Günlərin bir günündə Salehin atası həkimin kabinetindən sevincək çıxdı. Gəlib
Salehi bərk-bərk qucaqlayıb bağrına basandan sonra: "Artıq evə gedə bilərik"
dedi. Səmra bu xəbərdən nə qədər sevinsə də, bir o qədər kədərləndi. Kədərinin
səbəbini anlamırdı, amma onun həyata yenidən bağlanmağına və bunda öz
zəhməti olduğunu bildiyi üçün sevinirdi. Salehi axrıncı dəfə elə onunla tanış
olduğu pəncərədən gördü. Digər işçilər kimi onunla vidalaşa bilmədi. Amma
Saleh gözləri ilə Səmranı gəzirdi. Maşına minənə kimi dəfələrlə arxaya çönüb
onu axtarırdı. Amma Səmra bu vidanı istəmirdi. Bilmirdi niyə, amma bilirdi ki,
ona "Əlvida" deyə bilməyəcəkdi...
6 ay sonra...
Səmra hər gün işinə gedir, hər bir xəstəyə xüsusi qayğı göstərirdi. Onun bu
mərhəməti bütün xəstəxanadakı həkimləri tibb bacılarını valeh edirdi. Səmra isə
6 ay keçməsinə baxmayaraq hər boş olanda Salehin baxdığı pəncərədən yola
tamaşa edirdi. Beynində onu düşünürdü. "Görəsən indi necədi? Hardadır? Nə
işlə məşğuldur?" Bu suallara cavab tapa bilməzdi, amma yenə də yaxşı olduğunu
öz-özünə təkrar edərdi. Nə hisslər keçirdiyini anlamırdı. Dəfələrlə başqa xəstəyə
"Saleh"deyirdi. Nə baş verdiyini dərk edə bilmirdi. Tibb bacıları onun Salehə
vurulduğunu aralarında şaiə etmişdilər. Onun qəlbində baş verənlər hər kəsə
məlum idi, bircə özündən başqa. Bir necə dəfə zarafat naminə Səmraya
"muştuluğumu ver Saleh gəldi ", deyib onun edəcəklərini gülüşlər içində
izləyirdilər. Səmranın əlləri ayağına dolaşır, gah saçını, gah üstünü təmizləyirdi.
Halbuki zarafat olduğunu anlayanda necə də kədərlənirdi. "Yəni Saleh daha
xatırlamır məni?..."
Amma qəlbində inam var idi. Hiss edirdi ki, Salehi yenidən görəcək və kişi qızı
kimi Zərifənin onun sevdiyi oğlanla evləndiyini deyəcək. Amma əfsuslar olsun
ki, hər gün buna inamı get gedə azalırdı.
Bir gün Səmra dayanacaqlardan birində dayanıb hər gün evə qayıtdığı marşrutu
gözləməyə başladı. Qəfldən yanında bir maşın dayandı. Səmra ürəyində:
"Tərbiyəsizə bax, yer tapmır maşını saxlamağa." deyib üzünü sola çevirdi.
Maşının qapısı çırpılanda Səmra dönüb baxdı.
Gözlərinə inana bilmirdi. Saleh burdur, aylar sonra qarşısında dayanıb. Sağlam,
gümrah yanağında təbəssümlə, əlində də bir dəstə güllə.
--- Salam Səmra xanım. necəsiz?
Həyəcandan dili tutulsa da, başı ilə yaxşı olduğunu bildirdi. Amma qəlbi bir an
yerində dayanmırdı. Bu nə hisslər idi axı? Anlaya bilmirdi özünü. Əlləri
titrəyirdi, dili söz tutmurdu. Axı bu nə deməkdir? Saleh niyə geri qayıdıb mənə "
Çox Sağol" demək üçün? bu an fikirlərindən qəfl ayıldı, axı Saleh ona müraciət
edirdi:
---Səmra xanım yaxşısız? İndi bilirəm, nə düşünürsüz. Deyirsiz, buna bax 6 ay
boyunca çox sağol deməyi unudub, indi yadına düşüb? Amma bilin ki, mən sizə
başqa söz deməyə gəlmişəm. Bilirsiz, Səmra xanım, sizin hər kəlməniz mənim
qulağımda cingildəyir. Gecələri, səhərləri sizin həyat sevginizlə keçirdirəm.
Mənə yaşamağa güc vermisiz. Səbəb vermisiz. İnam vermisiz. Sizə təşəkkür
etsəm də, azdır. Amma istərdim ki, sizi tez-tez görüm. Ünsiyyətinizə həsrət
qoymayın məni, çox xahiş edirəm. Səmranın dili yenə söz tutmurdu, amma yenə
də başı ilə razılıq bildirdi.
Bir necə müddət görüşdülər. Səmra Salehə həyata olan sevgidən danışdıqca
Saleh ona daha çox bağlanırdı. Səmra da hər görüşdən sonra sanki qanad açıb
uçurdu. Anası hiss edirdi ki, qızı Salehə aşiq olub. Həm də bilirdi ki, Saleh də
ona aşiqdir. Bəs bu necə eşq idi? İllər əvvəl başqası üçün döyünən ürəklər necə
oldu birdən-birə fikrindən döndü.
Görüşlərin birində Saleh Səmraya çox sevdiyini və onunla evlənmək istədiyini
dedi. Səmra bir an içində göyün yeddinci mətrəbəsinə qalxsa da, bir an içində də
yerə düşdü. Axı Salehin həqiqəti bilməyə haqqı vardı. Odur ki, Salehin əlindən
tutub: "Mən bir zaman sənin könül verdiyin Zərifənin rəfiqəsi olmuşam. 6
yaşımdan onunla dostluq etmişəm. Üstəlik sənin haqqında onun dilindən
eşitmişəm. Mənim sevdiyim oğlanın adı Mahir idi. Hansı ki, indi Zərifə ilə
evlidir." Sözünə davam edirdi ki, birdən Saleh: "Səmra, mən hər şeyi bilirəm"
Təəccübdən özünə gələ bilməyən Səmra parkın stolunda əyləşdi. "Necə yəni
bilirdin?"
Saleh Səmranın yanında oturub əlindən tutaraq davam etdi: "Xəstəxanadan
çıxandan bir həftə sonra Zərifəni axtardım. Nəhayət, anasının təsadüfən qonşu
ilə söhbətini eşidəndə anladım ki, Mahir adlı biri ilə şəhərdə yaşayır.
Xəstəxanadan çıxdığımı eşidən dostlarımdan biri mənə dedi ki, bir zamanlar
Mahir Zərifəni zorladığı üçün evlənib. Amma kimsə bunun real olduğunu
bilmirdi. Odur ki, getdim Mahirin iş yerinə tapdım, ondan olub bitəni
anlatmasını istədim. O da hər şeyi danışdı. Sənə olan sevgisindən. Qatarda
yaşadığı axmaq yığıncaqdan və nəhayət toy günü sənin onları bağışlamağından.
Bəli, Səmra mən bilirəm, ona görə bu 6 ayı səndən uzaqda dayanıb işə gəlişinə,
gedişinə tamaşa edərdim. Çünki özümdən asılı olmayaraq səni bir gün belə
görməsəm havalanırdım. Sanki həyatım yenidən qaralır kimi gəlirdi mənə. Bir
müddət sonra anladım ki, sənə aşiq olmuşam bütün qəlbimlə. Səmra mənə
güvən yalvarıram." Səmra Salehə inandı. Güvəndi. Və onun təklifinə razı oldu.
Hal-hazırda:
Mahirlə Zərifə hər şeydən xəbərsiz öz aləmlərində xoşbəxt yaşayırlar. İlk
övladları doğulandan Zərifə onu bağışlamış və yoldaş kimi yaşamağa
başlamışdı. Mahir daha nə siqaret çəkir, nə də içki içir. İkinci uşağın doğulub-
doğulmadığından xəbər yoxdur. Mahirlə Zərifə Salehlə Səmranın ümumiyyətlə
tanışlıqlarından və evlənməklərindən xəbərsizdirlər.
Səmra Salehlə evlidir. İki övladı var. Qızının 5, oğlunun 3 yaşı var. Çox
xoşbəxtdirlər. Hər gün Allaha bir-birlərini tanıdıqları üçün şükr edirlər.
Toylarından iki ay sonra Səmra anasını da özü ilə yaşadığı evə apardı, o evi isə
satdılar. Beləliklə, həm gözünün ağı-qarası bircə qızı ilə birlikdə, həm də sevimli
nəvələri və qayğıkeş kürəkəni ilə bir evdə yaşayır deyə, həyatından məmnundur.
Həyatın tanımadığımız, görmədiyimiz min üzü vardır. Gəlin həyatımızın hər
anından zövq alaq. Yaşanmış hər bir tale bir alın yazısıdır. Həyat
düşündüyümüzdən də gözəldir. Yetərki, bir qədər inamın olsun. İnam hər
şeydən irəli gəlir. Axı hər şey inamdan başlayır....
Dostları ilə paylaş: |