Elxan Elatlı PƏNCƏRƏDƏ GÖRÜNƏn köLGƏ detektiv roman
Yüklə 4,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
downloaded from KitabYurdu.org 24 bağnm çatlayır. Axı mən də insanam!? Nə qədər dözmək olar?! Mehdixan kişi çiynini çəkib dinmədi. Başını çevirib qonaqlarına baxdı. Qasımlı ilə Mahir şahmat oynayır, Nemət isə diqqətlə onlara tamaşa edirdi. Deyəsən, Mahir çətin vəziyyətdə qalmışdı. Polkovnik əlini çənəsinə dayaq verib səbirlə rəqibinin gedişini gözləyirdi. Bu vaxt Elməddin də gəlib çıxdı və Dilbər xala ilə Nuridə süfrəyə yemək gətirdilər. Əhliman ayağa qalxdı. Onun getmək istədiyini görən ev sahibi səmimi təəccüblə dilləndi: - Niyə qalxdın? Otur bizimlə çörək ye! Bunlar da Nemətin dostlarıdır, özgə deyillər. - Yox, sağ ol, Mehdixan dayı, getsəm yaxşıdır! Evdən- eşikdən nigaranam. Maşından düşən kimi buraya gəlmişəm. Yaxşı, indi nə məsləhət görürsən? - Nə məsləhət görəcəm?.. Sahə müvəkkilinə deyərəm, maraqlanar. Ancaq sən özün də axtar! Gör daha kimin evinə gedə bilər şəhərdə? - Yaxşı, sağ olun, mən getdim! - Əhliman həyətdən çıxdı. Qonaqlar ev sahibinin təklifi ilə şahmat taxtasını stolun kənarına sürüşdürüb nahara başladılar. - Nə olub? Arvadı evdən qaçıb bunun? - Mahir bozbaş dolu qabı qabağına çəkib soruşdu. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 25 - Hə! - Mehdixan kişi cavab verdi. - Arvad yazıq neyləsin?! Onunla adam kimi rəftar eləmirdi bu Əhliman. Neçə dəfə bunların məsələsinə qarışmalı olmuşam. - Siz, yəni, belə işlərə də baxırsınız? - Bəs necə? Kənddə ən xırda hadisəyə də cavabdehik biz. - Maraqlı işdir!.. - Mahir başını bulayıb yeməyə girişdi. Səfayə rayon mərkəzində anadan olmuşdu. Atası Zəlimxan qəssab idi. Xüsusi müştərilərindən qoyun-quzu alıb kəsir, ətini Bakıya göndərirdi. Özünə yaxşı ev-eşik düzəltmişdi. Heç nədən korluğu yox idi. Həm də, çox tünd xasiyyəti var idi Zəlimxanın. İstər ailədə, istər məhəllədə sözünün qabağına söz gətirməzdilər. Oğlu Allahyar da dəlisovluqda ona çəkmişdi. Əsgərlikdən gələn kimi birini bıçaqla ağır yaralayıb türməyə düşmüşdü. Türmədən çıxandan sonra evlənib Bakıda qalmışdı. İndi, deyilənə görə, alverlə məşğul olur, özü də pis yaşamırdı. Zəlimxanın arvadı Bikəxanım mülayim qadın idi. Bir az da dilavərliyi var idi. Ərinin şıltaqlığına, zəhminə, onun yerində başqa qadın olsaydı, dözə bilməzdi. Ancaq Bikəxanım dözümlü idi. Xüsusilə də ərinin əsəbi vaxtlarında onun heç bir sözünə etiraz etmir, hər bir əmrinə tabe olurdu. Zəlimxan kişi Əhlimanın atası ilə əsgərlikdə eyni hərbi hissədə xidmət etmişdi. O vaxtdan əlaqələrini üzməmişdilər. downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 26 Əhlimanın atası şəhərə - bazarlığa gələndə Zəlimxangilin qonağı olurdu. Səfayəni də beləcə görüb bəyənmiş və oğluna istəmişdi. Səfayə o vaxt arıq, ancaq həm də qəşəng, utancaq bir qız idi. Sarışın saçları ağ üzünə, mavi gözlərinə yaraşırdı. On birinci sinfi bitirmiş, sənədlərini ali məktəbə təqdim etsə də qəbul oluna bilməmişdi. Buna baxmayaraq, həvəsdən düşməyib növbəti ilin qəbuluna hazırlaşırdı. Atasının onu Əhlimana verməyə razılaşdığını biləndə, gizlicə xeyli göz yaşı tökdü Səfayə... Ürəyini əvvəlcə sevimli nənəsinə, sonra isə anasına açıb ərə getmək istəmədiyini bildirdi. Ağlaya-ağlaya dedi ki, ən böyük arzusu olub ali məktəbdə oxumaq. Dedi ki, qara xətt çəkməsinlər bu arzusunun üstündən. Ancaq qonşunun Səfayə ilə həmyaşıd qızı artıq nişanlanmışdı və Bikəxanımm canına qorxu düşmüşdü: «Birdən qız evdə qalar, alan olmaz. Çölə-bayıra çıxan da deyil ki, bir görən, bəyənən olsun». Qızını dilə tutmağa başladı: - Qızım, Əhliman pis oğlan deyil, maşallah, boy-buxun, yaraşıq, hamısı var onda. Həm də zirəkdir, bacarıqlıdır... Atanın xasiyyətini də ki, özün yaxşı bilirsən. Sözünün qabağında söz demək mümkün deyil. Ağıllı ol, sözə bax! İnstitutu əlindən alan yoxdu ki?! Yenə oxuyarsan... downloaded from KitabYurdu.org downloaded from KitabYurdu.org 27 Axır ki, Səfayəni yola gətirib Əhlimana nişanladılar və üç- dörd ay keçməmiş kəndə gəlin gətirdilər. İndi iki uşağı da var idi. Oğlu Cavid kənddəki orta məktəbin doqquzuncu, qızı Təhminə altıncı sinfində oxuyurdu. Ali məktəbə qəbul məsələsi çoxdan yaddan çıxmışdı. Səfayə, istər-istəməz, kəndə bağlanmış, kənd işlərini özünəməxsus tərzdə mənimsəmişdi. Kənd qızları qədər zirəkliyi olmasa da, öhdəsinə düşən işləri görür, bacardığı qədər ərinin və uşaqlarının qulluğunda durmağa çalışırdı. Mülayim xasiyyətli, ürəyiaçıq, dedi-qodunu, söz gəzdirməyi sevməyən, paxıllıq nə olduğunu bilməyən Səfayə kənd camaatının sevimlisinə çevrilmişdi. Bulağa gedəndə qız-gəlin çəkilib qabını doldurmaq üçün ona yol verir, işi tələsik olanda gətirdiyi pal-paltarı əlindən alıb yuyurdular. Qadınlar bacarmadığı işlərdə ona məsləhət verir, kömək əllərini uzadırdılar. Ancaq, xasiyyəti ağır olan, qızğın təbiətli Əhliman onun astagəl hərəkətlərini, başqaları kimi deyib-gülə bilmədiyini, həddindən artıq utancaqlığını və nəhayət, yataqda soyuqluğunu bəyənmirdi. Elə buna görə də hərdən aralarında ciddi münaqişələr olurdu. Münaqişə deyəndə ki, Əhliman onu döyüb-söysə də səsini çıxarmırdı. Əlləri ilə üzünü tutur, sonra gözləri dolmuş vəziyyətdə hansısa məchul bir nöqtəyə baxıb susurdu. Sanki həmişə gözləri yol çəkirdi. downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 4,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|