atası gəlir. Xəstə uşaqlar evində böyüyüb və atasının kim olduğunu
bilməyib...Bununla belə, bu gün atası onun qonağı olub. Xəstə çox güman ki,
hansısa şəxs tərəfindən boğulub və bu zaman dili qatlanıb, şok vəziyyətinə düşüb
və tənəffüs sistemindəki pozuntular ucbatından preaqoniya fazasını adlayıb –
Sonra özü üçün təsis etdiyi fərziyyəyə əsasən, xəstənin preaqoniya və ya aqoniya
vəziyyətində hansı radikal və ya xəfif dəyişikliklərə məruz qaldığını
müəyyənləşdirməyə çalışdı. Belə ki, o hesab edirdi ki,...daha doğrusu o, öz peşə
təcrübəsindən və həvəskar müşahidələrindən əmin idi ki, aqoniya fazasının qısalığı
və ya uzunluğu, iztirablar, bilavasitə xəstənin bu vaxta qədər etdiyi əməllərdən
asılı idi. Şər tərəfin təmsilçiləri, məsələn qara maqiya ilə məşğul olan, sələm verən,
oğurluq edən, altdan-altdan günah işləyən, zina edən, acizlərin zalimi olan kəslərin
aqoniyası-yəni ölümünün son anları zamanı sifətləri tanınmaz hala gəlirdi. Əksər
hallarda sifət qara rəng alır, qırışların sayı artır və sifət boyunca yığılar, daha da
kəskinləşir, gözlər bərəlir...bütün bunlar kompleks şəkildə ətrafdakılar üçün
dəhşətli görüntüyə çevrilir. Elə bil insanın bu vaxta qədər zahirən biruzə etmədiyi
daxili ləkələr Dorian Qreydəki kimi ölüm qorxusundan xəstənin üzünə dırmaşırdı.
Dəhşət. Onlar elə eybəcər hala düşürdülər ki, Rəsul onların kimliyini bildiyi halda
belə, tanıya bilmirdi. Bundan başqa belə adamlar, aqoniya ərəfəsində dəhşətli
səslər çıxarır və məzlum insanlara çevrilirdilər. Ölümün bu fazasını keçirələnlər
qorxulu şeylər görməyə başlayırdılar...
Rəsul xəstənin üzünə diqqətlə baxdı; onun ikinci qrup insanlardan olduğunu
güman etdi. Lakin bunu dəqiq demək qeyri-mümkün idi...Elə xəstələr də olurdu ki,
ölümü ilə həyatı heç bir ziddiyət təşkil etmirdi...Xəstənin dalınca qorxulu
naməlumlar deyil, “ata” obrazında nəsə gəlmişdi. Sabah yenidən gələcəyi isə yəqin
ki ona verilmiş vaxt idi. Rəsul bir daha düşündüklərinin doğruluğuna əmin olmaq
üçün gözlərini bloknotdan ayırıb xəstəyə yönəltdi ki, xəstənin artıq gözlərini
açdığını gördü. Baxışları nəsə demək istəyirmiş kimi Rəsula doğru yönəlmişdi. Bir
iki saniyədən sonra Pikə xanım başını bir qədər yuxarı verib alçaq səs tonu ilə
-
Oğlum, bir az yaxına gələ bilərsən, sənə sözüm var
Hamı mat-məəttəl qalmışdı. Görəsən tanımadığı həkimə nə demək istəyirdi. Rəsul
özü də çaş-baş qalmışdı...həyacanlı idi. Artıq ikinci dəfə idi ki, ölən adamın onun
qulağında deyiləcək sözü var idi. Özünə ürək-dirək verib xəstəyə tərəf əyildi.
Orxan qorxdu ki, anası bütün olanları həkimə danışar.
-
Oğlum
bilirlər ki, sən bilirsən...- adi halda bu tapmaca ona heç bir şey
bildirə bilməzdi...lakin elə bil indi əlavə bir qüvvə onun bəsirətini
gücləndirmişdi. Belə başa düşdü ki, Rəsulun boğulmadan bu hala
düşdüyünü bildiyini bilirlər... – Bildiyivi bildirmə - yenidən Rəsulun
ağlına belə bir fikir nüfuz etdi ki, bu boğulma ilə bağlı məsələni hüquq
mühafizə orqanlarına məruzə etmə. – Axı sabah mənim dalımca atam
gələcəy...Məni sabah məsciddə yumalıdılar.-Rəsulun tükləri biz-biz
durmuşdu-...Mən deyənləri elə balamsan...Hər şey necə olmalıdısa...elə də
olucağ...
Rəsul xəstənin ünsiyyətə girdiyini görüb ona sual verməyə çalışdı. Həyəcanla.
-
Xanım, mən başqalarından fərqli olaraq belə hallara sayıqlama kimi
baxmıram,...inanıram. Digər tərəfdən mənə çox maraqlıdır. Atanız sizi
deməyib ki hara aparacaq, onun görünüşü necədir, qocadır yoxsa
cavan..Siz onu...---Rəsul əlinə hər zaman arzuladığı şey keçənlər kimi
həyəcanla ardıcıl sual yağışını yağdırırdı ki, Pikə xanım (xəstə) onun
sözlərini kəsdi.
-
Sən indi bunları başa düşməzsən...Bunu ancaq hamı bir dəfə hiss
edir...Sənin də vaxtın gələcəy...Bunu nə ertəliyə nə də tezdəşdirə
bilərsən...Sual ondadı ki, sənin dalınca sənin yaxınların gələcəy yoxsa o
qapının qırağında dayanan qara nəsə...-Rəsulun ürəyi boğazına gəldi,
bununla belə avtomatik olaraq qapıya tərəf baxdı. Ətrafdakılar isə bu
dialoqdan heç nə eşitmədikləri üçün yalnız mimikalardan nəsə
çırpışdırmağa çalışırdılar. Önündə oturan Orxan həkimin qəflətən başını
qapıya tərəf çevirdiyini görüb, özü də sirayətə məruz qalaraq, qapıya tərəf
boylandı...Heç bir şeyin olmadığını görüb sakitləşdi lakin həkimin bu
hərəkətinə təəcübləndi. Rəsul bloka daxil olarkən keçirdiyi ağırlıq hissini
yenidən keçirməyə başladı...Elə bil onun ağırlıq qüvvəsi iki dəfə artmışdı,
üstəlik də yerin cazibəsi iki dəfə güclənmişdi...Başqa cür bunu nəyəsə
bənzətmək qeyri-mümkün idi.
-
Balamsan...Mən sabah rahat getməy istiyirəm...Didiyim kimi elə...və
yadda saxla...mən məçiddən çıxıceyəm amma o məciddə qalıcey... mən
məçiddən çıxıceyəm amma o məciddə qalıcey...Sabah mənə nə söz
verəcəyivi indidən bilirəm...Vədüvə əməl edərsən...
Pikə xanımın eyni cümlənin təmkinlə iki dəfə təkrarlaması o naməlum
dünyadan nəsə işarə olduğunu göstərirdi...
-
Xanım siz məsciddə qalacağ şeyin hal hazırda qapının ağzında duran qara
naməlum olduğunu demək istəyirsiz?
-
Oğlum onun məçiddə nəişi var...O naməlum bu evdə hələ çox olucey.
Xəstə yenidən gözlərini qapadı və bir neçə dəqiqədən sonra yuxuya getdi.
Rəsul oturacaqda əvvəlki pozasını aldıqdan sonra...hamı ondan açıqlama
gözləyirmiş kimi gözlərini ona zilləmişdi. Rəsul isə heç bir açıqlama vermək
fikrində belə deyildi. Onsuz da olanlara başqa bucaqdan baxacaqdılar. Nə
mənası var idi. Sistemə baxdı və artıq məhlulun 90 faizinin bədənə getdiyini
gördü. Sonra isə vaxt necə gəldi keçdi heç özü də bilmədi...İnsan fikirləşəndə
heç vaxta fikir vermir...Bəli vaxt insanla pis zarafatlar edə bilər...Necə ki,
yuxuya getdiyini düşündükdə, onun heç yarım dəqiqə belə həmin vəziyyətdə
olmadığı məlum oldu. Xəstənin təzyiqini bir daha ölçüb, vəziyyətin normaya
düşdüyünü görən Rəsul tez-bazar lazımı retsepti yazdı və Dilarəyə getməyin
vaxtı olduğuna işarə etdi. Son məsləhətlərini verib Dilarənin ardınca dəhlizə
doğru addımladı. Dəhlizə çatdıqda ayaqqabılarını geyməyə başlamışdı ki,
Orxanın onun cibinə pul basdığını gördü.