177
– Nə gözəl yazılıb! Vanya, gör qəlbə necə iztirab verən
bir şeirdir! Necə qəribə, aydın təsvirlər var! Kanvası birdir,
yalnız naxışlar göstərilib, könlün istəyəni bunun üzərində
işləyə bilərsən... Burada iki hiss var: bir əvvəlki, bir də
sonuncu. Bu samovar, bu çit pərdə qəlbə o qədər yaxındır
ki... Bizim kiçik qəza şəhərlərindəki kiçik meşan evlərində
belə olur... Elə bil ki, mən bu evi görürəm: dirəklərdən
tikilmiş təzə bir ev... Hələ üstünə taxta vurulmamışdır... Bir
də ki, bu təsvir:
Yenə də həmin səda gəlib yetişir mənə,
Kimsə zınqırov çalıb oxuyur bu mahnını:
“Qorxuram, köhnə dostum gəlib çıxacaq yenə,
Oxşayaraq sevəcək, qucaqlayacaq məni.
Bu nə gündür, bir deyin! Otaq qaranlıq və dar,
Həm də ürək sıxandır, yel döyür pəncərəni...
Pəncərə arxasında var təkcə bir gilənar,
Buz bağlamış pəncərə, görünməz etmiş onu,
Bəlkə də çoxdan bəri, çatıb ömrünün sonu.
Bu nə gündür! Örtüyün əlvan rəngi solub bax,
downloaded from KitabYurdu.org
178
Dolanıram xəstəhal, qohum-qardaşdan uzaq.
Üzümü danlayan yox, yox yanımda sevdiyim...
Deyinir ancaq qarı...”
– “Dolanıram xəstəhal...” Bu “xəstəhal” sözü gör necə
öz yerində deyilmişdir! “Üzümü danlayan yox...” Gör bu
şeirdə nə qədər şəfqət və nəvaziş, xatirələrdən doğan nə
qədər iztirab var!.. Bir də elə iztirab ki, bunu özün öz
qəlbində yaradırsan, özün də onu seyrə dalıb həzz alırsan...
Ah, ilahi! Bu nə xoşdur! Bu axı necə olur?
Nataşa susdu, sanki boğazına təpilən hıçqırıqları
boğmaq istəyirdi.
Bir az sonra dedi:
– Vanya, əzizim! – lakin yenə də susdu, elə bil ki, nə
demək istədiyini unutmuşdu, ya da bu sözləri elə belə,
mənasız yerə, qəfildən duyduğu bir hissə qapılaraq demişdi.
Biz hələ də otaqda gəzişirdik. İkonanın qarşısında
qəndil yanırdı. Son vaxtlarda Nataşa get-gedə daha artıq
dindar olurdu, bu barədə onunla danışanda xoşuna gəlmirdi.
Soruşdum ki:
downloaded from KitabYurdu.org
179
– Yoxsa, sabah bayramdır? İkonanın qarşısında qəndil
yanır...
– Yox, bayram deyil... Vanya, niyə axı oturmursan?
Yəqin yorulmusan. Çay içirsən? Sən ki hələ çay içməmisən.
– Oturaq, Nataşa. Mən çay içmişəm.
– Sən indi haradan gəlirsən?
– Onlardan, – biz həmişə Nataşanın ata-anasigilə
“onlar” deyirdik.
– Onlardan? Nə vaxt gedə bildin? Özün getdin? Yoxsa
çağırmışdılar?..
O mənə ardı-arası kəsilmədən sual verirdi. Onun üzü
həyəcandan daha da ağarmışdı. Mən, Nikolay Sergeiçə
yolda rast gəldiyimi, Anna Andreyevna ilə olan söhbətimi,
medalyon məsələsini ətraflı, bütün təfərrüatı ilə açıb
danışdım. Mən ondan heç bir şey gizlətmirdim. O mənə
böyük bir ehtirasla qulaq asırdı. Hər sözümə xüsusi bir
diqqət yetirirdi. Birdən gözləri yaşardı. Medalyon məsələsi
onu çox bərk həyəcanlandırmışdı.
O tez-tez sözümü kəsərək deyirdi:
downloaded from KitabYurdu.org
180
– Vanya, bir dayan, dayan! Lap müfəssəl danış, nə
olubsa, hamısını, hamısını de, mümkün qədər müfəssəl
danış, sən çox da elə müfəssəl danışmırsan!..
Mən dediklərimi iki dəfə, üç dəfə təkrar edir, hər
sözbaşı onun ardı-arası kəsilməyən suallarına cavab
verirdim, bu suallar da məsələnin təfsilatına aid suallar idi.
– Sən, doğrudan da, elə zənn edirsən ki, o mənim
yanıma gəlirmiş?
– Bilmirəm, Nataşa, heç bunu təsəvvürümə gətirə
bilmirəm. Burası aydındır ki, o sənin dərdini çəkir, səndən
ötrü darıxır, səni sevir, ancaq o sənin yanına gəlirdimi –
bunu... bunu...
Nataşa mənim sözümü kəsdi:
– O, medalyonu öpürdü, hə? Öpəndə nə deyirdi?
– Bir-birilə əlaqəsi olmayan sözlər, həyəcanlı ifadələr,
sənə ən nəvazişli adlar verirdi, səni çağırırdı...
– Çağırırdı?
– Bəli, çağırırdı.
Nataşa astadan ağladı:
downloaded from KitabYurdu.org
181
– Yazıqlar! – bir az susduqdan sonra əlavə etdi. – Əgər
o bütün olan şeyləri bilirsə, onda məsələ aydındır. Alyoşanın
atası haqqında da onun çoxlu məlumatı var.
Mən çəkinə-çəkinə dedim:
– Nataşa, gedək onlara...
Nataşanın rəngi qaçdı, kreslodan bir az qalxaraq
soruşdu:
– Nə vaxt? – o elə bildi ki, mən bu saat gedək deyirəm.
Nataşa əllərini çiynimə qoyaraq, dərdli-dərdli
gülümsədi:
– Yox, Vanya, yox, əzizim! Bu sənin həmişə dediyin
sözdür, ancaq... Yaxşısı budur ki, bu barədə danışma...
Mən qəmgin halda həyəcanla dedim:
– Bəs bu dəhşətli ayrılıq qurtarmayacaqmı, heç
qurtarmayacaqmı?! Sən ilk addım atmaq istəmirsən – bu
qədər də lovğalıq olarmı?! İlk addımı atmaq sənin
borcundur, bunu sən etməlisən! Bəlkə də atan səni
bağışlamaq üçün bunu gözləyir?! O sənin atandı, sən onu
incitmisən! Sən onun qüruruna hörmət et! Bu qürur
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |