Ewa Domańska,
Wprowadzenie do historii i
Metodologia historii
Instytut Historii UAM, Poznań
Abstrakt
Abstrakt jest rodzajem streszczenia, które przekazać ma czytelnikowi najważniejsze
informacje o tekście, którego dotyczy tak, by mógł się on zorientować, czy jest mu
przydatny dla jego własnych badań. Abstrakt musi być zwięzły i konkretny. Ze względu
na ograniczoną liczbę słów, każde w nim jest ważne. Długość abstraktu określana jest
zazwyczaj w ilości słów. Przyjmuje się, że standardowo abstrakt powinien zawierać
około 250, 300 lub (rzadziej) 500 słów i spisany być w jednym (lub max. dwóch)
paragrafach. Głównym celem abstraktu jest wskazanie na problem badawczy, cel i
metodologię badań, o których mówi streszczany tekst oraz na główną tezę i wnioski
płynące z rozważań w nim zawartych. Powinien też zawierać istotne dla streszczanej
książki czy artykułu słowa klucze, pojęcia i nazwiska. W abstrakcie nie wyraża się
własnych opinii na temat streszczanego tekstu. Po sformułowaniu abstraktu należy
sprawdzić, czy nie jest on zbyt długi (lub krótki), zbyt szczegółowy i czy zawiera
najważniejsze informacje.
Przykład
Paradygmat postkolonialny a badanie przeszłości Polski
Celem tego artykułu jest ukazanie potencjału, który tkwi w popularnych w Stanach
Zjednoczonych studiach postkolonialnych dla badania przeszłej i teraźniejszej historii
Polski. Autor proponuje myślenie w kategoriach postkolonialnych, jako alternatywę (nie
w sensie wykluczających się możliwości, lecz w sensie odmienności i uzupełnienia) dla
innych sposobów ujmowania powojennej historii Polski, a zwłaszcza tych, ukazujących
ją w perspektywie totalitaryzmu i jego komunistycznego wcielenia. Przyjmuje przy tym,
że podstawowym problemem kondycji postkolonialnej staje się zagadnienie tożsamości
ludzi zamieszkujących imperium i kolonie zarówno w okresie kolonialnym, jak i
postkolonialnym, a zwłaszcza ambiwalentne relacje panujące między nimi. Autorka tropi
te wzajemne zależności oraz ich współczesny rezonans, analizując relację Polskiej
Kroniki Filmowej z koncertu finałowego X Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej
Górze w 1974 roku i zwracając uwagę na fakt dzisiejszej reprodukcji i promocji
wybranych fragmentów PKF, reklamowanych pod hasłem „Najzabawniejsze Polskie
Kroniki Filmowe”. W interpretacji tego materiału badawczego wykorzystuje stosowane
przez Homi K. Bhabhę pojęcia mimikry, farsy i kamuflażu. Wskazuje na dwa
dominujące modele ujmowania przeszłości PRL: oficjalny – tragiczny, oraz obecny w
kulturze popularnej - komiczny. Rozważania prowadzą do wniosku, że próba poradzenia
sobie z doświadczeniem PRL-owskiej przeszłości wykazuje wiele podobieństw ze
zjawiskami, które są charakterystyczne dla krajów postkolonialnych, będących ofiarami
zachodnich imperiów. Ponadto autorka twierdzi także, że w rodzimych strategiach
reparacyjnych można zauważyć znaki naśladowania imperium (ZSRR), co ujawnia się
m.in. w tym, że oficjalne wizje naszej przeszłości, mają cechy charakterystyczne dla
rosyjsko/sowieckiego nacjonalistycznego dyskursu kolonialnego.