm rədd edərdim, gedərdin atanın xarabasına! - Qışqırma! - deyə boğula-boğula dilləndi. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 193 - Sabah özüm çıxıb gedəcəm. Ancaq qoy bu gecə bu zirzəmidə qalım! Hirsimdən başım xarab oldu. Kiçik rəfdə gözümə sataşan 50- 60 santimetr uzunluqda qalın dəmir parçasını götürüb onun kürəyinə və qıçlarına vurmağa başladım. Mən onu vurduqca inildəyir, boğulan adamlar kimi səs çıxarır, ancaq qışqırmırdı. Əgər qışqırıb ağlasaydı, ya yalvarmağa başlasaydı, bəlkə dayanardım. İndi isə getdikcə qızışırdım. Birdən bütün qüvvəmlə sol qoluna necə vurdumsa, bərk xırçıltı eşidildi. Qolunun biləkdən qırıldığını başa düşdüm. Onun sonsuz dəhşət ifadə edən, iriləşmiş, az qala yerindən çıxmaq istəyən gözlərinə baxanda özümü də qorxunc bir hiss bürüdü. Birdən-birə mənə elə gəldi ki, onu öldürməsəm, daha dəhşətli anlar baş verə bilər. Başa düşdüm ki, bu baxışların vahiməsi qarşısında çox dayana bilməyəcəyəm. Əlimdəki dəmir parçasını yuxarı qaldıranda, sanki məqsədimi başa düşübmüş kimi, bayaqdan uşaqları oyatmaq istəməyən Səfayə var səsilə: - Cavid! - deyə çığırdı. Həmin anda da zərbəni başına endirdim. Bircə saniyə yerində donub, döşəməyə sərildi. Onun öldüyünü başa düşəndə, nə edəcəyimi bilməyib, bir müddət ətrafı dinlədim. Sakitlik idi. Ancaq bu sakitlikdə, başımın üstündə çarpayı cırıltısını eşidəndə, həyəcanlandım. Bu, Cavidin çarpayısının səsi idi... downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 194 Tez həyətə çıxdım. Həyət sakit və qaranlıq idi. Geriyə qayıdıb zirzəminin də işığını söndürdüm. Pilləkənlə qalxıb evə girdim. Mən dəhlizin o başındakı otaqda yatırdım. Solda birinci otaq isə uşaqlann otağı idi. Qapını açıb içəri girəndə məni vahimə bürüdü. Cavid oyaq idi. O, gözlərini geniş açaraq mənə baxırdı. - Kim idi gələn, ata? - deyə soruşdu. Əvvəlcə özümü itirdim. Sonra tez də başa düşdüm ki, o, yəqin, yalnız maşının səsini eşidib. Və çox güman ki, sonra yenidən yuxuya gedib. Yoxsa bizim danışığımızı və anasının çığırtısını eşitməyə bilməzdi. Ancaq o, hər halda, anasının səsinə ayılıbmış. - Kimsə Mahmud əmingilə gəlmişdi, - deyib öz otağıma keçdim. Lakin mən meyiti zirzəmidə qoya bilməzdim. Ona görə də otağın pəncərəsindən xəlvətcə həyətə düşüb zirzəmiyə getdim. Meyiti qucağıma götürüb tövləyə tərəf apardım. Qapını açıb içəri girdim. Qoyunlar bir küncə sıxlaşıb qəribə nəzərlərlə mənə baxırdılar. Əsasən qışda işlədilən, indi isə içinə taxta və dəmir-dümür yığılan axuru boşaldıb Səfayənin meyitini oraya qoydum və üstünü yenə də götürdüyüm əşyalarla və quru otla örtdüm. Yalnız bundan sonra tövləni bağlayıb evə tərəf getdim və pəncərədən otağıma girdim. Səhərə downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 195 qədər yatmayıb fikirləşdim. Olan olmuşdu. İndi ancaq özümü qorumaq, polisin şübhəsindən yayınmaq barədə düşünürdüm. Səhər durub şəhərə gəldim. Bayəddini tapıb başa saldım ki, onların bir-neçə saat bir yerdə olmağından onsuz da şübhəliyəm. Əgər istəmirsə, özünü də, ailəsini də məhv edim, Səfayəni kəndə gətirməsini heç yerdə dilinə gətirməsin. Ona dedim ki, ola bilsin, səni görüb satan olar və səni tutub, kəndə kimi apardığını soruşarlar. Əgər desən, oğlunun başını kəsəcəyəm. Sonra qaymatam-gilə də baş çəkdim. Artıq mən müəyyən planlar qurmuşdum və bilirdim ki, adamlan şübhələndirməmək üçün özümü günahkar kimi aparmamalıyam. Ona görə də Səfayənin ata-anasını söyüb, təhqir edib evdən çıxdım. Kəndə qayıdan kimi icra nümayəndəsinə də məlumat verdim. Sonra evə gedib nahar etdim. Bir az dincəlib meyiti basdırmaq üçün tövləyə yollandım. Mən bilirdim ki, uşaqlar tövləyə gəlməyəcəklər. Lazım olanda, onlar məni evin yanından çağırırdılar. Döşəməni söküb, dar xəndək qazdım. Meyiti axurdan götürüb, xəndəyə qoydum. Üstünü torpaqla örtmək istəyəndə qapı açıldı və heç gözləmədiyim halda Mahmud başını içəri uzatdı: - Əhliman, burdasan? - deyə soruşdu. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 196 Bircə anda sifətinin dəyişdiyi gözümdən qaçmadı. Tez onun üstünə getdim. O, geri çəkildi. Mən tövlədən çıxdım. Mahmud əlini uzadıb mənimlə görüşmək istədi. Buna ehtiyac olmasa da, onun əlini sıxdım. İkimiz də özümüzü itirmişdik. Nəhayət, o dilləndi: - Böyük çəkicini verərsən? Daş sındırıram. Mən tövlənin yanındakı qalaqdan çəkici götürüb ona verdim. Sonra, onu darvazaya qədər ötürüb, geri qayıtdım. Heç nə fikirləşmədən başladığım işi sona yetirdim. Meyiti basdırıb, yastı daşları yerinə qoydum. Sonra onları tapdalayıb bərkitdim. Artıq qalan torpağı təmizləyib tövlənin arxasındakı peyin qalağında gizlətdim. Sonra tövlənin döşəməsinə bir az quru ot qalıqları töküb, bir də tapdaladım. Bu işi görüb qurtarandan sonra evə çıxıb Mahmud barədə düşünməyə başladım. Artıq mənim üçün az fərq eləyirdi. Onsuz da cinayət törətmişdim. Bilirdim ki, ifşa olunsam, məni ağır cəza gözləyir. Ona görə də, Mahmudu aradan götürmək qərarına gəldim. Lap yəqin bilirdim ki, o meyiti gördü. O gün olmasa da, nə vaxtsa bunu ağzından qaçıracaqdı. Havanın qaralmasmı gözləyib küçəyə çıxdım. Bu vaxt məni heç kəs görmədi. Heç öz uşaqlarım da!.. Darvazanı açan Mahmuda «Gəldim, bir nərd oynayaq!» - dedim. Biz tez-tez ya mənim, ya da onun evində oturub nərd oynayardıq. Bunu downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 197 çoxları bilirdi. Mahmud heç nə deməyib, çox könülsüz qabağa düşdü. Gözümə birtəhər dəyirdi. Elə bil günortadan sonra keçən müddət ərzində beli bükülmüşdü. Dəhlizdə düşündüm ki, otağa çatan kimi nərdi götürəcək. Nərd taxtasını stolun üstündə görsəydilər, məndən şübhələnə bilərdilər. Mən isə otaqda heç nəyə əl vurmaq istəmirdim. Ona görə də Mahmud otağa girən kimi, əlimdə hazır tutduğum bıçaqla kürəyinə zərbə endirdim. O ağzı üstə yıxıldı. Otaqda gur neft lampası yanırdı. Kölgəmin küçədən görünməsindən ehtiyatlanıb otağa girmədim və tez geriyə qayıtdım. Darvazaya çatanda, küçədə ayaq tappıltısı eşitdim. Ehtiyatla qapını aralayıb baxdım və Dərəçaya tərəf gedən Mirsahibi gördüm. O, keçib gedəndən sonra darvazanı açıb çıxdım və öz həyətimə getdim. Həmin vaxt, pəncərədə görünən kölgə söhbətini uydurmaq ağlıma gəldi. Mən bilirdim ki, siz gec-tez Mirsahibin o kəndə gəldiyini biləcəksiniz. Ona görə də, guya pəncərədə gördüyüm kölgəni Mirsahibin formasına uyğun təsvir etdim. Mən Bayəddinin də o gecə kəndə gəlməsinin polisdən gizlin qalmayacağmı başa düşürdüm. Ona görə də onun kəndə gəlməsini ilk dəfə müstəntiqə və Əmirəliyevə özüm bildirdim. Beləliklə, mən özümü şübhələrdən uzaqlaşdırmaq istəyirdim. Bütün bunlara baxmayaraq, mən ifşa olundum. İfşa olunduğumu görən kimi Bayəddindən şübhələndim və maşın downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 198 ələ keçirib onun evinə tələsdim. İndi mənim üçün onsuz da heç nəyin fərqi yoxdur. Ancaq mən onun oğlunun başını doğrudan da kəsəcəkdim. Hələ arvadı haqqında da iyrənc planlarım var idi. Mən bunların hamısını edəcəkdim. Artıq buna tam hazır idim və beynimdə başqa heç bir fikir yox idi. Qabağımı saxlayan o jurnalist oldu. Mehdixan kişinin qonağı. O, jurnalist də olsa qeyri-adi bir adam imiş. Məni o anda heç kəs saxlaya bilməzdi, o saxladı. Ömrümdə ilk dəfə iradəcə özümdən güclü adama rast gəlmişdim. Mən indi ona çox minnətdaram. Çünki tutulandan sonra keçən bu üç gün ərzində dəqiq inandım ki, məni Bayəddin satmayıb. Deməli mən günahsız yerə öldürəcəkdim o uşağı... Sonra bunu özümə çətin bağışlayardım». Əhliman bütün bunları danışdığı müddətdə qarşısında əyləşmiş üç nəfərin heç biri onun sözünü kəsməmişdi. Sakitcə oturub ona diqqət kəsilmişdilər. Əhliman danışıb qurtardıqdan sonra da heç biri dillənmədi. Sanki danışmağa sözləri yox idi. Yaranmış qısa sükutu yenə Əhliman özü pozdu: - Ancaq mən bir şeyi anlaya bilmirəm. Hərəkətlərimdə hansı səhvi buraxmışam ki, həmin səhvin ucbatından ifşa olundum? Əgər siz bunu mənə desəniz sizə çox minnətdar olaram. Prokuror istehza ilə başını bulayıb Əhlimana cavab verdi: - Sənin buraxdığın səhvin nədən ibarət olduğunu, doğrusu, biz özümüz də bilmirik. Özünü elə aparmısan ki, səndən heç downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 199 kəs şübhələnməyib. Ya sən şeytanın özüsən, ya da ki, onun şagirdi olmusan. O ki qaldı ifşa olunmağına, səni ifşa edən həmin minnətdar olduğun adamdır! - O jurnalist? - Əhliman özündən asılı olmayaraq ayağa qalxdı. - O, jurnalist deyil! - Prokuror başını yellədi. - İstefada olan polis polkovnikidir! - Deməli belə... - Əhliman yavaş-yavaş stula çökdü. - Hər halda mənim nəsə bir səhvim olub. Niyə demirsiniz bunu mənə? - Dedim ki, bilmirik! - Prokuror acıqla cavab verdi və canini apartdırmaq üçün stolun üstündəki düyməni basdı. Xəlilov üzünü Əhlimana tutub onu başdan ayağa süzdü: - Sənin səhvin o olub ki, cinayət etmisən və ömrünün axınna kimi onun əzabını çəkəcəksən! Otağa daxil olan polis əməkdaşı prokurorun işarəsi ilə əllərinə qandal vurulmuş Əhlimanı qabağına qatıb apardı. Polkovnik Qasımlı rayondan qayıtdığı iki həftə müddətində, təhqiqat işi ilə əlaqədar heç bir sifarişi olmadığı üçün vaxtını elmi əsərlərin mütaliəsi ilə keçirirdi. Elə indi də axşamüstü, mənzilindəki kreslosunda oturub kitab oxuyurdu. Qapının zəngi çalmanda kitabı stolun üstünə qoyub ayağa qalxdı. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 200 Gələnlər Nemət, Mahir və bir də Elməddin idi. Ev sahibi onları görəndə çox sevindi və hər birini mehribanlıqla içəri dəvət etdi. Hamı içəri keçib əyləşəndən sonra üzünü Elməddinə tutdu: - Sən hara, bura hara? Salamatlıqdırmı? Onun əvəzinə Nemət cavab verdi: - Elməddin bizə qonaq gəlib. Mən də Mahirə zəng vurub çağırdım ki, birlikdə sizə baş çəkək. - Lap yaxşı eləmisiniz! - deyən Qasımlı yenə Elməddinə baxdı: - Ailəniz necədir? - Yaxşıdırlar. Hamısının sizə salamı var! - Çox sağ olsunlar. Məndən də onlara salam apararsınız! Bəs o uşaqlar necədirlər? Əhlimanın uşaqları... Ortalığa ani sükut çökdü. Hamı yenə kənddə baş vermiş o qanlı cinayəti xatırladı. Elməddin köksünü ötürüb cavab verdi: - Hamı gözləyirdi ki, rəhmətlik Səfayənin atası uşaqları öz evinə aparacaq. Ancaq aparmadı. Deyib ki, düşmənimin balalarını evimdə saxlamayacam ki?! - Qəribədir! - Qasımlı başını buladı. - İndi uşaqlar özləri birtəhər dolanır. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 201 Hərdən atam da baş çəkib hal-əhval tutur onlardan... - Bəs bizim atıcı dostumuz necədir? - Mahir sual verdi. - Sahə müvəkkilini deyirəm. - Hə?.. Miriyev atamdan inciyib. Deyir məni niyə aldatdın ki, qonaqların jurnalistdir? Kim olduqlarını bilmədiyim üçün onların yanında, o ki var, lovğalanmışam. Bir də atamdan soruşdu ki, sənin qonağın necə açdı bu sirrin üstünü? Atam dedi ki, bilmirəm, eləcə Əhlimandan şübhələnib. O da atama inanmadı. Dedi ki, Əhlimanda şübhələnməli bir şey yox idi. Burada nəsə başqa iş var. Mahir birdən onun sözünü kəsib Qasımlıya üz tutdu: - Qanbay müəllim, yeri gəlmişkən, siz heç demədiniz axı, Əhlimandan niyə şübhələnmişdiniz? - Mən sizə dedim axı, - Qasımlı cavab verdi. -Əhlimanın hərəkətlərində şübhəli məqamlar az deyildi. Ancaq gərək ona xüsusi diqqət yetiriləydi. - Yaxşı, necə oldu ki, siz ona xüsusi diqqət yetirdiniz? - Mahir bu dəfə sualı başqa cür verdi. - Mən Mahmudun evində olanda, - Qasımlı izah etməyə başladı. - gördüm ki, neft lampası stolun üstündədir. Stol isə pəncərəyə bitişik vəziyyətdə idi. Belə bir halda otaqda olan heç bir kəsin kölgəsi pəncərəyə düşə bilməzdi. - Qasımlı sözünə ara verib qulaq asanlann üzlərinə göz gəzdirdi. - downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 202 Pəncərəyə o adamın kölgəsi düşə bilər ki, o adam pəncərə ilə lampanın arasında dayansın. Həmin otaqda isə