Fərhad Məmmədov "Əsl həqiqət "niyə"," necə" sualları ilə məhdudlanmır"
Yüklə 354,29 Kb. Pdf görüntüsü
|
qalmaqla, özünü qabağa verdi və hönkürə-hönkürə, bəzi hecaları bir neçə dəfə təkrarlayaraq: -
səsinə bənzədi. Birdən gözlərini yumuq Rəsulun indiyədək heç yerdə və heç zaman eşitmədiyi və yəqin ki, daha eşidəməyəcəyi səs çıxartmağa başladı. – Mıt-mıt-mıt-mıt-mıt-mıt...Rəsul xəstənin ətrafındakılara göz ucu nəzər yetirdi. Hamı ağappaq rəng almışdı. Qorxudan gözlərini də qırpa bilmirdilər. Çünkü bundan sonra nə gələcəyini bilmirdilər...Xəstə gözlərini yenidən açıb əvvəlki sözü pıçıltı ilə təkrarlamağa başladı. - Hamsını bilirlər... Bilirlər. Ətrafdakıların tükləri biz-biz durmuşdu. Sonra xəstənin kiçik qızı cəsarət toplayıb atasının əlindən tutdu və onu sakitləşdirməyə çalışdı. Rəsul bu addımın mənasız olduğu bilirdi. Çünki həmən affekt anında xəstə ətrafdakılara heç bir reaksiya verə bilməz. O sadəcə nəyi görmək istəyir, onu da görür. Atanın çırpınan əli yazıq qızın burnuna çırpıldı...Qızı yerə sərilməyə qoymasalarda, qızın burnundan qan açıldı. Digərləri kiçik qızın hərəkətini təkrar etməyin yersiz olduğunu hiss etdilər... Müşahidəçi rolunda çıxış etməyi məqsədəuyğun bildilər. Birdən Rəsulun bir qədər öncəki nəzəriyyəsini alt-üst edən hadisə baş verdi. Xəstə bir-bir pişik kimi hamının üzünə baxmağa başladı. Titrəyən işarə barmağı yuxarı qalxdı və bir qədər öna uzanıb Rəsula doğru tuşlandı. Rəsul dərhal udqundu. “ Bu ən az gözlədiyim şey idi” deyə gündəliyində Rəsul hadisəyə münasibət bildirirdi. Rəsul kişinin bu baxışlarından diksinmişdi. Belə ki, o əmin idi ki, terminal fasilədən sonra insanın vəziyyəti bir neçə dəqiqəlik normaya yaxın (əslində çox az yaxın) vəziyyətə düşə bilər. Lakin altmış yeddi yaşı bir ağsaqqalın bu cür enerji dolu hərəkətləri və bərəlmiş baxışları onu qorxutmuşdu . Kişinin Rəsula baxışını görüb, hamı sirayətə uğrayıb üzlərini Rəsula tərəf çevirdilər...elə bil indi bu iki subyekt arasında həyati bir məsələ çözüləcək. Kişi yenidən əlini yavaş-yavaş və əlinin ona çatmadığını görüb bir az özünü qabağa verdi. Əli ona çatacaqdı ki, Rəsul dərhal özündən-asılı olmayaraq geri çəkildi. Lakin etdiyi hərəkətin düz olmadığına peşman olub, kişinin əlindən yapışdı. Kişi yavaş-yavaş onu özünə tərəf çəkdi, Rəsul yıxılmamaq üçün özünü qabağa verdi. Kişi ona işarə etdi ki, qulağını yaxına versin...və pıçıldamağa başladı. -
bura ölüm gətirib...qızılı saxlama, ver. Saxlama ver.- və qoca sözünü yekunlaşdırıb Rəsulu buraxdı. Əvvəlki kimi yerinə meyitcəsinə uzandı və gözlərini yumdu.
Bu sözləri Rəsul o vaxtdan yadında saxlamaqda idi. Görəsən bununla nə demək istəyirdi. “Qızılı saxlama...ver”... Kişinin üz-gözü ağıllı başlı dəyişmişdi. Görünür o, bərk qorxudu. Gözləri yumulu olsa da öz-özünə - Yox hələ var. Hələ var. Az qalıb. Amma hələ var..Nə? Ola bilməz. Yox. Yox. Yoooooxxx - kişinin gözlərinin açılmağı ilə onun çarpayıda dikilib bağırmağı bir oldu. Otağın divarlarına dəlicəsinə baxır və elə bil nəisə axtarırdı. Qəflətən uca və israrlı səslə: -
Saat...Saat neçədi? Tez olun saatı... – hamı əvvəlki kimi donub qalmışdı. Həyat qapısının zənginin eşidildiyini eşidən oğul dərhal təcili yardım maşınını qarşılamağa getdi və evdən çıxmamış bacısına – Kişinin qapağına saat qoyun – dedi. -
səni ... – Xəstə istədiyi şeyi eşidəndən sonra qızının sözünü kəsərək
-
Vaxtdır...Mənə halal edin, halal edin – hamısı bir dildən “halal olsun” dedi – Oğlum Rəşad harda qaldı. O, da halal eləsin...tez olsun az qalıb- Rəşad isə gəlib çıxmaq bilmirdi. Yəqin iti bağlamaq yadından çıxmışdı. Böyük oğlu Rəşad, həkim və tibb bacısı içəri girəndə artıq kişi keçinmişdi. Keçmiş xatirələrindən yenicə ayrılmışdı ki, artıq qeyri-iradi şəkildə ambulansda əyləşdiyini və artıq poliklinikadan çox məsafə qət etdiklərini hiss etdi. Sürücü Tofiq isə yenə də tənhalıqdan bezənlər kimi Rəsulu və qırx beş yaşlı, lakin hələ də incə görünüşün qorumuş Dilarə xanımı dilə tutmağa cəhd edirdi. Lakin melanxolik abu havanı görüb həmişəki kimi özü özünə yolun şərhini aparmağa başladı. -
küçəsinə...Profilaktoriyanın yanındakı bina, yox ikinci bina. Maşallah, elə yaxındı ki, ayaqla da gələ bilərdiz...Budur çatdığ.
“İnsana bütün qorxu içindən gəlir, lakin insanın ağlı daima kənardadır” Mövlana Cəlaləddin Rumi 00:36 Mərdəkan qəsəbəsi Əvhədi küçəsi, 2-ci bina, 2-ci blok 2-ci mərtəbə, mənzil 6
Rəsul həkim və Dilarə xanım hələ maşından düşməmiş, ambulansın ön işıqları sayəsində binanın qarşısındakı, maşınların hərəkəti üçün nəzərdə tutulmuş asfalt yolda orta-boylu, təxminən 40-50 yaş arasında olan qarabəniz bir kişi gördü. Onun əynində badımcan rəngli finka və yaxşı ütülənməmiş çəhrayı saroçka var idi. Onun büzüşüb əllərini finkanın onsuzda gödək cibləriə salmasında məlum olurdu ki, o üşüyürdü. Istilik 20-25 dərəcə selsi olanda çətin ki, kiməsə soyuq olsun. Görünür o, yaman həyəcanlı idi. Rəsul və Dilarə xanım maşından düşən kimi dərhal ona doğru hərəkət etdilər. Tofiq isə maşını yenidən işə saldı və təcili tibbi yardım maşını sürücüsünün bir növ yazılmamış kodeksinə əməl edərək, maşının 180 dərəcə döndərib üzü yola saxladı. Rəsul və Dilarə artıq kişiyə çatırdılar ki, Rəsul həmən kişinin ona tərəf gələnlərə heç bir reaksiya vermədiyinə təəcübləndi. Kişini sözə tutanda məlum oldu ki, onun bu məsələlərə heç bir aidiyyatı yoxdur. Sadəcə qonşudur və hava alır (əslində Rəsul onun narkoman olduğunu artıq başa düşmüşdü) -
blok hansıdır...sağdan ikinci, soldan ikinci? Lazımı bloku kişidən bir təhər öyrəndikdən sonra sürətli addımlarla blokun ikinci mərtəbəsinə qalxdılar. Pilləkanları təzəcə adlayırdılar ki, Rəsul , içində nələrinsə dəyişdiyini hiss etdi, elə bil başqa bir məkana və zamana daxil olmuşdular. Ağır bir şey onu sanki sıxırdı...Hər mərtəbədə üç mənzil vardı.4-cü və 5-ci mənzilin işarələri yerində olsa da, 6-cı mənzilin seyf qapısı tam ağ rəngə boyanmışdı. Qapıda heç gözcük də yox idi. Qapını döydülər. Bir neçə saniyədən sonra qapını orta yaşlı hələ saçları ağarmağa macal tapmamış bir enlikürək, lakin bir o qədər də solğun kişi açdı. Qapını açan Pikə xanımın oğlu Orxan idi. O, həkimi salamladıqdan sonra onları xəstənin olduğu otağa apardı. Dəhlizdə ayaqqabısını çıxararkən, Rəsul ətrafa qısaca göz gəzdirmişdi. Dəhlizdəki abu havadan, divar kağızlarının yırtıqlığı və solğunluğu bir yana, döşəmə taxtalarının cırıldamadan çox, xırtıldama səsi verməsindən məlum olurdu ki, bu ev ən azı on ildir ki təmir olunmayıb. Rəsul evə girində, hələ blokda ikən keçirdiyi dəyişiklik və sıxılma bir az daha nəzərəçarpan oldu. Rəsul dişlərini bir qədər bərk sıxdı və qəflətən ətrafdakı səslər onun qulağında boğuq və monoton səs aldı. Qulaqlarına əlavə səslər, o cümlədən eyni tonlu və dayanmaq bilməyən siqnal səsi gəlməyə başladı. Elə bil yaxınlığında topdan atəş açmışdılar. Bununla belə Rəsul heç nə olmayıbmış kimi, otağa daxil oldu. Otaq da bir o qədər boğanaq idi. Maraqlısı onda idi ki, yayın istisi bir yana, belə ağır xəstənin olduğu halda otağın pəncərələri bağlı idi. Rəsulun beynində ani olaraq keçmiş oxuduqlarından müəyyən şeylər canlanmağa başladı .Bu yaxınlarda o ilk yardım ensiklopediyasında suisidlə (özünqəsd) bağlı maraqlı bir məlumat oxumuşdu. Evdə olanlardan kimdəsə suisidə meyllik artan zaman və affekt vəziyyəti ərəfisində evdəki pəncərələr möhkəm bağlanılırdı. Xüsusən də hündür mərtəbələrdə yaşayan ailələrdə. Səbəbi yəqin ki, məlumdur. Halbuki, bu evdə pəncərələrin bağlı olmasının əsl səbəbi Rəsulun ağlına belə gəlmirdi. Lakin bir qədər sonra “səbəb şəklinin” ilk pikselləri onun beynində
Yüklə 354,29 Kb. Dostları ilə paylaş:
|