Elyazma.org elektron kitabxanası
Aslan Quliyev
HEKAYƏLƏR
MİLLİ QƏHRƏMAN
Qız sükut və qaranlıq içində uyuyan payız bağında şam ağaclarının arasındakı tapdaq
cığırla qorxa-qorxa gedir, səksəkə ilə ətrafa boylanırdı.
Ona elə gəlirdi indicə kimsə qaranlıqdan çıxıb üstünə atılacaq.
Ayaqları altında şam ağacının iynələri xışıldayır, hər xışıltı eşidəndə ürəyi əsirdi.
Arxadan səs eşitdi, ancaq dönüb geri baxmağa ürək eləmir, yəqin qara basır deyə,
özünə təsəlli verirdi. Addım səsləri isə getdikcə aydın eşidilirdi.
Təqib edildiyini başa düşdüyündən qaçmağa başladı, var qüvvəsiylə uzaqda sayrışan
işıqlara doğru qaçırdı. «Dayan!» arxadan zəhmli kişi səsi eşidildi, amansızlıq duyulan
qorxunc səsdən bədəninə uçunma düşdü.
Qorxudan bayılmaq üzrəydi, yalnız qaçmaqla canımı qurtaracağını güman eləyir və
qaçırdı.
Təqib eləyən daha cəld qaçırdı, qıza çatdı, saçlarından yapışıb necə dartdısa, qız
arxası üstə onun ayaqları altına yıxıldı.
Çantası əlindən buraxılıb cığırın kənarındakı şam ağacına dəydi, ağacın quru
budağından asıla qalan çantadan ləngər vuraraq tökülən kitablar boğuq tappıltı ilə
nəm torpağa düşürdü.
Quldur sinəsinə çöküb hirslə fısıldayırdı, əlində bıçaq var idi, gözləri canavar gözü
kimi işıldayırdı.
Bu adamdan üfunət, qoxumuş balıq iyi gəlirdi, ürək bulandıran qoxu dözülməz idi.
Qızın boynundakı qızıl zənciri dartıb qırmaq istəyirdi.
Qız çapalayır, müqavimət göstərirdi, ancaq güclü əllər onu boğur, qol-qıçını sıxır,
tərpənməyə qoymurdu.
Səsi gəldikcə qışqırdı, tərli, iyrənc qoxulu əl dərhal da ağzını yumdu.
«Qızı burax!» - arxadan kimsə dedi. «Sən kimsən? – quldur qızın sinəsindən
qalxmadan geri dönüb bıçağını yellədi. – Mane olma, boğazını üzərəm!» «Qızı
burax!»- yenə həmən adam dedi və qız yalnız indi onu gördü, quldurdan bədəncə
kiçik olan oğlan cəsarətlə irəliləyirdi, əliyalın idi, ancaq çəkinmədən quldurun üstünə
yeriyirdi.
Quldur başını silkələdi, neyləyəcəyini götür-qoy elədi və birdən ayağa sıçrayıb
oğlanın üstünə cumdu.
Dalaşma qısa çəkdi, oğlan vurub bıçağı quldurun əlindən saldı, iki-üç yumruq
dəyəndən sonra yerə sərilən quldur məğlub olduğunu başa düşdü və dabanına
tüpürüb əkildi.
Qız yerdə uzanmışdı, qorxudan tir-tir əsirdi, oğlan ona yaxınlaşdı, əlindən yapışıb
ayağa qaldırdı.
Gülümsəyir, nəvazişlə üst-başını çırpır, saçlarına, gödəkçəsinə yapışmış şam ağacının
iynələrini, xəzəl yarpaqlarını təmizləyirdi:
- Əzilməyibsən? – uzaqdan gələn səslə soruşdu.
- Yo…ox, - qızın dili söz tutmurdu.
- Qorxma, - oğlan ona təsəlli verdi.
Qız isə hələ də xilas olduğuna inana bilmir, titrəyirdi, cəsur xilaskarına sığınır, onu
buraxmaq istəmirdi.
Oğlan onu bağda tək qoyub gedərsə, quldurun yenə də qaranlıqdan çıxıb üstünə
atılacağından ehtiyat edirdi.
Bir az bundan əvvəlki vahiməli, dəhşətli anları, sinəsinə çökmüş quldurun işıldayan
gözlərini, iyrənc qoxuyan iri əllərini xatırladıqca, bədəni uçunurdu.
Oğlan çantanı budaqdan çıxartdı, yerə səpələnmiş kitab-dəftərləri yığıb çantaya
qoydu. Onun özünü inamlı aparması, arxayınçılığı tədricən qıza da sirayət eləyirdi.
Özünə gələndən sonra oğlanın sinəsi ilə qan axdığını gördü, qaranlıqda qan qaraya
çalırdı.
-Yaralanıbsan?» - təşvişlə soruşdu.
- Boş şeydi, - oğlan əlini yellədi.
- Bəs qan…
- Bıçaq azacıq cızıb, - ağacların arasından süzülən ay işığında oğlanın sifətində
solğun təbəssüm canlandı.
Oğlanı dilə tuturdu, bizə gedək, həkim çağırarıq, bəlkə yaran ciddidi, ancaq oğlan
inadla boyun qaçırır, ciddi bir şey olmadığını deyirdi.
Cığırın kənarındakı oturacağa çatanda oğlan təklif elədi ki, bir az oturub dincimizi
alaq.
Razılaşdı və yalnız indi möhkəm yorulduğumu hiss elədi, qıçları əsdiyindən ayaq üstə
güclə qalırdı.
Yanaşı oturdular. Payız yağışlarından sonra bağ göyərmişdi, xəzəllərin, şam, küknar
ağaclarının qabıqları, iynələri arasından baş qaldıran otların, xırda göyümtül
çiçəklərin acıtəhər qoxusu bağın soyuq, rütubətli havasında daha güclü hiss
olunurdu.
Oğlan yorğun, batıq səslə özü haqda danışırdı, hər nəydisə sanki onun səsi uzaqdan
gəlirdi. «Mən Milli Qəhrəmanam.
Bir dəfə döyüşərək geri çəkilirdik, gedib bir kəndə çıxdım.
Düşmən kəndə girmək üzrəydi, kənddə isə cəmisi bir döyüşçü var idi, amma xalis
od-alov idi, qorxu-hürkü bilmirdi.
Sinəmdəki ordenə baxıb Milli Qəhrəman olduğumu görəndə sevindi, dedi, vaxtında
gəlibsən.
Düşmənlərin qabağını almalıyıq, kəndin adamları sağ-salamat çıxıb getməlidilər.
Razılaşdım.
Döyüş başladı, mən pis döyüşçü deyiləm, bu döyüşçü isə möcüzə idi, indiyə kimi
beləsi ilə rastlaşmamışdım.
Bir bölüyün əvəzində döyüşürdü, açıq, özünü qorumadan.
Dostları ilə paylaş: |