bu mümkün deyildi. İndi başa düşdünüz? - Başa düşdük. - hamıdan əvvəl Elməddin cavab verdi. - Əhliman isə demişdi ki, pəncərədə yad adamın kölgəsini görüb. - Bəli! - Qasımlı başı ilə təsdiq etdi. - Kölgə görməyini deməsi azmış kimi, hətta onun ölçülərini də təsvir edirmiş! - Deməli belə! - Mahir mənalı tərzdə səsini uzatdı. - Əhlimanın yeganə səhvi o olub ki, pəncərə ilə lampanın arasına girib! - Azadlıqla ölümün arasına! - Nemət öz fikrini bildirdi. - Elə özünün indi düşdüyü yer də elə bir yerdir! - Bəli! İndisə gəlin, başqa şeylərdən danışaq! Qanbay Qasımlı bunu deyib ayağa qalxdı və qonaqlara qəhvə hazırlamaq üçün mətbəxə keçdi. EPİLOQ Həmin uğursuz gün - mayın 18-də Səfayə şəhər kənarındakı gölün sahilində dayanıb, özünü sakit sulann qoynunda qərq etməyə hazırlaşmışdı. Özünü göldə boğmaq, canını ağrıdan həyatdan əbədi olaraq uzaqlaşmaq istəmişdi. Fikri qəti idi! downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 203 Son anda yaxasmdakı şəkli çıxarıb uşaqlarına baxmışdı. Şəkli öpüb ağlamışdı... və birdən başa düşmüşdü ki, ölsə də, ruhu rahatlıq tapa bilməyəcək. Başa düşmüşdü ki, ruhu əzab çəkəcək onlarsız. Görmək istəyəcək onlan, görə bilməyəcək. Ruhun görən gözləri olmur... Səslərini eşitmək istəyəcək, eşidə bilməyəcək. Ruhlar eşidə bilmir... Bağrına basmaq istəyəcək uşaqlarını, basmayacaq. Ruhun qolları olmur... Təksə duya biləcək ruhu onları. Duyacaq, ayrılıq əzabı çəkəcək həmişə! Başa düşmüşdü ki, həyatı əzablarla dolu olsa da, yaşamalıdır. Cavid üçün, Təhminə üçün yaşamalıdır. Başa düşmüşdü ki, analıq borcunu yerinə yetirməlidir. Uşaqlarını yetim qoymamalı, onları böyüdüb, boya-başa çatdırmalıdır. Birdən-birə darıxmışdı uşaqları üçün. Elə darıxmışdı ki, az qalmışdı, dəli kimi, var qüvvəsilə qaçsın, özünü kəndə yetirsin. Ona elə gəlmişdi ki, özünü tezliklə canından çox sevdiyi balalarına çatdırmasa, onları bir daha görə bilməyəcək... Uşaqlann şəklini yenidən yaxasında gizlədib, geriyə qayıtmışdı, şəhərə tərəf... Asfalta çıxan kimi, öz maşınının yanında dayanmış Bayəddini görüb tanımışdı. Neçə dəfə kəndlərinə gəlib-getmişdi bu adam. Bir neçə dəfə Əhlimanı da gətirmişdi evə. Bir qədər tərəddüddən sonra Bayəddinə yaxınlaşıb, onu kəndə aparmağı xahiş etmişdi. Maşına oturub, downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 204 balalarını tezliklə görmək ümidilə, ürəyi çırpma-çırpına yola düşmüşdü. Taleyin onun üçün nəzərdə tutduğu faciəli sonluğa doğru... ... Cavidlə Təhminə analarının başına gələni biləndə çox ağlamışdılar, çox xiffət çəkmişdilər. Ürəyi yananlar ürək- dirək vermişdilər onlara. Üzlərinə demişdilər ki, «Ölənlə ölmürlər, ay bala, bu dünyanın işidir. Hamımız öləcəyik!». Arxalarınca isə başqa söz demişdilər: «Torpağm üzü soyuqdur. Bir azdan analarını elə unudacaqlar ki, heç yadlarına da düşməyəcək! Yaşayacaqlar, böyüyəcəklər, xoşbəxt ömür sürəcəklər!» Bu əlbəttə, belədir! Amma... Dünyada hər