Fərid Hüseyn Qandalı görməsin
Yüklə 0,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Təbriz zindanındakı günlər
Təbriz zindanındakı günlər Belə də olur Təbriz həbsxanasının “Cavani” bölməsinə gətirildiyimizin birinci günü on-on beş məhbus başımıza toplaşdı, hərəsi bir sual verirdi, çoxu da deyirdi ki, yer tapmısız da gəlməyə, camaat Avropaya gedir, siz də bura gəlmisiz. Bizi o qədər sorğu-sual elədilər ki, lap cana doyduq. Sonra da bizi bölmə rəisi öz otağında sorğu-sual eləməyə başladı. Rəis və onun yanında əyləşən vəkilbənd cavan göründüklərinə görə gənc məhbuslardan seçilmirdilər. Biz də elə bildik, bunlar da zindanidirlər – dustaqdılar, başladıq bunlarla hətərən-pətərən danışmağa: “Bəsdirin də, nə qədər eyni sualı vermək olar?! Siz kimsiz ki? Biz bu qədər suala cavab vermək məcburiyyətində deyilik”. Bir də gördük ki, allah-allah, vəkilbənd qızışdı nə qızışdı: –
Ey, bakılılar, bura Bakı döyül ha, bura zindandır, burda qətl var, qətl edənə də edam var. Mən də qətl törətmişəm, cəzam da edamdır, yəni bundan sonra həyat gözümdə deyil, mənim kimi öz ölümünü gözləyən onlarla adam var, belə danışarsız bağırsaqlarınızı boynunuza dolayarlar, Əbəlfəz haqqı. Biz də donub qalmışdıq: ay Allah, nə zibilə keçmişik, bura haradı, biz kimik, niyə belə oldu? Ürəyimizdə deyirdik ki, Bakıda bu günə qədər qolumuzdan polis də tutmayıb, indi gəlib düşmüşük bu saysız-hesabsız “adamyeyənlər”in içinə, belə şey olar? Vəkilbənd cəza kimi bizi balaca bir otağa saldırdı və bir nəfərə əmr etdi ki, bunların başını qırxın. Şəhriyar dil-dil ötdüyünə görə onun saçını lap nazik qırxdılar. Biz elə bilirdik ki, yaxın günlərdə azad olunacağıq, bu kökdə saçla Bakıya getməyi özümüzə yaraşdırmırdıq. Şəhriyar hərdən deyirdi: “Kaş bir az da proses uzana, saçımız çoxalandan sonra gedək, yoxsa qulaqlarım biabırçılıqdı”. ***
Həbsxanada həftənin dördüncü günləri kino saatı olurdu. Bir dəfə də Bruce Leenin filmini gətirmişdilər. Həmin vaxt bikef-bikef həbsxananın həyətində gəzişirdim. Çağırdılar ki, gəl filmə bax. Əvvəl getmək istəməsəm də, sonra fikirləşdim ki, gedib baxım, bir az da vaxt orda keçsin. Nə isə, gəldim kino otağına. Dublyaj ləzzət elədi. Deməli, döyüşdə düşmənləri baş-ayaq edən Bruce Leenin dəstəsindən olan adam onları ölümdən xilas edən məşhur döyüş ustasına belə təşəkkür edirdi: – Ağayi Bruce Lee, əllərin ağrımasın... Düzü, bu kadr, o səs, o ifadə hələ də qulağımdan getmir. Həmin gün bu sözlərə o qədər gülmüşdüm ki, dərdlərim az-bir az yadımdan çıxmışdı.
***
Bir dəfə iki dildə olan maraqlı sözlər haqqında danışanda qətl törətmiş bir cavan oğlan soruşdu ki, arvadların döşlərinə taxdığı geyimə nə deyirsiz? Cavab verdim: – Lifçik. Eyni sualı mən də ona verdim. O isə dedi ki, biz həm sinəbənd deyirik, həm də koledübarə. Bilməyənlər üçün deyim, koledübarə ikinəfərlik papaq deməkdir. Düzü, onda, həmin sözün təyinatı ləzzət eləmişdi.
***
Təbriz zindanında olanda Vəhid adlı qoluzorlu, əhli-kef bir oğlan vardı, zindana düşəndən bəri əməlli-başlı cana gəlmişdi, kökəlmişdi. Yeganə adam idi ki, həbsxanadan getmək haqqında düşünmürdü. Hərdən də havaxorda olanda ucadan qışqırırdı: – Həbsxana döyül e, Küveytdi, Küveyt! (Onlar Küveyti dünyanın cənnəti sayırlar.) Hərdən ondan soruşurdum: – Zindanın nəyi yaxşıdı eşikdən? Tez cavab verirdi: – Eşikdə olanda anama deyirdim bir köynək al, daşdan səs çıxırdı, anamdan yox. Amma burda biləndə ki, paltarım yoxdu, tez alıb gətirir. Eşikdə gündə üç dəfə yemək tapmırdım, burda verirlər. Eşikdə kimin evinin içində super-market var? Heç kimin. Amma burda zindanın içində super-market var, nə istəyirsən al, ye. Eşikdə uşaq vaxtı topum olub, yox, amma burda dövlət oynamağa top da verib.
*** Vəhid çox hazırcavab idi. Bir dəfə soruşdum ki, bu oğlanların çoxu niyə qaşlarını alırlar? Düşünmədən cavab verdi: – Qədim vaxtlarda oğlan uşaqları kömürdən bığ çəkib atalarına oxşamaq istəyirdilər, indi də qaşlarını alıb analarına oxşamaq istəyirlər... – sonra da bərk qəhqəhə çəkib güldü.
*** Bir dəfə arxadan Vəhidi çağırdılar: –
Vəhid razı bir əda ilə cavab verdi: –
Gülün dalı-qabağı olmaz. Əclaf çox hazırcavab idi.
***
Ailəmizlə görüşə gedəndə, qolumuza möhür vuran rəis bizi çox sorğu-sual elədi. Axırda yaşımızı soruşanda atasını görmək üçün tələsən, eyni suallardan cana doymuş Şəhriyar dilləndi: – 22 yaş mənim var, 23 yaş Fəridin, birgə də eləyir 45 yaş. Şəhriyarın cavabından suallarının ardını gətirməyən rəis bizim qolumuza möhür vurub yola saldı. Ondan sonrakı görüşlərdə də bizi yubandırmadı. Hər dəfə də bizi görəndə Şəhriyara baxıb gülə-gülə deyirdi: ikinizin birgə 45 yaşınız var, hə?
*** Şəhriyar məndən hündür idi deyə, hamı elə bilirdi, onun yaşı çoxdu, bütün sualları ona verirdilər. Bu da onda bezginlik yaradırdı. Bir sözlə, bəstəboy olmağım orda çox karıma gəlirdi.
Yüklə 0,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|