Erika Leonard Ceyms Zülmətin əlli çaları
Yüklə 3,96 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
21 Məndən ötrü darıxmıĢdımı? Güman ki, mənim qədər deyil. Bəlkə o özünə yeni itaətkar oyuncaq tapıb? Fikrin özü o qədər dözülməz idi ki, dərhal ağlımdan çıxardım. Qalaq- qalaq yığılmıĢ poçta baxdım, məktubları qruplaĢdırdım və Kristianı beynimdən çıxarmağa çalıĢdım. Bu axĢam mən yataqda hey qurcalanırdım, yatmağa çalıĢırdım və son günlərdə ağlamırdım. Onu atıb gedərkən Kristianın əzabdan əyilmiĢ siması gözümün önünə gəlirdi. Xatırlayıram, o məni buraxmaq istəmirdi, bax, bu qəribədir. Hər Ģey dalana dirənmiĢdisə, axı niyə qalmalıydım? Hər birimiz üçün maneə vardı: mənə – ağrı qorxusu, bəs ona? Sevgi? Böyrü üstə çevrildim və balıĢı qucaqladım. Qəlbim hüdudsuz qüssəylə dolu idi. O düĢünürdü ki, sevgiyə layiq deyil. Niyə? Bəlkə səbəb uĢaqlığında gizlənirdi? Anasında, o Ģortu fahiĢədə? Bu sayaq fikirlər məni uzun-uzadı incidirdi, ta ki narahat mürgüyə gedənədək.
Gün saqqız kimi uzanırdı, Cek isə mənə qarĢı yaman diqqətli davranırdı. ġübhəm var idi; ola bilsin ki, hər Ģey www.vivo-book.com
22 Keytin qarderobundan götürdüyüm (mənə verdiyi) gavalı rəngli don və qara, hündürdaban ayaqqabılarla bağlı idi. Amma bu məni narahat eləmirdi. Ġlk maaĢımda mütləq özümə layiqli bir Ģey alacaqdım. Don əynimə rahat, gen-bol otururdu, amma özümü elə göstərirdim ki, guya bu, düĢünülmüĢ bir Ģeydir. Nəhayət, əqrəblər altının yarısını göstərirdi. Ürəyim dəlicəsinə döyünə-döyünə gödəkcəmi geyinib çantamı götürdüm. Ġndi onu görəcəkdim! – GörüĢə gedirsən? – masamın yanından çıxıĢa tərəf gedərkən Cek soruĢdu. – Hə. Yox. Elə deyil. O, qaĢlarını qaldırdı. Üzündən açıqcasına maraq oxunurdu. – Boyfrend? Xəcalətdən qızardım. – Yox, sadəcə, dost. KeçmiĢ boyfrend. – Аnа, gəl sabah iĢdən sonra harasa gedək. Ġlk həftəni əla iĢləmisən. Bunu qeyd eləmək lazımdır.
www.vivo-book.com
23 Cek gülümsədi və onun siması bir anlıq bəlli olmayan ifadə aldı. Azacıq özümü itirdim. O, əllərini cibinə salaraq ikiqat qapılardan keçdi. Arxasınca kədərlə baxırdım. Müdirlə içki içmək ədəbli idimi? BaĢımı yellədim. Hələ Kristian Qreylə axĢamı yola vermək lazım idi. Bunu bacaracaqdımmı? Tualetə dəydim, özümü qaydaya salmalıydım. Böyük güzgünün qarĢısında dayandım, uzun-uzadı və tərəddüdlə üzümə baxdım. Sifətim həmiĢəki kimi solğun idi, iri gözlərimin altında da qara ləkələr var idi. Kəsəsi, görünüĢüm əzgin və qorxunc idi. Eh, heyf ki, kosmetikadan istifadə eləyə bilmirdim! Kirpiklərimi rənglədim, gözlərimin altını və yanaqlarımı yüngülcə Ģapalaqladım ki, bir qədər qızarsın. Saçlarımı darayıb düzən verdim ki, kürəyimdə qəĢəngcə sürüĢsün. Dərindən nəfəs aldım: hə, indi elə də pis deyildim. Getdikcə daha çox həyəcanlanaraq təbəssümlə vestibülə doğru addımladım, qəbul otağında oturmuĢ Klerə əl yellədim. Deyəsən, onunla tezliklə dostlaĢacaqdıq. ÇıxıĢın
www.vivo-book.com
24 astanasında Cek Elizabetlə söhbət edirdi. Üzündə fərəhli təbəssümlə, mənimçün qapı açmağa tələsirdi. – Yalnız səndən sonra, Аnа, – donquldandı. – Çox sağ olun, – utanaraq gülümsədim. Səkidə məni Teylor gözləyirdi. О, avtomobilin arxa qapısını mənimçün açdı. Tərəddüdlə çevrilib Cekə sarı baxdım, o mənim arxamca çölə çıxmıĢdı, müdirim isə narahatlıqla ―Аudi SUV‖-una nəzər yetirirdi. YaxınlaĢıb arxa oturacaqda əyləĢdim. Orda isə o oturmuĢdu – Kristian Qrey; boz kostyumda, qalstuksuz, ağ köynəyinin yaxası açıq. Boz gözlər iĢıq saçırdı. Anidən ağzım qurudu. О, əla görünürdü, amma nədənsə mənə baxarkən üz-gözünü turĢutdu. Niyə? – Sonuncu dəfə nə vaxt yemək yemisən? – Teylor qapını örtərkən o, acıqlı halda məndən soruĢdu. Suala bax! – XoĢ gördük, Kristian. Hə, mən də səni görməyimə Ģadam.
– Nala-mıxa vurma. Cavab ver, – onun gözlərində qəzəb oynaĢırdı. www.vivo-book.com
25 Əclaf! – Hə… səhər yoqurt yemiĢəm. Hə, bir də banan. – Sonuncu dəfə haçan normal yemisən? – kinayəylə soruĢdu. Teylor sükan arxasına keçdi, ―Аudi‖ yerindən tərpəndi və avtomobil axınına qarıĢdı. Üzümü pəncərəyə çevirmiĢdim. Cek mənə əl yelləyirdi, ancaq bilmirdim, tünd ĢüĢənin arxasından o məni necə görürdü? Mən də ona əl yelləyirdim. – O kimdir? – Kristian kəskin Ģəkildə soruĢdu. – Müdirim, – gözucu yanımda oturmuĢ yaraĢıqlı kiĢiyə baxırdım. Dodaqları kip sıxılmıĢdı. – Hə? Sənin son normal yeməyin nə idi? – Kristian, bunun sənə dəxli yoxdur, düz sözümdü, – donquldandım və özümü bu zaman cəsarətli hiss edirdim. – Elədiyin hər Ģeyin mənə dəxli var. Cavab ver! Bu nə deməkdir! Pərtlikdən ah çəkib gözlərimi süzdürdüm, Kristian isə acıqlı halda gözlərini qıydı. Və bu neçə gündə ilk dəfə qəfildən məni gülmək tutdu. Var gücümlə pırtlayıb çıxmaqla məni təhdid edən gülüĢümü Yüklə 3,96 Mb. Dostları ilə paylaş:
|