bir işin bir əmması olur axı!? Sizə danışdığım bu əhvalat olmuşlar idi. Ancaq olmuşlarla bitmir zamanın işi... Olmuşların bir olacaqlan da olur həmişə. Elə bu danışdığım olmuşlar da nə vaxtsa olacaqlar olub həmin adamlar üçün. Necə ki, indi danışacağım olacaqlar da bir vaxt olmuş olacaq! Olacaq, mütləq olacaq bu dediklərim! Cavid də, Təhminə də yarıac, yarıtox böyüyəcək. Cavid bacısına həm qardaş, həm də ata olacaq. Elə Təhminə də analıq edəcək ona, yeri gələndə. Cavid özü işdən-gücdən baş açıb oxuya bilməsə də Təhminəni oxudacaq. Sonra onu tələbəlik illərində sevib-seçdiyi oğlana ərə verəcək. Yaxşı cehiz qoşub, toy eləyib Bakıya gəlin köçürəcək. Bundan sonra özü də bir halal süd əmmişlə downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 205 evlənib, ailə quracaq. Təhminənin bir oğlu və bir qızı, özününsə tək bir qızı olacaq. Qızının adını Səfayə qoyacaq... Xoşbəxt yaşayacaqlar... Onların uşaqlıqlarını xatırlayan qoca kənd sakinləri arasında hərdən, belə söhbət də olacaq: - Görürsünüz, o vaxt deyirdik ki, dözməzlər analarının yoxluğuna. Cavid anasını elə istəyirdi ki, deyirdik ürəyi partlayacaq uşağın! Ancaq torpağın üzü doğrudan da soyuq imiş... Heyif ölənin canından! Qalan qalır, yaşayır! Atası, deyirlər, bu yaxınlarda türmədə ölüb, heç maraqlanmır. Heç anası da yadına düşmür. Bəxtəvər yaşayır özü üçün! Burdan- bura şəhərə gedib anasının qəbrinə də baş çəkmir! Kim nə deyir desin, unudulur hər şey! ... Çox şeylər olacaq, çox şeylər deyiləcək. Amma... Bir gün Cavid itmiş qoyunlarını meşədə axtarıb tapanda, artıq qaranlıq düşəcək. Qoyunları gətirib həyətə salanda başını qaldırıb evinə baxacaq və ikinci mərtəbədə gur işıq yanan pəncərələrin birində... anasının kölgəsini görəcək. O qədər aydın görünəcək ki, bu kölgə, Cavid əvvəlcə heyrətindən yerində quruyub qalacaq. Görəcək ki, bu xəyal deyil, anasının kölgəsidir. Tərpənir, gəzir... həminki asta, təmkinli, kövrək hərəkətləri ilə... Hər şeyi unudub var gücü ilə evə yüyürəcək. Pilləkənləri necə sürətlə çıxdığından özünün də xəbəri olmayacaq. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 206 Qapını taybatay açıb dəli kimi evə girəndə Bakıdan xəbərsiz qonaq gəlmiş bacısı ilə rastlaşacaq. Və məlum olacaq ki, pəncərədə görünən kölgə anasının yox, Təhminənin olubmuş... Təhminə: - Xoş gördük, ay qardaş! - deyib onu qucaqlayacaq, o üzündən, bu üzündən öpəcək. Sonra onun donub durduğunu görərək: - Nə olub sənə, bacı qurban? - deyə soruşacaq. Cavid: - Heç nə! - deyib, bacısı uşaqları ilə də görüşəcək və cəld dönüb boş otaqlardan birinə keçəcək. Pərt halda yerində quruyub qalan Təhminə birdən həmin otaqdan yanıqlı hıçqırıq səsləri eşidəcək və başa düşəcək ki, qardaşı yenə də anası üçün ağlayır... Olacaq... Bunlann hamısı olacaq... SON Bakı, mart-iyun, 2005 downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 4,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|