Aqşin Babayev
Yüklə 5,04 Kb. Pdf görüntüsü
|
Aqşin Babayev_______________________________________________ 76 “Məqbər” əsərini xatırladı. Bu əsəri böyük şair həyatdan vaxtsız köçmüş sevimli ömür dostuna həsr etmişdi. “Məqbər”dən misralar dedi. Göz yaşları yanaqlarına süzüldü. Axır vaxtlar Zəkəriyyə tez-tez qızından söhbət açırdı. Mən isə Yıldız xanımı, ancaq atasının, anasının xatirələrindən tanıyırdım. Sonra gün gəldi ki, 1994-cü ilin dekabr ayında məşhur türk jurnalisti Mustafa Əkməkçi Bakıda ikən Yıldız xanımın sözlərini mənə yetirdi: -Canım qardaşım! Yıldız xanım mənə tapşırıb ki, Bakıda bir Aqşin Babayev var. Onu axtarın tapın, həm öz şəklini, həm anamın məzarının fotosunu mənə göndərsin. Mustafa Əkməkçidən ünvanı aldım. O getdikdən sonra bir fotoqrafçı ilə ikinci Fəxri xiyabana getdim. Səbihə Sərtəlin məzarının şəklini və öz fotomu çəkdirdim, Yıldız xanıma göndərdim. Təxminən beş-altı foto idi. Üstündən xeyli müddət keçəndən sonra günlərin birində Yıldız xanımdan təşəkkür dolu bir məktub aldım. Mənə elə gəldi ki, bu məktub göz yaşları içində yazılıb: “Əzizim, qardaşım Aqşin bəy! Siz mənə dünyaları bağışladınız. Şəkilləri alıb, bağrıma basdım. Sizdən çox xahiş edirəm, İstanbula yolunuz düşəndə məni mütləq arayın. Siz axı mənim atamla, anamla çiyin-çiyinə çalışmısız. Ölmədən sizi görmək həsrətilə yaşayan:Yıldız Sərtəl”. Çox təəssüf ki, Yıldız xanımla görüşmək mənə qismət olmadı. Zəkəriyyə bəy tez-tez deyirdi: “Məndən nə soracaqsansa, sor” . Və bir misal da çəkdi: “Dostlarımdan biri Parisə uzun müddət yaşamağa gəlmişdi. Dedim ona ki, sən əvvəlcə bir Eyfel qülləsini yaxından gör. Dedi ki, buradayam da, gedib görərəm. Gün gəldi ki, gecə ilə ona Parisi tərk etmək əmri verildi. Getdi, özü də Eyfel qülləsini görmədən. Ona görə də məndən nə soracaqsansa, sor”. Təəccüb etdim: _______________________________________________ Nazim Hikmət qalaktikası 77 -Yəni siz qəflətən gedə bilərsiz? -Yox,-dedi.-Mən bunu elə-belə deyirəm. Bir də bundan sonra mənim yaşamağımın nə mənası var?! Bir gün işə gələndə Baş redaktorumla qarşılaşdım. “Sonra yanıma gələrsən”,-dedi. Getdim. -Xəbərin var? Zəkəriyyə Sərtəl Moskvaya, oradan da Parisə uçdu. Daha Bakıya dönməyəcək. Donub yerimdə qaldım. Sonra mən Zəkəriyyə Sərtəlin taleyini çox izlədim. Bir türk qəzetində oxudum ki, İstanbul aeroportuna gəlib, ancaq onu Türkiyəyə buraxmayıblar. Bir xeyli Parisdə yaşayandan sonra ikinci dəfə Türkiyə onu qəbul etdi...Bu qəbul xəbərini Parisdə ikən alan Zəkəriyyə Sərtəl, özünün yazdığı kimi, sevindiyindən uşaq kimi ağlayır, gecələri yata bilmirdi. “Cumhuriyyət” qəzetinin 1977-ci il 19 fevral tarixli nömrəsi qarşımdadır. Yeddinci səhifədə qara hərflərlə bir başlıq verilib: “Zəkəriyyə Sərtəlin iyirmi beş illik sürgün həyatı sona yetir”. Fransız müxbiri Kosta Dakontenin apardığı müsahibədə Zəkəriyyə Sərtəl Sovetlər Birliyində keçirdiyi ağrılı –acılı günlərdən, başına gələn müsibətlərdən, bir sözlə, öz təbirilə desək, “sürgün həyatı”ndan söz açırdı. Bu həyatın altı illik bir parçası Azərbaycanda keçmişdi. O, Bakıda keçirdiyi günləri, Azərbaycan radiosunda işlədiyi dövrü məmnunluqla xatırlayırdı. Amma onun verdiyi müsahibədə yalan da vardı. İndi Zəkəriyyə Sərtəl həyatda yoxdur. Necə deyərlər, haqq dünyasındadır. “Ölənin dalınca danışmazlar”,-deyirlər. Allah ona rəhmət eləsin. O, öz ömrünün altı ilini Azərbaycan radiosunun türk redaksiyasına verdi. Onun bu xidməti unudulmazdır və Zəkəriyyə Sərtəlin adı Azərbaycan radiosu xarici verilişlərinin salnaməsində, kiçik də olsa, Aqşin Babayev_______________________________________________ 78 özünəməxsus bir yer tutur. Bir də Zəkəriyyənin sayəsində biz unudulmaz Səbihə xanımla tanış olduq. O, ürəklərdə daim yaşayan bir insandır. Bunu ölməz sənətkar Nazim Hikmət də həmişə deyərdi, şairin bacısı Samiyə xanım da...Bir sözlə, Səbihə Sərtəli yaxından tanıyan bütün insanlar... Məzarı nurla dolsun! 1972-ci ildə Türkiyəyə işləməyə gedəndə, Moskvada Sovet İttifaqı Kommunist Partiyasının Mərkəzi Komitəsində bizi- məni və həyat yoldaşımı qəbul etdilər və bizimlə söhbət apardılar. Mənə möhkəm- möhkəm tapşırdılar ki, sən Nazim Hikməti Türkiyədə işlədiyin müddətdə unut. Yəni Nazim Hikməti görməmisən, onunla görüşməmisən, onun haqqında heç bir təsəvvürün yoxdur. Çünki, türk xalqı Nazim Hikməti sevmir və ona nifrət edir. Ancaq mən Türkiyəyə gələndən sonra bunun tam əksini gördüm. Elə işlədiyim yerdə Ercan Yüzərəroğlu adlı bir həmkarım Nazim Hikməti sevmək bir yana dursun, onun şeirlərini əzbər deməkdən yorulmurdu. Həqiqətən də mən Türkiyədə işlədiyim illərdə Nazim Hikmətə olan böyük bir sevginin şahidi oldum. İskəndərunda hər səhər ilk işim türk qəzetlərinin xülasəsi ilə rəisimi tanış etmək idi. Bir səhər Türkiyədə çıxan “Günaydın”, “Cumhuriyyət”, “Milliyyət”, “Yeni ortam” qəzetlərini vərəqləyəndə Zəkəriyyə Sərtəlin portetini gördüm. “Zəkəriyyə Vətəninə qovuşmaq istəyir, amma onu Türkiyə qəbul etmir” kimi yazılar vardı “Milliyyət”qəzetində. Rəisimə geniş məlumat verdikdən sonra tərcümə işlərinə başladım. Günorta yeməyinə gedəndə sürücümüz Fərrux yanındakı qəzetlərə işarə ilə: -Əfəndim, -dedi. - Bizim Zəkəriyyə Bakıda da yaşayıbmış. Siz onu heç gördünüzmü? -Gördüm,-dedim. Yüklə 5,04 Kb. Dostları ilə paylaş:
|