659
Nelli sədəqəni aldıqdan sonra körpüdən enib bir
dükanın qabağına gəldi: dükanın pəncərələrindən parlaq işıq
düşmüşdü. Yığdığı pulları burada saymağa başladı, mən on
addım kənarda durub baxırdım. Onun əlində xeyli pul vardı,
görünür, o lap səhərdən dilənirmiş. Pulları ovcunda sıxaraq
küçəni keçdi, bir əttar dükanına yaxınlaşdı. Mən o saat,
dükanın taybatay açılmış qapısına yaxınlaşdım, baxdım ki,
görüm o orada nə edəcək.
Nelli pulları piştaxtanın üstünə qoydu, ona adi bir
fincan verdilər: bu onun necə kinli olduğunu həm mənə,
həm də İxmenevə göstərmək üçün sındırdığı fincana çox
oxşayırdı. Fincanın qiyməti on beş qəpik, bəlkə də daha
ucuz olardı. Tacir onu kağıza büküb bağladı, Nelliyə verdi;
Nelli çox məmnun halda tələsə-tələsə dükandan çıxdı.
Mənim yanımdan keçəndə onu səslədim:
– Nelli! Nelli!
O diksinib mənə baxdı, fincan əlindən sürüşüb düşdü,
sındı. Nellinin rəngi solğundu; lakin o mənə baxdı, onun
bütün tutduğu işlərini gördüyümü bilib birdən qızardı: bu
qızartı onun son dərəcə utanıb xəcalət çəkdiyini göstərirdi.
downloaded from KitabYurdu.org
660
Mən onun əlindən tutub evə apardım. Evimiz çox uzaqda
deyildi. Yolda bircə kəlmə də danışmadıq. Mən otağa
girəndə oturdum; Nelli, gözlərini yerə dikərək, mənim
qabağımda durmuşdu: o fikirli idi, utanırdı, rəngi əvvəlki
kimi solğun idi, başını qaldırıb mənə baxa bilmirdi.
– Nelli, sən dilənirdin?
O başını daha artıq yerə dikərək pıçıldadı:
– Hə!
– Sən istəyirdin pul yığıb, sındırdığın fincanı alasan?
– Hə…
– Məgər mən bu fincanın üstündə səni danladımmı,
söydümmü? Nelli, yoxsa sən bu hərəkətində nə qədər kin,
məğrurcasına bir kin olduğunu görmürsən? Bu yaxşı işdir
sən tutursan? Ayıb deyilmi? Məgər...
Nelli güclə eşidiləcək bir səslə dedi:
– Ayıbdır... – onun yanağından bir damla yaş süzüldü.
Mən də onun ardınca təkrar etdim:
– Ayıbdır... Nelli, əzizim, əgər sənin qarşında
müqəssirəmsə, məni bağışla, gəl barışaq.
downloaded from KitabYurdu.org
661
Nelli mənə baxdı, birdən yaş onun gözlərindən sel kimi
axdı, o mənim sinəmə sıxıldı.
Bu anda Aleksandra Semyonovna cəld içəri girdi. Nə
olub axı? Yaxşı ki, evdədir… İvan Petroviç, onu hardan
tapdınız?
Mən Aleksandra Semyonovnaya göz vurdum ki, bu
barədə bir şey soruşmasın, o məni başa düşdü. Mən
mehribanlıqla Nellidən ayrıldım: o hələ də dərdli-dərdli
ağlayırdı. Aleksandra Semyonovnadan xahiş etdim ki, mən
gələnə kimi onun yanında otursun, özüm isə tez Nataşanın
yanına getdim. Gecikmişdim, ona görə də tələsirdim.
Bu axşam bizim taleyimiz həll olunurdu: biz bir çox
məsələ haqqında danışacaqdıq; amma mən Nelli haqqında
da bir-iki söz dedim, sonra da baş verən hadisəni bütün
təfsilatı ilə danışdım.
Nataşa fikirləşərək dedi:
– Vanya, bilirsən nə var: mənə elə gəlir ki, o səni sevir.
Mən buna təəccüb etdim:
– Nə? Bu necə ola bilər?
– Bəli, bu – sevginin başlanğıcıdır, qız sevgisinin...
downloaded from KitabYurdu.org
662
– Sən nə deyirsən, Nataşa, belə şey ola bilməz! O
uşaqdır!
– Bu yaxında onun on dörd yaşı tamam olur. Bu sərtlik
ondandır ki, sən onu başa düşmürsən, bəlkə o özü də özünü
başa düşmür; bu sərtlikdə uşaqcasına şeylər çoxdur, amma
bu ciddi, əzabverici bir sərtlikdir. Bunun başlıca cəhəti də
odur ki, o səni mənə qısqanır. Sən məni elə sevirsən ki,
yəqin evdə də ancaq mənim fikrimi çəkirsən, mənim
barəmdə danışırsan, mənim barəmdə düşünürsən, buna görə
də ona az diqqət yetirirsən. O bunu başa düşmüşdür, bu
onun ürəyinə toxunmuşdur. O bəlkə də səninlə danışmaq
istəyir, öz ürəyini sənin qabağında açmaq ehtiyacını hiss
edir, ancaq bacarmır, utanır, özünü başa düşmür, fürsət
gözləyir, amma sən bu fürsəti yaxınlaşdırmaq əvəzinə, daha
da uzaqlaşdırırsan, onu qoyub mənim yanıma gəlirsən, hətta
o xəstə olanda da onu günlərlə tək qoymusan. O elə bunun
üçün də ağlayır: səni istəyir, ona xüsusilə ağır gələn budur
ki, sən bunu hiss etmirsən. Sən indi də, belə bir vaxtda da
onu tək qoyub bura gəlmisən. Sabah o bundan xəstələnəcək.
Sən necə onu tək qoymusan? Bu saat get onun yanına…
downloaded from KitabYurdu.org
663
– Mən onu tək qoymazdım, ancaq…
– Elədir, mən səndən xahiş eləmişəm gələsən. İndi get.
– Gedərəm, ancaq mən buna inanmıram.
– Ona görə inanmırsan ki, bu sevgi başqalarının
sevgisinə bənzəmir. Onun başına gələn müsibətləri yadına
sal, fikirləş, onda inanarsan, o bizim kimi böyüməyib.
Mən
qayıtsam da gec qayıtdım. Aleksandra
Semyonovna dedi ki, ogünkü kimi çox ağladı, ondakı kimi
də “gözüyaşlı yatdı”. İvan Petrovic, mən daha gedim, Filipp
Filippıc belə tapşırıb. O yazıq məni gözləyir.
Mən ona təşəkkür edib Nellinin baş tərəfində oturdum.
Onu belə bir vaxtda qoyub getməyimə özüm də peşman
oldum.
Gecədən xeyli keçənə qədər mən fikrə dalaraq onu başı
üstündə oturdum… Bu məşum bir vaxt idi.
Lakin bu iki həftədə nələr olduğunu nəql etmək
lazımdır…
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |