Ewa Domańska, Wprowadzenie do historii



Yüklə 10,74 Kb.
Pdf görüntüsü
tarix22.11.2017
ölçüsü10,74 Kb.
#11528

background image
Ewa Domańska, Wprowadzenie do historii i Metodologia historii

Instytut Historii UAM, Poznań



Abstrakt

Abstrakt  jest  rodzajem  streszczenia,  które  przekazać  ma  czytelnikowi  najważniejsze 

informacje  o tekście,  którego  dotyczy  tak,  by  mógł  się  on  zorientować,  czy  jest  mu

przydatny dla jego własnych badań. Abstrakt musi być zwięzły i konkretny. Ze względu 

na  ograniczoną  liczbę  słów,  każde  w  nim  jest  ważne.  Długość abstraktu  określana  jest 

zazwyczaj  w  ilości  słów.  Przyjmuje  się,  że  standardowo  abstrakt  powinien  zawierać 

około  250,  300  lub  (rzadziej)  500  słów  i  spisany  być  w  jednym  (lub  max.  dwóch) 

paragrafach.  Głównym  celem  abstraktu  jest  wskazanie  na  problem  badawczy,  cel  i 

metodologię  badań,  o  których  mówi  streszczany  tekst oraz  na  główną  tezę  i  wnioski 

płynące  z  rozważań  w  nim  zawartych.  Powinien  też  zawierać  istotne  dla  streszczanej 

książki  czy  artykułu  słowa  klucze,  pojęcia  i  nazwiska.  W  abstrakcie  nie  wyraża  się

własnych  opinii  na  temat  streszczanego  tekstu.  Po  sformułowaniu  abstraktu  należy 

sprawdzić,  czy  nie  jest  on  zbyt  długi  (lub  krótki),  zbyt  szczegółowy  i  czy  zawiera 

najważniejsze informacje.

Przykład

Paradygmat postkolonialny a badanie przeszłości Polski

Celem  tego  artykułu  jest  ukazanie  potencjału,  który  tkwi  w  popularnych  w  Stanach 

Zjednoczonych  studiach  postkolonialnych  dla  badania  przeszłej  i  teraźniejszej  historii 

Polski. Autor proponuje myślenie w kategoriach postkolonialnych, jako alternatywę (nie 

w sensie wykluczających się możliwości, lecz w sensie odmienności i uzupełnienia) dla

innych sposobów ujmowania powojennej historii Polski, a zwłaszcza tych, ukazujących

ją w perspektywie totalitaryzmu i jego komunistycznego wcielenia. Przyjmuje przy tym, 

że  podstawowym problemem  kondycji postkolonialnej  staje się zagadnienie  tożsamości 

ludzi  zamieszkujących  imperium  i  kolonie  zarówno  w  okresie  kolonialnym,  jak  i 

postkolonialnym, a zwłaszcza ambiwalentne relacje panujące między nimi. Autorka tropi

te  wzajemne  zależności  oraz  ich  współczesny rezonans,  analizując  relację  Polskiej 

Kroniki  Filmowej  z  koncertu  finałowego  X  Festiwalu  Piosenki  Radzieckiej  w  Zielonej 

Górze  w  1974  roku  i  zwracając  uwagę  na  fakt  dzisiejszej  reprodukcji  i  promocji 

wybranych  fragmentów  PKF,  reklamowanych  pod  hasłem  „Najzabawniejsze  Polskie 

Kroniki Filmowe”. W  interpretacji tego materiału  badawczego wykorzystuje stosowane 

przez  Homi  K.  Bhabhę  pojęcia  mimikry,  farsy  i  kamuflażu.  Wskazuje  na  dwa 

dominujące  modele  ujmowania  przeszłości  PRL:  oficjalny  –  tragiczny,  oraz  obecny  w 

kulturze popularnej - komiczny. Rozważania prowadzą do wniosku, że próba poradzenia 

sobie  z  doświadczeniem  PRL-owskiej  przeszłości  wykazuje  wiele  podobieństw  ze 

zjawiskami, które są charakterystyczne dla krajów postkolonialnych, będących ofiarami 

zachodnich  imperiów.  Ponadto  autorka  twierdzi  także,  że  w  rodzimych  strategiach 

reparacyjnych  można  zauważyć  znaki  naśladowania  imperium  (ZSRR),  co  ujawnia  się 

m.in.  w  tym,  że  oficjalne  wizje  naszej  przeszłości,  mają  cechy  charakterystyczne  dla 

rosyjsko/sowieckiego nacjonalistycznego dyskursu kolonialnego.



Yüklə 10,74 Kb.

Dostları ilə paylaş:




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə