197
Birdən onu küncdə, şkafla pəncərə arasında gördü.
Nataşa sanki orada gizlənmişdi, özü də sanki ayaq üstə
ölmüşdü. Bu indi də yadıma düşəndə gülməyə bilmirəm.
Alyoşa səssizcə və ehtiyatla ona yaxınlaşdı.
Nataşaya qorxa-qorxa baxdı, çəkinə-çəkinə dedi:
– Nataşa, sənə nə olub? Xoş gördük, Nataşa!
Nataşa bərk karıxdı, sanki müqəssir o idi:
– Nə olacaq ki... heç bir şey!.. Sən... çay içirsən?
Alyoşa özünü itirdi:
– Nataşa, qulaq as... Sən bəlkə də yəqin eləmisən ki,
mən təqsirkaram... Ancaq yox, mənim təqsirim yoxdur,
mənim heç təqsirim yoxdur! Bilirsənmi... Bu saat sənə
danışaram.
Nataşa pıçıldayaraq dedi:
– Neynirsən axı? Yox, yox, lazım deyil... Yaxşısı budur
əlini ver... Qurtardı getdi... Həmişəki kimi...
Nataşa küncdən çıxdı, onun yanaqları qızarmağa
başladı.
O, yerə baxırdı, elə bil ki, Alyoşaya baxmağa qorxurdu.
Alyoşa həyəcanla çığırdı:
downloaded from KitabYurdu.org
198
– Ah, ilahi! Mənim təqsirim olsaydı, indi heç sənin
üzünə baxmağa da cəsarət etməzdim! – sonra mənə tərəf
dönərək, yenə çığıra-çığıra dedi. – Bir baxın, baxın! Bu
məni müqəssir hesab edir! Hamı mənim əleyhimədir, bütün
dünya mənim əleyhimədir. Mən beş gündür bura gəlmirəm!
Söz yayılıb ki, mən o qızın yanındayam. İndi bir baxın da!
Nataşa məni əfv edir! Deyir ki: “Əlini ver, qurtardı getdi!”
Nataşa, mənim əzizim, mənim mələyim! Mənim təqsirim
yoxdur, sən bunu bil! Mənim, bax, bircə belə də təqsirim
yoxdur. Əksinə! Əksinə!
– Amma... Amma indi sən orada... Səni bu gün ora
çağırıblar... Nə cür olub ki, bura gəlmisən? Sa... saat
neçədir?
– On birin yarısıdır! Mən ora da getmişdim... Ancaq
özümü xəstəliyə vurdum, çıxıb getdim, bu beş gündə birinci
dəfədir ki, mən sərbəstəm, birinci dəfədir ki, mən onların
əlindən qaçıb qurtara bildim, sənin yanına gəldim, Nataşa!
Mən əvvəl də gələ bilərdim, ancaq qəsdən gəlmirdim!
Deyəcəksən ki, niyə? Bu saat bilərsən, danışaram, elə bunun
üçün də sənin yanına gəlmişəm, ancaq vallah, bu dəfə sənin
downloaded from KitabYurdu.org
199
qarşında heç bir təqsirim yoxdur, heç! Heç bir təqsirim
yoxdur!
Nataşa başını qaldırıb ona baxdı... Lakin Alyoşanın
baxışlarında elə bir doğruluq, üzündə elə bir sevinc, elə bir
fərəh, elə bir düzlük ifadə olunurdu ki, onun sözlərinə
inanmamaq mümkün deyildi. Mən elə güman edirdim ki,
onlar yenə çığıraraq, yüyürüb bir-birini qucaqlayacaq,
əvvəllər bir neçə dəfə belə olmuşdu, onlar barışanda bir-
birini qucaqlayardılar. Lakin Nataşa sanki duyduğu fərəh və
sevincin təzyiqi altında başını aşağı saldı, birdən... Yavaşca
ağlamağa başladı. Alyoşa bunu görüb özünü saxlaya
bilmədi. Nataşanın ayaqlarına yıxıldı, onun əllərini,
ayaqlarını öpməyə başladı, o sanki çılğınlıq həyəcanına
tutulmuşdu. Mən kreslonu Nataşanın altına çəkdim. Nataşa
oturdu. Onun dizləri əsirdi.
downloaded from KitabYurdu.org
200
İKİNCİ HİSSƏ
I FƏSİL
Bir dəqiqədən sonra biz gülməkdən uğunub gedirdik.
Alyoşa gur səslə bizim səsimizi batıraraq deyirdi:
– Bir qoyun da, bir qoyun danışım da! Bunlar elə bilir
ki, indi də əvvəlki kimi olacaq... Mən yenə də boş-boş sözlər
danışacağam... Mən sizə deyirəm ki, çox maraqlı bir məsələ
var! Siz susacaqsınız, ya yox?
O, yamanca danışmaq istəyirdi. Onun yeni və mühüm
xəbərlər söyləyəcəyini üzündən təyin etmək olardı. Lakin bu
yeni xəbərləri bildiyindən, uşaqcasına lovğalanır, özünü tox
tuturdu və bu da Nataşanı o saat güldürdü. Mən də qeyri-
ixtiyari olaraq güldüm. Onun bizə acığı tutduqca, biz daha
da çox gülürdük. Alyoşanın acıqlanması, sonra da uşaq kimi
məyus olması axırda bizi də o dərəcəyə gətirib çıxartdı ki,
adam bu zaman, Qoqolun miçmanı
1
kimi, ancaq barmaq
1
MiçmanDırkanəzərdə tutulur: onun son dərəcəgüləyən olması barəsində
leytenantJevkin Qoqolun “Evlənmə” əsərində danışır.
downloaded from KitabYurdu.org
201
göstərməklə gülməkdən uğunub gedir. Mavra da mətbəxdən
gəlib qapı ağzında durmuşdu, o, qəzəblə bizə baxır,
Nataşanın
Alyoşaya
yaxşıca
bir
qulaq
burması
verməməsindən acığı tuturdu. O beş gün idi ki, Nataşanın
belə bir şey edəcəyini məmnuniyyətlə gözləyirdi, lakin indi
bunun əvəzinə onlar hamısı gülüb danışırdı.
Axırda Nataşa bizim gülməyimizdən Alyoşanın
inciyəcəyini görüb gülüşünü kəsdi. Soruşdu ki:
– Yaxşı, sən nə danışmaq istəyirsən?
Mavra Alyoşaya qətiyyən hörmət göstərməyərək, ona
danışmağa macal vermədi:
– Samovar qoyummu?
Alyoşa əlini Mavraya tərəf yelləyir, onu qovmağa
tələsirdi:
– Get, Mavra, get! Mən nə olubsa, nə olacaqsa,
hamısını danışacağam, ona görə ki, mən bunların hamısını
bilirəm. Dostlar, görürəm ki, siz bir şeyi bilmək istəyirsiniz:
bilmək istəyirsiniz ki, mən bu beş günü harada idim. Elə
mən də bunu söyləmək istəyirəm, amma siz mənə imkan
vermirsiniz. Əvvəla, onu deyim ki, Nataşa, mən səni
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |