2010-cü il.
“Açılmayan düyünlər” (dedektiv-povest)
Birinci fəsil
Payız gecələrindən biri idi. Narın yağış yağır, sərin külək əsirdi. Ağaclardan
solmuş yarpaqlar titrəyə-titrəyə yerə düşürdü. Mən isə hər zaman olduğu kimi
işdən evə qayıdırdım. Yorğun olsam da, azacıq gəzişməyi çox sevərdim. Ona
görə də hər gecə olmasa da, ən azı həftədə iki dəfə işdən sonra bu cür
gəzintilərə çıxardım. Ayın dəniz üzərindəki mənzərəsi məni heyran edirdi. Sanki
bu mənzərə bütün yorğunluğumu özünə çəkirdi. Dincəlirdim...
İş azlığından bu dəfə bir o qədər də yorğun deyildim. Ona görə də dənizə
baxmağa getmədim. Yolumu parkdan salıb bir skamyada oturdum. Mən şəhər
polis idarəsinin cinayət axtarış bölməsində müstəntiq işləyirəm. Şəhər sakit
olduğundan cinayətlər çox az-az baş verərdi. Ən böyük cinayət oğurluq olardı. O
isə uzağı iki həftəyə aşkar olunardı. Bunun səbəbi bizim rəisin tədbirləri idi. O
bu vəzifəyə gəldiyi gündən cinayət aləmi zəifləmiş, demək olar ki, qismən məhv
olmuşdu. Bu düşüncələrlə çox islanmadan evə gəldim. Elə yenicə girmişdim ki,
işıqlar söndü. Cib alışqanımla yoluma işıq salıb, mətbəxə keçdim. Pəncərə
kənarındakı çırağı yandırdım. Bizim binada bu saatlarda işıqlar sönməzdi.
Demək xəbərlərə baxa bilməyəcəkdim. Odur ki, bir başa yatağıma uzandım.
Səhərə yaxın bir qadın qışqırığına ayıldım. Kim idi? Niyə qışqırırdı? Ayağa
qalxıb pəncərəyə yaxınlaşdım. Küçənin başında bir neçə qadın və kişi vardı.
Qonşuluğumda yaşadıqlarından əksəriyyətini tanıyırdım. Bu vaxtlar işə
gedərdilər. Hava hələ tam açılmamışdı. Tez əynimi geyinib, küçənin başına
yollandım. Yaxınlaşanda isə bədəni al qan içində yerə sərilmiş qonşum Cavad,
yanında isə atası Fərhad kişini gördüm. Təcili yardım çağırtdırıb Fərhad kişini
xəstəxanaya yolladıq. Cavad isə artıq ölmüşdü. Ətrafına toplaşmış hər bir kəsi
dindirmək, burada nə baş verdiyi barədə daha dəqiq məlumat almağa çalışdım.
Hamsı qonşularım idi. Lakin salam-sağ oldan başqa bir kəlmə kəsməmişdim.
Küçəyə qara maşında rəisim polovnik-leytenant Məmmədzadə və
prokurorluqdan nümayəndə olaraq baş müstəntiq Həsənov gəldi. Onun qəzəbli
baxışları, insanın içinə od salırdı. Orta boylu, qara qalın bığlı, dolu biri idi. Asta
addımlarla hadisə baş vermiş tərəfə yaxınlaşdı. Məni görüb təəccüblə:
-
Mayor Eyvazov, sən də buradasan? Əhsən. Cəld adamışsan.
Baş müstəntiq Həsənov:
-
Nə baş verib? - deyərək yerdəki cəsədi göstərdi.
-
Sabahınız xeyir! Mən elə bu binada yaşayıram. Səsə ayıldım.
Gəldiyimdə isə .... Hadisə yarım saat əvvəl yəni 7-də baş verib. Özü də
hər kəsin işə tələsdiyi bir vaxtda. Hər kəsin gözü önündə cavan oğlan
öldürülüb. Atası isə xəstəxanaya yerləşdirildi. Vəziyyəti ağır idi.
-
Aha.. demək belə!? –ani sükutdan sonra Məmmədzadə soruşdu
-
Cinayət nə ilə işlənib?
-
Bıçaqla.
Elə bu vaxt digər polis maşınları hadisə yerinə gəldilər. Bizim yaxın
yoldaşlardan tibbi ekspertizada öz dəqiq diaqnozları ilə məşhur olan Cəfər
Cəfərli də hadisə yerinə gəldi. Çox keçmədən işinə başladı.
-
Demək 4 ədəd qarın nahiyəsindən vurulan zərbə nəticəsində elə
yerindəcə keçinmişdir. Qatil amansızcasına ara vermədən zərbələri
endirmişdir. Yaraların dərin olduğunu güman edirəm. Daha dəqiq
məlumatı tibbi baxışdan sonra bildirəcəyəm.
-
Yoldaş Məmmədzadə bu cinayət işini sizə tapşırıram. Tezliklə
cinayətkarı tutub ədalətə təhvil verməyinizi tələb edirəm.
Baş müstəntiq Həsənov əmrini verib hadisə yerini tərk etdi. Asif Məmmədzadə
öz cinayət axtarış qrupunu başına toplayıb ilkin göstərişlərni verdi:
-
Heç kəsi nəzərdən buraxmadan ifadələrini alın. Bir başa idarəyə gəlin.
Buradakı işiniz bitən kimi ikinizdən biriniz xəstəxanaya yaralı şahidin
yanına da gedin.
Bu tapşırıqları verdikdən sonra polovnik-leytenant Məmmədzadə öz
maşınına əyləşib hadisə yerindən uzaqlaşdı.
İkinci fəsil
Uca boy, sarışın, bir az arıq olan mayor Səfərli zabit yoldaşım olsa da
cinayətlə bağlı heç bir hadisədə bərabər işləməmişdik. Belliklə, ətrafda olan
şahidləri siyahıya alıb bir başa idarəyə çağıracağıma və orada dindirəcəyimizi
söylədim. Hadisədən təsirlənən şahidlərin suallara daha dəqiq cavab verə
bilməyəcəkləri düşündüm. Vaxtım var ikən xəstəxanaya yollandıq. Burada
öldürülmüş Cavadın ailəsi xəstəxanada idi. Əməliyyat yenicə başa çatmışdı ki,
həkim palatadan çıxdı. Ağlayan qadınlardan ikisi cəld həkimə yaxınlaşıb
dayanmadan bir nəfəsə suallar verməyə başladılar:
-
Həkim, atamın vəziyyəti necədir?
-
Həkim, deyin yoldşım yaşayacaqmı?
-
Narahat olmayın biz əlimizdən gələni əsirgəmədik. Bundan sonra
xəstənin özünə bağlıdır. Həyata nə qədər çox bağlansa bir o qədər tez
ayılacaq. Ümidsiz olmayın.
Belə başa düşdüm ki, iki xanımdan birincisi 20 yaşlarında qızı, digəri isə
40- yaşlarında xanımsa həyat yoldaşı idi. Qızı gənc olduğu kimi də gözəl idi.
Uzun qara saçları, qara qaşı və uzun kirpikləri vardı. Yoldaşı isə orta yaşlı
olduğundan onu da öz yaşının gənc xanımı adlandırmaq olar. Üzündə çox kiçik
qırışlar olsa da uzaqdan qəti bilinməzdi. Qızından fərqli olaraq sarışın və ağbəniz
Dostları ilə paylaş: |