385
coşqunluqla meydana çıxmışdı. İndi bu qəlbin bu vaxta
qədər gizlin saxlanılan bu qəribə inadcıllığı mənə aydın
oldu. O öz ürəyini nə qədər çox açıb söyləmək ehtiyacını
hiss edirdisə, bu inadcıllıq daha çox sərtləşir, daha da
qüvvətlənirdi. Bu da o vaxta qədər davam edir ki, adam
könlündəki sevgini, təşəkkürü, mehribanlığı, gözyaşını ifadə
etmək ehtiyacını, özünü unudacaq dərəcədə hiss edir, bunlar
böyük bir coşqunluqla meydana çıxır...
Yelena elə bərk ağlayırdı ki, axırda isterikaya tutuldu.
Onun qıçlarıma sarılan qollarını güclə açdım. Aparıb
divanın üstünə qoydum. O, üzünü balışda gizlədərək çox
ağladı, o sanki mənə baxmağa utanırdı, lakin mənim əlimi
balaca əli ilə bərk-bərk sıxır, onu öz qəlbindən ayırmırdı.
Yelena yavaş-yavaş sakitləşdi, lakin o yenə də başını
qaldırıb mənə baxmırdı. Bir-iki dəfə ötəri məni gözdən
keçirtdi, onun baxışlarında böyük bir mehribanlıq, yenə də
gizlənən, ürkək bir hiss ifadə olunurdu. Nəhayət, o qızarıb
gülümsədi.
Mən soruşdum:
downloaded from KitabYurdu.org
386
– Lenoçka, indi rahatsanmı, mənim xəstə balam, sən nə
yaman həssassanmış!
O hələ də üzünü məndən gizlədirdi. Qız pıçıldayaraq
dedi:
– Lenoçka yox...
– Lenoçka yox? Bəs necə?
– Nelli!
– Nelli? Niyə axı Nelli? Əslində bu çox qəşəng addır.
Belə istəyirsənsə, mən də sənə Nelli deyəcəyəm.
– Anam mənə Nelli deyərdi... Ondan başqa heç kəs
mənə Nelli deməyib... Mən özüm də heç istəmirdim ki,
anamdan başqa bir adam mənə Nelli desin. Amma siz
deyin... Mən istəyirəm... Mən sizi həmişə sevəcəyəm,
həmişə sevəcəyəm...
Mən düşünərək öz-özümə dedim: “Ey sevən, məğrur
könül, hələ gör mən nə qədər çalışmalıyam ki, sən mənim
üçün Nelli olasan!” Lakin mən indi bu qəlbin həmişəlik
mənə sədaqətli olduğunu bilirdim.
O sakit olandan sonra dedim:
downloaded from KitabYurdu.org
387
– Qulaq as, Nelli, deyirsən ki, səni ancaq anan
sevmişdir, ayrı heç kəs sevməmişdir. Bəs baban səni
doğrudan sevmirdimi?
– Sevmirdi...
– Sən axı onda pilləkəndə ağladın, yadındadır?
O bir anlığa fikrə getdi:
– Yox, sevmirdi... O qəzəbli idi. – Nellinin üzündə
xəstə bir hiss göründü.
– Nelli, axı ondan bunu heç tələb etmək də olmazdı. O,
deyəsən, lap ağlını itirmişdi. O elə dəli kimi də öldü. Onun
necə öldüyünü mən sənə danışmışdım axı.
– Bəli, danışmışdınız. O axı ancaq axırıncı ay belə
olmuşdu. Görərdin ki, bütün günü burada oturub qalır, mən
onun yanına gəlməsəydim, o daha bir gün də, iki gün də
yeməmiş-içməmiş, beləcə oturub qalardı. Əvvəllər o yaxşı
idi.
– Əvvəllər, axı nə vaxt?
– Hələ anam ölməmişdən.
– Deməli, Nelli, sən ona yemək-içmək gətirirdin?
– Bəli, gətirirdim.
downloaded from KitabYurdu.org
388
– Haradan gətirirdin? Bubnovanın evindən?
Nelli diksinmiş kimi qəti bir ifadə ilə dedi:
– Yox. Mən heç vaxt Bubnovadan heç nə almamışam.
– Bəs haradan alırdın? Axı sənin heç bir şeyin yox idi.
Nelli susdu, bənizi çox qəribə bir şəkildə ağardı, sonra
mənə xeyli baxdı.
– Mən gedib küçələrdə dilənirdim... Beş qəpik yığanda,
gedib ona çörək alırdım, bir də burunotu...
– Nelli! Nelli! O buna icazə verirdi?!
– Əvvəl özüm getdim, heç ona demədim. Sonra elə ki
bunu bildi, özü məni göndərirdi ki, get dilən. Mən körpüdə
durub, gəlib-gedəndən pul istəyirdim, o da körpünün
yanında gəzişirdi, məni gözləyirdi. Elə ki görürdü mənə pul
verdilər, o saat üstümə cumub pulu məndən alırdı, elə bil ki,
pulu ondan gizlədəcəyəm, sanki onun üçün dilənmirəm...
Bunu söyləyərkən Nelli acı-acı gülümsədi.
Sonra əlavə etdi:
– Anam öləndən sonra o belə edirdi. Anamdan sonra o
lap dəli kimi oldu.
downloaded from KitabYurdu.org
389
– Görünür, sənin ananı çox sevirmiş! Bəs niyə onunla
bir yerdə yaşamırdı?
– Yox, sevmirdi... O çox qəzəbli idi, anamı
bağışlamadı... Dünənki o qəzəbli qoca kimi... – bu sözləri o
yavaşdan, az qala lap pıçıltı ilə dedi, dedikcə də rəngi get-
gedə daha çox ağarırdı.
Mənim bədənimə titrətmə düşdü. O saat bütün bir
romanın başlanğıcı təsəvvürümdə canlandı. Tabutçunun
zirzəmisində ölən o zavallı qadın, onun yetim qızı, bu qızın
hərdən gəlib babasına dəyməsi, qocanın onun anasını
qarğıması, ağlını itirən, qənnadı dükanında iti öləndən sonra
ölən o qəribə qoca...
Birdən Nelli nəyi isə xatırlayaraq gülümsədi:
– Azorka axı əvvəl anamın idi. Babam əvvəllər mənim
anamı çox istəyirdi, sonra ki anam onun evindən getdi,
anamın Azorkası babamın yanında qaldı. Babam da buna
görə Azorkanı çox istəyirdi... Anamı bağışlamadı, amma it
öləndə özü də öldü. – Nelli son sözləri sərt bir ifadə ilə əlavə
etdi, üzündəki təbəssüm silindi.
Mən bir az gözləyib soruşdum:
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |