-
Bu gün sənin smenindi məgər?
-
Yox. Bir məsələ var...Elə ona görə gəlmişəm. Bilmirəm necə
deyim...Sənə yenə işim düşüb. – deyə tez cibindən qələm çıxartdı.- Ordan
bir kağız ver...- yazmağa başladı. Yazdığını oxudu və sonradan nəyisə
yenə əlavə etdi.- Bax bu kağızda ünvanı yazmışam...hələ üstəlik həmin
ailənin soyadını da yazmışam. Səndən çox xahiş edirəm. İşdi şayəd, bu
gün ərzində bu ünvandan və ya belə soyadlı (icazə ver xəstənin adını da
yazım)-Rəsul cibindəki bloknotunu açıb səhifələdi-...Pikə Məmmədova...
bu ünvandan hər hansı bir vızov gəlsə mənə xəbər elə. Yaxşı? Çox xahiş
edirəm. Bütün günü yaxınlıqdayam...Bir şey olsa nömrəmə vızov
at...Qlavraça görə də narahat olma, gedib onunla da danışacağam
-
Yaxşısı budur əvvəl onunla danış. Sonra it sifətində olur,
pul az
çatanda...Sən də ki , özün bilirsən... Doktor Ömərov heç vaxt səni
göndərməy istəmir.- Nərminə Rəsulun zavallı mimikasını görüb, fikrini
dəyişdi.-...Yaxşı, bu dəfə necə deyirsən elə də olsun.Amma məni padvadit
eləmə.
-
Yaşa. Səndən yoxdu.
Otağın qapısı döyüldü və “Gəl” cavabını gözləmədən içəri uşaq sifətli olmasına
ramən, bir səksən boylu, enlikürək bir gənc (əlbəttə ki o xalatda idi) daxil oldu.
Gözündəki eynəyi vərdiş etdiyi qayda üzrə işarə barmağı burnu ilə paralel şəkildə
yuxarı doğru itələyib salamlaşdı.
-
Salam...Ohh, kimləri görürəm. Akademik Rəsul müəllim – Fərhadın
Rəsulla yaxın münasibətləri var idi. Rəsulun qeyri-adi maraq dairəsi ilə
tanış idi və Rəsula, öz peşəkar müşahidələrində rast gəldiyi ekstraordinar
halları olduğu kimi çatdırırdı. Fərhad Rəsuldan yaşca altı yaş kiçik
olmasına baxmayaraq, Rəsul onu özündən böyük kimi qəbul edirdi.- Bu
günki kimi heç yorulmamışdım. Getdiyimiz vızovda 18 yaşlı yeniyetmə
qız suisidə niyyəti ilə affekt vəziyyətinə düşüb, evdəkilər də bunu saxlıya
bilmirlər. Güzgünü sındırır, damarlarını kəsməy üçün şüşə qırığını
götürəndə atası bir təhər qarşısını alır, sonra özünü pəncərədən atmaq
istəyir, tez bunun da öhdəsindən gələ bilirlər. Axırda bir dəqiqə boş
buraxırlar qızı, o da stolda olan valeryanı götürüb içindəkiləri (təxminən
35 həb olardı içində) qarnına boşaltması bir neçə saniyə çəkib.
Xoşbəxtlikdən həmən dəqiqə bizə zəng vurublar. Gebib mədəsini yuduq.
Özümüzü tez çatdırdıq. Zəhərlənmə artıq ilk sözünü demişdi...lakin qız
hələ də kaprizlərindən əl çəkmirdi. Nə bilim əşi. Bir təhər mədəsini yuduq.
İndi atasını başa salıram ki, qızı müvəqqəti psixiotrik stasionara köçürmək
lazımdı, deyir mümkün olan şey deyil. (Mənə evdəki pıçıltılardan, qızın
qırıq-qırıq danışıqlarından belə başa düşdüm ki, qız özünü istədiyi oğlana
görə zəhərləyib...Çox güman ki, hamilədir, valideynlərində mərhəmət
atmosferi yaratmaq üçün özünə qəsd edib) Axır bir təhər kişini yola
gətirdim ki, qızı ən azı bir ay Alla xanımın (psixoloq) yanına aparsınlar.
Dəhşət qız hələ əlimi də cımcıqladı...Amma mənə elə gəlir ki bu
əvvəlcədən qurulmuş əla tamaşa idi...- dediklərinin resepientlərdə hansı
hisslər oyatdığını görmək üçün bir qədər fasilə etdi və içəridəkilərin sifət
cizgilərini nəzərdən keçirdi. Görünür hələyə öz problemi kifayət edirdi, o
ki, qaldı başqasınınkı. Hər halda bu Fərhadın subyektiv fikri idi. Sonra
birdən ayılıbmış kimi Rəsula müraciət edərək- Doğrudan sən bu gün niyə
gəlmisən. Gecə məgər işləməmisən?...Yaxşı gəlmisən...səninlə danışmaq
istəyirdim.
-
Onda, Nərminə xanımı gəl narahat etməyək. Nərminə xanım, dediklərimi
unutmayın. Bir xəbər olsa bufetdəyik.
-
Yaxşı...-deyə Nərminə qısa olaraq cavab verdi. Belə ki, o verdiyi qərarın
aqibətinə görə narahat idi.
Rəsul və Fərhad otağı tərk edib, bufetə doğru istiqamət götürdülər.
-
Doğrudan, sən bu gün niyə gəlmisən?
-
Dünən aqoniya fazası ərəfəsində olan növbəti xəstə üstünə getmişdim.
İnanmazsan...- onlar o qədər yavaş addımlayırdılar ki, bufetə çatana kimi
Rəsul olanları lakonik şəkildə Fərhada çatdıra bilmişdi. Görünür Fərhadı
da bu hadisə çox maraqlandırmışdı...- indi də gəldim ki, birdən bu gün
yenə həmən ailədən vızov gəldi. Sənə deyirəm, o qoca mənə nə isə demək
istəyirdi. Səhər cəmi 3-4 saat yata bildim. Onda dakı tez-tez bugünün
fikrindən oyanırdım. Əgər dediyi kimi “bu gün atası qonaq gələcək”sə
onda mütləq həmən ünvandan zəng olacaq. Ancaq bbu günü fikirləşirdim,
necə edim ki, həmin vızova mən gedim...Gərək mütləq orda olam.
Mütləq...Görəsən qoca nə demək istəyirdi. “Mən məsciddən çıxacağam
amma o məsciddə qalacaq”
Bu iki kolleqa bufetə çatıb içəri girdilər. Elə içəri girən kimi, birinci Rüstəm kişini
üzü divara durub, yeni plakat yapışdıran gördülər. O çox həvəslə yapışdırmağı bir
yana televiziyada gedən xalq mahnılarından birini müğənni ilə birgə zümzümə
edirdi. Rəsulgil kişiylə salamlaşıb ona yaxınlaşdılar ki, görsünlər yapışdırdığı nədir.
Sən demə kişi Avro-2008-in divar cədvəlini yapışdırırmış, amma artıq çox gecikib.
-
Rüstəm kişi deyəsən biraz gecikmisən axı. Türkiyə artıq yarımfinaldadı
sən, ancaq indi bunu yapışdırırsan. – deyə Fərhad bic-bic gülümsəyərək
Rüstəmə müraciət etdi.
-
Eh balası. Əsas odu ki, yapışdırıram. Gec-tez, nə fərqi var.
-
Rüstəm kişi bizə bir çay təşkil edə bilərsən
-
Gözüm üstə. Həmişəki kimi pesoçni pirojnayla. Eləmi?
-
Elədir-deyə onlar kişinin işinə mane olmayıb bufet girəcəyindən ən
uzaqda yerləşən masa arxasında əyləşdilər. Adəti üzrə Rəsul masanın
qəndanının qapağını açıb içinə baxdı və - Rüstəm kişi, qənd də gətirərsən
zəhmət olmasa.- deyə səsləndi
Fərhad söhbətə başladı: