Dylematy wiary chrześcijańskiej
Yüklə 1,2 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Kolejnym fragmentem proroctwa są wersety Dn 9,26.27
- Tabela 4. Podział treści ze względu na zagadnienie w wersetach 9,26.27
33
Podsumujmy więc zebrane dotychczas informacje i wnioski:
proroctwo o 70 tygodniach (490 latach) rozpoczyna się w roku wydania przez perskiego władcę Artakserksesa, to jest w 457 r. p.n.e.;
do pojawienia się Mesjasza-Wodza miało minąć 7 i 62 tygodnie (69 tygodni = 483 lata);
tym sposobem wyznaczono datę namaszczenia Jezusa – chrztu Jezusa – na rok 27 n.e.;
ewangelista św. Łukasz wspomina, iż Jezus rozpoczynając publiczną działalność miał około 30 lat;
to wskazywałoby najpóźniej na 4 r. p.n.e. jako datę narodzin Jezusa; jednak śmierć Heroda Wielkiego wiosną 4 r. p.n.e. wyklucza możliwość narodzenia się Jezusa na jesieni tego samego roku, więc najpóźniej Jezus urodził się na przełomie września i października 5 r. p.n.e.;
i faktycznie nie przypada ona na 1 r. n.e. (czy tzw. 1 rok po Chrystusie);
Łukasz wspomina, iż miał wtedy miejsce spis ludności na terenie cesarstwa, jaki wydał cesarza Oktawian August, który panował w latach 27 r. p.n.e. – 14 r. n.e.;
z zapisów Józefa Flawiusza wiemy, że Kwiryniusz został namiestnikiem Syrii dopiero w 6 r. n.e. i wtedy dokonał spisu, jednak charakterystyka spisu opisanego przez ewangelistę Łukasza jest nieco odmienna i wskazywać może na spis, o którym nie posiadamy żadnych informacji (co nie jestem dowodem na to, że takiego spisu nie było);
być może Łukasz, spisując tekst Ewangelii, pomylił Publiusa Sulpiciusa Quiriniusa z Publiusem Quinctiliusem Varusem;
w związku z powyższym można uznać, że Jezus urodził się najpóźniej w 5 r. p.n.e.;
Łukasz wskazywał także na szereg osób, które zajmowały prominentne stanowiska w czasie działalności Jana Chrzciciela i chrztu Jezusa (który ustaliliśmy na podstawie wyliczeń Dn 9,24-27 na rok 27 n.e.);
był to 15. rok panowania cesarza Tyberiusza, który panował od 14 r. n.e., tak więc wskazywałoby to na rok 29 n.e.; jednak wiemy o koregencji (współpanowaniu) Tyberiusza jeszcze za życia Oktawiana Augusta od 12 r. n.e. – i w tej rachubie faktycznie 15. rokiem panowania Tyberiusza byłby rok 27 n.e.;
Herod Antypas panował jako tetrarcha Galilei w latach 4 r. p.n.e. – 39 r. n.e.;
Filip był tetrarchą Iturei i Trachonu w latach 4 r. p.n.e. – 34 r. n.e.;
Nie znamy dokładnej daty panowania Lizaniasza, jako tetrarchy Abileny, jednak pomimo faktu, iż Flawiusz jedynego Lizaniasza związanego z Abileną umiejscawiał w I w. p.n.e., to po odkryciu inskrypcji świątynnej wiemy, że był także drugi Lizaniasz (niekiedy nazywany młodszym), a inskrypcja powstała za panowania Tyberiusza, jednak przed śmiercią jego matki – Liwii, a więc w latach 14 – 29 n.e.;
arcykapłanem (z woli ludu żydowskiego), żył do ok. roku 40 n.e. Wszystkie powyższe informacje albo potwierdzają wyliczenia z proroctwa Daniela i informacje z Ewangelii św. Łukasza, albo im nie zaprzeczają. Powyższe rozważania, choć dość rozległe, to jednak pozwoliły nam na ustalenie znaczenia tekstu Dn 9,25, który brzmiał: „Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo,
Wyznaczyliśmy więc początek tego proroctwa na rok 457 p.n.e. oraz doszliśmy do daty 27 r. n.e., po dodaniu 483 lat (symbolicznych 7 tygodni i 62 tygodni, czyli 69 tygodni). Był to czas, kiedy miał pojawić się Władca-Pomazaniec (albo jak tłumaczy to Biblia Gdańska: Mesyjasz wódz), czyli kiedy Jezus z Nazaretu przyjął chrzest od Jana Chrzciciela w rzece Jordan, mając (według sprawozdania ewangelisty Łukasza) wtedy około 30 lat. Warto podkreślić, iż słowo Władca (Wódz), czyli hebrajskie słowo odnosi się zarówno do króla (2 Sm 6,21; 7,8; 1 Krl 1,35) jak i do arcykapłana w świątyni (1 Krn 9,11). Jezus pochodził z rodu Dawida, najwybitniejszego króla Izraela, któremu Bóg 34
obiecał, iż jego potomek obejmie wieczne panowanie na tronie Izraela (2 Sm 7,12-16), dlatego też posiadał formalne wymagania aby otrzymać tytuł królewski. Gdy prorok Izajasz opisuje namaszczenie Mesjasza Duchem Świętym, mówi o nim różdżka z pnia Jessego, a Jesse (lub Isaj) był ojcem Dawida. Jednocześnie autor Listu do Hebrajczyków upatruje w Jezusie arcykapłana ludzkości (np. Hbr 4,14-16). Zatem tytuł Wódz może wskazywać na te dwie funkcje Jezusa – króla i arcykapłana.
W powyższym tekście zauważamy, iż pierwsza połowa wersetu 26. i 27. traktują o Mesjaszu, natomiast druga połowa tych wersetów dotyka kwestii zburzenia Jerozolimy i świątyni przez „Wodza przyszłego”. Dla lepszego zobrazowania zaprezentowano powyższe w Tabeli 4.:
Dn 9,27 dotyczy Mesjasza A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony i nie będzie dla niego… Utrwali on przymierze dla wielu przez jeden tydzień. A około połowy tygodnia ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów. dotyczy wodza przyszłego Miasto zaś i świątynia zginie wraz z wodzem, który nadejdzie. Koniec jego nastąpi wśród powodzi, i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia. Na skrzydle zaś świątyni będzie ohyda ziejąca pustką i przetrwa aż do końca, do czasu ustalonego na spustoszenie.
Ostatni tydzień rozpoczyna się w 27 roku n.e. wraz z chrztem Jezusa i Jego publiczną służbą. Jak wiemy z ewangelii po 3,5-letniej służbie zostaje ukrzyżowany, a symboliczny gest rozdarcia się od góry świątynnej zasłony na dwoje, wskazywał na ustanie systemu ofiarniczego (Mt 27,50.51) 57 . Biorąc pod uwagę, że dekret Artakserksesa został wydany jesienią, a Chrystusa jak wiadomo ukrzyżowano wiosną (podczas święta paschy), dochodzimy do wniosku, iż była to wiosna 31 r. n.e.
Dla zauważanie głębi tekstu należy wspomnieć, iż hebrajskie słowo karat przetłumaczone jako zabity (odnośnie Mesjasza) oznacz dosłownie rozciąć, zgładzić lub zawrzeć przymierze (w zależności od kontekstu). Słowo to nawiązuje do rozcinania ofiar podczas zawierania przymierzy (między ludźmi, albo między Bogiem a człowiekiem). Oto kilka fragmentów Pisma Świętego, w których użyto tego właśnie terminu: „Wtedy Pan rzekł: «Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę». Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. (…) Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc (…)” (Rdz 15,9.10.15); „Zgromadźcie Mi moich umiłowanych, którzy zawarli ze Mną przymierze przez ofiarę” (Ps 50,5); „Sefora wzięła ostry kamień i odcięła napletek syna swego (…)” (Wj 4,25); „Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: «Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów»” (Wj 24,8). Po przedstawieniu przykładów użycia tego słowa jest oczywiste, co anioł Gabriel, miał na myśli, mówiąc: Mesjasz będzie karat (rozcięty) – to znaczy, że nawiązywał do przymierza między Bogiem a ludzkością, jakie zostało zawarte na podstawie śmierci Mesjasza, to jest, gdy Jezus został ukrzyżowany. Sam Jezus nawiązuje do idei przymierza, gdy podczas ostatniej wieczerzy paschalnej mówi: „to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,28).
57 Por. Hbr 9,8-10. Yüklə 1,2 Mb. Dostları ilə paylaş:
|